El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

23 mayo, 2012

Conversas absurdas no bar

Entro no bar de todos os días para comer, intercambio palabras amables cos camareiros que moi amablemente me sirven cada día. Séntome nunha das mesas soa escoitando a conversa que se está levando no fondo da barra. Na charla interveñen tres señoras de mediana idade (esto é o de menos), unha delas é dona (ou algo similar) do bar, outra debe ser amiga da primeira porque vai bastante por alí e leva un gorro e gafas de sol e a última, tamén clienta habitual, leva un can pequeno atado a unha correa.
A señora do can fala indignada:
- Estou farta da xente que exclama "que asco" cando ve un can. A miña cadeliña é a máis limpiña de todo Vigo.Non vexas a cantidade de servilletas que gasto para tela impoluta, e toalliñas húmidas de bebé! - Asco... - fai unha pausa para enfatizar o seguinte- asco me dan eles!
Eu escoito abraiada na mesa e miro ao camareiro, el devólveme a mirada que parece exclamar "esta tía está grillada", eu asinto coa cabeza. A conversa segue animada no fondo da barra, as amigas da señora do can asinten ao que di e esta prosigue o seu discurso:
- Pois o outro día ía paseando á cadela cando pasei por cerca da túa casa - sinala á señora do gorro e esta parece amosar máis interés - e resulta que saía un matrimonio do portal onde había unha merda de can grande - non sei se refería a que a merda era grande o se o can era grande e deixara un regaliño de un tamaño acorde naquel lugar- e a señora toda ofendida di - a señora ata puxo voz para tratar de imitar á aquela muller que estaba a piques de ofendela - "que asquerosos son os donos dos cans"...
Eu nese momento estaba esperando pola comida que pedira había uns minutos e de xeito inconsciente afirmei á frase que acababa de imitar a señora do bar. 
- Para asco o que dan algunhas persoas, -continuou no seu monólogo particular sobre cans e cacas - a miña cadela é moi, pero que moi limpa, e cando caga na rúa recollo o pastel. Así que eu oféndome moito cando alguén di que os donos dos cans son uns porcos, porque non todos somos así. - A señora estivo un par de minutos falando das cacas do seu can, que si eran duras ou brandas o se o machaban cando as tiña que facer... non vou entrar en detalles porque foi unha situación algo desagradable. A señora do can continuou indignada:
- Ah! Tamén o outro día estaba un neno tirado polo chan, gateando e collendo cousas do chan e cando quixo tocar á miña cadela a nai rifoulle para que non tocara a un can que lle podía contaxiar algo. Despois de estar estomballado polo chan! Que asco de rapaz, se fora meu non lle deixaba andar tirado por aí!
- E que xa lle vale á señora esa, despois de ter ao fillo no chan que lle rife por querer tocar ao can... - dixo a señora do gorro á amiga do bar.
- Pois para chans asquerosos o de aí en fronte. Pasáches algunha vez por diante de Bosch? Todo cheo de escupitajos e cabichas... algunhas delas están prendidas. Un día ía eu a pasear o can da miña filla e de súpeto chiou porque pisara unha cabicha encendida... meu pobre! Tiña a patiña vermella da queimadura.... Por iso cando paso por alí coa cadela a collo no colo porque me da moito asco como teñen aquela acera... Os de Bosch - referíndose aos traballadores (e eu son unha traballadora desa empresa)- son uns porcos! Non teñen por que escupir na acera, e se tiran as cabichas polo menos podían pisalas! Que asco, que porcos son!
Nese momento un compañeiro de traballo agardaba a que o serviran na barra e mírame asustado como insinuando coa mirada que a señora que estaba berreando o porcos que eran os nosos compañeiros estaba tarada. Eu mireino e sonreín mentres escoitaba como a muller se encendía e botaba contra todos os traballadores de Bosch. Cando o compañeiro foi servido colleu o seu bocadillo e marchou coa mesma simpatía coa que entrara, eu quedei comendo no lugar escoitando como aquela señora empregaba o mesmo sistema de insultos e descalificacións que empregaran outras persoas para referirse aos donos dos cans.
Miña pobre, pensei... non é consciente de que cae naquel pecado que condea. O camareiro do bar, despois de que lle marcharan as amigas á dona daquel can (que teño que dicir que nin era can nin era nada), achegouse a min e díxome:
- Hai xente que confunde dicir o que pensa con faltar ao respeito. Fíxate ti se algún de Bosch lle chega a contestar.
- Luis, teño que confesarche que me faltou o pelo dun calvo para responder á sarta de tonterías que estaba botando pola boca.

21 mayo, 2012

Cómo pasa el tiempo

Resulta extraño echar la vista atrás y ver lo increiblemente rápido que pasa el tiempo. Sin darme a penas cuenta hoy hace diez meses que Cloe se marchó y ayer ha hecho un mes desde que mi padre también se fue. ¿A dónde? No lo sé muy bien, lo que es seguro es que aquí ya no están, ¿o sí?
Ellos ya no están de forma física, no les podremos tocar, abrazar, besar, mirar a los ojos y contarle aventuras y desventuras de un mundo que cada día se me antoja más loco. Pero tanto mi padre como Cloe está aquí conmigo y lo estarán siempre (y lo digo señalando con mi mano derecha el pecho, a la altura del corazón). Estarán pues en vida se ganaron un lugar privilegiado donde habitar en el momento de su marcha y ¡vaya palco, señor@s, vaya palco! Tienen una grada de honor en el balconcito de mi corazón, con vistas a toda mi vida pues ellos me han conocido desde el momento en que nací y me fui formando como persona.
Cuánto tiempo hace ya desde los momentos más felices compartidos con ellos. Ahora solo les puedo abrazar en sueños y creedme cuando os digo que me reúno mucho con ellos en esos lugares. También les encuentro entre mis recuerdos, en los ojos de gente que me recuerda a ellos: en mi madre, en mi tía, en amigos de los que ya no están... Es duro, mucho, enferentarse día a día a su ausencia pero es el proceso natural que hemos de seguir quienes nos quedamos aquí. 
Hoy, quizás por el sueño inquietante que he tenido esta noche, les recuerdo más que ayer. Tengo la necesidad de expresarme y decirles que el dolor que me produce echarles de menos es algo transitorio y que por ahora me impide avanzar. Pero conseguiré superar su pérdida y les seguiré echado de menos con las heridas cicatrizadas, con una sonrisa en la boca como ellos merecen y con mi afán constante de querer superarme cada día de mi vida.
Hoy les digo: Papá, Cloe... estad tranquilos pues soy fuerte y tengo momentos de debilidad, os echaré de menos siempre y recobraré mi energía vital positiva que compartí con vosotr@s en vida. Es una necesidad superar el dolor y continuar con una vida plagada de cosas buenas dejando mis malos rollos a un lado, disfrutando como antes de los pequeños momentos positivos. Os querré y echaré de menos siempre. ¡Nos vemos en los sueños y en los buenos momentos!



03 mayo, 2012

Sobrepasada

As persoas, todas, temos un límite. Algunhas nos empeñamos en non querer saber cales son, non sei ben se por medo a encasillarse ou se é por simple imprudencia. Eu sempre me empeñei en non querer marcar os meus límites, sempre soñei que podía acadar todo aquelo que me propoñía e que podía con todas as cousas que me podían vir. Pois resulta que non é tan sinxelo como pensaba.
Onte, quizáis por primeira vez, sentinme sobrepasada por todo. Foi un día estraño, dubidaba de todo sen cesar -ata de si debía ou non respirar fondamente- e non puiden tomar un decisión sen vacilar. Ao saír do traballo dubidei se acudir ou non a pedir cita na sede local da AECC, ao final optei polo si e cando saín de alí o mundo se me viña encima. Vaguei sen rumbo polas rúas chuviosas da cidade dubidando se ir á casa ou facer algo diferente, propoñerme un pequeno reto. 
Descartei irme para a casa porque o único que me apetecía era chorar así que optei por ir a cone tras vacilar moito se ir ou non. Paseeime por diante da caarteleira do Multicines e elexín unha película que me tiña moi boa pinta, Vilamor. Dubidei ata a hora de pagar a entrada pero unha vez comprada entrei na sala que me correspondía e fun a sentarme onde non houbera moita xente. Unha voz me chamou de entre os asentos e puiden ver con gran asombro que o meu amor estaba naquela mesma sala en aquel mesmo momento e esbocei un sorriso.
Intecambiamos unhas palabras e inevitablemente unhas bágoas malcontidas esbararon polas meixelas. Non puiden reprimir a tristeza coa que viña acompañada e manifestouse naquel momento, por sorte unha man amiga me ofreceu un pañuelo de papel e algo de beber. Durante a película esa mesma man me agarraba a man evitando que me afundira máis no pozo da tristeza e grazas á dona desa man puiden rematar o día esbozando un triste sorriso.
Pero non teñades pena por min, son das que pensa que máis vale un triste sorriso que a tristura que produce non voltar sorrír. Estou sobrepasada, si, por iso acudín a unha profesional.