El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

26 septiembre, 2008

Amigos y Fantasmas

En los últimos meses he conocido gente de todo tipo, el verano da para mucho. Creo que muchos de ellos se evaporarán tan pronto como han llegado pero otras personas se quedarán para siempre. Me gusta la gente auténtica, sincera y con la que se puede hablar de cualquier tema.
El otro día un fantasma del pasado se me presentó y me habló, me dijo que podía contar con él para lo que fuera y yo pensé "¿Y qué carallo habrá estado haciendo todos estos meses para que de repente tuviera la inspiración para decirme eso?". Le contesté que para tener un ciberamigo no quería contar con él, pues tengo ciberamigos desde hace más de 6 años, creo que podría contar con ellos antes que con el fantasmita en cuestión, que se presentó en mi vida hace poco más de un año.
Vinilita me dijo que la respuesta había sido genial, que no podría haber sido mejor. Vinilita es una amiga que lleva muy poco tiempo en mi vida pero por ahora me ha demostrado que puedo contar con ella. Hoy quiero dejar un mensaje a todas aqullas personas que han decidido echarme de su vida y que ahora creen que me conocen lo suficiente como para saber si la dureza con la que hablo es o no fingida:
"A vosotros, fantasmitas del pasado, que creeís conocerme por haber compartido momentos especiales conmigo os digo que, si en un momento de vuestras vidas habéis decidido salir de la mía por la puerta de atrás, no pretendáis volver como si nada para intentar sentiros mejor. Si en algún momento os necesité y no acudí a vosotros habrá sido por algo, así que preguntaros si el trato que he recibido en su momento de vuestros espectros (iba a decir personas, pero hay algunos fantasmitas que no llegan a esa categoría) fue el adecuado. Si la respuesta es negativa, no hagáis las cosas por sentiros mejor, lo que tenga que ser, será."
Ya se me ha acabado la época de pedir socorro en caso de incendio, ahora llevo extintores en el coche así que si hay peligro de fuego apagaré yo misma las llamas. No necesito ciberamigos, no necesito fantasmitas en mi vida, no necesito huír de los problemas, no necesito escudos ni corazas, no necesito falsos amigos, no necesito tantas cosas... Los amigos acuden a mí en los buenos y en los malos momentos, sólo necesito una sonrisa amable y sincera, un hombro en el que poder llorar, una mano a la que poder aferrarme en caso de caída, sólo necesito amigos de verdad... Gracias a toda esa gente que me ha tenido que sufrir en mis malos momentos (y atentos porque vienen curvas), a todos aquellos que me han ofrecido una sonrisa que sin costar nada produjo mucho, a mi almohada que me ha tenido que aguantar algún llanto nocturno, a mis gatos y como no, a mi familia.
PD: "La amistad es algo que atraviesa el alma, es un sentimiento que no se te va. No te digo cómo pero ocurre justo, cuando dos personas van volando juntas..." (By Laura Paussini)

17 septiembre, 2008

A Carliña, que se lo merece

Ha bastando tirar abajo una ilusión para llegar al punto que estoy. Hace unos meses la persona que mas quería en mi vida decidió echarme de su vida para siempre, y la verdad es que lo pasé muy mal. Toqué fondo y no vi la manera de salir adelante. Junto con otras desgracias que ahora no vienen al caso me hundí y no encontré fuerzas para intentar plantearme el intentar empezar a subir de ese agujero profundo en el que caí.
Reconstruí una coraza fuerte y segura y me alejé de la gente que más quería, no hacía más que autocompadecerme y sentirme una mierda. Cierto día caí en la cuenta de aquello que alguien me había dicho un día: "Querer es poder..."; así empecé a querer.
Empecé por quererme a mí misma poquito a poco, empecé a creer que nada hace falta para ser feliz, ni siquiera un amor que me había olvidado tan fácilmente. Entonces busqué un motivo por el que sonreír porque la vida es bella y merece la pena sonreír, el primer día me costó, el segundo también pero algo menos y el tercero menos todavía... Empecé a conocer gente nueva cargada de positivismo y todo se contagia. Cuando mejor me sentía empezaron a surgir historias de todo tipo en mi vida, incluso sexuales (que no voy a contar por el alto contenido sexual que contienen).
Cosas impensables para una mente deprimida y aburrida como la que solía tener. Sigo teniendo problemas gordos pero no pienso en ellos para compadecerme, pienso en cada detalle de alegría que me surgen cada día, un chiste, una sonrisa, un beso de esos que marean, una persona o varias, un gesto, una caricia... me aferro a ello para que las sombras de mi lado oscuro y siempre presente no vuelvan a reinar en mi vida.
No hay nada peor que caer en un círculo vicioso de autocompadecimiento y tristeza, es difícil salir de ahí, pero os cuento desde mi experiencia que se puede hacer tan solo con las ganas de "querer hacerlo". Es cierto eso de que querer es poder, yo quise y pude.
Carliña, haz los deberes que te dije, despiértate por las mañanas lava la cara y sonríe porque cada día es una oportunidad nueva de intentar ser feliz, no dejes que te pisen que tienes a tus amigas donde siempre han estado, a tu lado. Vive como si fueses a morir mañana (eh, pero sin perder la cabeza) que la vida son dos días y nunca sabemos cuánto tiempo vamos a estar aquí así que no olvides las pequeñas alegrías por hallar la gran felicidad (que no existe). Bicos, abrazos y ánimos.