Balance 2013

Remata un ano máis na vida de todas as persoas que quedamos neste triste e gris mundo e decimos adeus aos soños e promesas non cumpridos para este case exitinto 2013. Atrás quedan promesas e propósitos que no 2012 puxemos por meta e que quedarán encerrados neste ano que toca xa a seu fin.

Algúns dicían que o mundo remataría en 2012 e de algún xeito o que eu coñecín como tal rematou entón e no 2013 comezou algo novo que remata hoxe. Atrás quedaron persoas que sempre quixen e quererei ata que a miña existencia toque ao seu fin. Se o pasado 2012 se caracterizou por noites de tensión, angustia e choreiras sen fin, este ano que remata contou con momentos de tolería, risas e, poucas e contadas, bágoas.

Diría que este foi o ano da remontada, das celebracións estrañas, das bocas prestadas, dos cambios, dos bloqueos mentais e sentimentais, dos soños por cumprir, das promesas esquecidas, dos plans improvisados, da aceptación dunha realidade gris, da confirmación, da independencia, da fin do crédito, dos sustos con facenda, do adeus a un colega, da música, da ilusión perdida, das propostas indecentes, das cousas que nunca fixen, das ganas de pechar o blog por falta de inspiración, dos líos de faldas, das loucuras veraniegas, de algunha decepción amistosa, do apoio á xente auténtica, dos retos persoais, da competición absurda, das ganas de soidade, das películas en pantalla grande, ...

Este 2013 presentouse o 1 de xaneiro con unha resaca monumental, despois de unha noite con boas amizades que cantaron comigo no karaoke, con comida rápida adornada a caixa por un debuxo ao que lle gardo gran cariño... dun xaneiro improvisado pasei a un febreiro descontrolado, con primaveira de reencontros e punzadas no corazón, o verán continuou festeiro con amigas inigualables e tardes de praia en familia (gañando o título "tía do ano")... o outouno abordoume coas súas cores ocres e amarelas brindándome a posibilidade de recapacitar e ver que certas tolemias das estacións anteriores aportaron pouco ou nada ao meu crecemento persoal. Así que soa, se necesidade de botar en falta a nadie empecei a miña andaina nesta nova etapa de inverno, que acaba de arrancar e que estamos a desfrutar. Supuxo esta nova estación, ademáis de un cambio de de domicilio, un momento de relaxación persoal no meu novo fogar con unha independencia total.

Botaba en falta un reto e o de terme mudado para poder vivir soa por fin fíxose realidade. Aproveitando a marcha da que durante case 2 anos foi a miña mellor compañeira de piso, Carol, decidín non encariñarme con máis xente e marchei. Este cambio de actitude supuxo outro ainda máis grande, deixei atrás todos os recordos de unha relación marabillosa entre aquelas catro paredes que foron durante 4 anos a miña habitación, e alí quedarán por sempre.

Desmitifiquei a algunha que outra persoa e puiden ver cos seus defectos unha realidade que estou disposta a asumir porque cada cual ten as súas cousas, boas e malas, e eu tamén as teño. Ainda así, con defectos e todo, asumo querer ás persoas que son importantes na miña vida. Acostumada a perder (herdanza do 2012), deixarei que o tempo poña ás cousas e ás persoas no seu sitio. E con esto acepto que a que ata agora foi a miña mellor amiga seguirao sendo ainda que non queira compartir comigo parte do pouco tempo que pase na terriña.

Abrín os ollos non hai moito con este detalle (de agasallo de nadal) cando o cariño recibido nun abrazo que se din de corazón non foi recíproco e  no que atopei certa indiferencia nunha persoa pola que daría a vida. Ainda con eso seguirei brindando o meu cariño e amizade a alguén que leva tantos anos na miña vida...

Aprendín tamén que unha moi boa amiga da infancia está aí pese a vernos pouco (e resulta que se fago memoria sempre estivo aí, pois dende os catro años que nos coñecemos estivo aí cando morreu a miña avoa alá no 2006, que me apartou  á xente indesexable nos velatorios de meu pai e de miña prima, e que sempre visitou a miña casa polo Nadal) ademáis é a nai da miña nova sobriña, pois é como unha irmá de distinta nai.

Este 2013 tivo os seus momentazos: entrei no clube das "treinty" como di miña amiga Iria (Mono), tiven dous agasallos de un fenómeno ao que admiro (Carlos Blanco, un convite a un espectáculo con Quico Cadaval e un DVD adicado); unha lesión de xeonllo con cicatriz inclusive polas miñas aventuras praieiras; noites de festa en moi boa compaña; resacas monumentais; sorrisos coas mellores amizades que se poidan desexar; brindis descablleados e outros que non o foron tanto; desfrute do meu sobriño, o incansable Noah terremoto; confesións inconfesables; novas incorporacións á miña vida; mudanzas interminables; despedidas entrañables; choivas e días de calor; festas sen sentido; bicos marabillosos; comilonas interminables; momentos agridoces coa familia; contos inventados; fotos; cancións; películas...

Atrás deixo a tristura, a desilusión, a angustia, a indiferenza, a dor, o desexo baldeiro, a decepción, o pesimismo,... todo o malo deste ano se quedará aquí porque debo comeza o ano 2014 con enerxía nova.

Que nos brindará o 2014? Pois está ben claro: 365 oportunidades de ser feliz, así que toca seguir desfrutando da vida co que nos brinde o destino ou a sorte e o que teña que vir virá, atrás deixo o medo ao devir. E se chove? Pois que chova! Brindarei porque ser feliz segue a ser gratis.

Espero seguir contando con xente como Mary e Bea (as miñas pipagirls), Gema e a xente do Moscón, Lupe (a de Marín) e Bea (a de Vigo), Marta (a da miña infancia), Chiru e Elías (miña irmá e irmán), Mercedes (a nai que me fixo), Sonia e Jose (os meus primos e amigos), Giorgia (Maxiyo), Liza (a única e inigualable), Loly (a única persoa que lle pon música a "es que me pica la xouba"), David (o meu irmán de distintos pais e que está no outro lado do charco), Natalia (a mediadora por excelencia), Tai (do melloriño que hai neste mundo), Andrea a pintora de caixa de pizzas, Eva "a dos cans", María a de Asturias, Ana, Ro, ... as miñas compis de curro (Mai, Tania, Liber, Bea, Pau, Keka, Silvia...) e todas esas persoas que comparten comigo algún ámbito da miña vida: activistas feministas e políticas... grazas a todas esas persoas que facedes que a vida pague a pena.

E xa está, coa conta atrás nos papamos unha ducia de uvas. E un ano máis terei que brindar por aquelas persoas que non están: a miña avoa Lola, a miña prima Bego e o home da miña vida, o meu pai. Coa miña vida seguirei mantendo vivos os seus recordos e non esquecerei nunca as cousas que me ensinaron. Que sería de min sen telos coñecido? De seguro non había ser quen son porque a súa impronta está ben marcada na miña persoa e que pese a que non estén aquí non os deixo de querer. CHIN CHIN! Por esas 365 novas oportunidades que nos brindará o ano que estrenamos.

Un ano máis a miña banda sonora anual remata con Mecano e a súa clásica canción "Un año más" www.youtube.com/watch?v=LK2T8K7ATWE

E con esto dou por finalizado unha etapa. Non sei se voltarei escribir neste rincón ao que lle teño tanto cariño. Ata pronto Viviendo en Zoociedad!

Unha entrada de versos

Xa levaba algún tempo que non tiña ganas de escribir

e o outro día fun ver una posta en escea de poemas alleos.

Falba un señor con voz profunda na escuridade: un poeta "dismoderno"

eu estaba un pouco perdida ao principio, custoume entrar.

Tiña mil cousas na cabeza, algunhas non era da miña persoa

e outras estaban, algunhas, na testa dende había tanto que xa eran eu.

(Nunca souben escribir en liñas versadas,

ás veces caio en rimas fáciles e tal vez pesadas)

E sen case querelo estaba inmersa naqueles versos,

gustáronme, chegáronme, emocionáronme e espertáronme!

Saín despois de un bo rato escoitando aquelas poesías,

cun ruxe-ruxe na cabeza que dicía: séntate e escribe.

Mais non foi así, saín a tomar algo con unha amiga,

un viño, que ó igual que a poesía alegra o corazón

e ó día seguinte sentín a necesidade de escribir,

deixar que o que levaba dentro saira polas miñas mans en forma de palabras.

Con eso naceu o artigo que hai algúns días se me dou por escribir,

sentinme ben, realizada, a gusto....

sabendo que ese día tiña que chegar e xa estaba alí.

Pasaron dous artigos, e algún día, e a poesía chamou ás miñas portas,

de novo alguén a mecionaba e falaba do que lle gustaba lela,
mais tamén escribila.

Volveu o tempo facer o que máis lle gusta, pasar.

Segundos contruindo minutos,
minutos que fixeron horas,

horas que xuntaron días...

e nun acto revindicativo 

tiven o gusto e o pracer 

de coñecer a un home que me gusta comer, Pipas.

Casualidade da vida que as pipas me gusten tanto

e coñeza a un señor con ese nome e que ademáis

escribe poesía!

Esto non podía ser casualidade,

xa non creo nesa ciencia,

non era cuestión de sorte,

eso pode que non exista,

era un sinal inequívoco!

Se a poesía chamara tan forte na miña porta,

debía mostrarlle algo de cortesía 

e tratar de escribir en verso ainda que fora solo un día.

Sen seguir métrica, sen pesar moitísimo

escribo dende Ogrobe o que hoxe sinto.

Perdoade poetisas e poetas, doutros tempos pasados

que para escribir esta historia non me tivera documentado.

O meu atrevemento levoume a tratar de escribir en verso algo que levo pensando días, tiven o gusto de ver a Antón Lopo e días despois tiven a sorte de coñecer a Manolo Pipas, un tipo normal que vai con unha libreta e un boli a todas partes para contar historias en verso. E xa onte, por se fora pouco estiven tamén con María Xosé Queizán... estou tendo unha sorte que non a creo nin eu. Creo que é un motivo máis para seguir gostando de escribir... sexa en prosa, sexa en verso o que está claro é que a miña vida xira un pouco en torno a escrita, así que a partir de agora adoptarei como miña unha grandísima frase:

Practiquemos texto salvaxe ata acadar o sarcasmo.

Herdeiros dos erros dos homes

Resulta que hai un par de días chégame ao correo electrónico unha mensaxe do meu cuñado con un enlance de un vídeo onde se ven dous rapaces pelexando. Os dous nenos, de uns dez ou doce anos, teñen unhas caracterísiticas físicas moi marcadas e case opostas. Onde un é loiro e branquiño de pel o outro é de pelo negro e tez morena. Enténdese que un dos nenos é alemán e o outro turco.
Resulta que no vídeo o rapaz moreno malla no loiro de un xeito brutal, cousa que condeno do mesmo modo que se fora ao inverso. Non me gusta a violencia, nin física, nin verbal e moito menos que lla transmitamos aos nosos pequenos en forma de odio. Vale que eu non teño nin "pajolera" idea de alemán e fáltame entender o factor son da situación recollida no lamentable vídeo.
O caso é que o meu cuñado mándame o vídeo por correo con unha frase no asunto da mensaxe que me da moito que pensar: "video comparacion Aleman - Turco" e no corpo da mensaxe so poñía o seguinte: "Situacion real! Si nos defendemos somos Nacionalsocialistas (Nazis)".
Ben... coñecendo como coñezo ao marido da miña irmá xa me dou por pensar que o que ía ver sería unha situación puntual de un enfrontamento turco-alemán, así que abrín con tino a mensaxe e vin un cacho do vídeo. Non o rematei de ver porque non me gustaba o que estaba vendo.
Como interpretei eu todo isto? Pois ben fácil, se ve que este home que me cae na familia, non por elección propia, busca argumentos fáciles para xustificar un odio hacia un pobo, o turco, que non lle gusta nada dende hai xa bastante tempo. E digo esto porque non é a primeira vez que teño un enfrontamento verbal con el polo seu racismo hacia turcos, xudeus e rumanos (non dixo nada respeito aos negros porque temos un na familia, senón habería que ver se os inclúe no mesmo lote).
Onde eu vexo una pelexa entre dous rapaces que por circunstancias da vida un é loiro e outro moreno o cuñado alemán ven unha excusa para sacar á palestra o pasado "nazi" dos alemáns. É unha salvaxada que calquera persoa, de non importa que idade, lle pegue da forma que se ve no vídeo a outra persoa pero é moi rastreiro que de un desafortunado acontecemento de dúas criaturas, que á miña forma de ver debían ser inocentes, se extrapole un conflicto xenófobo como é o pasado nazi do pobo alemán.
E digo eu, se non queres que te tachen de nazi á mínima, por que buscas a menor excusa para traer o tema a un presente que se plantexa difícil socialmente? Paréceme tan triste que fagamos herdeiros dos erros dos homes (si, digo homes porque as mulleres non cometemos esos fallos) e a unhas criaturas que son o futuro da humanidade. A ver se aprendemos de unha vez por todas e deixamos de culpabilizarnos e buscar excusas para seguir alimentando as fogueiras do odio hacia poboacións semellantes. É máis o que nos une do que nos separa.

Volta ou aparición fugaz?

Había xa algún tempo que non me sentaba a escribir. Quizáis demasiado e espero que esto sexa algo así como montar en bicicleta pois a xente di que é algo que non se esquece. Escribir, para min, non é unir palabras en frases con máis ou menos sentido... escribir, para min, sempre foi a solución.

Dende hai moitos anos descubrín o curativo de vomitar sentimentos e sensacións que me producen o feito de vivir en "zoocieadade" pero pode que xa me olvidara do que sentía ao facelo. Onte fun a un espectáculo que me fixo querer volver querer escribir algo, porque mentres miraba a Antón Lopo recitando e interpretando poemas volvín sentir inquedanzas ao imaxinar o que podía ter sentido este home ao elaborar aquelas frases con sentido.

Por un momento sentín algo que me chegaba a dentro que me emocionou ata o punto de que unha bágoa se asomou á ventá da mirada, os ollos. Non quixen reprimila e deixei que baixara pola miña meixela sentindo que xa non era unha coraza para as palabras. Sentinme embriagada dun sentimento tan profundo como escuro (e non digo esto como algo malo, nin triste) e o que parecía que ía ser unha hora e media longuísima pasouse voando. Aquel home vomitaba versos que te calaban ata o oso, nun escenario sinxelo e alumeado por media ducia de halóxenos que encendía e apagaba segundo a ocasión poñendo en escena un sentimento tan desbordante que me absorbeu. De súpeto xa non estaba nunha sala do MARCO senón nun mundo irreal creado por aqueles versos de poesía con tintes escuros. 

Agora doume conta de que sempre me gustou o escuro e que me sumerxín demasiado no negro que non recuperei a miña persoa ata hai ben pouco. Onte foi un reflexo, un paralelismo ou unha extrapolación da miña fascinación... Gústame escribir e deixar que os sentimentos flúan para tratar de dar coherencia ás miñas ideas e dende hai varios meses non me permito ese luxo porque o corpo non o pide. Pero onte saín parva de ver aquela "performance" (que palabras modernas se empregan nestos tempos, espero tela escrito ben), quería sentarme a escribir con esa resaca que deixan ás veces algunhas palabras nas nosas mentes e en lugar deso fun tomar un viño con unha boa amiga. Durante algúns minutos non tiña conversa ningunha porque a miña mente seguía sumerxida en certas mensaxes que escoitara e ainda tardei en aterrar e tomar conciencia da realidade. Volvín ao meu estado normal habitual, pero con unha inquedanza no corpo... desexo de escribir algo.

E aquí estou, sentada na habitación meca na que tantas veces escribín cousas, esta vez orientada hacia o sur (antes tiña a mesa orientada ao norte, cousas da vida), deixando que as palabras saian soas, desoredeadas... ideas que van fluindo pouco a pouco. Por momentos teño que frenar certas palabras, que se queren adiantar e non é plan de estropear máis un bonito pensamento. Penso en tantas cousas... non existe o silencio na miña cabeza sempre estou con algunha teima que me impide escoitar o silencio real... din que o ser humán é así, non sabe que é o silencio ata que esbirra ou ten un orgasmo... pero esos momentos de silencio son efímeros.

Hoxe non quero cansar demasiado as neuronas, espero que sigan aí, en baixa forma pero en produción para que non pase tanto tempo ata que poida volver escribir.

Será esto a volta do sol ou é so unh destello de luz neste universo negro de escaseza literaria? O tempo será quen o diga... mentres tanto seguirei coas miñas historias e o meu sorriso (porque volveu) nos beizos.

Flipando coa peña. Segunda entrega... cada día máis

Outra vez escribo por "inspiración social". Non deixo de abraiarme co comportamento da xente, cada día escoito tonterías máis grandes e se cadra peores. En cuestión de cinco minutos, que é o que dura o meu descanso visual, reunímonos cinco persoas nunha sala de descanso, catro mulleres e un home. O home empeza a relatar:
- Onte pasei por diante do museo do MARCO e había unha manifestación de feministas...
Unha das rapazas o interrumpe:
- Gritaban "queremos pito, queremos pito"... - e ríese do mal chiste que acaba de facer. A miña cara cambia de súpeto e unha mezcla de ofensa e enfado non pode disimular na miña expresión.
- Eh! Era unha broma!, mala, pero unha broma - intentando retractarse do dito.
- Pois eu son feminista e me acabas de insultar directamente...
- Que era unha broma, muller! -, nin puñetera gracia me facía o asunto...
O rapaz sigue contando o porqué real da manifestación:
- Era unha manifestación "dos en uno", en contra de la violencia de género y en favor del gallego...
As outras dúas rapazas interésanse un pouco pola conversa para ver en que acababa o asunto pero por agora non din nada. O rapaz ponse en modo "profesor" a dar unha lección e no argumento emprégame a min como apoio dialectarl:
- Lupi está de acuerdo conmigo en que hombres y mujeres somos diferentes... y bueno, pienso que el hombre es el sexo más fuerte... y para trabajar se nota... - empeza a liarse a cousa- a ver, nosotros somos simples... nos enfadamos enseguida y claro, es muy fácil que lleguemos a perder los papeles dando una hostia, somos agresivos... pero vosotras, mujeres... sois maltratadoras psicológicas, en las separaciones le negáis el acceso al hijo al padre, lo ponéis contra él... nos machacais psicológicamente y claro, eso no se puede demostrar...
A miña cara ía en ascenso e o enfado aumentaba con cada tontería que salía pola boca:
- Pues si las de ayer gritaban eso de "el machismo mata"... pero o feminismo también, cuántos hombres se suicidan porque sus mujeres las maltratan psicológicamente... eh? Eso no sale en el periódigo pero también pasa
Unha das rapazas que non intervira ata o momento asinte coa cabeza e di que si que hai casos de maltrato psicolóxico de mulleres a homes. Eu xiro a cabeza e miro para ela que continúa dicindo:
- E que unha hostia dancha e pasa pronto, pero o maltrato psicolóxico é moi duro... - a miña resposta é clara:
- Todos os casos de violencia machista van ligados a un maltrato psicolóxico previo, así que non, unha hostia non cura pronto! - e continuo- Non sei se coñeces algún caso cercano de violencia machista de algún tipo? - nega coa cabeza- Pois ao mellor deberías informarte máis...
A cuarta rapaza que estaba na sala non se pronuncia sobre o asunto, so observa e ao rato marcha ao seu posto de traballo.
- O machismo mata, non hai más que abrir o xornal cada día e ver o que acontece. E non so ocorre o que sale na prensa, hai moitas mulleres que sufren violencia de algún tipo e non sae a prensa e nin sequera van a comsiaría en forma de denuncia... é triste, pero certo. Non se pode frivolizar con este tema deste xeito así que é mellor que calemos un pouco.
O rapaz toma a palabra e cambia de tema empezando a falar do segundo motivo da manifestación que atopara:
- Ja! Y lo del gallego? Lo del gallego tiene tela... Yo, como padre, quiero que mi hijo etsudie gallego... que sepa algo de Rosalía y esas cosas... pero de ahí a que tenga que asistir a clases de matemáticas o "coñecemento do medio"... prefiero que le den clases en inglés. Además, ¿a dónde vas con el gallego?
Nese momento marchei do lugar decindo entre dentes aquelo de "que atrevida é a ignorancia". As tonterías eran tan grande que a presión que sentía na salita me impedía estar alí sen perder a miña boa compostura.

Aquí ven a miña reflexión: estamos parvos? A resposta que me ven á mente é ben clara, SI. A falta de respeito e ignorncia fai que a boca diga estupideces supinas. Non podo con algunhas cousas, non quero moestarme en ter que explicar á xente que a ignorancia é ben atrevida, prefiro ser dona do meu silencio que esclava das miñas palabras. Como vou razoar con xente con unha sola neurona? Se lle pides que te escoite non lle podes pedir que razone... Raios! Fala no idioma que queiras pero respeta aos demáis, que non é tan complicado! Xa non podo conter a miña mala ostia, estou cansa de aguantar "gilipolleces"!

Flipando coa peña

A xente non deixa de sorprenderme, e máis cando se encadra dentro do que chamamos "redes sociais". Hai uns días falaba dos "smartphones" e do enganche que nos producen, de como chegamos a relacionarnos con xente coa que estamos na misma mesa a través de programas de mensaxería instantánea e cousas polo estilo. Con estas novas tecnoloxías as novas, non voan, expándense case ao momento a calquera punto do planeta. Se acontece algo traumático nun punto calquera do planeta, segundos despois as antípodas están informadas (ou máis ben debería dicir: teñen acceso á información). Esta inmediatez fai que o impacto se minimice e tan rápido como chegou, se vai. 

Eu vivo na Cidade Olívica e son dun pobo mariñeiro ao que me acostumo a referir como Mecolandia, os que me coñecen sabedes a que me refiro, o resto... non importa! Onte saín de traballar como cada tarde e andiven recollendo un pouco a casa, despois un ratiño de lectura e un pouco de rede social. Abro o CaraLibro e atópome co notición, un rapaz coñecido que tan so me levaba 3 aniños morreu desa terrible enfermidade que está tan en boga na actualidade. O cancro cobrábase unha vida máis, eu quedei a cadros! Xa non so plo feito en si, que moi duro, senon a maneira de enterarme: varias persoas publicaran a súa foto con un pé que viña dicindo D.E.P. Non acabo de ver claro este tipo de cousas... paréceme de mal gusto que, non sendo das persoas máis achegadas ao difunto se dediquen a pregonar a súa foto pola rede. Vale que o Cara Libro non ten moita intimidade, vale que o rapaz non tiña privacidade nas súas publicacións pero de aí a utilizar as fotos para mostrar a pena pola súa marcha,... non teño palabras! Dende logo a min non me gustaría que o día da miña morte as miñas amizades se dedicaran a publicar fotos miñas indicando que o moito que o sinten, e moito menos que o fixera xente que non tiña relación directa comigo. 

Aproveito este artigo para dicir que se un día falto (que o hei facer nalgún momento), sexa dunha partida fulminante e imprevisata ou sexa por unha marcha paulatina, non quero que o día do meu viaxe se faga referencia ao asunto como "homenaxe á miña persoa". Se alguén me quere facer un homenaxe chegado o momento que o faga con palabras sen citarme, pero que sempre, sempre, me recorde con un sorriso nos beizos e con enerxía positiva. Xa sería moito pedir que alguén borrase o meu rastro nas redes sociais, pero bueno... cando falte, facede o que queirades, non esaterei aqui para velo e alá a onde marche non sei se haberá conexión a internet. Entón, so entón, xa vos direi que pasou. 

Despídome por hoxe co meu flipe en cores... Espero que non me teñades en conta esta falta de calidade literaria pero tiña que dicilo. E xa postos, agora venme un pedazo de letra de canción á cabeza que di o seguinte: 

"Que cuando me vaya 

no caiga una lagrima por mí, 

que sólo quede la amistad, 

tantos sueños que recordar... 

Que cuando me vaya 

y coja ese tren una vez mas 

y ya no entre por mi ventana 

ese dulce olor a sal..."

Situacións

Conversa un luns de resaca ligueira.

Muller: "Ese xogador é ben feo pero ten un pivón co que desafogarse"

Home: "Ao final as mulleres ides pola carteira, non pola beleza..."

Un día calquera na oficina, dous homes falando sobre o tratamento das persoas.

Home maior: "A ver se cho explico ben, o de señorita emprégase por exemplo para Carmina..."

Carmina mira hacia os varóns que manteñen a conversa e decide calar para seguir escoitando.

Home novo: "Pero se estivera casada entón habería que tratala de Señora?"

Home maior: "Pilláchelo!"

Entre madriña e afillado.

Madriña: "Que tal de notas, Carlos?"

Afillado: "Bastante ben, só que saquei un ben en Lingua Galega. A profe é unha amargada!"

Madriña: "Carlos, se fose un profesor o que che dera a clase seguro que non lle chamabas amargado."

Afillado: "Pero é que todo o mundo sacou notas baixas e esa señora nunca sorrí."

Madriña: "Pois digamos que é unha muller con un carácter serio."

Afillado: "Mellor!"

Na casa ao rematar de comer.

Nai: "Filla, recolle a mesa e frega os pratos"

Filla: "E logo meu irmán non pode facer algo deso?"

Nai: "El ten que descansar que ven de traballar"

Filla: "E de onde pensas que veño eu toda a mañán, de rascarme a barriga?"

Nai: "El é un home..."

Filla: "E que me dis con eso?"

Esto son pequenos exemplos de como os pequenos detalles do día a día poñen de manifesto que a muller e o home non se miden polo mesmo patrón. Hai quen pensa que o feminismo non é necesario. Hai quen pensa que o femnismo é o oposto ó machismo. Que desinformada anda a xente! Podería poñer moitos máis sen ter que botar a vista a trás e facer traballar á memoria. Últimamente vexo detalles deste tipo en todos os lugares. O machismo está presente en todos os sitios e ainda que non o queira na miña mente tamén pero trato de sustituilo por unha loita pola igualdade, granciño a granciño vou construindo as bases dunha nova realidade para min e as persoas achegadas.

Reflexiones mañaneras de un frío día de enero

Hoy, como cualquier otro día de invierno, hacía frío por la mañana y yo me dedicaba a prepararme para ir al trabajo. Salí a la calle vestida, duchada y preparada para afrontar el primer lunes del año con optimismo. Llegué al trabajo, me acomdé en un sitio y luego me fui a tomar un café mañanero. Un buen rato después de haber empezado la jornada laboral se me dio por entrar a ver qué se cocía en el "cara-libro" y lo primero que escribí fué la gran noticia de que por fin se había acabado la Navidad. ¡Bendito 7 de enero!

Cotilleando en los muros de mis conocidos acabé en un grupo donde había alguien que había hecho una reflexión que bien podría dar que pensar y bastante más que hablar. Esta persona se preguntaba por qué no había una voz que destacase entre el descontento de la población, hablaba de miedos y de muchas otras cosas que me hicieron pensar y por fin le contesté.

Yo contesté alegando algo que siempre me ha llamado la atención, para mí esa pregunta tiene muy fácil respuesta: Nos han "educado" en el individualismo en esta época tan "moderna" en la que vivimos. Me explico:

Nos han creado necesidades artificiales que nos provocan "ansiedades" innecesarias. Desde todos los ángulos nos han bombardeado que necesitamos nuestro propio ordenador, nuestro propio teléfono, nuestra propia conexión de datos, etc. El hecho de no tener este tipo de "cosas imprescindibles" nos causan, en muchos casos, rechazo de nuestro entorno más cercano. Esto provoca miedo al rechazo, inseguiridades y ansiedades. ¿Cómo hacíamos antes para quedar con nuestra gente sin tanta tecnología? Que no nos engañen que podemos vivir sin conexión diaria a redes sociales y chats instantáneos... en lugar de achicar distancias aumentan el distanciamiento humano. Hemos sustituido el contacto real con las personas que tenemos a nuestro alrededor por chats, tweets y mensajes instantáneos a través de diferentes programas de mensajerías. Por eso cada vez es más habitual ver en los bares un grupo de gente sentada a la mesa tomando café obviando a las personas que tienen al lado para contarle "sus cosas" por móvil. ¡Espabilemos un poco porque estamos perdiendo la humanidad!

La gente ya no interactúa entre sí, va con sus cascos y su música a todos lados, no saludan al entrar a un lugar donde se encuentran otras personas, no ceden los asientos en el autobús a personas mayores y embarazadas. Es algo que siempre me ha llamado la atención pues mis padres me hicieron especial hincapié en saludar cuando entro y despedirme cuando salgo. Me llama la atención que la gente mayor tiene miedo de los jóvenes y prefieren no dejarse ayudar a temer que les roben la cartera por el contacto físico. ¿Dónde ha ido la cordura y la buena educación?

Parece que poco a poco y desde hace un tiempo la gente empieza a darse cuenta que más allá de tener la última tecnología en móviles, ordenadores y demás artefactos electrónicos existe un malestar generalizado por la situación político-social. Las redes sociales permiten ver el aumento de personas con inquietudes y descontentos concretos, no dejan de publicarse fotos, textos y demás documentos protesta en contra de muchas cosas pero yo creo que no debemos quedarnos ahí. No sólo hay que mostrar nuestro descontento en el "caralibro", en pequeños e ingeniosos tweets o en cada una de las diferentes redes sociales que exiten hoy en día. Debemos levantar la vista de la pantalla y mirar a nuestro alrededor, hay pequeñas cosas que podemos hacer para cambiar el mundo, para aparcar el descontento y la desmotivación que nos provocan ciertas ansiedades (en parte provocadas por este tipo de cosas) y otras situaciones que nos afectan. No perdamos la humanidad y sigamos con el trato humano, cálido y reconfortante que no nos brinda la tecnología... Que no tengamos que pagar por abrazos, por calor humano...

Con todo este panorama de descontentos, depresiones y asiedades... ¿cómo se va a alzar una voz que hable por boca de todos si lo más probable es que esté ocupada mandando mensajes de texto por twitter o whatsapp? 

Y he aquí mi primera reflexión de año.