El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

24 diciembre, 2012

Escombros

Xa é Nadal e eu ainda non estou afeita á idea. Chegou case sen querer e como non existe un mando a distancia que permita acelerar o paso do tempo teño que afrontar o reto. Si, é un reto!
Nunca me gustaron estas datas e este ano aborrézoas máis que nunca. Se o ano pasado foron duras, este non o quero imaxinar. Non sei como estarei esta noite cando me sente á mesa a cear, xa vos contarei (se cadra) que tal pasei a Noiteboa.
Levo moitísimo tempo sen escribir e hoxe fórzome en certa maneira para non deixar que remate este mes sen ter escrito algún artigo. Non esperedes gran calidade literaria nin historias que vos quiten o sono. Esperaba que fose a Fin do Mundo hai tres días pero ese final non chegou cando anunciaron os maias. Ainda que bueno, se imos ao significado do seu calendario só viñan a dicir que esa data marcaba o fin dunha época e que houbo quen interpretou como A Fin.
Para min a fin do mundo que coñecía xa se produciu hai tempo. A miña realidade empezou a caer cando se marchou Cloe. Entón a miña vida parouse, despois veu a enfermidade de meu pai e marcha do home que fixo posible que eu estivera hoxe aquí contándovos esto... Sei que a vida continúa e que non se para cando alguén a quen queres se vai, só queda rearmarse e continuar.
Chega decembro e fago reconto, miro ao redor e só vexo escombros... pedras acumuladas enriba de outras que antes formaran algún muro. Sinto cansancio por momentos pero sei que mentras teña vida terei esperanza de volver construír algo que mereza a pena.
Con todos esos escombros pretendo construir pontes de comunicación que se viñeron abaixo durante os terremotos e tsunamis que asolaron o construira, o que era. Non quero queixairme pois só sería perder tempo e enerxía. Estou reunindo forzas para sobrepoñerme e adaptarme a unha vida nova. Todo o que poida dicir está de máis, quero continuar en aras de un mundo mellor.
Sei que moitos mundos mellores son posibles e eu vou construír o meu, con boa xente, con boas sensacións e con moito positivismo... Eu son forte, e ainda que ás veces teña medo, sei que vou poder conseguir o que me propoña...
Ser feliz sigue sendo de balde... Agora so me quedan dúas opcións soñar unha vida ou vivir o meu soño e creo que a segunda opción é o mellor. Ala vou!

03 noviembre, 2012

Sen historias que contar? NON!

Tal ves vos preguntaredes, se é que pasáchedes por aquí nos últimos tempos, que pasa co blogue. Ten unha resposta sinxela: non é por falta de historias que contar, non é porque me perdera no medio do océano ou dunha selva tropical, é porque non me puxen a escribir neste último mes. 
Se vos preguntades se me pasou algo direivos que si, pasáronme moitas cousas das cales unhas son boas e outras non tanto. Hai máis de medio mes quedeime sen palabras literalmente, a miña voz foi baixando o seu volume ata quedar nun simple fío que me fixo coller unha baixa; posteriormente reincorporeime ao traballo e esa mesma semana fun votar nuns comicios autonómicos, o resultado mellor non o conto hoxe porque daría moito que falar; puidei ir ao cine a ver algunha película, ningunha que valga a pena destacar; o mesmo día das eleccións galegas tiven un accidente de tráfico, o meu primeiro cacharrazo con danos persoais (as miñas costas sufriron unha contusión que me fixo convalecer durante días e ter que ir a rehabilitación, ainda sigo no proceso de recuperación cada vez máis preto); reín, chorei, enfadeime, berrei, viaxei a outro país, sonreín, bailei e agora me atopo aquí convalecendo mentres no exterior chove a máis non poder.
Neste tempo de parcial ausencia literaria escribín un relato de fición con trazos de realidade, tratei de escapar da miña realidade e sen querer me vin inmersa nela. Pode que un día publique a historia aquí, non o sei... Esta ausencia serviume para alonxarme de algunhas cousas, de romper co vicio que tiña de queixarme e cambiar o "chip" que me impedía ver con claridade a capacidade que tiña de seguir adiante. Decateime de moitas cousas que non quero evocar, gustariame escribilas pero non sei o impacto que poderían ter así que prefiro reservarme algúns pensamentos...
Este non será o meu mellor artigo pero é unha rutura con este silencio blogueiro que me tivo a neurona secuestrada, ordeando pensamentos, discernindo realidades... Aquí vos deixo os meus mellores desexos para este mes de novembro que inaguramos hai tan so un par de días. Xa queda menos para rematar este ano "horribilis"... Non esquezades sorrír en tempos difíciles e escuros porque moitas veces será o voso sorriso a única lanterna que vos amose o camiño. Unha aperta ao aire...

26 septiembre, 2012

El 26-S

Mi reflexión empieza el día antes de esta fecha de publicación, llego a casa a eso de las diez de la noche, dejo los bártulos en su lugar y enciendo la televisión. Empiezo a cambiar de canal buscando alguna noticia sobre el movimiento "Ocupa el Congreso" citada para el día 25-S. Me doy cuenta de que a esa hora todos los noticiarios habían terminado y no sabía muy bien qué había ocurrido en Madrid con el movimiento.

Empiezo por orden La 1: terminaban los deportes para dar paso a la Meteo; La 2: ponían un documental de no sé que cosa (ni me paré porque buscaba algo concreto); A3: el final del Hormiguero con Bono y empezando no sé qué película o serie; T5: no tengo por lo que no sé que mierda estarían poniendo...

Llego a ese canal "progre" (La Sexta) que supuestamente cubre este tipo de manifestaciones, las noticias habían terminado y empezaba el "circo" sin siquiera haberme puesto a cenar (¡mucho circo y poco pan!)... Vamos, en pantalla el opio del pueblo, fútbol...¡Menuda decepción! Me paseo por los canales de cine (mis favoritos Sexta3 y Paramount) y al no convencerme ninguna de las películas que ponían y continúo en mi búsqueda de información televisiva.

Para mi sorpresa voy a caer en el canal 13TV (habrá quien exclame al leer esta novedad) que estaban con un programa de debate. En mi vida me había parado a ver aquel canal más de cinco minutos seguidos pero ayer me quedé un rato. En pantalla una mesa que hacía una especie de uve donde se disponían varios colaboradores (no me pregunteis nombres porque no los sé). El moderador, un tío repeinado de traje y tratando de mediar y poner orden en los jaleos que por momentos se montaban en plató. Lo cierto es que no vi mucho debate, aquello parecía un gallinero. Dos mujeres que a penas opinaban y unos cinco o seis hombres que se les llenaba la boca cuando hablaban de democracia, de la libertad de expresión mientras emitían en un lado de la pantalla imágenes de la Plaza de Neptuno en Madrid.

No creo que fuera casualidad las imágenes que allí salían, una reportera hablaba, por momentos, de lo difícil que le resultaba cubrir la noticia porque la gente la agredía verbalmente cuando sacaban las cámaras y los micrófonos de la cadena para la que trabajaban. En plató mostraban su descontento por este motivo de manera exagerada. Al fondo de la reportera una imagen de poca gente concentrada y mucha policía, la cámara no mostraba imágenes panorámicas básicamente movía su objetivo en un ángulo de unos 90º... cosa que llamó mi atención.

En un momento determinado la cámara enfoca a un policía con casco hablando,aparentemente tranquilo, con uno de los manifestantes que se encontraban en el lugar. La cámara no recogía más que el sonido ambiente de la manifestación, por la distancia a la que se encontraba el cámara era imposible captar las palabras de la conversación pero el presentador-moderador del programa se atrevió a ponerle palabras al asunto. ¡Yo no dejaba de flipar en colorines! ¡Qué hombre más imparcial, qué moderador! De vez en cuando se callaba un poco y dejaba hablar a las personas que estaban en el programa, entre ellas una voz discrepante, un periodista que argumentaba bastante bien su opinión y al que la gente allí presente empezó a atacar a nivel personal cuando se le acabaron los argumentos. El hombrecillos se defendía bastante bien y les vino a decir que si caían en descalificaciones personales era mejor que "apagasen y marchasen". ¡Qué razón! Aún así calleron en descalificaciones, el moderador el que más... le llamó "vocero" entre otras lindeces pero el periodista mantuvo el tipo y la cordura.

De pronto una bombillita se me enciende en la cabeza y termino por ver el especial de "El gato al agua" de Intereconomía (hay quien llama a este medio Interlobotomía). El escenario era similar a la cadena anterior, varios colaboradores hablando del movimiento (esta vez sin mujeres)... las opiniones eran bastante similares a lo visto en la cadena anteriormente mencionada. De entre estos personajes  en pantalla pude reconocer (yo, que soy muy despistada para las caras y los nombres) al genuino Mario Conde.

Me quedé asombrada en el momento en que tuve que darle la razón a ese señor, un ex-delincuente (recordemos que ya pagó por sus fechorías y ahora es un hombre rehabilitado). Un político, quizás el único en este país, que ha pagado por sus delitos (¿cuántos hay en el panorama actual que nos roban, nos mienten y no pagan por ello?). Pues este señor, no sé si porque está en precampaña electoral, iba con datos contrastados y dejó a todos calladitos por un momento. Les argumentaba a los presentes los motivos de la protesta: seis millones de parados, los recortes, los funcionarios en pie de guerra, los comedores sociales repletos y más verdades sociales que ahora no recuerdo... Decía también que lo raro es que esto no hubiese ocurrido antes. ¡Qué razón llevaba el hombre! Es normal que la gente de a pie mostrase su descontento a través de manifestaciones y concentraciones... ¡qué manera de ganar puntos, Don Mario!

En este programa también salía una reportera (con un estilo más hippie que la de 13Tv) cubriendo la concentración de gente en la plaza de Neputuno. en pantalla salía bastante más gente reuinida en la plaza que en el "de la mala suerte". El objetivo de la cámara también era muy estático, no salían imágenes de los alrededores. Se quejaba de que por momentos los manifestantes coreaban algo en contra del canal para el que trabajaba pero decía que a ella sí le habían permitido realizar su trabajo.

Durante un rato fui alternando entre 13Tv e Intereconomía a la vez que ponía alguún comentario en una red social. Hubo quien me dijo que no viese ese canal que era malo para la salud y hubo quien defendió que para poder opinar de algo hay que conocerlo. Yo pienso que para poder criticar a una institución habrá que informarse antes y en este caso se trata de dos canales de televisión que no se pueden criticar si no se ven en algún momento del día.

Al final el sueño me pudo y decidí irme a dormir, no sin antes leer en internet que un señor de no importa qué partido me había llamado "anormal" por extensión... Vamos, no ha dicho eso exactamente por dijo que las comunidades bilingües eran algo anormal... cada cual que saque sus conclusiones. La mía ha sido esa, soy anormal porque soy bilingüe. ¡Olë!

Hoy por la mañana se me dio por leer los siguientes titulares en diferentes medios respecto a lo que había pasado ayer:

En "Libertad digital" podemos leer dentro del apartado "La violencia del 25-S" el siguiente titular: Cifuentes: "Se han recogido 265 kilos de piedras de la plaza de Neptuno". Coño, ¡que se hagan otro chalelt con tanta piedra!

En "ABC" podemos leer dentro del apartado "Cerco al congreso" el siguente titular: Cifuentes: «Los violentos iban preparados para una batalla campal» También destacan algo muy importante: (Aragón / CERCO AL CONGRESO): La Policía sorprende con droga a tres manifestantes que viajaron desde Zaragoza - Iban en el autobús que los agentes pararon para identificar a sus ocupantes cuando se ponía en ruta hacia Madrid... Me parece súperimportante que dentro de los miles de personas que se han desplazado a Madrid, tres fumen porros. Mi duda es ¿le habrán preguntado también a qué partido votan o si prefieren bocadillos de nocilla o de chorizo? ¡Irrisorio!

En "El mundo" viene lo siguiente:  España El ministro opina que cumplió con su deber
Interior felicita a la Policía y dice que su actuación el 25-S fue 'proporcional'
- "Tuvieron que actuar para defenderse ellos mismos, para defender el Congreso y el Estado de Derecho", dice la delegada del Gobierno. Además viene otro titular que también me llama la atención:  'La cagamos en el momento en que agredimos primero a la Policía - Muchos manifestantes coinciden en que una parte de la violencia vivida en las protestas fue provocada por gente ajena al movimiento. ¡Como les gusta fardar!

Si consulltáis otros medios "supuestamente de izquierdas" las versiones son parcialmente diferentes... pero lo mejor de todo es leer la opinión de la gente, en cada uno de los artículos vienen infinidad de comentarios de gente de "derechas" e "izquierdas"... ¡Cómo se les ve el plumero! (a todos)...

24 septiembre, 2012

Un nuevo cambio de chip

Hace ya casi un mes que no escribo en este blog, lo cual no significa que haya dejado de escribir. Como bien es sabido por este sitio web en la escritura he encontrado un modo de desahogarme y así lo pongo en práctica cuando me lo pide el cuerpo. En los últimos días solo me apetecía escribir cosas tristes, sueños que me hacían empezar mal los días, pensamientos negativos que se habían instalado en mi mente y brindarle de nuevo una oportunidad de meterse en mi cabeza la negatividad que hacía tiempo había desterrado de allí.
No me gusta empezar a escribir y ponerme a quejar de lo injusto de la vida, estoy enfadada con la suerte desde hace algún tiempo pero ese no es motivo para venirme abajo. La vida sigue y debo continuar aunque me falten las fuerzas, aunque me fallen las ganas y aunque me equivoque en cada decisión.
Darle protagonismo a mis quejas sería regodearme en la crapulencia y eso se ha terminado gracias a una conversación que me hizo ver la luz. La gente habla de conversaciones de besugos pero a mí no me gustan demasiado, prefiero lo que yo llamo "conversaciones de Patajillón"... Los patajillones en mi tierra son unos pececillos pequeños y alargados, estilo sardinillas, a los que comunmente se les conoce como "agujas"... Estos peces no hablan, lo sé, pero hay uno muy especial que sí lo hace, por lo menos conmigo. Aunque me gustaría poder hablar más con él no quiero acaparar su tiempo, el que me dedica me hace reaccionar.
Bueno, como iba diciendo esa conversación me hizo un "click" en la cabeza que me ha hecho darme cuenta de muchas cosas. Algunas no las diré por aquí pero puedo anunciar que un nuevo cambio de chip está en marcha... he perdido la cuenta de las veces que he tenido que cambiar de manera de pensar, de manera de actuar por diferentes motivos. Siempre que he hecho cambios de este tipo mi vida tomaba una mejor dirección y ahora estoy reencauzando mis pasos al círculo del positivismo. Sin darme cuenta me había trasladado a una espiral de negatividad, de autocompasión y de quejas continuas. Eso se ha acabado porque quiero mejorar, vivir buenos momentos, recuperar el amor propio y así recuperar lo que más ansío en esta vida...

31 agosto, 2012

Gris, gris... tirando a negro

He olvidado sonreír. He olvidado el cómo y el porqué. Llevo varios días de un gris tirando a negro que no me gusta lo más mínimo. He perdido la luz con la que solía brillar antaño, la he dejado en algún lugar que no recuerdo. ¿Alguien ha visto mi luz? ¿Alguien ha visto dónde he puesto mi sonrisa? Necesito reencontrarme con ese tipo de detalles que hacían que la vida mereciese, y mucho, la pena.
Hoy pienso en una frase que me encanta, "dame un punto de apoyo y levantaré el mundo"... pero ¿dónde está mi punto de apoyo? No atino a encontrarlo y lo necesito, si lo ves dile de mi parte que vuelva.

03 agosto, 2012

Un cuento chino

- ¡Nos están siguiendo, Carol!
- ¿Dónde?
-  Gírate despacio y mira a ese chino que viene hablando por el móvil.
- ¡Noooo! Déjate de bromas que con esta gente hay que tener cuidado. A lo mejor es amigo de los vecinos y vete tú a saber lo que le está diciendo por el móvil.

- "Estoy siguiendo a las vecinas del sexto, bajan por la calle Barcelona y giran a la derecha a llegar a Povisa"... seguro que les está diciendo eso, a ver si le damos esquinazo de una vez. - hago una pausa y miro hacia la acera de enfrente, señalo sutilmente con el dedo y exclamo - ¡Nos están rodeando, Carol! No tenemos escapatoria.
- ¿Qué dices, tía?
- Mira ahí enfrente, esa pareja de chinos... nos están siguiendo y nos rodean. ¿Qué hacemos? - y ahí ya me empiezo a reír porque sé lo impresionable que es mi compañera de piso con estas cosas.
- ¡Qué boba eres! No me vaciles con estas cosas.

Resulta que tenemos unos vecinos chinos debajo de nuestro piso. ¿Cuántos? No lo sabemos exactamente, yo he contado siete por lo menos. Llevan instalados en el edificio unos tres o cuatro meses, y disculpad mis palabras pero no han dejado de tocar los cojones (y eso que en casa somos dos chicas y no gastamos de eso). Os preguntaréis porqué sé que al menos hay siete chinos en aquel piso (algunos se preguntarán como los diferencio si son todos iguales), pues veréis: la primera vez que bajé a llamarles la atención para que dejasen de dar golpes en las paredes a las once y pico de la noche me atendió un matrimonio mayor, él un hombre delgado con canitas y ella (supongo que debía ser su mujer) una mujer con gafas de una edad similar, segundos después de la primera apertura de puerta de los vecinos viene un niño de unos dos años. Ese día los señores muy amablemente entiende el mensaje que les quiero hacer llegar, piden disculpas y son consecuentes dejando de hacer ruido.


Tres días después de mi primer toque de atención, un miércoles por la noche. El ruido que hace por la noche hace imposible conciliar el sueño, encendida por lo que parecía ser unos golpes de martillo en la pared decido bajar a darles un segundo aviso. Esta vez me sale la mujer de la primera vez y otra más joven que dice ser la madre del niño pequeño que había conocido en la primera visita. Esta vez el niño sale con una raqueta de madera en la mano (lo que común mente se conoce como palas de playa) que era lo que provocaba los golpes. La madre del chinito se disculpan:

- Lo siento pero es que tengo un niño pequeño...
- Mira, la vecina del cuarto tiene tres niños y no los escucharás dar golpes ni gritos. ¡Que tú tengas un niño no significa que los vecinos tengamos que sufrirlo así que haz el favor y quítale la raqueta de la mano que está dando golpes en la pared! - ahí estaba visiblemente enfadada con su comportamiento. Los niños hace lo que sus mayores le permiten, lo sé porque he visto crecer a mi ahijado y a su hermano. Me despedí diciendo:

- Espero que mañana no tenga que volver a llamar la atención, porque el domingo estuve aquí por el mismo motivo.
- Chiii - respondieron estilo chino sonriente, cosa que me produjo más cabreo si cabe.


Carol había bajado conmigo a llamarles la atención, se quedó durante toda la bronca detrás de mí y cuando subimos a casa me dijo:
- ¡Qué mala hostia tienes!
- No es para menos... - sentencié.

Esa noche pudimos dormir medianamente bien. En días posteriores los vecinos asiáticos más odiados de todos los tiempos siguieron tocando la fibra pero con menos empeño. Hasta que un día que estaba sola en
casa los golpes volvieron a nublar mi cabeza. Bajé enfadadísima y les timbré repetidas veces hasta que me abrieron, dos mujeres de entre treinta y cuarenta años me abren la puerta, dos niños pequeños se asoman y les digo que dejen de hacer ruido de una vez por todas, que son muy molestos. Se disculpan de nuevo y me vuelvo a casa, el efecto les dura bien poco porque a los pocos días vuelven a lo mismo. Ruidos constantes, golpes y gritos, carreritas por el pasillo y yo deseando matar a alguien. Bajo pues más enfadada que nunca y me abre un chinode entre treinta y cuarenta años, muy moderno él, amablemente me pide disculpas y me dice:

- Yo es que trabajo por el día y llego a esta hora - aclararé que era las once y media de la noche - y además tengo un niño.
- Ya no es la primera vez que os vengo a avisar de que molestais. Me da igual a qué hora trabajes tú, aquí hay gente que madruga y si te hacen ruido a las seis de la mañana igual no te hace gracia.
- Pues no - dice el chino.
- ¡Pues a ver si somos un poco más civilizados y respetáis a los demás vecinos, que hay gente que madruga!
- Peldón - dijo el chino.

- No quiero tener que volver a bajar porque entonces lamaré a la policía.

- Vale.

Enfadada me di la vuelta y me metí en la cama. Al día siguiente escribí una nota de aviso a los chinos, dudando si sabrían o no leer en nuestro idiamo, pero aún así lo hice. No la imprimí hasta que días después, estando mi compañera de vacaciones, les dejé una copia en el buzón y otra por debajo de la puerta. Todo lo realizado hasta ese momento no tenía efecto de ningún tipo, hace a penas una semana tras varios días molestando por las noches bajo a timbrar. Para mi sorpresa nadie habre, a través de la puerta se escuchan siseos de silencio,apagan la tele (o la radio) y hacen como que no hay nadie. Les timbro reiteradamente y nadie habre, puedo observar que a través de la mirilla se asoma alguien y el niño se pone a hablar diciendo "hola, hola, hola" a lo que los mayores responden pidiendo silencio. La situación me enerva más si cabe y timbro una tercera vez como si me hubiesen pegado el dedo al pulsador. No hay respuesta. Observo que la puerta del domicilio chino está forzada, la madera de la cerradura está desbastada como si hubiesen tratado de apalancar la puerta.


Subo a casa enajenada mental y me pongo unos zapatos de tacón, me paseo reiteradamente por el pasillo haciendo especial ruido y a la vez boto una pelota de golf para tratar de hacer entender a los vecinos de abajo lo mucho que pueden llegar a moletar con sus carreras y gritos. Enfadada me meto en cama y consigo dormir un rato. Poco después me despiertan con lo que yo considero que son carreras por el pasillo (a veces me pregunto qué le darán al niño para que tenga esa energía a altas horas de la noche). Decido llamar al 092, la policía local que amablemente me explican que ellos no pueden hacer mucho, solo hacer mediciones de ruido y dejar constancia de mi queja pero que si tengo que tomar medidas legales tiene que ser a título personal. Cansada de tanta historia decido tratar de domir, esa noche lo consigo sin más sobresaltos.


Un par de días después vuelve mi compañera de piso que estaba de vacaciones y queda con el casero por el tema del contrato de arrendamiento, de paso le comenta lo molestos que resultan los putos chinos de los cojones (perdón por la expresión pero quiero enfatizar el sentimiento que me producen) y le cuenta también cómo está la puerta. Antonio decide ponerse en contacto con la presidenta de la comunidad y hacerle llegar nuestras quejas, resulta que no somos los únicos que le han ido con "el cuento chino" (uno de terror). Cuando terminan todas las gestiones Antonio se va a su casa y pasa por el rellano del quinto a ver el estado de la puerta, se sorprende y se queda con el detalle. La presidenta contacta con el dueño del piso que dice que se pasará por allí a revisar que todo esté en orden.


Hace cinco días volví a llamar a mi casero a las once de la noche:
- Los chinos están haciendo ruido, Antonio, no me dejan dormir.
- Pero... ¿no han parado todavía?
- No, y esto empieza a ser desquiciante.
- Pues he hablado con el dueño del piso que vive en Ourense, dice que va pasarse por ahí ya que quiere echar a la familia china.
- Dios te oiga, - le dije utilizando una de las expresiones que más usaba mi abuela- son un puñetero incordio... si los pillo por el pasillo tal y como estoy ahora les parto la cara.
- Qué enfadada estás - me dice bromeando.
- Te invito a pasar una noche en tu antiguo domicilio, verás si te enfadan o no.
- Bueno seguiré trasladándoles vuestras quejas.
- ¿Tienes el teléfono del dueño del quinto?
- Sí pero no te lo doy que tú eres capaz de llamarle.
- Por supuesto que le llamaría, estaría tocándole las narices tanto como sus inquilinos me la tocan a mí.
- Habrá que tomar medidas legales entonces...


Y tras haber hablando de otros temas menos relevantes que no vienen al caso nos despedimos y yo fui a timbarles de nuevo a los chinos. Como era de esperar, siseos pidiendo silencio y puerta cerrada. "No me abren estos capullos" pensé y volví a casa. Me dormí sin mucha dificultad. La noche siguiente, más de lo mismo. Hace dos días me encontraba yo en la sala tomándome dos naranjas de merienda, de pronto suena el timbre y me asomo a ver quién es. Para mi sorpresa era Teresa, la mujer de Antonio y la dueña del piso donde vivo, le conté que de nuevo estaban molestando los puñeteros vecinos y que me estaban llevando a un punto de tal crispación que cualquier día sería protagonista de la página de sucesos.

- Pues vaya, hija... ya hemos hablado con el dueño y dice que tomará cartas en el asunto.
- Lo estoy deseando, Teresa... me tienen loca perdida esta gente...

- Te diré que cuando nosotros vivíamos en el edificio y el dueño del quinto también vino en dos ocasiones a montarnos un pollo por problemas de ruido. La primera vez fue porque mi hija iba a salir y se había puesto los tacones en el baño, no tardó nada el señor en subir a decir que estábamos molestando con el taconeo - tengo que contaros que desde el baño hasta la entrada, tirando por lo alto, hay unos quincepasos- y la otra vez fue porque el bebé de mi prima, que se encontraba pasando unos días en casa, estaba enfermo y empezó a llorar a las once de la noche.

- Pues siendo el dueño tan "exquisito" para los ruidos no entiendo cómo ha metido a unos vecinos tan molestos a vivir ahí. - Hablamos unos minutos más y Teresa se fue con su hija, yo me quedé en casa terminando de merendar. Esa misma noche los chinos volvieron a molestar estando yo sola en casa, cogí una de las copias de la nota que había escrito tiempo atrás y la pegué en el ascensor para que la viera todo el mundo.


Ayer por la noche la última gota colmó el vaso de la paciencia. Tras una tarde en familia (con mi hermana, mi madre, mi sobrino y mi tía) de paseo fuimos a cenar unha hamburguesa "súpergigante", cuando el camarero la trajo a la mesa todo los conmensales nos quedamos atónitos ante tal tamaño. Después de cenar mi familia se fue a Ogrobe, Carol y yo decidimos hablar con el vecindario. Primero timbramos en los quintos, los chinos como era esperable no abrieron la puerta, en los otros tres pisos no había nadie. Bajamos al cuarto, timbramos en que está justo debajo de los vecinos ruidosos y tampoco había nadie.

Llamamos a la puerta de al lado y nos atendió un chico muy amable que no sabía bien quién era la presidenta de la comunidad, le contamos nuestras quejas y él se solidarizó con nosotras ya que de vez en cuanto tenía que sufrir las consecuencias de los chinos. Timbramos también los dos pisos del otro lado del pasillo del quinto pero no hubo suerte.


Como el chico del cuarto "C" nos dijo que creía que el presidente era el del primer piso decidimos timbrar allí. Los vecinos del 1ºA son estupendos, se solidarizaron con nosotros y se ofrecieron a participar activamente en nuestras quejas. Nos contaron que los dueños del 4ºD (justo lo que están debajo de los chinos)  se habían quejado en repetidas ocasiones de los ruidos, nos dijeron que tenían un mesón en
la zona y nos animaro a hablar con ellos. Ellos nos contaron que la presidenta había puesto una nota en el ascensor y yo les conté que no había sido ella sino que había sido yo. El señor hizo un gesto de aprobación y dijo "así lo sabrán todos". A esa hora de la tarde la nota del elevador había desaparecido misteriosamente y tras haber ubicado al mesón de los vecinos nos despedimos del matrimonio y salimos a la calle.

A medida que bajábamos por la calle en dirección al mesón dio la casualidad de que un chino joven nos  seguía hablando por el móvil y un matrimonio de la misma nacionalidad paseaba por la acera de enfrente. Yo, que soy muy vacilona, intenté poner nerviosa a Carol diciéndole que nos estaban siguiendo los chinos y que nos atacarían si pasábamos por un callejón oscuro. Ahí me dio la risa y la tomadura de pelo se me vino abajo enseguida.


Continuará... en el próximo capítulo: la intervención de la policía.

28 julio, 2012

¿Sueña tu vida o vive tu sueño?

Dicen por ahí que para seguir soñando lo primero que hay que hacer es despertar. Pues bien, yo creo que los sueños están bien para las noches y los momentos en los que el cerebro desconecta de la realidad y vaga libremente entre recuerdos y realidades, se reune con gente que ya no está aquí y te revela situaciones que a veces incomodan. Otras veces los sueños te permiten ver lo que realmente queires llevar a cabo y esos, son los sueños que hay que perseguir.

No he pasado el mejor año de mi vida y aún así encuentro motivos por los que sonreír cada día. Mis aspiracioes son sencillas, sueño con ser feliz. Pensarán algunos: ¡qué cosa tan poco concreta!; y yo les digo que las cosas sencillas, por poco concisas que resulten, son las que se pueden conseguir. El cómo, no lo sé; el cuándo, ahora; con quién, con "mi gente" y el porqué, porque me gusta. No tengo grandes metas, no soy constante y puede que a veces me pierda en el camino. Pero aquí voy, armada y llena de valor tratando de no temer a la vida y a los riesgos que hagan peligrar la estabilidad de lo que vaya deseando en cada momento.

Con mi modo de pensar que evoluciona cada día más y mis amig@s voy salteando los obstáculos. Son tiempos difíciles para el conjunto de la sociedad, los valores se han quedado apartados a un lado, las palabras vuelan con el viento y las promesas se difuminan en el tiempo. La palabra de una persona no vale nada y la hipocresía se instala entre tanta tecnología en nuestras vidas para quedarse. Olvidamos las relaciones personales y las sutituimos por "relaciones" cibernéticas que valen lo que cada cual quiera pagar. Para mí, salvo excepciones, no valen mucho. Prefiero el trato físico, el tú a tú, el llamado face to face... Aunque tengo que reconocer que este invento de Internet permite mantener contacto con gente a la que quieres y a la que a penas ves por circunstancias de la vida... es un poco un arma de doble filo que si se emplea bien acorta distancias y si se abusa de su us distancia a las personas.

Existen personas a las que veo muy de vez en cuando, unas están lejos y otras son del mismo pueblo natal que visito casi cada fin de semana. Dentro de ese grupo de gente hay "personitas" que merecen una especial mención por haber aparecido en mi vida (o yo en la suya) en momentos puntuales y concretos. Una de esas "personitas especiales" es alguien a la que hace tiempo le dediqué un artículo hace ya unos cuantos años (http://viviendoenzoociedad.blogspot.com.es/2006/10/campanilla.html). 

Campanilla es la persona elegida a la que dedico mi artículo de hoy. En medio de una crisis económica (acentuada en este país de pandereta en el que nos tocó vivir) donde la tendencia normal es la destrucción de empleo, hay soñadores/as que se arman de valor y se enfrentan a la situación muy valientemente. En tiempos de prosperidad es muy fácil ser emprendedor, lo difícil es desmarcarse de toda esta dinámica gris (casi negra) en la que nos vemos inmersas por la situación económica y político-social.

Admiro pues a Campanilla que ha montado una clínica veterinaria genial, con todo lujo de detalles positivos y alegres, mimando cada rincón  y cada detalle dejando su impronta (y la de su hermano) en cada esquinita. Me encanta el lugar (y eso que lo he conocido antes del momento de su inaguración, un poco de strangis), está muy bien pensado para evitar el estrés de nuestras mascotas diferenciando espacios para cánidos y félidos tanto en la sala de espera como en la zona de hospitalización.

Me gustaría poder leer el futuro y contarle a Campanilla lo bien que le va a ir en esta nueva etapa de la vida o mejor aún, me gustaría poder escribir su historia como escribo este artículo contando lo bien que va a ir la vida de ahora en adelante. Escribir un final alegre y bonito donde nadie coma perdices pero todos sean felices. 

Suerte, amiga mía. Estás viviendo tu sueño así que disfruta cada instante y cuando necesites algo sólo sílbame.

26 julio, 2012

El porqué... los perros se huelen el culo

Hace mucho, mucho (mucho no lo siguiente) tiempo el mundo no era como lo conocemos, el ser humano no era quien dominaba la Tierra. Los amos y señores del planeta eran entonces los perros y eran ellos quienes gestionaban los recursos del planeta. Entonces todo era verde y azul, los bosques eran frondosos y los mares estaban impolutos, la contaminación no se había inventado pues los cánidos eran responsables y consecuentes con la paz y la harmonía del planeta que habitaban.

El ser humano, no sé dónde estaba, pero en este cuento no tiene más cabida que el ser narrador de una historia que contaba una persona muy importante en mi vida, mi padre. Por desgracia ya no está, pero me quedo con aquellos cuentos que contaba tan alegremente como si fuesen verdades científicas, a mí me encantaban. No quiero dispersarme y perderme entre historias que no forman parte de la historia, así que continuaré.

Hablaba pues de esta sociedad perruna que vivía en sincronía con el planeta. Había entonces perros de todos los tipos y tamaños y para garantizar un buen funcionamiento de su sociedad tenían un sistema de organización muy parecido a lo que ho conocemos como "democracia". Se reunían a menudo para tomar decisiones importantes en juntas locales, regionales e incluso mundiales y debatían sobre todos los puntos posibles que pudieran afectar al correcto funcionamiento de su "zoociedad". Aquello sí era representativo, no como ahora... se debatían los pequeños detalles y los grandes hitos a realizar y hasta aquel fatídico día en el que todo ocurrió habían transcurrido las reuniones sin altercados.

Resulta que entonces los perros colgaban sus culos en los percheros cuando entraban a algún lugar público, en cafeterías, en salas de reuniones, ... Como vienen haciendo en nuestra era los caballeros con sombrero. En ese día nefasto en que todo ocurrión, se celebraba una cumbre mundial donde representantes perrunos de todas partes del mundo se reunían para decidir sobre el rumbo que iba a tomar un conflicto mundial que había surgido (¿el qué?, nunca me lo llegaron a contar) pero debemos suponer que el asunto era algo muy importante y secreto ya que los ánimos estaban bastante crispados.

La reunión se celebró en algún lugar del mundo que jamás se llegó a documentar, supongo que por el secretismo del asunto, y por seguir el protocolo todos los cánidos según entraban a la inmensa sala donde tenía lugar la toma de decisión, colgaban sus culos en los muchos percheros que se encontraban allí para tal fin. Tomaron asiento y comenzó la toma de decisiones punto a punto según marcaba la orden del día. A medida que entraban en asuntos más importantes los ánimos empezaron a calentarse más y más, unos decían que sí, otros que no, algunos no opinaban y solo criticaban las dos opciones posibles, hubo incluso alguno que se durmió en la sala (esto sigue pasando a día de hoy en el Congreso) y hubo quien con desaires abandonó la sala de mala gana para ir al bar.

En el exterior estalló una guerra por no sé qué motivo y cuando la noticia llegó al interior de la sala de reunión, todos los canes se pusieron nerviosísimos y se montó una pelea. Cuando se oyó estallar bombas cercanas todos los asistentes decidieron abandonar la sala por seguridad e irse a refugiar a no sé bien dónde. Según salían del lugar y con las prisas que llevaban cada can cogió el culo que le correspondía por lo que nadie se llevó el que había traído de casa.

Tras el estallido de este conflicto mundial canino, la especie involucionó y sufrió cambios que ahora vemos normales. Los perros tuvieron que caminar a cuatro patas pues el desgaste que les causó aquel conflicto terminó por hacerlos cuadrúpedos y como consecuencia de aquella reunión en la que cada perro cogió un culo que no era suyo a día de hoy tiene un comportamiento que a muchas personas llama la atención (sobre todo a los/as niños/as). Cuando dos perros se encuentran por la calle lo primero que hacen es olerse el culo precisamente porque todavía siguen buscando su culo original perdido entonces.

Esta historia que explica por qué los perros se huelen el culo cuando se conocen me la contaba mi padre desde niña, a día de hoy me sigue fascinando. Mi padre ya no está pero sus historias siguen presente en mi persona.

24 julio, 2012

Escritora tardía

Ayer he visto un titular que me ha hecho pensar un poco. Quizá lo que haya pensado no es de lo más brillante y mejor escrito que haya publicado en el blog, pero sí que me gustaría compartirlo en la red. 

Ayer, un año después de la muerte de Amy Winehouse, moría una escritoria y editora catalana y lo que me ha causado especial atención es la calificación que le han dado a esta mujer a la hora de recoger la noticia. En algún medio de comunicación recogían con este titular la noticia: "Tusquets, de consolidada editora a escritora tardía". Yo no he leído nada de esta mujer, es más, me sonaba su nombre así de pasada pero me ha llamado la atención el concepto "escritora tardía". Tengo que reconocer que además me llamó la atención que se le diera más importancia en los medios a una cantante británica a que a una escritoria nacional, pero ese es otro tema y no quiero desviar la atención.

Yo no soy escritora profesiona, no porque no quiera, sino porque soy la cosa más inconstante del mundo, pero al fin y al cabo me considero "escritora". Por definición alguien que escribe es escritor o escritora dependiendo del género al que pertenezca. Me pregunto si yo también seré tardía... 

Con esta reflexión tonta se me ha dado por buscar en mi memoria el momento en que empecé a escribir, no lo recuerdo bien. Supongo que si nos vamos al sentido estricto empezaría a escribir allá en el parvulario, primero letras y luego palabras fáciles como "Ma, me, mi, mo, mu" que desembocaron en "Mi mamá me mima". Una vez controladas todas las letras y sus correspondientes fonemas, sería en primero de primaria cuando empezarían los dictados y las clases de gramática, ortografía para escribir mínimamente bien e ir cogiendo soltura en la sana práctica de escribir. Con los años y a medida que avanzaba en E.G.B los dictados se convirtieron en redacciones y las redacciones en intentos de crear y preservar un diario que nunca fui capaz de mantener. 

Ahora que me pongo a hacer memoria creo que empece a escribir allá en instituto, cuando todo mi interior empezó a teñirse de negro con quince y dieciséis años. Las nuevas tecologías tuvieron parte de culpa, empecé a cartearme con una chica Viguesa que conocí en un chat a la que le contaba mis historias. Entre tantas ideas descabelladas y tantos complejos la única forma que tenía de expresarlo era mandándoselo en forma de misiva a una tal "Raquel", una chica algo mayor que yo y que parecía tener las ideas más claras. Nos habremos intercambiado una docena de cartas en no sé bien cuánto tiempo pero el hecho de empezar a sacar fuera mi mundo interior empezó con esa correspondencia. 

Cuando tuve la ocasión de tener acceso a internet de forma más asidua un día decidí crear un espacio de escritura, un blog al que llamé "¿Entiendes?". Para entonces ya había probado en más de una ocasión el placer que producía escribir en un papel las cosas de la mente. Corría el año 2005 y yo estaba más perdida que un pingüino en garaje o que un cura en un prostíbulo (quizás ahora los religiosos se encuentren en el burdel como en su casa...) pero de forma asidua empecé a escribir historias ahí, a publicar letras de canciones que signifcaban algo para mí, declaraciones de todo tipo (de intenciones, de amor, de guerra) y en un determinado punto de mi vida decidí abandonar aquel espacio web y empezar uno nuevo (quería romper con el pasado y empezar con el futuro viviendo el presente de entonces). El nuevo bitácora se llamaba "Viviendo en Zoociedad" y creo que este espacio durará en el tiempo hasta que yo me vaya de este mundo o se gener un nuevo punto de inflexión tan radical como aquel que me impida incompatibilizar nuevos proyectos con mi espacio tan querido. Podré escribir con más o menos frecuencia o podré pasar semanas sin tener algo que contar o publicar, pero siempre acabo subiendo algo en algún momento del año (canciones, poemoas, historias, relatos...). Todo vale con tal de no perder la práctica de compartir historietas con la gente que pulula en la red.

Me han leido diferentes personas a lo largo de la existencia de mis bitácoras: personas que me seguían de forma asidua en diferentes puntos del país, gente que me han dejado leer, que me ha comentado alguna entrada, me ha criticado, o a la que he resultado ideferente... pero yo no escribo para el poco publico que puedo tener sno que que sigo escribiendo para mí, como medida de escape, para decir cosas al mundo, para dedicarle cosas a gente que no me deja indiferente, para hacer llegar mensajes al más allá... Escribo para mí y lo comparto con aquellas personas que me queiran leer, pero hay que entender el porqué de esta de todo esto.

Hay gente que me anima a seguir escribiendo, hay gente que ya no me lee, pero doy gracias a todas esas personas que me animan y me dicen que lo que hago en este espacio lo hago bien. Por esas personas es por las que me siento una escritora, ¿tardía? No lo sé... Ustedes juzgarán si soy una escritora tardía o con retraso, pero quizás algún día consigua reunir la fuerza y la constancia necesarias para escribir una historia (o muchas) y sacarla en formato papel para que aquellas personas que no conozcan esa Lupi escritora que se oculta tras un pseudónimo regalado. 

Quizás un día los periódicos hablen de Lupi Luke, "una escritora tardía"... espero que entonces no sea una necrológica.

21 julio, 2012

Carta a mi prima Bego (II)

Querida Bego, 

 Hace ya un año que nos dejaste y no ha habido un solo día en que no nos hubiésemos acordado de ti. Tus amigas y amigos, tu familia y toda aquella gente que te conoció tal como eras guardará siempre una imagen grandiosa de tu persona. 

Te fuiste amargamente tras una lucha encarnizada con una enfermedad que nadie está libre de sufrir y que se cobra un precio muy alto cuando te toca. Te marchaste al verte derrotada y sin fuerzas, nadie te lo reprochará nunca porque has sido y siempre serás una luchadora nata, una mujer grandiosa con una fortaleza interior que de alguna forma nos has transmitido. 

Con tu marcha dejaste un hueco enorme en nuestras vidas, en la de tu madre, en la de tu familia, en la de las personas más allegadas... y un año después de tu marcha podemos decir que jamás podremos llenar ese hueco que nos queda, pues eras tú y únicamente tú quien se había labrado ese espacio en nuestros corazones. Nadie que te haya querido un poco te olvidará jamás. 

Me arriesgo a sonar redundante con lo que te quiero decir, pero los sentimientos son así de caprichosos y a veces se antojan repetitivos: te echamos mucho de menos. Las risas saben de forma diferente cuando no se reflejan en aquellos tus ojos verdes. Buscamos en las miradas de la gente un pedacito de ti y a veces, con un poco de suerte, encontramos tu impronta en muchos lugares: los ojos de una desconocida, el “glamour” de alguna persona, los paseos por playa, los sueños, las risas, los libros, las películas... Cualquier excusa es buena para encontrarte. 

Nos has enseñado a continuar en la adversidad, a pelear a pesar de la derrota, a renacer de nuestras cenizas como lo hacía aquella ave mitológica con la que siempre te identifiqué, el Ave Fénix... Gracias por enseñarnos tantas cosas positivas y perdona que a veces estemos tristes al recordarte. Realmente la tristeza no la provoca tu recuerdo, pues gracias a todos esos momentos compartidos contigo, cada uno de tus allegados guardamos un pedacito de tu historia, lo que se nos hace verdaderamente duro es el hecho de que no podremos compartir más buenos momentos, ni tocarte, ni abrazarte. 

Te vemos cuando cerramos los ojos, cuando miramos al mar, cuando alzamos la vista al cielo o simplemente cuando pensamos en ti... te vemos mas no podemos tocarte y eso duele. De ahí viene la tristeza y la impotencia, por eso no queremos que nos tengas en cuenta esos momentos de debilidad pues nos gusta recordarte con una sonrisa pintada en la cara y una esperanza guardada en el corazón. La esperanza de que quizás en otro tiempo y en otro lugar nos encontremos de nuevo para rememorar viejos tiempos y generar nuevas historias divertidas y alocadas que contar. 

Te querremos siempre, Ave Fénix. Gracias por formar parte de nuestras vidas.

11 julio, 2012

(Pan y) Circo

"Pan y circo, pan y circo..." es una expresión que me recorre la mente cada día con más fuerza. Pan y circo. Cuanto más pienso en el asunto menos lo entiendo. Hoy el (des)gobierno de este país de pandereta que no voy a mentar ha anunciado unas medidas poco agraciadas y muy polémicas. 
Hasta el momento el (des)gobierno que tenemos ha conseguido hacer lo que nadie ha conseguido antes, cumplir todas sus promesas electorales. ¡Ah, no! ¡Coño! ¿En qué estaría pensando? Esto no es el mundo al revés, ¿no? ¿En qué estaría yo pensando...? Y de nuevo viene a mi mente "pan y circo"... ¡Pero, joder, si no tenemos pan! ¿Y el circo? Emm... 

¿El circo, ... el circo? ¿Dónde coñoestán los payasos del circo? Ah, sí, en el (des)gobierno y la oposición. Pero, tengo que confesar que tienen muy poca gracia esos payasetes... Resulta que el circo que teníamos para entretenernos se ha terminado... Hemos ganado la Eurocopa... Digo, ¿hemos? Coño, ¡si yo no he jugado! Por el mismo motivo que no puedo decir "hemos follado" cuando veo una película porno no diré que "hemos ganado" nada... La selección ha ganado la Eurocpa, se han acabado los partidos de fútbol y ahora, sin pan, se nos hace muy larga la espera de las olimpiadas (sí,tranquilos, el fútbol es deporte olímpico)...  Y como no tenemos entretenimiento vemos como la aprobación de estas medidas se nos hacen intragables. 

Señores del (des)gobierno y la oposición, ¿no veis que el subir el IVA de todo no incentivará la economía? Yo no soy experta en economía pero uso el sentido común... Ya estamos bastante jodidos con unos sueldos de mierda (los que tenemos trabajo) sin poder gastar demasiado sin empeñar un órgano vital... ¿creen de verdad que esta subida será efectiva para salir de la crisis? No doy crédito a ciertas cosas... el señor presidente dice que no le gustan las medidas pero que no le queda otra más que apandar con lo que le mandan. Y claro, una que usa la cabeza para algo más que para peinarse piensa... Si este (des)gobierno no es quién nos gobierna y son órdenes de la señora Merkel y compañía quien nos somete a estas condiciones... ¿por qué no ahorramos dinero en sueldos de políticos que no sirven para nada? No sé, es mi humilde opinión... 

No entiendo por qué tenemos que pagar el pato de unos especuladores, chupatintas, mentirosos, caraduras y sabe Dios qué más adjetivos utilizaría si me dejara llevar... Mejor lo dejo aquí... Si a ellos les vale eso del "pan y circo" que repartan pan y que nos pongan buen circo porque esto deja de tener sentido... y ahora en mi cabeza suena "circo, circo, circo"... Pues si tenemos circo, ¡quiero unos payasos que me hagan reír! 

Ojalá esta vez la gente salga a la calle a protestar en lugar de a festejar copas futbolísticas, ojalá la unión del pueblo consigua acabar con la tiranía de los políticos corruptos y se saneé de una vez por todas un sistema que está absolutamente podrido. Si este sistema es insostenible habrá que buscar soluciones... esta visto que Eduardo Manos Tijeras no nos ayuda... vamos en una balsa de plástico en medio de un océano, cada movimiento de este individuo es un pinchazo a una embarcación poco estable... Vamos, cada cual que se apañe un flotador porque esto se hunde... de verdad! Ah, y aprended a nadar que nuestro circo se tornará acuático.

09 julio, 2012

¿Quién marca los límites?

Cuando era pequeña mi madre me decía "no salgas a la calle, no salgas a la calle" y durante un tiempo no salí pero un día me picó la curiosidad y descubrí que más allá del portal de mi huerta había un mundo lleno de posibilidades, de niños y niñas que como yo empezaban sus primeras aventuras en el barrio.
Tiempo después de sentirme segura en el barrio, correteando por la calle, jugando a canicas, a la peonza y a todo lo que se nos antojaba. Entonces los niños más mayores del barrio nos dijeron que no entraramos a su desván, un lugar al que habían puesto un candado en una finca donde había varios frutales donde pasábamos las tardes de sol. Los más pequeños jugábamos subidos en una higera mientras la pandilla de los mayores, nos llevaban unos 5 o 6 años se dedicaban a hacer sabe Dios qué cosas en su "desván".
Nos parecía un sitio maravilloso aquel donde no podíamos entrar, ellos nos decían que si se nos ocurría asomarnos nos darían una paliza, así que entre el miedo y la curiosidad no sabíamos bien a dónde atender. Al final la curiosidad que provoca una prohibición pudo con nosotros y cuando ellos empezaban sus andanzas de adolescente (que si los bares, las discotecas, los ligoteos...) aprovechamos para colarnos y ver que había en aquel lugar. Descubrimos un sitio estupendo, con suelo de madera, sillones de coche donde sentarse y en un rincón varias cajas de gominolas. Los ojos de los más pequeños se salieron de las órbitas ante aquel manjar, aquellos chicos mayores habían emprendido un camino lleno de desencuentros con la ley (pero ese es otro tema) con el robo a una tienda de gominolas.
Tanto nos habían dicho que no entraramos allí que cuando rompimos los límites descubrimos tardes azucaradas a base de gominolas. Dicen que quien roba a un ladrón tiene cien años de perdón, así que de algún modo nosotros habíamos alcanzado el perdón durante un siglo.
Un par de años más y los chicos mayores se hicieron adultos y nosotros pasamos a ser los mayores del barrio, heredamos el desván y lo tuvimos que abandonar tiempo después porque los dueños de la finca decidieron ponerla en venta y nos impidieron el paso. Aquello ya no nos importaba tanto, ahora ya teníamos 13 o catorce años y nuestra meta era saltarnos los límites del barrio.
Nuestras madres no nos dejaban adentrarnos en el monte que había por detrás del barrio pero ajenos a todo peligro rompimos una vez más los límites y descubrimos el mundo de hacer casetas. Poco nos duró la fiebre constructora porque enseguida empezamos a codearnos con el tabaco y los porros. Y eso que todo el mundo nos decía "NO hagas eso, NO hagas lo otro, NO vayas allí, NO te relaciones con esta persona..." pero hacíamos caso omiso de todas estas prohibiciones. Basta que dijeran NO para que fuera SÍ. Fuimos rompiendo los límites que nos había puesto y poco a poco cada uno fue labrándose un camino... Nos hicimos mayores y sin saber bien en qué momento estábamos pensado como nos decían los medios que teníamos que pensar, vistiéndonos como nos dictaba la moda Inditex, opinando igual que la mayoría con alguna variación ideológica... 
Hoy miro atrás y pienso en qué momento nos acomodamos y decidimos vivir una vida marcada por límites sociales cuando desde pequeños siempre osamos desafíar nuestros propios límites. A veces pienso que de forma inconsciente aquellos "NO" que tanto nos repitieron durante la infancia y la adolescencia han creado lo que hoy somos.
De un tiempo a esta parte se me da por pensar (es un vicio que tengo desde hace años pero que en ocasiones dejo en standby) que estoy cansada de los límites que nos pone la sociedad y que asumimos como propios. No hay peor frontera que el propio límite mental que se pueda poner una persona a si misma, es tan difícil salir de esas dinámicas del pensamiento limitado. A veces intento salirme de los renglones de la vida y quedarme un poco al margen para ver y analizar el mundo que me rodea. 
¿Quién marca mis límites? Yo, únicamente yo... o eso debiera.

22 junio, 2012

Vacaciones (VI)

Hoy dan una peli alucinante en el cine. Por un día la marmota no se duerme y decide acompañarme. Ponen una de Gina Gershon. Llegamos andando al cine, no hubo por ahora ningún incidente. Pero nada más entrar la marmota me pone la zancadilla, entonces me caigo y me golpeo la cabeza con el PinBall. Viene el 061... NINÓ... NINÓ... NINÓ... Me lleval al hospital con una brecha en la cabeza.
La marmota se ha quedado en el cine mirando la peli. Yo en la camilla del hospital a punto de ser operada erróneamente de un tumor cerebral. Justo en el momento más oportuno aparece la ATS diciendo que era un error. Uf! Qué alivio! ...
Me cosieron la brecha y volví al cine, pero la función ya se había acabado. La marmota se había ido sin dejar ni rastro. En los siguientes días la intenté localizar, había desaparecido y mi corazón, al igual que mi cuerpo, estaba roto. En los próximos días a su desaparición conocí a alguien muy especial pero eso ya es otro capítulo...

Este es el último microrrelato de la colección VACACIONES, que bien podría titularse una serie dedesdichadas desventuras y accidentes variados. No sé en qué pensaba cuando escribía estas cosas pero me ha encantado transcribirlos a mi blog, porque estas cosas forman parte de mí y de mi pasado. Me han hecho ser como soy, entre otros muchos detalles, por supuesto... Recuerdo cómo las hojas escritas pasaban de mano en mano en los recreos de mi grupo de gente: Ana, Carla, Ro, Marta, Úrsula, Raquel... El tiempo nos ha cambiado a todas pero guardo muy buenos recuerdos de esta época. Hay gente con la que conservo una genial amistad, hay quién de un mudo u otro ya no están en mi vida pero las recordaré siempre.

21 junio, 2012

Vacaciones (V)

Me despierto... Oh! Cita con el psicólogo, mejor dicho con la psicóloga. Me hago un café y dejo a la persona que yo me sé a cargo de la comida, le doy un besangarramacaco de despedida, sigue en la cama, se dormirá seguro. Cojo el coche todavía abollado del día anterior, salgo a la calle y una vieja en un 600 me da por el culo, me deja el coche hecho una mierda, viene el perito y como tengo prisa cojo el metro para ir al psicólogo. 
Una vez en el metro me roban 10.00 pelas, menos mal que llevo la Visa. Me quedo sobada en el metro y se me pasa la estación. Me bajo a cinco kilómetros de la consulta, en cinco minutos tenía cita. Saco el móvil y llamo a ver si me pueden retrasar la cita, dentro de una hora tengo que estar allí. Me dirijo, andando, hacia la consulta y se pone a llover y yo sin paraguas.
A la media hora llego a consulta, la chica de la entrada me echa la bronca. Entro a la consulta e Iria (mi "psicóloga" en la vida real) y me pregunta por qué estoy allí. Le cuento mis pequeños accidentes de la playa, el monte y cocinando. 
El diagnóstico es claro: ENAMORAMIENTO. Pienso demasiado en esa persona que yo me sé y debería dejarla por un tiempo.
Llego a casa cansada, la marmota sigue durmiendo, enciendo un cigarro (ya que acabo de cojer una depresión como un mundo), cuando me voy al sillón se me cae el cigarro y...
INCENDIO! La casa está en llamas y tengo que hacer de superhéroe, salvo a la marmota y nos tenemos que mudar.
Va y me suelta:
- Dónde has estado?

VACACIONES es una colección de microrrelatos disparatados escrita en junio del 2001 entre la agenda de mis amigas Ana y Carla durante alguna clase a la que no presté mucha atención. Me ha gustado reencontrarme con estos textos.

20 junio, 2012

Vacaciones (IV)

Después de una pequeña siesta, me despierto y como esa persona qu eyo me sé sigue durmiendo decido ir a dar un paseo. Caminando monte arriba me entran ganas de... ejem! Me voy a detrás de un árbol y... AY! Un toxo! AUAUAU! Cómo pica! La cosa ya está hecha pero... con qué me limpio? Pues... me tengo que quitar la camiseta, la que me había regalado Gina, con su firma... :( Otra vez será...
Sigo caminando por el monte sin camiseta, los mosquitos se ceban. Pican! Ay! Cuando llego a la cima me resvalo y me caigo colina abajo, me como todos los pinchos. Justo llego al lado del coche, recogemos las cosas y nos vamos a casa. Otra vez los picolos, gracias a dios me quitan la multa pero la rayadura del coche me costará 300.000 (pts). La otra dice:
- Sólo a ti se te ocurre andar sin camiseta... - (si supiera la razón...)
Mañana al cine!


VACACIONES es una colección de microrrelatos disparatados escrita en junio del 2001 entre la agenda de mis amigas Ana y Carla durante alguna clase a la que no presté mucha atención. Me ha gustado reencontrarme con estos textos.

19 junio, 2012

Vacaciones (III)

Cojemos el coche... yo conduzco. La persona que yo me sé se queda dormida. Pongo la cinta que más me gusta, "Inventario" (el disco de Sabina) y la puta radio me la engancha. MIERDA! Me paran los picolos, me piden el DNI, el permiso de conducir y los papeles del seguro. Dónde están? Busca, busca... ya caigo! La persona dormida había limpiado el coche y dejara los papeles en la cocina. Multa! 200.00 (pts). Cágoen!
Llegamos al monte Siradella, un eucalipto se cae a la carretera y me raya el coche nuevo. La otra sigue durmiendo... Bajo del coche, preparo la brasa para asar el churrasco, un pájaro me caga en la cabeza, un plato del tiro también. Voy a encender la hogera y me quemo, AY, JODER! Duele!
La brasa está hecha y yo estoy hecha una brasa también. Aso el churrasco y nos disponemos a comer. Me atraganto con un hueso. AJJJ! Me pongo roja, azul y verde. Esa persona me echa una mano y me desatraganta. Despues del susto echamos una siesta...



VACACIONES es una colección de microrrelatos disparatados escrita en junio del 2001 entre la agenda de mis amigas Ana y Carla durante alguna clase a la que no presté mucha atención. Me ha gustado reencontrarme con estos textos.

18 junio, 2012

Vacaciones (II)

AAH! :O sueño... menuda noche! Qué ajetreo! Qué cansada estoy! Shungo! La persona que yo me sé duerme... le voy a pereparar el desayuno... Enciendo el hornillo... MIERDA! Me he quemao... pero he puesto, con éxito, la leche al fuego. Voy a la nevera... BZZZZ! CALAMBRE! No me había dado cuenta, estaba descalza... menudo despiste! Cojo unas cuantas naranjas para hacer zumo. Cuchillo... Cágoen! Me he cortado en un dedo en lugar de cortar las naranjas... Al cabo de un rato consigo hacer el zumo con éxito... tan solo un corte en cada dedo y una quemadura... Mierda! No hay mermelada! Salgo a comprar, me tropiezo en las escaleras... PAF! Ooostia! Me levanto y sigo mi camino... llego al súper y no hay mermelada, me recorro toda la ciudad andando para llegar al último establecimiento en el cual sólo queda un bote. Para conseguirlo tengo un pequeño pollo con un gordo. Recibí un puñetazo pero la peaso patada que le di no se la quita nadie. Llego a casa, sigue durmiendo, la leche está fría, tengo que calentarla otra vez... mierda! otra quemadura! Al fin consigo hacer el desayuno con éxito, sacando algún pequeño incidente como los cortes, las quemaduras o el puñetaño. Cojo la bandeja con todo el cariño del mundo, voy hasta la habitación, suena el despertador... PIPI... PIPI... se despierta, son las 11:00AM. Le enseño el desayuno y va y me dice: - Gracias, no tengo hambre. - Qué mal!... y yo matándome!

VACACIONES es una colección de microrrelatos disparatados escrita en junio del 2001 entre la agenda de mis amigas Ana y Carla durante alguna clase a la que no presté mucha atención. Me ha gustado reencontrarme con estos textos.

17 junio, 2012

Vacaciones (I)

Mmmmm.... que rico el heladito! Mmmm.... el solcito... la arenita... los pavitos... las pavitas... mejor dicho, la pavita... Ay! Como quema la arena!... Carallo!... Si es Catherine en bañador! Mimá y yo con estos pelos! Ah, no, era Carla que acaba de llegar, como no tengo las gafas... A los pelos? Que le den! Yo estoy en mi toallita tomando el sol con quién yo me sé... Me levanto, me acerco a la orilla y una puta faneca me pica en el pie... JODER! Como doe!... El socorrista, que está muy bueno viene en mi ayuda... Vaya culo! Vaya piernas! Vaya... es mi hermano, qué putada! La picada de la faneca se me ha pasado, me voy a la toallita. Esa persona que yo me sé sigue durmiendo. Me tumbo, cojo otro heladito antes y... Mmmm.... qué rico! Paf! Se cae el helado encima de la toalla... MIERDA! Me pongo toda pringosa así que... CHOF! Al agua de cabeza... pero PUM! me doy con una piedra... La otra no se enera. Viene la ambulancia NINÓNINÓNINÓ! PA'L HOSPITAL... Al cabo de una hora vuelvo a la playa.. sigue durmiendo... DINDON, las 8:30. Al fin se despierta y lo que se le ocurre decir es: 
- Mañana volvemos Plaf! Soponcio y para casa, mañana al monte. 

VACACIONES es una colección de microrrelatos disparatados escrita en junio del 2001 entre la agenda de mis amigas Ana y Carla durante alguna clase a la que no presté mucha atención. Me ha gustado reencontrarme con estos textos.

05 junio, 2012

Relaciones interpersonales

La gente no quiere oír su entorno, va por la calle absorta con sus cascos conectados al mp3 escuchando sabe Dios qué cosas como si la ciudad no fuera con ella. Este hecho me llama muchísimo la atención pues la educación que me han dado mis padres no podría ponerse en práctica si todas las personas que andamos por la calle fuésemos conectados a unos cablecillos que nos cantan al oído.
Nadie se saluda ya al cruzarse en algún lugar. Hai pocas personas que saludan al entrar a un lugar cerrado donde hay más congéneres, la época de los "buenos días" ya se terminó, estamos en crisis y todo es muy negro, pero decir un "hola" cuando se entra en la oficina del banco, en la panadería del barrio o en el estanco, no cuesta mucho.
Seré yo que me habré quedado anclada en una época pasada donde la gente se saludaba al entrar en el portal de casa, en la panadería o por los caminos. Soy una mujer de pueblo y mis padres me han hecho mucho hincapié en saludar siempre que entro en un lugar donde hay otras personas, así que la mayoría de las veces quedo como una estúpida saludando a quien no responde.
Quizás sea que los cascos nos impide relacionarnos y nos introduce más, si es posible, en nuestro mundo... Ese mundo donde todo el mundo tiene su mp3, su móvil, su ordenador personal, su conexión a internet y sus amigos virtuales. ¿Dónde quedó el contacto visual, auditivo y el físico?
Todo el mundo va por la calle sin oír a los coches que circulan y que van como locos pitando porque el de delante ha parado con el semáforo en ámbar. El mundo está loco y va muy rápido, todo el mundo vive estresado... eso sí, ¡ambientado musicalmente! Y quien no va con la música metida en las orejas va colgado del móvil hablando con una persona que quizás vaya a ver minutos después. Se sientan en los autobuses públicos a metros de distancia de los otras personas, siempre que sea posible (ya sabemos que los auntocares son recintos muy limitados)... Y hablando de autobuses, nadie (o casi nadie) cede ya sus asientos a personas que lo puedan necesitar (yo soy la típica que se pone de pie en medio del autobús y va informando a los abueletes que tienen que ir como yo cuándo y dónde se van quedando asientos libres y ¡cómo lo agradecen!).
Pero esto último que cuento de autobuses y abueletes ya es un nivel superior. No pretendo que la gente ceda sus asientos si lo que falla es lo básico. ¿Será cierto eso de que estamos atravesando una gran crisis, no solo financiera, sino que también hay algo existencial en todo esto? Creo que en algún caso hemos perdido el respeto por el ser humano como individuo... no hay que olvidar que la raza humana ha llegado hasta donde está por organizarte en sociedad... eso que en este blog llamo zoociedad. 
A medida que avanza el siglo que hemos estrenado hace a penas 12 años y todo lo que la tecnología supone creo que las relaciones interpersonales está involucionando. Cosas mías, ya sabéis, unha zoocióloga con la cabeza un poco ida que se le da por pensar a veces...

23 mayo, 2012

Conversas absurdas no bar

Entro no bar de todos os días para comer, intercambio palabras amables cos camareiros que moi amablemente me sirven cada día. Séntome nunha das mesas soa escoitando a conversa que se está levando no fondo da barra. Na charla interveñen tres señoras de mediana idade (esto é o de menos), unha delas é dona (ou algo similar) do bar, outra debe ser amiga da primeira porque vai bastante por alí e leva un gorro e gafas de sol e a última, tamén clienta habitual, leva un can pequeno atado a unha correa.
A señora do can fala indignada:
- Estou farta da xente que exclama "que asco" cando ve un can. A miña cadeliña é a máis limpiña de todo Vigo.Non vexas a cantidade de servilletas que gasto para tela impoluta, e toalliñas húmidas de bebé! - Asco... - fai unha pausa para enfatizar o seguinte- asco me dan eles!
Eu escoito abraiada na mesa e miro ao camareiro, el devólveme a mirada que parece exclamar "esta tía está grillada", eu asinto coa cabeza. A conversa segue animada no fondo da barra, as amigas da señora do can asinten ao que di e esta prosigue o seu discurso:
- Pois o outro día ía paseando á cadela cando pasei por cerca da túa casa - sinala á señora do gorro e esta parece amosar máis interés - e resulta que saía un matrimonio do portal onde había unha merda de can grande - non sei se refería a que a merda era grande o se o can era grande e deixara un regaliño de un tamaño acorde naquel lugar- e a señora toda ofendida di - a señora ata puxo voz para tratar de imitar á aquela muller que estaba a piques de ofendela - "que asquerosos son os donos dos cans"...
Eu nese momento estaba esperando pola comida que pedira había uns minutos e de xeito inconsciente afirmei á frase que acababa de imitar a señora do bar. 
- Para asco o que dan algunhas persoas, -continuou no seu monólogo particular sobre cans e cacas - a miña cadela é moi, pero que moi limpa, e cando caga na rúa recollo o pastel. Así que eu oféndome moito cando alguén di que os donos dos cans son uns porcos, porque non todos somos así. - A señora estivo un par de minutos falando das cacas do seu can, que si eran duras ou brandas o se o machaban cando as tiña que facer... non vou entrar en detalles porque foi unha situación algo desagradable. A señora do can continuou indignada:
- Ah! Tamén o outro día estaba un neno tirado polo chan, gateando e collendo cousas do chan e cando quixo tocar á miña cadela a nai rifoulle para que non tocara a un can que lle podía contaxiar algo. Despois de estar estomballado polo chan! Que asco de rapaz, se fora meu non lle deixaba andar tirado por aí!
- E que xa lle vale á señora esa, despois de ter ao fillo no chan que lle rife por querer tocar ao can... - dixo a señora do gorro á amiga do bar.
- Pois para chans asquerosos o de aí en fronte. Pasáches algunha vez por diante de Bosch? Todo cheo de escupitajos e cabichas... algunhas delas están prendidas. Un día ía eu a pasear o can da miña filla e de súpeto chiou porque pisara unha cabicha encendida... meu pobre! Tiña a patiña vermella da queimadura.... Por iso cando paso por alí coa cadela a collo no colo porque me da moito asco como teñen aquela acera... Os de Bosch - referíndose aos traballadores (e eu son unha traballadora desa empresa)- son uns porcos! Non teñen por que escupir na acera, e se tiran as cabichas polo menos podían pisalas! Que asco, que porcos son!
Nese momento un compañeiro de traballo agardaba a que o serviran na barra e mírame asustado como insinuando coa mirada que a señora que estaba berreando o porcos que eran os nosos compañeiros estaba tarada. Eu mireino e sonreín mentres escoitaba como a muller se encendía e botaba contra todos os traballadores de Bosch. Cando o compañeiro foi servido colleu o seu bocadillo e marchou coa mesma simpatía coa que entrara, eu quedei comendo no lugar escoitando como aquela señora empregaba o mesmo sistema de insultos e descalificacións que empregaran outras persoas para referirse aos donos dos cans.
Miña pobre, pensei... non é consciente de que cae naquel pecado que condea. O camareiro do bar, despois de que lle marcharan as amigas á dona daquel can (que teño que dicir que nin era can nin era nada), achegouse a min e díxome:
- Hai xente que confunde dicir o que pensa con faltar ao respeito. Fíxate ti se algún de Bosch lle chega a contestar.
- Luis, teño que confesarche que me faltou o pelo dun calvo para responder á sarta de tonterías que estaba botando pola boca.

21 mayo, 2012

Cómo pasa el tiempo

Resulta extraño echar la vista atrás y ver lo increiblemente rápido que pasa el tiempo. Sin darme a penas cuenta hoy hace diez meses que Cloe se marchó y ayer ha hecho un mes desde que mi padre también se fue. ¿A dónde? No lo sé muy bien, lo que es seguro es que aquí ya no están, ¿o sí?
Ellos ya no están de forma física, no les podremos tocar, abrazar, besar, mirar a los ojos y contarle aventuras y desventuras de un mundo que cada día se me antoja más loco. Pero tanto mi padre como Cloe está aquí conmigo y lo estarán siempre (y lo digo señalando con mi mano derecha el pecho, a la altura del corazón). Estarán pues en vida se ganaron un lugar privilegiado donde habitar en el momento de su marcha y ¡vaya palco, señor@s, vaya palco! Tienen una grada de honor en el balconcito de mi corazón, con vistas a toda mi vida pues ellos me han conocido desde el momento en que nací y me fui formando como persona.
Cuánto tiempo hace ya desde los momentos más felices compartidos con ellos. Ahora solo les puedo abrazar en sueños y creedme cuando os digo que me reúno mucho con ellos en esos lugares. También les encuentro entre mis recuerdos, en los ojos de gente que me recuerda a ellos: en mi madre, en mi tía, en amigos de los que ya no están... Es duro, mucho, enferentarse día a día a su ausencia pero es el proceso natural que hemos de seguir quienes nos quedamos aquí. 
Hoy, quizás por el sueño inquietante que he tenido esta noche, les recuerdo más que ayer. Tengo la necesidad de expresarme y decirles que el dolor que me produce echarles de menos es algo transitorio y que por ahora me impide avanzar. Pero conseguiré superar su pérdida y les seguiré echado de menos con las heridas cicatrizadas, con una sonrisa en la boca como ellos merecen y con mi afán constante de querer superarme cada día de mi vida.
Hoy les digo: Papá, Cloe... estad tranquilos pues soy fuerte y tengo momentos de debilidad, os echaré de menos siempre y recobraré mi energía vital positiva que compartí con vosotr@s en vida. Es una necesidad superar el dolor y continuar con una vida plagada de cosas buenas dejando mis malos rollos a un lado, disfrutando como antes de los pequeños momentos positivos. Os querré y echaré de menos siempre. ¡Nos vemos en los sueños y en los buenos momentos!



03 mayo, 2012

Sobrepasada

As persoas, todas, temos un límite. Algunhas nos empeñamos en non querer saber cales son, non sei ben se por medo a encasillarse ou se é por simple imprudencia. Eu sempre me empeñei en non querer marcar os meus límites, sempre soñei que podía acadar todo aquelo que me propoñía e que podía con todas as cousas que me podían vir. Pois resulta que non é tan sinxelo como pensaba.
Onte, quizáis por primeira vez, sentinme sobrepasada por todo. Foi un día estraño, dubidaba de todo sen cesar -ata de si debía ou non respirar fondamente- e non puiden tomar un decisión sen vacilar. Ao saír do traballo dubidei se acudir ou non a pedir cita na sede local da AECC, ao final optei polo si e cando saín de alí o mundo se me viña encima. Vaguei sen rumbo polas rúas chuviosas da cidade dubidando se ir á casa ou facer algo diferente, propoñerme un pequeno reto. 
Descartei irme para a casa porque o único que me apetecía era chorar así que optei por ir a cone tras vacilar moito se ir ou non. Paseeime por diante da caarteleira do Multicines e elexín unha película que me tiña moi boa pinta, Vilamor. Dubidei ata a hora de pagar a entrada pero unha vez comprada entrei na sala que me correspondía e fun a sentarme onde non houbera moita xente. Unha voz me chamou de entre os asentos e puiden ver con gran asombro que o meu amor estaba naquela mesma sala en aquel mesmo momento e esbocei un sorriso.
Intecambiamos unhas palabras e inevitablemente unhas bágoas malcontidas esbararon polas meixelas. Non puiden reprimir a tristeza coa que viña acompañada e manifestouse naquel momento, por sorte unha man amiga me ofreceu un pañuelo de papel e algo de beber. Durante a película esa mesma man me agarraba a man evitando que me afundira máis no pozo da tristeza e grazas á dona desa man puiden rematar o día esbozando un triste sorriso.
Pero non teñades pena por min, son das que pensa que máis vale un triste sorriso que a tristura que produce non voltar sorrír. Estou sobrepasada, si, por iso acudín a unha profesional.

24 abril, 2012

Agradecimiento

Durante el tiempo que dura una vida la suerte te brinda varios tragos, alguno de los cuales no son nada agradables. La pérdida de un ser querido por una enfermedad como es el cáncer es un trago amargo que, sin querer, hemos tenido que tomar recientemente.  
Para hacer más llevadero el amargo trago existe un equipo de profesionales que te hacen más dulce la estancia en un lugar donde el final es la muerte. La Unidad de Cuidados Paliativos del Hospital Provincial de Pontevedra es un lugar agridulce, agrio por el motivo por el que trasladan a un enfermo allí y dulce por el trato tan amable y sobre todo humano que tiene todo el personal del lugar.
Quizás, la familia de Elías Torres sea una más de las muchas que han pasado por el lugar pero sin duda el  significado que ha tenido el trato de todo el equipo de paliativos hacia el enfermo como hacia su esposa e hijos, ha cobrado una importancia considerable por ser un trance muy duro para todos.
Precisamente por este motivo escribimos esta carta a modo de agradecimiento. Por ser un gran apoyo para las familias que pasan por el lugar haciéndole más llevadero el ya de por si amargo trago de despedir a un ser querido os habéis labrado un hueco en nuestros corazones.


En nombre de la familia Torres y del propio Elías, expresamos en forma de misiva nuestro más sincero agradecimiento.



16 abril, 2012

Otra noche más sin dormir

Parece frívolo escribir acerca de una situación tan íntima y triste cómo son las noches angustiosas de hospital. Otra noche sin dormir, otra noche de incertidumbre y desesperación. En una enfermedad como es el cáncer de pulmón en su última fase nunca sabes cuándo se ha de desencadenar el trágico final. Y la incertidumbre, a veces, te lleva a la desesperación del no saber qué hacer.
No es miedo al final, no es nerviosismo, es más la impotencia que te inunda la que hace que te sientas perdida. La muerte es algo tan natural como la vida y si no se le debe temer a una tampoco hay que hacerlo con la otra. Es difícil aprender está lección y requiere mucha fortaleza y poder mental sano. Creo que soy lo suficientemente fuerte y entera como para afrontar este final que se antoja de lo más caprichoso.
A veces, el final parece estar tan cerca que con sólo extender la mano da la impresión de que se puede palpar, otras, en cambio, parece alejarse y perderse en el horizonte, todo depende de los altibajos del estado físico y mental del protagonista de este relato. Yo escribo está historia desde una sala de estar del hospital provincial a altas horas de la madrugada, mientras, mi padre, tumbado en cama trata de respirar evitando ahogarse entre mocos y líquido de pulmón.

07 abril, 2012

Una historia africana


Hoy os contaré el porqué de las manchas de los leopardos y el color de los hombres en África. Esta historia está basada en una que escuché en un documental esta mañana con mi padre, me ha parecido un cuento estupendo para contar a nuestros menores.

Cuando el Creador dio vida a los animales africanos empezó a crearlos sin color, posteriormente decidiría cual sería el color de cada individuo. Al poco tiempo de ser creados el leopardo y el ser humano se habían hecho muy amigos, ambos se dedicaban a cazar para comer pero al carecer de color no podían camuflarse ni por el día, ni por la noche.

Como el Creador estaba tremendamente ocupado dando vida a plantas y animales, el hombre cogió un escarabajo negro africano y lo apretó entre sus manos. El líquido que soltó el cuerpo del insecto era negro así que esparció el color por su cuerpo, cuando aún no se había secado apareció su amigo el leopardo y le miró. El felino le dedicó una mirada de aprobación al nuevo color de su amigo y este, todavía con los dedos las manos mojadas del líquido negro del escarabajo, se acercó a él y lo decoró a manchas con las yemas de sus dedos. Este resultado fue transmitido a sus descendientes hasta los tiempos actuales. He aquí el resultado:

Esta nueva apariencia permitió al hombre y al leopardo camuflarse para cazar. Los leopardos pueden camuflarse entre las sombras de las ramas de los árboles y arbustos y el hombre podía ocultarse entre las sombras de los árboles. Poco a poco leopardo y hombre se fueron distanciando el uno del otro hasta hacer vidas completamente independientes, el hombre formó sus propios núcleos sociales y el leopardo decidió vivir en soledad.

Dicen que los leopardos negros, que los hay pero se les llama pantera, se han hecho con su escarabajo propio y se las han apañado para aplicarse el ungüento negro por todo su cuerpo, pero ocultan tras el manto negro las manchas que le proporcionó su antiguo amigo el hombre.


29 marzo, 2012

Día de huelga en la radio

Hoy, día 29 de marzo de 2012, está convocada una huelga general que cada cual decide si secundar o no. El motivo principal es la reforma laboral que ha aprobado el gobierno que recorta derechos a los trabajadores y trabajadoras. Como siempre, los sindicatos llegan tarde y por eso, entre otros motivos, no les he apoyado.
He vivido las movilizaciones que se produjeron el la capital de una de las provincias gallegas, el lugar concreto es lo de menos. Contemplé desde la ventana del hospital como cientos de personas se paseaban por delante con banderas de dos de los sindicatos que operan en el lugar, el tercero iba por libre, como ocurre siempre en Galicia. Me llama la atención que no haya cohesión ante un objetivo común, no sé si es orgullo o qué es eso que les impide a los sindicatos unirse para hacer más fuerza antes situaciones de adversidad.
Resultaba curioso ver como los establecimientos comerciales de la calle cerraban al paso de la manifestación y en cuanto terminaba de pasar se disponían a abrir casi de inmediato. El miedo a posibles represalias por parte de los manifestantes, supongo, es lo que hacía a esta gente abrir y cerrar las verjas de sus locales. No me gusta el miedo, me gusta más el respeto.
Parece imperar la política del miedo, hay gente que no secundó la huelga por miedo a perder el trabajo y quien sí lo hizo por miedo a la reacción de sus compañeros. Las discusiones y debates fueron constantes durante el día de hoy. Yo me pasé el día entero escuchando Cadena SER, pues es la emisora que pone mi padre pa informarse y he escuchado de todo: gente que secundaba la huelga pero no se movilizaba, gente que se movilizaba sin importar su situación laboral, pequeños empresarios que secundaban la huelga y las movilizaciones, gente que decidió libremente no acudir a la convocatoria, había a quien le parecía mal la huelga, escépticos que no fueron a la huelga porque el hecho de movilizarse -decían- no cambiaría nada...
Yo estoy de acuerdo con estos últimos, pero no fue ese el motivo principal por el que no me movilicé. Creo que esta convocatoria está fuera de plazo, a mi forma de ver hubiese tenido más sentido hacer esta movilización antes de que el congreso votara la aprobación. Vamos, que para mi gusto llegamos tarde y mal.
No quisiera darle tintes políticos al blog, pero con este artículo está claro que se tiñe un poco de color digamos que amarillo. Así que no le daré más protagonismo a este asunto.

22 marzo, 2012

Montaña rusa

La vida es una montaña rusa, ahora estás arriba y en breve abajo. Las impresiones te inundan en descensos vertiginosos, en rizos interminables y loopings enormes. Una sensación de vértigo, de sobresalto te asalta cuando estás en lo más alto y empieza lo que parece ser una caída al vacío, pero no te estampas, el final de la cuesta enlaza con un gran bucle que enlaza con un rizo y luego una nueva pendiente, arriba y abajo. Tu cabeza está del derecho y luego del revés, la velocidad te pega al asiento como si de un super pegamento se tratara, intentas mover tus pies y te pesan toneladas, los ojos se desplazan al fondo de tu cráneo, el mundo que rodea esa situación parece no tener sentido. Y el viaje se repite, una vez arriba, otra abajo, hacia adelante y hacia atrás.
Por un segundo pasas por una recta donde ves a otra gente subirse a otros vagones, el tuyo se para y se suben tus amigos, tu familia y tu pareja, en resumen, tu gente. Ahora vas en un vagón con la gente que te importa, arriba, abajo, rápido, más rápido, hacia adelante y atrás. Nada tiene sentido, la velocidad te vuelve a producir vértigo, incluso miedo, pero notas que alguien te agarra la mano y te aprieta. Alguien está embarcado contigo en ese mismo viaje de infarto, y te reconforta saber que no estás sola que hay alguien que, como tú, vive los altibajos de esta vida que es una gran montaña rusa.
Aprovecha las sensaciones pues no te dejan indiferente, descubre quien está contigo en ese vagón que viaja a la velocidad de la locura, sonríeles, diles que les quieres, que les aprecias... Demúestrales que aunque la vida se pare mañana es ahora cuando te sientes viva y agradecida de compartir el gran milagro de la vida. Y es que como decía el gran Charles Chaplin, hay algo tan inevitable como la muerte y es la vida. Vida, vida, vida...
Hoy os hablo desde mi montaña rusa particular, mi rincón zoocial y quiero decirles a aquellos que están conmigo que les quiero. Si mañana se parase la atracción en la que monto sabed que ha sido un placer viajar en este vagón con vosotr@s.

18 marzo, 2012

Hoy iba a escribir un cuento breve sobre una familia de hormigas, llevaba varios días dándole vueltas, pero un bofetón del destino ha querido cambiar esto así que la historia sobre hormigas quedará aplazada para no sé cuando.

Hoy es un día de esos en los que te dan una noticia que no tiene que ver contigo pero te descolocan y luego te da por pensar. Yo siempre he sido una tía bastante pensativa, pese a lo que puedan pensar algunas personas que conozco, y que se hace preguntas. Hoy mi pregunta es ¿qué hace falta para que el sistema reviente? Francamente, me supera la permisividad y pasividad que existe en el ambiente, pero me da un poco igual que el mundo salte por el aire. Estoy enfrascada en mi historia y aún así no dejo de pensar que leer los periódicos me enfada.

No me gustan las noticias políticas, me parecen todos unos caradura. Las noticias de sucesos son escalofriantes, día a día vemos como la gente se mata brutalmente a golpes... De vez en cuando una noticia, que a penas pasa desapercibida para todo el mundo, te muestra un poco de luz al final de este túnel en el que nos hemos inmerso. Pequeños avances científicos en la lucha contra el cáncer o cualquier otra enfermedad que afecta a cientos de personas salen entre tanto titular negativo a los que a penas se le dedica espacio y tiempo en los medios.

No sé... hoy no estoy muy positiva, necesito salir a tomar aire y probar a escribir de nuevo en papel. Hechos positivos de este fin de semana? Los hay, mi mejor amigo ha venido a verme y estuvimos charlando e incluso viendo una buena película. Me ha gustado reencontrarme con él y desconectar de mi esguince de tobillo y toda la historia que me ronda la cabeza. Me aferraré a que el día de hoy todavía está en el ecuador y que puede tener trazas de mejorar. Así que me dibujo la sonrisa en la cara y salgo a pasear en la medida de lo que mi tobillo me permite.

08 marzo, 2012

Día Internacional de la Mujer

Eran muchos los artículos de diferentes periódicos que hacían referencia al 101 aniversario del Día Internacional de la Mujer, eran muchos los comentarios del "caralibro" que hablaban y felicitaban este día a todas las mujeres - trabajadoras o no -, y entre tanto yo pensaba en mis cosas y en la situación actual de la mujer en el mundo, pero más en concreto en la zoociedad a la que pertenezco.

¿Quién me iba a decir a mí hace tan solo unos años que me colgaría el cartel de feminista y acudiría a alguna manifestación? Hasta no hace tanto no me gustaba que me llamaran feminista, lo consideraba -casi- un insulto. No me gustaba que me relacionaran con el movimiento más radical de la lucha por los derechos de la mujer y no era consciente de que contribuía -así- a alimentar el estereotipo de que el feminismo va en contra de todos los hombres. Me equivoqué una vez más y ahora soy consciente.

Quizás este gran cambio haya empezado con cosas pequeñas: el trato desigual entre hombres y mujeres que siempre se ha producido en mi casa, el haber estudiado un ciclo donde la única mujer que había en clase era yo -y no veáis las cosas que tuve que aguantar-, etc... Supongo que algo tedrá que ver, también, mi orientación que hace que situaciones de desigualdad o discriminación me vea doblemente afectada -mujer y lesbiana-. Poco a poco, en este lento proceso de concienciación he conocido a gente que defendía el feminismo y que poco a poco me fue haciendo ver que ser feminista no era nada malo. Alguien feminista es aquella persona -hombre o mujer- que defiende la IGUALDAD. Y yo, como mucha otra gente, pensaba que feminista era aquella mujer que defendía la supremacía de la mujer frente al hombre. Curiosamente existe un movimiento que se puede engoblar dentro del feminismo que sí defiende esa postura y se llama hembrismo.

Yo soy partidaria de la igualdad real, de que un hombre no es más que una mujer como tampoco una mujer es superior al hombre. Por desgracia la sociedad está marcada por una impronta machista que nos hace educar a nuestros menores en la diferenciación clara entre niños y niñas desde el momento justo en el que, por ejemplo, optamos por un pijama rosa para una bebé que nace niña y uno azul si es que lo hace niño, elegimos actividades y juguetes específicos para niñas (cocinitas, muñecas, carrillos...) y niños (camiones, pelotas de fútbol o baloncesto, pistolas). Si una niña juega al fútbol la miran raro y la tachan de "marimacho" -a mí me ha pasado- y si un niño juega con muñecas o cocinitas lo tildan de "mariquita" -con la correspondiente contribución a fomentar la homofobia masculina-. Con estos pequeños detalles contribuimos a alimentar la diferenciación y hacemos peyorativos algunos adjetivos que no tendrían por qué serlo. Son pequeñas cosas que quizás podríamos ir puliendo desde la base al no dar importancia a este tipo de detalles.

Ahora soy consciente de muchas cosas, aprendiendo de los demás, de los libros, de la prensa, de internet... dejo que la gente me contagie de mensajes positivos y revindicativos que apoyan y secunda propuestas que hablan de igualdad, no de supremacía, de igualdad -repito, por si a alguien no le quedaba claro- en la que hombre y mujer tienen los mismos deberes y derechos. Evidentemente hay diferencias biológicas inespugnables, en el proceso del embarazo es la mujer quien lleva dentro de si una pequeña vida durante nueve meses, ojalá pudiera ser itercambiable el papel biológico de madre, muchos hombres aprenderían a valorar pequeños detalles de la vida que les cuesta visualizar -hablo de menstruación, embarazo, dar a luz- que nos revoluciona las hormonas de una manera incontrolable.

También creo firmemente que durante el siglo XX las mujeres alcanzamos más derechos que en lo que llevamos de este moderno siglo XXI. En ocasiones creo que en lo que llevamos de siglo, que ya es algo más de una década, no hemos avanzado sino que hemos retrocedido en ese avance constante que conseguimos durante el añorado -hablo por mí- siglo pasado. Durante el siglo XX la mujer consiguió tener el mismo derecho que los hombres a votar -esto me hace acordarme de mujeres como Clara Campoamor-, hemos conseguido acceder al mercado laboral -pero seguimos con desigualdades, un hombre que desempeña el mismo cargo que una mujer sigue cobrando más que esta-, desempeñamos algunos trabajos que tradicionalmente vinieron siendo considerados masculinos -y por estas cosas tenemos que demostrar doblemente que podemos hacerlo, aún no existe la igualdad total-, seguimos sometidas a estrictas normas de la moda -salvo excepciones, la mujer tiene que seguir un canon de belleza que a menudo le supone un gran sacrificio para su persona-, etc.

Mucho siglo XXI, mucho siglo XXI pero tengo la impresión de haber sufrido un gran retroceso. La falocracia instaurada en esta sociedad gana adeptos y adeptas cada día, sobre todo en la adolescencia. Las chicas piensan que tienen que someterse a los gustos y deseos de sus congéneres varones, limitan su vida a gustarles sin parase a pensar si es eso lo que realmente desean. Se dejan influenciar por medios de comunicación que alimentan los estereotipos de la belleza femenina como la extrema delgadez, la juventud eterna, los pechos grandes y el culo respingón -por decir algo- y que cuando sus características no encajan en estos patrones hacen las chicas sentrise mal con sus "imperfecciones". Siguen vendiendo el sexo como algo que gira entorno al pene, que sin eso no hay goce ni placer, sexualizan desde muy temprano la imagen de la mujer reduciéndola a un mero objeto sexual. No hay más que poner la tele un rato y zapear por los diferentes canales del TDT para observar como tratan la imagen de la mujer. Y yo me pregunto ¿esto es el avance de este siglo tan moderno? Esta gente -me refiero a los y las adolescentes- piensa lo que yo pensaba no hace tanto, el feminismo es un movimiento nocivo para la sociedad que pretende exterminar al hombre. Dios me libre -es una expresión, ya sabéis lo que yo opino del altísimo- de hablarles de feminismo a chavales y chavalas en plena edad del pavo, ¡qué malo es todo eso! Creen que la igualdad ya es real pero si observamos de cerca -no hace falta lupa- veremos esos pequeños detalles que nos quedan por pulir para seguir avanzando en materia de igualdad.

Perdonad si me he liado con tanta palabrería, pero escribir rodeada de hombres y de deberes laborales no es el mejor escenario para tratar de ser breve y clara. Puede que haya ofendido, puede que haya errado, pero es mi más sincera opinión de este Día Internacional de la Mujer. Aún queda mucho por luchar y conseguir aquí y ahora -ya no me paro hablar de la situación de la mujer en diferentes puntos del planeta- pero es una suerte vivir en una sociedad donde expresar tu opinión no conlleva una lluvia de piedras sobre tu cabeza. Tenemos que seguir cambiando el mundo cambiando nuestra forma de pensar, educando -sobre todo esto porque la educación es la base de toda sociedad- a quien nos rodea y educándonos a nosotras mismas. Somos personas, somos mujeres y otros mundos son posibles.

Hoy me quedo con un poema de Rosalía de Castro, que me ha hecho pensar mucho sobre estereotipos:
"Daquelas que cantan ás pombas i ás frores
todos din que teñen alma de muller;
pois eu que non as canto, Virxe da Paloma,
... ¡Ai!, ¿de qué a teréi?"

Traducción para quien no entienda la lengua madre de esta gran escritora nacida en Santiago allá por el siglo XIX: "De aquellas que cantan a las palomas y a las flores, todos dicen que tienen alma de mujer; pues yo que no las canto, Virgen de la Paloma, ¡ay! ¿de qué la tendré?"

Que cada persona saque sus conclusiones sobre el mundo y sobre esto que os cuento, que puede parecer ficción pero es pura realidad. No viene mal pensar y reflexionar de vez en cuando.