El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

31 diciembre, 2007

Para el nuevo año

Más de un mes sin escribir, este es todo un récord. No me enorgullezco de haber dejado esta aficción mía, por eso siempre vuelvo a mi punto de partida. El blog.
Ha pasado otro año más, día tras día han ido suciediendo infinidad de cosas, unas buenas y otras malas. Sin dudar me quedo con las buenas. Este ha sido un buen año para mí, fuera de los males de siempre he conseguido encaminar mi vida hacia un futuro incierto que espero bueno.
Este año he encontrado el amor, tras mucho buscar, justo cuando decidí que sola se estaba bien una sonrisa me caló hondo y una mirada me enamoró. Así es, me he vuelto cursi de un día para otro. Sé que para siempre es mucho tiempo pero aspiro a que esto dure lo que dure esa palabra.
Al nuevo año le pido más amor, pero con la misma persona. Sé que el amor es como una hoguera que hay que alimentar con cuidados de todo tipo (mimos, detalles, palabras dulces...) así que le pido más leña para esa hoguera.
Propósito de nuevo año: dejar de fumar, ponerme en forma (lo de siempre) y seguir siendo feliz junto a mi princesa.

23 noviembre, 2007

Nueva vida


Departamento comercial de un proveedor de informática. Ahora llevo vida de comercial informática, por fin soy independiente y lo mejor de todo es que veo a mi novia a diario.
No quiero ser pastelosa ni cargante pero jamás de los jamases del país de Nunca Jamás, he querido a nadie como a ella y sé, porque lo siento, que ella me quiere de esa manera.

05 noviembre, 2007

Cambios

Como un pececillo, el de la foto, cambio de punto de mira. Antes estaba en mi pecera, trabajando para una empresa pequeña en la que, considero, nunca se ha valorado mi trabajo. Creo que he cumplido con mis obligaciones y con alguna que no era mía, y ¿qué recibí a cambio? Básicamente, no mucho.
Hoy salto desde lo pequeño a algo más grande, de un pueblo a una ciudad, de una empresa de venta al pormenor a un mayorista. Toca cambio de domicilio, cambio de costumbres, de trabajo, compañías, horarios... Abandono otra vez el nido, esto me trae recuerdos. La diferencia ahora es que al contrario de la otra vez, esta vez me mudo porque siempre he tirado mucho por este lugar, la ciudad olívica. Paso de la tranquilidad de un pueblo al stress de una ciudad relativamente grande. Espero adaptarme pronto y vivir a gusto, esperando que mi pareja aguante la pesadilla de aguantarme todos los días.

01 noviembre, 2007

A mi manera...

Una vela para iluminar la fría y oscura noche donde nuestros difuntos moran. Una vela como símbolo de esperanza. Esperanza de creer en que hay algo más allá del final, como una segunda parte de una trágica novela en la que todos sus personajes mueren.
Una vela en cada lápida, una esperanza por cada alma depositada en el hoyo del cementerio. Como faros en el mar, la vela trata de enviar un mensaje a los fallecidos. Lo recibirán? Estoy convencida que con o sin vela, mi abuela y mis seres queridos en general saben que una esperanza, una familia, una manada de almas esperan lo mejor dentro de lo malo de la muerte.

Como todo seguramente la muerte tenga dos caras, la buena y la mala. Halloween (o como carallo se escriba) es una manera divertida de festejar el día de los difuntos. La otra cara es la costumbre de ir al cementerio con flores y velas, más triste y angosta. Yo no voy a ir hoy al cementerio, ya he tenido mi dosis ayer. No por ello voy a dejar de tener presente a mis difuntos: mis abuelos paternos, los maternos (y en especial a mi abuela Lola), mi tío Chicho, mi tía Carmen... Esta es mi manera de homenajearlos.

29 octubre, 2007

En pecado



El infierno, al fin y al cabo, no es un sitio tan horroroso. Si lo pienso bien me gusta la idea de ir al infierno en la otra vida, después de todo en invierno no hace tanto frío. Las barbacoas están a la orden del día, pues las brasas ya vienen echas y a mí me encanta el churrasco, los pinchitos morunos, el pollo a la brasa, el conejo asado...
Pensándolo bien, cometamos todos esos pecados que nos harán arder en el infierno pues tú eres la causante de mi delirio pecador. Dame la mano y vámonos juntas al fin del mundo, allí pagaremos por nuestros pecados carnales pues nos gusta cometerlos. Pecadoras, amén.

17 octubre, 2007

Este mundo que va... (by M. Bosé)

El tiempo pasa y no de largo
y hay quien no se entera que
somos los mismos envueltos en novedad.
Me dices : "Cambias.. sin embargo
tu entusiasmo sigue ahí
no me has preguntado si me da igual o no
Oh! No.
Amor, te escribo y soy testigo
de lo que se pierde y voy
a acostumbrarme aunque me cueste...
Dáme al menos tiempo y que respire
no es un arte fácil prometer
dáme al menos tiempo de despedirme
Porque en un mundo que va
a la velocidad del rayo
aguanto el vuelo más si me agarro de tu mano
acompáñame hasta donde pueda llegar
en este mundo que va como la luz del pensamiento
el mérito está en no quedarme en el intento
y aunque no lo quiera ¿ Que duda cabe ya ?
Que este mundo va
Me primavero y me otoño
me estío y me invierno
me adapto con seriedad...
Dáme al menos dos oportunidades
y tus ojos me verán crecer
dáme al menos un par de posibilidades...

16 octubre, 2007

Sabado noche

Dicen que estoy hecha una "cacolitas" pues después de tres albariños y dos cubatas de ginebra con limón iba borracha. El sábado ese fue el panorama, yo era la guardiana que tenía que custodiar las llaves del coche y ni eso me dejaron hacer. Me cachearon... Qué fuerte! No me dejan ni cumplir con mi cometido, era muy consciente de mis limitaciones y no tenía pensado coger el coche en aquellas condiciones...
Supongo que la misma cantidad de alcohol a diferentes personas no le afecta igual... a mi el alcohol me pillo con las defensas bajas y despues de un viaje al baño me dio el subidón, aún no sé por qué extraño motivo. Vaya nochecita, al final no traje yo el coche y llegamos sanas y salvas a casa para dormir en amor y compañía.

PD: Por hoy os dejo tranquil@s con mis cursiladas. Gracias por vuestra atención y paciencia.

08 octubre, 2007

Muchas palabras para al final decir lo que ya sabes

Siempre he tratado de explicar comportamientos irracionales, comprender y expresar lo que las palabras no dicen, un gesto, una mirada. En ocasiones soy capaz de comprender los gestos y las miradas y espero no equivocarme cuando siento lo que siento cuando me miras a los ojos.
Sé que es un tópico del amor pero me pasaría las 27 horas del día mirándote sin cesar, comprendiendo cada movimiento ocular, cada brillo, cada sombra. Dicen que siempre se me dio bien expresar los sentimientos pero cuando estoy pletórica no encuentro de entre mi vocabulario las palabras precisas para describir lo que siento ahora. Me he enamorado como nunca lo había hecho, a un nivel tan profundo que en ocasiones me da miedo por la manera de compenetrarnos. Si yo pienso en ella y le mando un mensaje desde el móvil ella me deja a mi uno en el MSN al mismo tiempo, si yo pienso de hacer una cosa ella lo dice. Jamás me había pasado con nadie y por eso me siento pletórica.
Mi vida es plena cuando nos abrazamos, cuando mirandome a los ojos me dice sin palabras lo mucho que me quiere. Es mi niña y quiero todo lo mejor para ella. Quiero abrazarla cuando le necesite, arroparla en las frías noches de invierno, dedicarle una sonrisa al amanecer para que así tenga un día perfecto, darle todo lo que necesita en el momento preciso, jamás a toro pasado. No dejaré que la rutina apague nuestra ilusión, no dejaré que la monotonía anide entre nosotras y tampoco que la tristeza de mi penumbra (que siempre la tengo presente) vuelva a resurgir para llevarme con ella hacia lo mas hondo. Trataré por todos los medios de no pifiarla y que los momentos malos (que posiblemente lleguen algún día) sean lo más llevaderos posibles.
Porque más de 24 años enseñan mucho en la vida y a mi me enseñaron a poder comunicarme, pues antes no sabía, no quería o es que simplemente no confiaba plenamente. Tantos años me hicieron aprender que ante el menor síntoma de malestar emocional debía actuar.
Porque hay algo muy dentro de mí que desea que esto sea para siempre (por mucho que ese "para siempre" sea demasiado tiempo) y que pronto pueda demostrar a diario que esto que escribo, y que tantas veces te he dicho, es del todo cierto. Te Quiero, mi niña.
Ojalá no me faltes nunca, te necesito.
PD: Habrá quien piense a leer estas líneas "¡menuda pastelada!" y diré yo "¡envidia cochina!". Habrá otros que dirán: "¡Qué cursi!" y yo diré "en el fondo siempre lo he sido"

04 octubre, 2007

3 en 1...



Este verano, gracias a mi hermana, he podido recuperar esta foto. Mi abuela con dos de sus nietos favoritos, entre los que me incluyo.
Me pareció lícito hacer una mención honorífica ya que hace tiempo que no le dedico nada en el blog a ella. Yo sé que que ella sabe que aunque no le escriba, la tengo siempre presente.
Le enseñé esa foto a un conocido y su expresión fue: "qué mirada más dulce, seguro que es una muy buena señora" Y yo maticé: "Lo fue". En efecto fue una gran persona, una buena señora y la mejor abuela que cualquier nieta pueda desear. Más de un año sin ella pero sigo teniendo esa sensación, me parece haberla visto hace tan solo un rato. Y cada vez que quiero hacer mención de cualquier frase o consejo que me dio tiendo a decir: "Como dice mi abuela...", y entonce me acuerdo que lo decía pero no me entristezco. La recuerdo siempre y siempre trataré de hacerlo.

28 septiembre, 2007

Lunas de miel...

(...)
"Que el corazón no se pase de moda,
que los otoños te doren la piel,
que cada noche sea noche de bodas,
que no se ponga la luna de miel.
Que todas las noches sean noches de boda,
que todas las lunas sean lunas de miel."
(...)
Me he tomado la libertad de utilizar un trocito de canción de el Maestro para dedicarselo a la luna de una foto que me encontré navegando en internet y que me inspira paz y tranquilidad. Mirando la foto pienso que ojalá estuviese en ese lugar, por ficticio que pueda llegar a ser, en buena compañía y con el susurro del mar como banda sonora. La temperatura tendría que ser óptima y como colofón estaría colmada de mimos y arrumacos. Después de una noche de miel al más puro estilo noche de bodas me quedaría abrazada a su cuerpo mirando las estrellas fumando un pitillo a medias. Una noche perfecta...

24 septiembre, 2007

Por un momento tuve miedo...

Como ya es sabido este fin de semana he vuelto a temer. Por un minúsculo momento miré hacia abajo y pensé en abandonar la subida hacia lo más alto, entonces recordé su cara mirándome. Por un momento un motivo de pequeña tristeza me hizo recordar aquella sensación de caída y volví a temer. Temí caer en el hoyo en que tantas veces acabé, ese que yo misma cabé sin ni siquiera haberme dado cuenta.
Con miedo me escondí en mi caparazón y me puse a la defensiva, eso va acompañada de una reacción de pasotismo y una actitud desagradable. Tras haber dormido una noche, muy a mi pesar sola, me levanté comí y me di un baño relajante, entonces mis miedos y males se fueron por el desagüe de la ducha. Cuando tuve la oportunidad de tener frente a frente a mi pequeña los pocos restos de mi mala reacción que pudieran quedar se fueron para siempre. Los abrazos y los besos que me dio fueron suficiente para hacerme sonreír toda la semana, porque la quiero y ella me quiere.

03 septiembre, 2007

Resumen de un buen fin de semana... (M&Yo)

Este fin de semana me he ido con M, que firma anónimamente en el blog que escribo, a unas fiestas de pueblo a Cangas. La noche prometía.
Después de toda una tarde dándole que te pego a no se sabe el qué, nos fuimos a cenar un Kebap para luego dirigirnos a nuestra prometedora noche. Después de cenar, M&Yo nos dirigimos a Cangas.
Cuando llegamos nos perdimos un poco y luego buscamos donde aparcar. Quedamos con K para ir a dejar las cosas a su piso, llegamos, nos instalamos y salimos a dar una vuelta a la fiesta. J el novio de K se marchó porque al día siguiente tenía responsabilidades que atender y quería estar fresquito para la ocasión, así que nos quedamos K, M&Yo.
Lo primero que se nos ocurrió fue subir a una atracción llamada "La Uve" pero enseguida descartamos la opción porque no cundía mucho, así que decidimos subirnos en la jaula de "La Nube". Cuando el aparato comenzó a dar vueltas los ataques de risa de M& míos se sucedían hasta tal punto que casi perdemos el control de nuestros esfínteres. K lloraba entre risas y el mal rato que estaba pasando, M no podía ni sujetarse a los barrotes de la jaula con el ataque de risa, y esta servidora por hacer honor al nombre de su blog se dedicó a hacer el mono colgada de los barrotes, como si de un chimpacé se tratara.
Al bajar decidimos que sería bueno probar una atracción sobre suelo firme así que nos dirigimos con muchas ansias a los coches de choque. Allí pillamos 20 fichas para las tres y nos acomodamos cada una en un vehículo. Os podeis imaginar las caras de velocidad de tres chicas jóvenes intentando golpearse con el coche para echarse unas risas. El resultado fue, un crujido de cuello (el mío), un par de costillazos contra el lateral del coche, rodillazos contra lo que sería el salpicadero en un coche de verdad; resumiendo una sarta de moratones al día siguiente en las piernas.
Yo me sentí como una niña pequeña que va a las fiestas del pueblo con sus padres para subirse a lo que aquí se llaman "barracas" (y en muchos otros sitios llaman atracciones). Después nos fuimos a bailar, un par de garitos cutres (o como diría M "carrachudos") y luego bailes de moda (y de no tanta) e dos locales más. Entre tanta barraca y bailoteo surgió La Atracción inevitable de dos cuerpos que se desean. Nos recojimos a una hora prudencial y antes de dormir pusimos remedio a esa atracción inevitable de dos cuerpos deseosos.
Al día siguiente nos levantamos a mediodía pedimos la comida, fumamos y tomamos el postre. Probamos la confortabilidad de cama, sillón y suelo; dormimos otro poco y levantamos el campamento. Una horita y pico de coche, un poco de caravana en la operación regreso o vuelta al cole, como quiera que se llame... cena tranquila de picoteo y a dormir abrazadas mientras veíamos un capitulo de L.

28 agosto, 2007

Una canción para mi dulce niña

Yo no quiero dinero y diamantes
con tus ojos ya tengo bastante,
solo quiero tocarte y besarte
¡y ponerme encima de tí!
(...)
Y si tú me quieres
como yo te quiero a tí,
es mucho más que suficiente
¿qué más puedo pedir?
(...)
By: Hombres G
Esta canción es cursi, incluso habrá quien se ría por ser de los Hombres G pero a mí me gusta porque cuando la escucho me acuerdo de esos ojillos que se le ponen a mi niña cuando me mira. Me encanta verme reflejada en sus ojos brillantes, me encanta besarla por la noche antes de dormir y por la mañana al despertar. Nunca he tenido un mal despertar cuando ella está a mi lado, abrir los ojos y ver esa dulce cara en mi almohada me llena, como diría el rey, "de orgullo y satisfacción". Por ser como es y por hacerme ser como soy cuando estoy con ella, le voy a dejar un mensaje en este post: "Te quiero mucho, mi niña"

21 agosto, 2007

El final

El final, es un beso escondido detras de un sombrero.
Al final llega la despedida pero sigue la vida.
Ven, no tengas miedo a bailar, este es mi vals del final.
Ven, no seas timido y ven, ven a bailar este vals.
Ven a bailar este vals.
Este es mi vals del final.
By: Amaral
Esta canción quisiera dedicarsela a esta época estival que ya termina, y con ella empieza parte de mi melancolía de esos días marrones y grises que vendrán en otoño. Este es el resultado de casi un mes sin postear. Balance de este verano: ¡Cojonudo! Las personas que mas quiero han estado más o menos cerca de mí en esta época tan vivaz y alegre. Gracias a: Chiru, Noah, María, mis padres (cómo no), mis amigos (David -que lo he visto poco-, Loly, Laura, Ana, Carla, Aye&Company, ...). A todos, gracías me ha encantado bailar con vosotros este "Vals del final" de Amaral.

19 julio, 2007

A mi pequeña "jerrilleira"

Hacía tiempo que no me sentía así. Ilusionada, contenta y pillada por alguien. Un ángel apareció en mi vida por accidente. Un día quedé con una amiga en Santiago en una cafetería a la que solía ir cuando vivía allí y cuando ella entró me dio la impresión de que estaba amaneciendo. Un ángel en una mirada que me gustó al momento. Cuando la miré supe que tenía que robarle por lo menos un beso, independientemente de la situación personal.
Me gusta y le gusto, no es un delito. En la guerra hay daños colaterales y víctimas inocentes y en este juego de guerra que nos traemos pueden salir algunos heridos. Sin guerras no se hubiese conquistado lo que hoy tenemos así que en cierto modo estoy orgullosa de haber luchado en combate, y en las filas del enemigo cuento con una aliada, un ángel, tú. Con enemigos así da gusto pelear. Me gustas nena, no pienses que por no ser la primera no eres importante. Me gustas mucho y voy a seguir adelante. Un beso, o dos, o mil... todos los que quieras.

12 julio, 2007

Toquecito

Hoy me han echado una bronca por no escribir en el blog. Os informo, mi sobrino llegó la semana pasada, ese al que algún post le dediqué hace ya tiempo, Noah ya tiene 1 año. Es genial la expresión de un bebé cuando ve a su tía, que le hace tonterías para que se ría, le enseña los gatos, los canarios, las flores... Él se lo pasa pipa, y yo más.
Se me cae la baba cuando hablo de él, es un sol. Por otra parte también he de decir que ando "un poco liada" últimamente y no puedo escribir tanto como quisiera. Gracias, querida amiga por darme un toque de atención.

26 junio, 2007

(No sabría qué título poner)

Se apagó la luz, las estrellas se extinguieron y la luna se escondió. La noche oscura se volvió y entre tinieblas mi corazón se heló. Tus párpados se cerraron y tu cabeza se recostó en mi hombro, el tiempo se detuvo y guardé el instante en el corazón.
Una mano acarició tu cara y con un beso te di la bienvenida a mi mundo. El silencio permaneció en todo momento y unos gritos lejanos se oyeron en lo más hondo, la queja de mi tormento. Mi maltrecho corazón respiró a gusto en la paz del ambiente.
Una pequeña llama surgió entre ambas y las llamas abrasaron el lugar. Con tanta pasión era inevitable arder en deseo, sucumbir al pecado. El pecado tocar la partitura de tu figura, al compás de las olas, y los coros de unos grillos emocionados. El pecado, el vicio y la religión de un cuerpo de mujer, el que yo deseo. Tú.

21 junio, 2007

Asombrada de mí misma

No sé que le ha dado a mis amigos con lo de que escribo bien, que soy buena escribiendo. Yo creo, sin embargo, que hay gente que es mejor que yo, mis escritos no son más que parte de mi mente, un insignificante trozo de mi ser.
Me asombra que a la gente le guste lo que en mi cabeza se esconde y se hace ver por medio de mis palabras. Palabras escritas, pero al fin y al cabo palabras. Si tuviese que decir en alto lo que ahora escribo me moriría de vergüenza. Chicas, me gusta que os guste lo que yo hago de muy buen gusto y lo que sé hacer, escribir mis verdades.

20 junio, 2007

Un proverbio

El proverbio "el tiempo cura todas las heridas" se equivoca, el tiempo no cura las heridas, simplemente alivia el dolor y desdibuja los recuerdos...

22 mayo, 2007

A futuros amigos

Soy capaz de devolver con una sonrisa una traición, soy capaz de coger la mano de aquel que con ella me señaló. Cuando me entrego lo hago por completo, así espero que la gente haga lo mismo que yo pero luego resulta que aquel proverbio que tanto me gustó siempre no es aplicado por mucha gente. (El proverbio al que me refiero es "trata a los demás como te gustaría que te tratasen a tí")
Cuando conozco a alguien le concedo mi confianza, mi respeto y mi admiración. El que no arriesga no gana así que arriesgo en la amistad (en el amor es otra cosa) y así muchas veces me llevo con el canto en los dientes si no me la juegan bien. Cuando alguien me falla dejo todo aquello que le entregué a un lado, preparo el culo y espero una patada. A veces no ocurre, a veces no llega la patada así que considero que es posible una segunda oportunidad. La seguna vez hago lo mismo, me agacho y preparo la patada, sé que ahí llegará. Y no falla.
Errar es de humanos. Si la patada no premeditada y con alevosía, soy capaz de perdonar.
La amistad es algo que atraviesa el alma, es un sentimiento que no se te va... Por eso a mis posibles amigos les tiendo mi mano y les doy la bienvenida.
PD: Cuando veas una estrella fugaz guárdala en tu corazón, es el alma de aquel que consiguió dar a los suyos su amor.

20 mayo, 2007

A raíz de una película

A menudo me pregunto ¿qué es la vida? Pero no encuentro una definición que me convenza. Se puede definir vida desde el punto de vista biológico, químico, médico, filosófico, religioso... Me encanta adentrarme en materias polémicas, que tengan muchos puntos de vista y suelo quedarme con una definición intermedia de todos esos puntos.
A esta pregunta no le encontré la definición convincente. Quizá la más significativa sea la biológica, por aquello de que soy de ciencias. ¿Nos diferenciamos en algo más que en ser racionales (y a veces me río de esto cuando lo digo) de el resto de los seres vivos?
Puede que después de la muerte no haya nada, puede que sí. ¿Quién tiene la respuesta correcta a esta pregunta? Todas las fés creen saberlo pero yo estoy bastante reacia a sus contestaciones. Todo esto es consecuencia de una película japonesa que vi esta tarde con dos amigos Ime y Arual en la que transplantaban unas córneas de una chica que preveía catástofres a una que se había quedado ciega con dos años y tras la intervención podía ver lo que la primera veía.

14 mayo, 2007

¿Fantasmas?

El viernes fue un gran día, me encontré con viejas amigas de un pasado que a veces duele recordar. Fue una especie de prueba, reecontrarme con ellas con el miedo de que algún recuerdo doloroso me acechase en la mente. Resultado: prueba superada.
Ni siquiera el hablar de temas aún recientes para alguna herida hen hecho que me arrepintiese o me hciera sintir mal, triste o nostálgica. Las buenas noticias me alegraron. Está claro que hay que dejar el pasado atrás, hay cosas y sentimientos que no volverán jamás. Me he alegrado mucho de abrazar a dos personas a las que tanto estimo, me he sorprendido a mí misma y me he enorgullecido de poder afrontar algún fastama del pasado.
Puede que en un futuro no muy lejano me enfrente al mayor de mis fantasmas, a ver si así me demuestro de que puedo con todo y con más.

01 mayo, 2007

Triste pero cierto

Hoy me levanté con esa sensación de vacío que todo el mundo teme. Me sentí sola otra vez, sentí que nadie me comprendía, que nadie se molestaba en leerme entre líneas, nadie escuchaba mis silencios e interpretaba mis palabras. Es triste que todavía en mis momentos de bajón piense e una persona que me ha demostrado durante este tiempo que no lo merece. Me doy pena a mí misma y la autocompasión es lo peor que puede haber en el mundo a parte de las mentiras.
Aún se escapa a mis conocimientos el porqué y el cuándo ocurrió, si fui la culpable o no. No pensaba en el tema desde hacía tiempo pero hoy soñé y el pasado me hizo añorar tiempos mejores una vez despierta. Supongo que solo será un mal día, soy persona y como tal tengo derecho a tenerlos.
PD: Sin sueños, esta vida no merece la pena. ¡Qué triste que ni de eso tengo ahora!

12 abril, 2007

Como las aspirinas

Tras varios días desaparecida hago mi reaparición con más energía. He tendio las neuronas en remojo y el pie derecho lesionado. No es que mi lesión me haya impedido escribir, pero he tenido tiempo para pensar.
Me he dado cuenta de que las ilusiones que en un principio te hacen efervescente son las que primero se van. Mucho ruido y pocas nueces. Cuando echas a un vaso de agua una pastilla para la gripe hace lo mismo, luego puede resultar o no efectiva.

02 abril, 2007

Escapar...

¡Qué curiosa costumbre tiene el pasado de golpearnos la puerta otra vez cuando menos lo esperamos!
¡PUM PUM! (llama el pasado a mi puerta) "Lo siento querido pasado pero me he escabullido de tus redes y no quiero nada contigo, ve a llamar a la puerta de otra persona que ya no me interesas".
Pero de nuevo "PUMPUM" y haces como que no lo oyes, una y otra vez hasta que se cansa. Entoces respira tranquila te sientas en el sofá de tu casa a ver el fuego de la chimena, a leer un libro o simplemente a pensar. Entonces un ruido a cristal roto suena y algo te azota en la cabeza, por un momento pierdes el conocimiento pero lo recuperas al segundo, entonces ves al Pasado golpeandote de lleno y tú caes de bruces ante él.
Ahora por mucho ignorar lo tienes delante, lo ves y lo sientes, lo oyes... lo notas y entonces no tienes nada más que hacer, solo dejar que cicatrice...

30 marzo, 2007

Elecciones municipales... ¿sabes a quién votar?

No voy a colgar mi propuesta electoral, ni siquiera os voy a anunciar los puntos de mi programa electoral, no voy a hacer nada porque hoy es día de descansar, recordad que soy la líder del PPDD, soy la mayor partidaria del Descanso Diario. Vótame si quieres, y sino pues nos vamos a tomar un café.

26 marzo, 2007

Amelie

El sábado era un día como otro cualquiera, mi cabeza estaba plagada de nubes grises y negras. El afán de intentar no caer en la rutina me hizo salir de mi cascarón por un momento y trasladarme a salir a un lugar más o menos cercano y familiar, Vigo. Fuimos de cena. Eramos así como 15 personas, en su gran mayoría chicas.
A pesar de la multitudinaria compañía yo me sentía un poco triste en el fondo, el porqué todavía no lo tengo muy claro, quizás haya sido esos días en los que odio ser mujer, quizás el simple hecho de haber añorado tiempos mejores. El cambio de estación estaba en marcha y yo ni siquiera me había dado cuenta. Hablé, reí, cené y bebí. "Tras varios tequilas las nubes se van pero el sol no regresa" recordé entre pensamientos mudos.
Los locales estaban llenos de gente, chicas guapas, no tan guapas, chicos plumero, gays sin más... Y entre tanta gente, bullicio y luces de discoteca vi un rayo de sol. Una chica majísima y preciosa que me llamó la atención a pesar de su edad. Intimamos a lo largo de la noche y me hico reír, gracias a sus besos conseguí rescatar esa "esperanza" de creer en el ser humano. A penas la conozco pero me muero de ganas de saber hasta el último detalle de su vida.
PD: He vuelto a sonreír, gracias Amelie.

20 marzo, 2007

Con sabor a rancio (cursilerías de un momento de bajón)

Parece mentira que después de todo aquello que parecía amor sólo nos quede este sabor a rancio de algo que pudo ser la historia más bonita del mundo.
Pues aún recuerdo el día en el que bajé por las rocas del fin del mundo (Finisterre) mientras tú sufrías por mi atrevimiento y me quedé allí un rato. Al volver te habías enfadado un poquito conmigo porque te lo había hecho pasar mal pero mi gesto te alegró, con una pluma y una flor en la mano te dije "No te he podido traer lo más bonito del fin del mundo, que son las vistas, pero en compensación te traje esto", tus amigas me miraron y dijeron un "Ooooh" de ternura.
Recuerdo también todos los besos que te robaba a escondidas para que nadie nos viese, recuerdo el día que apareciste de sorpresa cuando yo ya no contaba con verte hasta una semana después y la cara de tonta que se me puso y me duró semanas... me acuerdo de esa sensación y de todos los "tequieros" que te dije.
Lo recuerdo porque hoy hurgando en la herida he vuelto a sangrar, releí palabras de amor que nos dijimos en correos y recordé que bien me sentía entonces, cuando tenía todo y no lo supe aprepciar. Lo mandamos todo al garete y ahora solo nos queda eso, un recuerdo rancio y podrido. ¡Qué triste!
PD: ¡A Dios pongo por testigo que jamás dejaré que un amor que llegue a mi vida se vaya por la puerta de atrás, sin hacer ruido y que aprovecharé hasta la última gota de esperanza porque esto que digo se cumpla!

16 marzo, 2007

Aprendiendo a odiar (última lección)

El dolor se va con el paso del tiempo, y en un esfuerzo de querer hacer al ser humano bueno por naturaleza decidimos quedarnos sólo con lo bueno. Por eso cuando acabamos una relación al principio solo duele lo malo y no parece que haya otra cosa, todo son motivos para odiar y así poder olvidar. El alcohol escuece pero cura, así como el odio duele pero ayuda a cicatrizar. El odio no es lo opuesto al amor, es la cristalmina, el medicamento que nos cicatriza el corazón. Sólo cuando superamos el odio inicial podemos quedarnos con lo bueno.
De hecho, superada esa fase el corazón comienza a reconstruirse. El dolor hizo mella y las heridas cicatrizaron al fin. Ya casi no duele el meter el dedo en lo que fue la herida. No he sido capaz de odiar de corazón, eso es imposible, el odio no cabe en el corazón y está en la cabeza. Por eso, si has de odiar hazlo fríamente, dolerá menos, y con la cabeza.

13 marzo, 2007

Ya ha pasado un año

Hace hoy un año desde que me desperté sobresaltada por una llamada de teléfono a las cinco de la mañana, quien llamaba era mi madre y quería transmitirme la peor noticia que he tenido hasta ahora. Mi abuela había muerto.
De esto hace ya un año, pero cuando pienso en su pérdida todavía me duele. Sin embargo tengo la feliz sensación de haberla visto hace tan solo unas horas, la tengo tan presente en mi vida que nunca dejaré que el olvido haga su trabajo. Me gusta sentirla cerca a pesar de que no está, me gusta añorarla en algún momento de cada día.
Me encanta sentirte cerca en la lejanía y dejar flores en tu tumba porque sé que tus restos yacen ahí, abuela, pero tú estás en cada instante en nuestros corazones. Todo el mundo te quiere y te recuerda como eras, ni más ni menos. Te quiero y sé que donde estés tú lo sabes de sobra.
Hoy te he recordado si cabe más que cualquier otro día del año (salvo el día de tu cumpleaños, que esa sí es una fecha señaladísima) y he hablado de tí a casi todo el mundo. Hoy quise hacerte un homenaje a mi manera y en el modo en que se me da mejor, escribiéndote. Has visto desde ese pedestal en el que te tengo como nacía tu bisnieto Noah (mi sobrino) y como todo el mundo te echó de menos en la cena de Navidad. A pesar de tu ausencia en la cena sabía que tú estabas como los otros años con nosotros, en nuestras mentes.

08 marzo, 2007

Para Maxi

Hoy es el cumpleaños de mi alma gemela, que está a muchos quilómetros de distancia pero a pesar de ello creo que está más unida a mí que la mayoría de la gente. He creido conveniente, ya que le guardo un rincón de mi corazón para ella, dedicarle un post enterito para ella:
"Cada año que pasa nos hacemos viejas pero nuestro espíritu crece. Los años dejan huella en nosotras poco a poco, como las olas que rompen en las rocas. El agua de mar moldea esas rocas como el paso del tiempo nuestro ser. Somos como somos gracias e ello, por eso me alegro de cumplir años cada 365 días, más años y más experiencia... en resumen, más tiempo para conocernos a nosotras mismas. Feliz en tu día y que sigas cumpliendo muchos más a su debido tiempo. Te hago saber, aunque ya lo sabes, que me tienes para lo que necesites. Te quiero, ya lo sabes. Mi regalo: mi amistad más sincera, un hombro para cuando necesites llorar y una mano para tendertela cuando caigas."

28 febrero, 2007

Aprendiendo a odiar (lección 3)

Para seguir echando más leña al fuego hay que coger todos los males del mundo, todo lo que te parezca mal y buscarle esa sombra, ese resto y ese parecido con el objeto de nuestro odio. En todo lo malo verás su sombra y querrás odiar con más ganas si cabe.

27 febrero, 2007

Al mar

Miro al mar con mirada ausente, deseosa de poder volar. Volar y sobrevolar la maravilla por excelencia de la naturaleza, un cúmulo desmesurado de agua. Mi mente vuela y mi cuerpo permanece impasible ante la majestuosidad de tan grandioso ser, el agua. El origen de toda vida. Ahora sé porqué miro al mar con envidia, recelo y admiración. El mar es infinito, no termina en esa línea que todos vemos al plantarnos ante el, el horizonte. Pues el horizonte no es más que una línea imaginaria, creada por nuestra mente para comprender lo que realmente es el mar. Nuestro conocimiento no alcanza a comprender lo que no tiene límite, así como no podríamos describir con certeza la nada y el todo, no podríamos comprender el significado completo del mar. El mar comienza pero no acaba, ¿dónde poner el límite sino en el horizonte, qué línea definiría mejor ese límite?
Miro al mar porque sueño con que mi libertad sea todo lo que el mar es, el origen y el final, sin límite concreto. Miiro al mar con admiración, para dar rienda suelta a mi espíritu - si es que realmente existe- y sentirme libre. Me empequeñece la idea de no ser más que un cuerpo pensante, con capacidades asombrosas de leer, escribir y sobre todo transmitir. Me empequeñezco cuando pienso en el mar, pero me relajo observándolo, me da paz y tranquilidad.
Una gota, un grano de sal disuelto en agua, una molécula de H2O, una infinitésima parte de un todo... soy un granito de arena en una playa, una hormiga del hormiguero, una abeja más de la colmena... un nada y una parte de todo. El mar llega a mí en forma de ola, de brisa, ... no hay n ada mejor que bañarse y empaparse del mar, de su conocimiento, de sus sensaciones... sin nada encima. Soy libre cuando lo admiro y me siento libre cuando me baño en él, desnunda, sin que ninguna prenda fabricada por manos humanas contamine mi piel. Él y yo, solos y acompañados de todos los seres vivos que en el mar moran... Solos y libres, ... libre del todo.

23 febrero, 2007

Aprendiendo a odiar (lección 2)

Nunca dejes que las buenas acciones desequilibren la balanza. Habla y convéncete a tí mismo de que esa persona es poco o nada, que no merece la pena. Piensa en sus defectos y olvida sus virtudes.
No dejes que el deseo de olvidar sea el motivo principal para recordar, busca el punto justo en que olvides solo lo bueno, lo malo será como leña al fuego de tu ira. Poco a poco la hoguera del odio irá tomando forma.

22 febrero, 2007

Toda la ira que he ido tragando parece que ahora quiere salir a flote. Me desahogo como puedo, diciendo todo lo que en su momento no dije y callé por no herir con palabras lo que luego se volvió para matar una parte de mí. Me dirán que estoy despechada, pero no, la decepción me hace pensar lo que pienso y escribir lo que escribo. Me siento bien contando toda la verdad que un día oculté por no avergonzar, ahora no tengo nada que perder con respecto a ese tema y lo digo con todas las letras.
Decepción e ira contenida, reprimida por un sentimiento de amor que ha desaparecido como por arte de magia. Todo lo que sube baja, pero lo que baja ha de subir otra vez. Así es la vida, unas veces se gana y otras se pierde. Acusadme de lo que querráis pero yo seré siempre así, una tortuga de cristal: dura, transparente y frágil. He borrado mi pasado, no quiero mantener contacto con él, solo los sueños y los recuerdos me lo traerán de vez en cuando pero no quiero, no puedo y no necesito nada.
Ahora soy libre por completo para volar en solitario, desplegando mis alas otra vez, posarme en la rama de alguna pájara con la que simpatice. Que nadie trate de atraparme porque cuanto más me quieran cerca más me alejaré yo, me alejaré hasta el punto donde perderme por siempre jamás. Un depredador sobrevolando a sus presas, nunca toques a un depredador a menos que este así lo quiera. Estoy cansada de decepciones por esperar más de lo que debiera de quien no merece ni estas palabras. La amistad se ha hechado a perder y yo no haré nada por recuperarlo, me da igual ya. Lo puedo decir más alto pero no más claro: "ERES DECEPCIONANTE, CARIÑO"

21 febrero, 2007

Aprendiendo a odiar (lección 1)

"Quien merece tus lágrimas nunca te hará llorar"... pues me ha hecho llorar muchas veces así que ha de merecer algo más que una lágrima. Este post se lo dedico a aquell@s lectores/as que han sufrido sin tener por qué a manos de alguien sin alma.
Para poder odiar hay que recolectar todos esos detalles que se pierden en la mente que te han hecho daño en algún momento. Amontonarlas en un rincón de la cabeza y no olvidarse de la firma de su autor. Esto podría volver loco a una persona, pero es la única manera de tenerlo en cuenta para que no te hagan daño la próxima vez. A veces la mejor defensa es un buen ataque. ¡A la yugular! Los buenos momentos pasarán desapercibidos en estado de locura transitoria. Aprenderemos a odiar poco a poco.

20 febrero, 2007

De cumpleaños

Ayer Lisa Rowe se hizo un poquito más vieja, ya ha dejado de ser una yogurina para comenzar su cuenta atrás hacia el cuarto de siglo. 24 añitos que han pasado ya desde que Merchi, la madre de Lisa dió a luz a una cabeza loca. Lisa nos habla de su día de cumpleaños:
"La primera felicitación la recibí de mi prima a las 12:05, y a raíz del primer mensaje vinieron después los de BlueEyes, Akasha, etc. Durante el día me estuvieron llamando para felicitarme el día, me dieron un par de regalos muy bonitos: un marcahojas de metal de un gato y un portavelas. He tenido bastante buen día, sacando un pequeño detalle. Durante todo el día estuve esperando una llamada que no llegó. Una de las personas más importantes de mi vida no se acordó de mí, y eso me ha dolido un poco... Quizás no merezca la pena molestarme ni nada por el estilo, porque puede que esa persona no merezca la pena ni tenerla como amiga... ¡Vaya decepción! La superaré seguro porque cosas peores me tienen pasado."
Lisa nos contó también que se fue a celebrar brevemente el cumpleaños, la celebración fuerte queda para hoy, día de carnaval:
"Sí celebré en el curro con los compañeros y algún amigo, compré unos pastelitos y unos zumos y lo celebramos en el trabajo. Luego por la tarde quedé con mi mejor amigo y nos fuimos a tomar algo, lo mejor vendrá hoy y mañana café con la familia."
Así nos lo ha contado nuestra querida Lisa, un saludo para todos sus lectores y hasta otro acontecimiento.

15 febrero, 2007

Tan diferentes

Podrás tener todo aquello que el dinero puede comprar, un coche, un piso, el movil más moderno y "cool" de todos, ... Podrás presumir de todo aquello que tienes y que podrás tener, pero no vayas presumiendo por ahí de lo que no es tuyo, de lo que no te pertenece y de aquello que careces. Podrás poseer, si es posible en personas, la pareja más maravillosa del mundo, con el mejor trabajo del mundo y el mejor pagado, podrás tener riquezas, tesoros y agasajos.
Lo que jamás podrás tener es la libertad que me caracteriza, esa que me hace ser del viento, esa que me hace diferente y extraña al resto de las personas. Nunca podrás tener el silencio que dice tanto en ausencia de palabras, esa mirada nostálgica que lo dice todo sin decir ni "mu". Podrás hacerte notar con tus presunciones pero yo seguiré con mi vida, sin que tus "detalles" me afecten porque a tantos kilómetros sería difícil. Yo siempre seré yo y tú, tú... fuimos, somos y seremos dos almas totalmente diferentes. Vive y sé feliz, mis mejores deseos para tus planes de futuros...

07 febrero, 2007

Armas de destrucción masiva

Esta mañana he tenido un mail, un mail que escondía palabras insonoras, que debieron sonar hace ya días. Me he alegrado al saber que a esa persona le importa mínimamente nuestra relación, pero estas no son las mejores maneras de arreglar las cosas. Tiempo al tiempo, pues todo volverá a calmarse.
Tengo mala leche a veces, sí, lo reconozco una y otra vez. Somos yo y mis circunstancias, la vida ha hecho que reaccione de la manera que lo hago ante los distintos estímulos. No es excusa ni explicación, simplemente soy yo y todo lo que he aprendido. He aprendido a hablar, a transmitir sentimientos que antes cayaba y guardaba. Ahora hablo desde el caparazón que me protege, mis armas: la bordería, algo de orgullo y la confianza en mí misma que he ganado estos últimos meses.

06 febrero, 2007

Con el dedo

Ahora te doy, ahora te quito. Ahora te hablo, ahora no. Ahora te llamo para quedar, ahora no. Ahora sí, ahora no. ¡Ya! ¡Stop! La última gota ha colmado el vaso y esta menda entró en cólera. A mi edad, que no es mucha, no estoy para tanta estupidez. Me revienta que se pongan celosos por mi condición sexual. Lesbiana no significa que me gusten todas las chicas, y tampoco que aquellas que me puedan gustar vayan a tener que pasar irremediablemente por mi cama. Lesbiana no significa que le vaya a robar el rollete a mis amigos, porque digo yo que para eso son amigos y no conocidos... Lesbiana no es ser un tío en cuerpo de mujer, por lo tanto no pienso con el capullo cuando veo una tía mínimamente decente.
Es normal que dos chicas se sientan agusto haciendo cualquier tontería, viendo una peli, tomando un café, llendo a pasear... y no por eso significa que vaya a ver nada entre ellas por mucho que haya una lesbiana en medio. Tengo ciertos principios que procuro no violar, y uno es no joder a mis amigos. Quien sienta celos de mi porque quede con su novia es porque no me conoce, porque tiene un problema de confianza en sí mismo o de confianza en su pareja. Yo no soy quien de judagar el caso de cadacual pero hay una cosa por la que no paso y es que me señalen con el dedo y me acusen de algo que no pretnedo tan solo por mi condición sexual.
PD: ¡A rañala!

03 febrero, 2007

Desde Vigo con amor espero vuestros comentarios a mi evolucion en el post de ayer.

01 febrero, 2007

Allá va uno...

Un mes que pasó volando, parece que fue ayer cuando estabamos comiendo las uvas y empezando el año de la manera más salvaje que podais imaginar. Allá fue enero, ese mes de frío y de cumplimiento de propósitos de año nuevo (a la mayoría de la gente no le dura todo el año). El tiempo vuela... de eso me he dado cuenta ayer cuando fui a al instituto a recoger mi libro de estudios (BUP) y vi el año en que entré a estudiar. ¡Hacen ya 10 años! ¿Y la foto? Pa'mearse de risa, cara de pipioliña y redondita... me he vuelto una caralarga. Cualquier día de estos me pega la venada y pondré la foto para que os podais reír también vosotr@s ¡Un saludito eh!

30 enero, 2007

A dónde vamos a llegar...

¿Dónde han ido a parar los principios? Esas reglas básicas que regían a cualquier ser humano, esas reglas que jamás se han de violar. Normas elementales, obvias y racionales que cada uno ha de poseer. Parece como si ahora todo valiese: pisar, humillar y herir a alguien.
Hoy por primera vez en varias semanas he visto las noticias en la televisión. ¡Qué aberración! Cada suceso peor que el anterior, guerras internacionales, matanzas, violencia de género y violencia en los colegios e institutos. Empezando a analizar por lo más bajo... ¿qué le ha pasado a la gente en los últimos años? Cada vez los niños vienen más violentos... ¿Dónde? ¿Cuándo? ¿Cómo? Algo ha cambiado desde que yo fui al colegio y no sé que es. Soy de una generacion bastante tranquila, de los 80. He vivido la democracia desde que nací, he escuchado música y he visto dibujso animados. No creo que nada haya cambiado tan drásticamente como para tener resultados tan dispares.
Haciendo memoria... pienso en gente que estudió conmigo en el colegio y veo que también había gente pasota, gamberros e incluso algún maleducado. Ahora se ha multiplicado por no sé que número los niños maleducados que sabotean y rebientan las clases... ¿quién ha de parar los pies a este problema? Es bastante difícil si no se sabe el origen de la cuestión, yo por más que busco no encuentro una respuesta. La culpa no puede ser solo de una cosa, el sistema educativo, los profesores, los padres... Puede que sean un cúmulo de cosas, que no se sepa motivar a un niño, que no se le inculquen algunos principios básicos como el respeto o la tolerancia.
Mis padres nunca han tenido lo que yo o mis hermanos pero han sabido trasmitirnos a todos el valor de las cosas y de las personas. No han estudiado carreras por ahí adelante, a penas tienen el graduado... puede que no nos hayan sabido explicar un problema de álgebra, de trigonometría o las leyes de Mendel en ciencias. Pero han dedicado tiempo a enseñarnos a respetar. Incluso he llevado algún azote que otro, ¿era eso maltrato?
Los padres de hoy en día tienen carreras, estudios de bachillerato o una preparación. La vieja escuela de padres, la de la guerra, el hambre y la tierra han hecho valorar distitntas cosas. ¿Cómo hemos podido llegar a esta situación? ¿Cómo es que ahora un azote por cualquier tontería se puede considerar malostratos? ¿Más vigilancia en los colegios e institutos? ¿Somos convictos o personas libres que acuden a estos centros a intentar aprender algo? Por más que pienso no alcanzo a hayar la solución.

25 enero, 2007

Vacío de sentimientos


Así he comenzado el año, vaciando mi vaso de champán igual que vaciando mi corazón de penas. Lo malo del 2006 lo he encerrado en ese maldito año, maldito porque gente a la que quería me ha abandonado. A 25 días de haber comenzado el año, me siento vacía a veces.
Lleno con lo que puedo el hueco que tengo por corazón. Hago ejercicio, bebo, fumo, ... y ¿por qué no decirlo también?, follo. Puede que este no sea el mejor camino pero es uno tan válido como cualquier otro. Esto me está ayudando a superar dificultades personales que he dejado atrás pero que inevitablemente a veces vienen a mi mente. ¿Qué se le va a hacer? He aprendido a vivir con penas y a sobrellevarlas. Soy capaz de caer a una piscina sin agua y volver a levantarme, porque 400 golpes contra la pared me han hecho saber encajar lo mejor posible un azote más. Aguanto lo que me hechen y más, nadie ha podido hundirme por ahora, porque floto. Tarde o temprano siempre salgo a flote.
¡Pobre de quien tenga que aguantarme cuando creo ahogarme! Seré todo lo peor del mundo en algún momento pero no lo puedo evitar. Hay quien supo valorar más lo bueno y aguantó conmigo hasta el final. Si este no es tu caso, no deberías estar leyendo este blog. Este mensaje se lo dejo a aquellos que tienen de mi una idea equivocada (errar es de sabios, dicen por ahí... pero no conozco ningún sabio que cometa los mismos errores una y otra vez) y se piensan que me he hundido. Este Titanic es mucho más fuerte que los icebergs de todo el planeta y ninguno conseguirá sumergirlo del todo.

Bla, bla, bla...

Palabras, solo eso... palabras y más palabras.
La gente las pronuncia sin reparar en gastos
total, son gratis. Aprovechen y digan "palabras".
Palabras más, palabras menos,
palabras que van, vienen y se las lleva el viento
que viajan a traves del aire y se graban en pensamientos.
Promesas compuestas de palabras
palabras que borró el tiempo
palabras que ya nunca volveran
de tu boca salieron sin ser tuyas,
sin ser tú su dueña. Volaron y fluyeron.
Mis oidos recogieron promesas,
promesas compuestas por palabras,
palabras que dañan, que hiere e incluso matan;
plabras sin dueño que pululan cual balas perdidas.
Hireiendo sentimientos, borrando palabras
y sacando espinas de corazones rotos por palabras.
Somos palabras. Palabras sin sentido, como estas...

23 enero, 2007

Síntomas

Me paso el día canturreando por las esquinas, haciendo el tonto y sonriendo como si me estubieran contando chistes todo el rato. En ocasiones me siento eufórica y cuando he de sentirme triste pienso en positivo. ¿Qué me estará pasando? ¿Me habrá poseido el espiritu de la sesión de ouija del sábado?

22 enero, 2007

Ouija


Hay quien pensará al ver este tablero que la ouija es una paparrucha. Yo no me atrevería a decir tal cosa, pero tampoco echaría a temblar nada más verla. Está claro que es un elemento creado por el ser humano con el fin de comunicarse con los del más allá.
Hay quien piensa que es un juego peligroso, e incluso que ni siquiera es un juego. Todas las opiniones son válidas. Me han puesto sobre aviso de que hace falta un alma abierta para realizar una sesión ouija con éxito. Los que creen en ello dicen que yo soy un alma abierta.
Yo lo que pienso es que se necesita una persona fácilmente sugestionable para que surta efecto el contacto con el más allá. La sesión, a mi parecer y guardando todos mis respetoso al resto de las teorías es que si la moneda o el vasito se mueve por el tablero dando respuestas a una serie de preguntas es por el poder de la mente. Sólo usamos un porcentaje muy pequeño de nuestro poder mental y cuando algo o alguien nos sugestiona puede hacerlo de modo positivo o negativo. La sugestión es un arma de doble filo. No me considero fácilmente sugestionable pero debido a vivencias persosnales con personas al borde de la muerte hacen que respete mucho este tipo de cosas a pesar de que no termine de creerme lo de los espiritus malignos que nos pueden poseer, porque de existir espíritus malos, también debieran existir los espíritus buenos... no todo va a ser malo ¿no?
Permítanme un consejo: si se consideran una persona sugestionable o insegura mejor no tentar a la suerte en un tablero como este.

16 enero, 2007

¿Motorizada?


He de contaros un secreto. Uno de mis propósitos de año nuevo ha sido ponerme en forma. La forma más divertida que he encontrado para hacer algo de ejercicio está a la izquierda de estas palabras.
Se me ha dado por ir a patinar prácticamente todos los días. Hoy es mi cuarto día consecutivo que patino, hoy me he dado una vueltecita por la isla más pija del planeta. Todo el mundo con su chándal o sus pantalones cortos para hacer deporte. Pero esta menda, que es un poco friki, se fué a hacer deporte con sus Levis, su camiseta de licra de cuello subido y su chaqueta de lana; y para rematar la faena con la chupa de la empresa.
Con esas pintas era bastante normal que me sintiese observada allá por donde iba, pero os diré la verdad... no me quitarán el sueño esta noche. Me siento satisfecha y he encontrado un deporte que me resulta divertido incluso llendo sola a practicarlo. El colofón fue cuando Kay me llamó por teléfono y yo ni corta ni perezosa hice un buen trozo de mi tarea deportiva con llamada telefónica incluida. Hay que ser un poco friky para estas cosas, menos mal que estoy dejando los complejos a un lado. Un saludo, buena gente.

15 enero, 2007

Puede que haya cambiado cosas en mi forma, pero mi fondo sigue siendo el mismo.

10 enero, 2007

¿En qué estrella estará mi dulce corazón que me roba la vida y la razón? ¿Dime quién vendrá a ocupar su lugar porque mis sueños se rompen de golpe?

02 enero, 2007

Año nuevo

Año nuevo, vida nueva, novia nueva, trabajo nuevo, look nuevo... pero siempre los mismos amigos; y si cuadra, alguno más.