El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

24 enero, 2010

A medio escribir

Nunca he sabido cómo empezar una historia. Siempre he pensado que escribir un libro o un relato sería fácil, pues ideas no me faltaban. Si hay algo que sí me faltó siempre ha sido la constancia. Me ha faltado cuando cursaba mis estudios de bachillerato, electrónica e incluso cuando escribía mi diario.
Si algo he admirado en la gente era la constancia. Eso le facilitaba el hecho de perseguir una meta, un sueño. Mi sueño siempre fue ser feliz independientemente de mis circunstancias, de si trabajaba o estudiaba, si reía o si lloraba, si hacía frío o calor. Perseguir la felicidad es como perseguir a un fantasma, cuando crees alcanzarlo se evapora, desaparece sin más. No hace tanto tiempo que me di cuenta de que no podía andar corriendo de aquí para allá sin rumbo fijo.

(este texto está sin terminar)

13 enero, 2010

Ideas

Infinidade de pensamenos se acumulan na miña sesera ó longo do ano, algúns desos pensamentos rematan por convertirse en algo productivo e outros quedan ahí ocupando espacio sen máis. Levo moito tempo gardando ideas, soños, metas, pensamentos simples e complexos, sentimentos sempre sinceiros, recordos, sensacións... Todo está na miña cabeza, gardado.
Plans que se veñen abaixo, metas que non alcanzo, desexos que quedan por cumprir... e cada día que pasa vou sumando sen poder evitalo. Como son bastante desmemoriada vou acumulando cousas como que garda trastos inservibles no faiado, coa esperanza de que algún día volverán a ser utilizados. Cando gardamos uns esquís no trasteiro dunha casa de verán somos conscientes de que a probabilidade de que se usen a cotío é nula e, salvo que teñamos a aficción de irnos a esquiar no inverno quedarán ahí para sempre. Non sei se lle pasa a todas as persoas que coma miñ son soñadoras o de non poder eliminar eses bultos que ás veces tapan toda a claridade do lugar, a claridade da mente.
En ocasións anteriores vin como me desbordaban as ideas e me perdía no medio, de súpeto todo me quedaba grande e non conseguía ver con obxectividade as cousas plausibles e reais, as metas que podía acadar sen demasiado afogo. Agora teño unha pequena vantaxe e é que conto con unha brúxula, unha estrela polar que me fai de guía e impide, sen necesidade de facer nada, deixarme perder. O norte está claro, sempre para adiante, nunca para atrás pero creo que teño sobrecarga de ideas inútiles e quero deixalas atrás. Aproveitarei estos días de vacacións que teño por diante e farei sitio no meu coco para ideas e pensamentos útiles.

09 enero, 2010

Buscando palabras

He buscado frases de amor y no he encontrado nada convincente, así que improvisaré: "Cuando encontramos las palabras para definir el amor, hemos puesto límites a lo que realmente es, ¿será por eso que no encuentro las palabras exactas para definirlo? Busqué frases célebres que trataran de definir o aproximarse a lo que ahora estoy sintiendo por alguien especial, la princesa de mis sueños, el principal motivo para sonreír en un día nefasto, la razón de amar. Busqué en bases de datos donde tienen frases y refranes, proverbios y solemnidades pero no hubo una que me gustase.
Pude leer frases sobre el amor supérfluo, sobre el cariño y el aprecio, sobre el desamor y el dolor... todas las frases hablaban desde lejos, de un amor pasajero y furtivo, de un amor platónico, de un desenlace amoroso, de un amor imposible... Leí entre esas frases consejos de amor, que era mejor amar poco y a cualquier cosa que no amar. Ahí discrepo, el amor es una palabra de la que se abusa pero es una palabra inmensa, no se puede amar un poquito. Es como coger agua del mar en una mano y decir "tengo el océano en mi mano"... ¡NO! Amigos, el amor está infravalorado y lo hemos puesto a la altura de lo cotidiano, como quien va a por pan. No me entra en la cabeza. Si vas a amar hazlo con todas las consecuencias... Me hizo especial gracia la frase que venía diciendo algo así: "amar es cambiar el alma de casa". Pero no puedo ni quiero definir el amor, no tengo las palabras y eso que las he buscado, así que simplemente amaré.
Amaré sin límites, hasta que me escueza el alma, me explote el corazón, ese corazón que lleva grabado su nombre a fuego. Amaré y me dolerá, saldrá de mi mirada un mensaje en forma de corazón, sentiré que el corazón me escapa del pecho y viaja hasta su vera, hasta quedarse dormido con el toc-toc pausado de la calma que producen tus brazo. No sé cómo terminará esta historia pero estoy segura que al final del camino gritaré "¡ha valido la pena!"

06 enero, 2010

Por fin

Pasou o Nadal e pasou o tempo dos regalos materiais, de toda esa xente que te desexa boas festas se a penas coñecernos e todas esas hipocresías que se acentúa máis na xente nestas datas que deixamso a tras. O caso é que non quería poñer a criticar certas actitudes da xente nin tampouco o Nada, simplemente non me gusta por certas cousas pero hei admitir que ten o seu lado bo tamén. Encántame ver nos ollos dos pequenos a ilusión de aqueles que creen que realmente toda esta parafernalia existe e que os seres máxicos que traen regalos o fan de verdade. Non podo evitar sorrír ó recordar o momento no que o ano pasado Nael abriu, na súa primeira noiteboa con nós, o regalo que Papá Noel deixara na miña casa e esa expresión que dixo que tanta gracia nos fixo "Como sabe Papá Noel que me gusta Spiderman?"... Realmente estaba abraiado, o seu primeiro Nadal neste país, a de cousas que tivo que pensar ese rapaz... eso si era maxia, ese brillo nos seus ollos, ese sorriso...
Este ano non tocou nada de eso, en noiteboa, a única data sinalada que pasei en familia foi bastante normal, unha cea familiar con cancións, chistes e demáis... Por fin se acaban estas datas de compromisos familiares, ceas, comidas e merendas obrigadas... Por fin!

03 enero, 2010

O ano 2009

Así como veu o ano xa marchou e sen que ninguén puidera facer nada por impedilo. Atrás quedan momentos alegres, tristes, nostálxicos, entrañables, inolvidables, ... Atrás queda xente que se desprende da nosa vida como quen tira un "kleenex", xente que se vai sen posibilidade de repetir vivencias e propósitos para un ano que comeza. Ó longo de todo este ano reín e chorei en soidade e con compaña, gritei e enfadeime, protagonicei escenas cómicas e vivín momentos dramáticos. Este ano tivo días grises, negros, azuis, amarillos, ... pero sobre todo coñecin os días con unha tonalidade verde que descoñecía ata o mes de abril. Este ano coñecin xente nova e redescubrin facetas de xente que levaba máis tempo na miña vida que me puideron gustar ou non.
Neste ano houbo tempo para hospitalización de varios familiares por temas diversos pero o que máis me tocou a fibra foi a da miña prima que se pasou todo o ano saindo e entrando do hospital. Este ano que pasou tiven que pedir dúas baixas por enfermidade, caín con larinxite aguda dúas veces e o meu traballo é casi en exclusiva coa voz.
Neste ano perdín a unha boa amiga e tamén a un amigo da pandilla de saidas e botellóns na praia, pero sin dúbida o que máis me marcou foi a perda de Marta. Non hai día no que non me acorde dela, se non é porque oio Sabina é porque falo coas amigas comúns que tiñamos ou mesmo co seu irmán. Ainda non me fago á idea da súa perda e bastante a miúdo se me pasan cousas pola cabeza que me recordan ou fan que pense nela.
Comecei o pasado ano de un xeito normal, en plan encefalograma plano, sen maior emoción que pasar a noitevella e o aninovo coa familia e algúns amigos. Pero a medida que ía avanzando o ano ese encefalograma plano comezou a dibuxar picos hacia arriba e hacia abaixo e a horizontalidade da liña perdeu para sempre a rectitude. Sen dúbida hai dous momentos claves no pasado ano, o amor e a perda. Incluso podo verlle o lado positivo ó momento máis negro do ano e é que eso sirveu para achegarme de novo a amigos que xeográficamente estaban lonxe e a valorar máis a súa amizade. Sen dúbida a mellor noticia de este ano é que me namorei, esta vez é un amor grande, escrito con maiúsculas porque sinto como nunca sentira todo aquelo que trae consigo este estado no que me atopo agora.
En 26 anos de vida xa me tivera namorado outras veces pero nunca así, como sempre de xeito inesperado aparece unha persoa na miña vida e sin querer vai surxindo o amor. Ós poucos días de coñecela xa sabía que a quería e aínda que me pareceu precipitado díxenllo, o único que temía é que se asustara e saira da miña vida tan pronto como chegou, pero a sorte púxose de cara e quixo o destino alimentar este amor primeiro con bicos, abrazos, caricias e todas es cousas que manteñen viva a ilusión, o desexo, a paixón... Nunca sentira o amor deste xeito, sen dúbidas, sen excusas nin explicacións, e ainda que ás veces costame moito facerme entender sigo intentado para que a comunicación sexa fluida e os malos entendidos se minimicen o máximo posible. Podería seguir intentando explicar os sentimentos pero está claro que é complicado e perfiro non racionalizalos ata o punto de poder describilos sen máis. Sen dúbida coñecer á princesa do conto que estou vivindo é o mellor que me pasou ata o momento. Este ano que comeza está plagado de ilusións, bos propósitos e algunha promesa que penso cumprir. Hora a hora, día a día e semana a semana todo o que sinto me fai máis grande e o amor que sinto crece por momentos e seguirá facéndome grande, facendo que desexe ser mellor, que queira seguir crecendo e compartido todo coa persoa amada.