El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

20 abril, 2018

Abril

Din que o tempo cura as feridas mais co tempo aprendín que é mentira esa afirmación. As feridas perduran e o tempo axúdache a comprender e a aprender a vivir coa dor.

Seis anos hai dende o día que perdín ao home da miña vida, como corre o tempo. Non hai día que non me acorde de aquela marabillosa persoa que tiven coma pai. Non foi unh pai perfecto mais foi (e sempre será) o meu pai ideal.

Segundo o calendario maia o ano 2012 foi o derradeiro e alguén interpretou eso como unha teoría catostrifista da fin do mundo. Por sorte o por desgracia a vida continou despois daquel suposto remate do mundo e seis anos despois me atopo contándovos esto.

Para min o 2012 supuxo a fin do meu mundo, todo se veu abaixo: familia, amig@s, parella... Nese momento percateime que, a fin de contas, neste mundo naces e vives soa (sobre todo nos malos momentos)... A familia estaba devastada por dúas perdas importantes en menos de un ano, a de meu pai e da miña prima e eu tiña que ser un apoio firme... @s amig@s que creía ter estaban a outras cousas, cadaquén ten a súa vida e non llo reprocho... a parella, tentou estar durante algo de tempo pero a súa vida tamén se desmoronou e rematamos por deixarnos.

Aprendín con axuda profesional a elaborar un duelo de forma natural, a reconstruirme a min mesma e a sacar cousas positivas de todo esto. Aprendín gracias a unha boa psicóloga o que é a RESILIENCIA. Ao parecer e segundo o criterio da psicóloga era unha cualidade coa que xa viña pero da cal eu tiña total descoñecemento, non se pode ser algo que non coñeces...

A finais do 2012 xa estaba en proceso de recuperación, a resiliciencia facíame saír a frote pero o nadal foi moi duro e o 2013 chegou enseguida. Despois de cada baixón non quedaba máis remedio que remontar e ainda que había xente ao meu redor nadie sabía como me sentía... Foi un duro camiño e no lugar de un duelo decateime de que tiven que elaborar tres, nin máis nin menos!

O duelo pola perda da miña prima Cloe meses antes da de meu pai se quedou parada pola nova do diagnóstico do home da miña vida, o de meu pai e o que a día de hoxe me parece o menos difícil, a ruptura de parella. Todo en menos de 12 meses! E aquí estou, recordando aquela época tiste con certo orgullo...

Hoxe, ano 2018, son unha persoa feliz que ten malos momentos coma o resto do mundo, boto de menos aos que non están, choro e me recompoño. Houbo momentos desde presente ano que espertaron pantasmas dos pasado, a sombra do cancro, as visitas a hospitais... pero por sorte hoxe non estou soa, teño unha persoa coa que formo equipo e á que quero por encima de todo. Se meu pai e miña prima me viran seguro estarían felices de verme así... Pero abril segue a ser un mes que me remove cousas por dentro.

03 abril, 2018

A evolución dun nome, Toliña

Querida familia,

non quero que choredes por min, estou ben. Esta noite crucei o arco da vella para, por fin, reunirme coa miña querida Cloe. Hai sete anos que non nos viamos e o reencontro foi moi bonito. As dúas estamos ben e desexamos de todo corazón que non estedes tristes porque chegará un día no que toda a familia se volva reunir deste lado do arco.

Quince anos para unha cadela coma min é moito tempo, se fose unha persoa tería estado cobrando a pensión de xubilación dende hai anos. Gustaríame trasladarvos o meu agradecemento por terme coidado tan ben durante a miña vida, nos meus sete primeiros anos de existencia paseei moito por Sanxenxo, fun en descapotable, fun de viños, á praia, ao monte, aprendín que na tele poñen cousas moi interesantes ás que ladrar (documentais de animais, películas de vaqueiros...), descubrín o pracer de perseguir aos gatos, tamén o gusto dos rasquidos de barriga ou de dar volteretas pola area, coñecín a moitos semellantes caninos (pijos, jipiolos, punkis, etc)... aprendín tanto en tan pouco tempo coa miña querida Cloe... Despois enfermou e como non podía darme toda a atención que precisaba me deixou ao coidado da súa nai (a miña segunda, pero non menos imporante, ama e coidadora), na súa casa había horta pola que correr, gatos aos que perseguir, vacas e cabalos aos que ladrar dende a cancela da casa, cando Peta ladraba desde a súa horta eu contestaba dende a miña, tamén facía o mesmo con Luna e Mía ou con calquera animal que se atrevese a alzar a voz nas cercanías da miña casa... foi todo tan divertido!

Este 2018 non foi un bo ano para a miña familia, un problema de saúde do fillo da miña dona fixo que tiveran que pasar todo o tempo fora da casa porque Zalo estaba nun hospital en Vigo. Eu non tiña medo de estar soa na casa, outras veces teño quedado ao coidado e vixilancia da mesma pero esta vez foi diferente. Non sei moi ben porqué, quizáis a idade teña algo que ver, comecei a sentirme sen forzas e comer non me apetecía moito, as poucas veces que Lola viña a casa non tiña forzas para tentar consolala neste amargo trago da enfermidade do seu fillo. Creédeme se vos digo que o intentei pero algo no meu interior non me deixaba a penas moverme.

Un día leváronme á clínica veterinaria da miña querida Siemprelluvia, tiveron que quitarme sangue para indagar que me estaba sucedendo. A miña familia pensou que sería so tristura por terme tanto tempo soa na casa e en parte era así, botaba tanto de menos ver a tele pola noite e que me fregaran a barriguiña... pero había algo máis, algo que me roubaba a forza e a alegría e para non me ter soa máis tempo decidiron levarme a casa dos meus primos Koi e Lucky en Vigo. Encantoume a idea, de marcha todo o día coas Lu's e así non estaría soa tanto tempo.

O resultado do análise non tardou moito en chegar, algo grave estaba afectando a miña saúde e ese era o motivo de todo o meu malestar e falta de apetito. Os riles decidiron deixar de funcionar e eso facía que o meu corpo se intoxicara con valores altísimos de urea en sangue, algo de anemia e creatinina alta. Non o podiamos crer, que mal momento para poñerse mala pero non quedaba outra que aguantar ata que as cousas na miña casa se normalizasen e Zalo se recuperara. Con eses valores era normal non ter apetito, para que o entendades é como cando os humanos teñen ardor ou acidez de estómago, non apetece meter alimento no corpo...

Como me atopaba en Vigo e a miña doutora se atopaba en Ogrobe optaron por levarme á clínica de Navia onde Patri, Marcos, Alicia e compañía me fixeron o seguemento durante varios días. Pasei algún tempo conectada a unha botella de suero, eso calmaba o meu malestar e dábame algo de vidilla para poder saír a pasear á praia. A miña dona podía vir a verme a diario porque maila que estaba no hospital con Zalo sempre atopaba un oco para visitarme, ás veces viña ela, outras ía eu. Durante eses días e a pesar do meu estado coñecín unhas vistas panorámicas de Vigo dende o parque forestal de Beade (ata puiden ladrarlle a un cabalo loiro que paseaba por alí), coñecín Bouzas e Alcabre (lugares frecuentados polos meus primos Koi e Lucky) e incluso algún parque e zona verde de Vigo.

Tentei como puiden aguantar o máximo posible pero o meu corpo non me pedía alimento así que tiveron que embucharme coma a un pavo, cociñaron para min peitugas de pavo e polo (algo que sempre me gustou), incluso algo de arroz e verduras, tamén me compraron algo de fiambre para estimularme pero nada deso facía que tivera gañas de comer. Por sorte a comida que me obrigaban a tomar non me sentaba mal e aguantei algunha semana a base de lata renal e comida preparada ata que por fin Zalo volveu a casa, a miña dona xa podía coidarme e todo parecía que melloraría co paso dos días... pero non foi así. A medida que pasaba o tempo eu tiña menos forza, menos ganas de comer, estaba excesivamente cansa, e non me apetecía saír da cama. Soñaba con tempos mellores, con toda a familia reunida, coa miña primeira dona e sentía que pronto podería reunirme con ela. Rendinme, non podía máis... e teredes que perdoarme por deixarme ir así, medio desganada, sen ganas de mover a coliña con cada visita que viña pola casa, cansa... pero estaba farta de loitar co meu propio corpo!

O soño de reunirme coa miña querida Cloe se facía cada vez máis real, de cando en cando abría os ollos e podía ver as caras tristes de Lola que tentaba coidarme de todo corazón, dos dous Zalos da casa, das Lu's cando viñan de visita... Unhas cantas veces máis tocoume visitar ao veterinario e maila todos os esforzos médicos non houbo maneira de equilibrarme os niveis en sangue... O martes 3/04/2018 sumerxinme nun soño eterno onde as carreiras, ladridos e volteretas pola praia ían da correa da miña amada Cloe, crucei por fin o arco da vella e a vida se fixo soño. Sei que deixo corazóns rotos atrás, Lola, Zalo, as Lu's e en xeral todo aquel que me coñeceu. Non estedes triste, a miña enfermidade renal xa non me afecta, son unha cadela feliz que volve a correr e a saltar, a ladrar a todo canto bicho viviente vexo e o mellor de todo é que teño outra familia deste lado do arco da vella.

Grazas por terme querido tanto, por darme unha vida digna de unha Westy con clase coma min. Lola, Tola, Toliña... a evolución de un nome, o transcurso dunha vida que hoxe toma outra forma. Dende o máis fondo de min, definitivamente GRAZAS!