El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

12 abril, 2007

Como las aspirinas

Tras varios días desaparecida hago mi reaparición con más energía. He tendio las neuronas en remojo y el pie derecho lesionado. No es que mi lesión me haya impedido escribir, pero he tenido tiempo para pensar.
Me he dado cuenta de que las ilusiones que en un principio te hacen efervescente son las que primero se van. Mucho ruido y pocas nueces. Cuando echas a un vaso de agua una pastilla para la gripe hace lo mismo, luego puede resultar o no efectiva.

02 abril, 2007

Escapar...

¡Qué curiosa costumbre tiene el pasado de golpearnos la puerta otra vez cuando menos lo esperamos!
¡PUM PUM! (llama el pasado a mi puerta) "Lo siento querido pasado pero me he escabullido de tus redes y no quiero nada contigo, ve a llamar a la puerta de otra persona que ya no me interesas".
Pero de nuevo "PUMPUM" y haces como que no lo oyes, una y otra vez hasta que se cansa. Entoces respira tranquila te sientas en el sofá de tu casa a ver el fuego de la chimena, a leer un libro o simplemente a pensar. Entonces un ruido a cristal roto suena y algo te azota en la cabeza, por un momento pierdes el conocimiento pero lo recuperas al segundo, entonces ves al Pasado golpeandote de lleno y tú caes de bruces ante él.
Ahora por mucho ignorar lo tienes delante, lo ves y lo sientes, lo oyes... lo notas y entonces no tienes nada más que hacer, solo dejar que cicatrice...