El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

31 diciembre, 2010

Feliz 2011

No podía terminar el año sin escribirle una carta a Miniyo para desearle todo lo mejor. Aquí va:
Querida Miniyo,
si pudieses ver en qué te has convertido te sorprenderías gratamente y no te sentirías mal al pensar que no conseguirías ninguna de tus metas. Al final he podido comprender que no has sido mala persona, sólo inconsciente por tu corta edad y todos cometemos errores... Tendrías que haberte dejado de castigar hace ya tiempo, pero estamos en el presente y tú te has convertido en yo y hasta hace pocos días yo seguía en esa dinámica. No podía perdonarte por todo el daño que nos habías hecho, hoy puedo decir que ya lo he hecho.
Nunca había caído en la cuenta de que ahora era yo misma la que nos hacía daño en presente. Hemos llegado a buen puerto pero el viaje no termina aquí, tengo que seguir navegando hasta el siguiente y tú tienes que quedarte en PuertoPasado con los errores que cometimos. Vas a dejar de existir como desdoble de personalidad, el Puertopresente es hoy y hoy estás perdonada.
Este ha sido un año complicado pero aquí estoy, contándote que me quedo con lo positivo ocurrido durante estos doce meses que tocan a su fin dentro de escasas seis horas. Ahora por fin entiendo que no puedo castigarte por lo ocurrido en el pasado, tú eres yo con muchos años de inexperiencia e inmadurez y la vida te ha llevado por caminos variados y plagados de riesgos y emociones. Hoy te puedo decir que, a pesar de lo que has pensado durante tantos años, has acertado en la trayectoria. Miniyo, eres grande a pesar de estar atrapada en el pasado, eres buena, leal, sincera y poco alocada por eso has podido evolucionar en alguien grande. Tu esencia sigue en mí y aquellas frases que escribías y te repetías sin parar siguen resonando en mi cabeza haciendo que no me olvide de ser buena gente. Eres afortunada, Miniyo, has encontrado a alguien que te conoce y te quiere con tus defectos y es la persona más maravillosa que conozco, ella me ha ayudado a ver lo que hoy te digo.
Este año 2010 ha sido un año de reafirmación personal, de crecimiento y de ver que soy grande e imperfecta. Sí, Miniyo, aún no hemos conseguid alcanzar la perfección pero creo que no existe, lo que importa es que gane lo positivo al ponerlo en una balanza enfrentada a los defectos que tenemos. Creo que este año ha sido uno de los que más he llorado, y no siempre por cosas negativas, he llorado lo que no lloré cuando debí hacerlo y por eso ha sido un año sensible. Hoy te puedo tomar la mano, Miniyo, y decirte que te perdono por habernos hecho daño en el pasado pero las heridas del pasado han cicatrizado ya y nos han hecho fuerte. Este año que entra formarás parte de mi de nuevo, dejaré de renegar lo que fui y lo que hice porque la esencia de ti es mi misma esencia pero mejorada por la experiencia de los años.
La Nochevieja pasada la hemos pasado fuera de la familia y esta, para la que quedan pocas horas, también será así pero por primera vez compartirás esta noche tan especial con la persona que amamos. Esta noche levantaré mi copa y te liberaré en el tiempo para que te fundas conmigo y seamos una persona grande y con ganas de vivir y compartir los sueños que nos esperan y dejaré de hablar de ti como si fueses otra persona. Jamás te volveré a maltratar, ni a castigar como he hecho hasta no hace mucho, esta es mi carta de perdón y de mejores deseos. Es también una carta de despedida porque dejaré de hablar de mi como si tuviese desdoblamiento de personalidad, Miniyo tú eres yo y yo soy tú... somos una sola persona y por eso en el último día del año aprovecho para decirme "me perdono por cometer errores". Nos deseo una feliz vida como un solo ser, dos partes formando un todo.

Y ahora la felicitación para mis escas@s lectores, pocos pero fieles. Feliz Año Nuevo y felices también todos los años que tengan que venir y me toque compartir con toda esta gente a la que quiero. No olvidéis que SER FELIZ ES GRATIS. Besos y abrazos

29 diciembre, 2010

Se acerca el final de la década

A penas quedan días de este año 2010 y todo el mundo se apresura a hacer balance, yo también. No puedo evitar echar la vista atrás y ver desde la distancia que otorga el tiempo, como poco a poco se iba consumiendo el último año de esta década. No me equivocaba cuando en junio decía a mis compañeros de trabajo eso de "el año se acaba, ya es Navidad".
Este año me ha pasado volando con sus penas y sus glorias, el caso es que ya toca a su fin. Aprovecho los últimos días para reflexionar y sacar conclusiones positivas, puedo decir que ahora soy algo más sabia al igual que el resto del mundo. Cambiamos de año y de década, ¿qué nos deparará el futuro? No lo sé, pero dicen que lo mejor está siempre por llegar. El cambio está a las puertas y se nota en el ambiente. Todo huele a cambio, el tiempo, la sociedad en la que vivimos, los valores por los que pretenden que nos rijamos, ... Este año he aprendido muchas cosas, entre ellas que no soy perfecta ni infalible, he cambiado el chip en repetidas ocasiones, he aprendido a perdonarme y me he dado cuenta de que los problemas hay que afrontarlos de cara, no huir de ellos, entre otras muchas cosas. Hoy dejo este adelanto del balance anual que acostumbro a hacer y espero que todos los años que estén por venir sea mejores.

23 diciembre, 2010

A saída do armario

Son a pequena da familia con moita diferencia, teño un irmán e unha irmá maiores ca min. Meus pais son maiores, ambos están xubilados e sempre pensei que eran cerrados de mente.. Meu pai decidiu cando deixou de estar embarcado que quería ter unha filla xa que non puidera disfrutar da infancia dos meus irmáns. Así que me tiveron con corenta anos, cheguei ben tarde a unha familia tradicional católica. O de ser a pequena é unha bicoca ou unha condea, todo o mundo te mima e te quere e espera o mellor de ti pero o feito de ser a pequena é razón suficiente como para compararte cos irmáns maiores, así que crecín e eduqueime á sombra da comparación, esto foi un feito que me marco moito pero despois de todo non saín mal. Estou plenamente agradecida de ter a familia que teño pero non me din conta do tolerantes que eran meu pai e miña nai ata agosto do presente ano.

Digamos que ata a miña adolescencia fun completamente asexual, nunca me sentira atraída por ningúen. Pero cando entrei no instituto coñecín a unha rapaza que me fixo plantexarme moitas cousas, ata entón na miña cabeza a homosexualidade era algo lonxano e demasiado moderno, nunca pensara na posibilidade de sentirme atraída por unha muller. De súpeto comecei a pensar nesta rapaza e a sentirme diferente ó resto das miñas amigas, sentíame rara por sentir algo hacia unha moza e nada hacia ningún dos mozos cos que tonteaba as fins de semana. Collín ese sentimento e enterreino no máis fondo do meu ser coa esperanza de que desaparecera por completo. Durante un tempo funcionou e puide seguir coa miña vida "normal", salir de marcha e ligar con rapaces... Eso era o esperado dunha muller, que buscase un home ó que querer... na miña búsqueda non atopei nada, só frustración e represión, non deixaba que fora eu mesma. Pasou máis de un ano ata que outra amiga me fixo pensar en ela máis do debido, sentía algo e volvíame sentir rara... collín de novo ese sentimento e volvín enterralo no máis fondo que xamáis puidera imaxinar, máis abaixo que a última vez que o fixera. No meu afán por esconder a miña inclinación sexual seguía no mundo como unha muller heterosexual moi resultona e a miña lista de homes iba crecendo pouco a pouco. A medida que esta lista se facía máis grande a miña frustración crecía a pasos axigantados, sentíame mal cada vez que bicaba a un rapaz e peor se mantiña relacións con el. Seguía buscando un home que me quixera e que puidera querer... pero seguía angustiada.

Pasaron anos ata que por fin alguén de meu entorno se declarou abertamente lesbiana e aquelo que me resultaba tan lonxano se fixo algo máis familiar. Puiden normalizar un pouco a miña visión da homosexualidade e tras moito sufrimento decidín comezar a aceptarme. Como estaba "de moda" a bisexualidade declareime bisexual no círculo de amizades que tiña e ninguén me miraba raro. Eu seguía na miña búsqueda do príncipe azul, pero resulta que o que realmente esperaba atopar era unha princesa verde. Vivín angustiada moitísimo tempo, fustigándome unha e outra vez por ser a "rara" da familia mentres no meu entorno me seguía comparando coa miña irmá. Ela casou con un home e formou unha familia e podía ler nos ollos de meus pais que esperaban o mesmo de min, por iso me volvín un tanto uraña... contestacións bordes a miña nai á mínima que quería saber da miña vida ou decía algo que non me gustaba oír, facéndoa sufrir con cada palabra envenenada que lanzaba. Entón non me percataba que o veneno o levaba eu por dentro, tanto alimentarme de deseos reprimidos estaba empezando a pudrirme.

Puiden facer unha vida paralela á familiar na que comecei a salir polo ambiente e a coñecer máis rapazas que eran tan "raras" coma min, fun madurando e aceptando o que son, unha muller lesbiana. Pero non foi ata o 11 de agosto de este ano, máis de dez anos despois de levar agochado tan "negro segredo" no que estalei. Sempre imaxinara decirlles a noticia de que era lesbiana nunha charla tranquila e agradable un domingo calquera á hora do café pero foi todo o contrario. Nunha típica bronca familiar no que se empezan a botar cousas en cara de un lado e de outro apareceu de novo a sombra da comparación. Estaba tan farta, pero tan, tan farta... que as miñas palabras foron "estou cansa de que me comparedes coa miña irmá, non son igual a ela e non o vou a ser.... e se esperades que coma ela case con un home estades trabucados, Non me gustan os homes, non vou casar cun home porque non me gustan!!!!!" (estaba chea de ira e de desesperación por tantos anos ocultando unha parte de min, explotara como xamáis imaxinara que podía chegar a pasar) ... miña nai quedou descolocada un intre, miña irmá que estaba por alí e xa sabía dende había uns anos o meu segredo axudoume moito e dixo "a ver se o entendes mamá, que non lle gustan os homes significa que é lesbiana"... Deixeinos mudos por uns instantes pero sentín un alivio inmenso, levaba tanta carga durante tanto tempo que non souben gardar as formas. Miña nai pensou un segundo e díxome que eso non era un problema e que agora podía entender tantas cousas do pasado ás que non lle atopaba pés nin cabeza. Meu pai, que sempre pensei que o ía decepcionar, tardou máis tempo en falar e dixo que fora como fora ou pasara o que pasase ía ser seguir sendo sempre a súa filla e que non era unha decepción.

Non vos podedes imaxinar qué contrastes de sentimentos, agora falamos abertamente e temos moitísima máis comunicación que antes. Díxenlles que me sentía orgullosa de ter uns pais como os que me tocara, por ser tan comprensivos para a miña sorpresa e eles alegráronse de coñecer unha parte de min que descoñecían ata entón. Foi unha experiencia gratificante e sen dúbida liberadora, a pesar de que parece larga a historia deixei moitos detalles atrás.

Lupi e as súas historias!

15 diciembre, 2010

Miro hacia atrás y busco entre mis recuerdos

Cuando la pena cae sobre mí
el mundo deja ya de existir,
miro hacia atrás y busco
entre mis recuerdos
Para encontrar la niña que fui
y algo de todo lo que perdí
miro hacia atrás y busco
entre mis recuerdos

Sueño con noches brillantes al borde
de un mar de aguas claras y puras
y un aire cubierto de azahar.

Cada momento era especial
días sin prisas, tardes de paz,
miro hacia atrás y busco
entre mis recuerdos.

Yo quisiera volver a encontrar la pureza
nostalgia de tanta inocencia
que tan poco tiempo duró.

Con el veneno sobre mi piel
frente a las sombras de la pared
miro hacia atrás y busco
entre mis recuerdos,
vuelvo hacia atrás y busco
entre mis recuerdos.

Y si las lágrimas vuelven
ellas me harán más fuerte.
Luz Casal
Esta es una de las canciones que me hacen reflexionar y pensar un poco en todo lo que fui y lo que soy. Como estamos en ese mes donde todo el mundo hace balance del año y se propone retos, que muchas veces ni intentan cumplir, para el nuevo año que se anuncia. Hoy hago lo que dice la canción y miro hacia atrás para buscar en mis recuerdos y quedarme con una sensación de satisfacción por todas las cosas buenas que he vivido hasta hoy.
Recuerdo días del pasado en los que reí hasta llorar en compañía de gente a la que aprecio. Recuerdo también aquella jovenzuela inexperta que fui a la que le gustaba fardar de que tenía el control de la situación y que follaba mucho y bien con quien tenía en bien en el momento menos esperado. Sonrío al recordar porque no me reconozco y pienso, como si fuese una persona totalmente ajena a aquella Miniyo, "menos lobos Caperucita". Recuerdo también la cantidad de tonterías catastrofistas que se me pasaban por la mente, por suerte fui lo suficientemente cobarde para no llevarlas a cabo. Otra cosa de las que recuerdo es todas las conductas autodestructivas que tenía entonces y como poco a poco fui borrando de mi vida. Recuerdo la autorrepresión con la que viví durante muchos años de mi vida, con pensamientos negativos y absurdos que no conducían a ningún sitio. Por suerte no perdí el norte del todo y me encuentro aquí narrando lo calamidad que he sido y lo orgullosa que me siento ahora de mis logros aunque sigo sin saber la capacidad de superación total de la que dispongo. Todavía tengo muchas cosas de las que sorprenderme y objetivos que he de alcanzar.
Recuerdos lejanos que se quedan atrás dejando un eco atronante en mi cabeza. Sin embargo en los últimos tiempos pienso en recuerdos y pequeños detalles que tienen un transfondo positivo que sorprenderían a esa Miniyo que fui. Tengo que escribirle una carta a alguien así que me despido por hoy. Gracias.

14 diciembre, 2010

Pensando al mirar atrás

Es curioso recordar momentos pasados, pero en ocasiones es necesario para poder continuar viviendo el presente. Ayer he vuelto a releer cosas que escribí hace más de seis años y me he dado cuenta de que no me reconozco en aquellos textos. Hace a penas una semana me castigaba pensando en todo lo que había sido y en todo lo que había errado cuando a penas pasaba de la veintena.
Hace tan solo unos días he admitido en alto dicho castigo y por primera vez lo pude compartir con alguien muy importante, reconociendo que me odiaba por haberme hecho daño a mí misma. Pero ahora que lo pienso ¿quién no se ha hecho daño a si misma en algún momento de su vida? Está bien aprender de los errores pero creo que uno de los mayores reside en no perdonarse y castigarse, culparse una y otra vez por haberlos cometido.
Menos mal que todo este tipo de cosas acaban saliendo en algún momento a la superficie, los pesos que acarreamos por voluntad propia son doblemente tediosos. Poco a poco estoy dejando lastre innecesario que lleva pesándome casi una eternidad. A día de hoy cuando me levanto me miro al espejo y me digo "te perdono por haber cometido errores".
Mi cabeza parecía un desván, lleno de cosas polvorientas atravesadas por el lugar sin sentido alguno, ahora voy colocando las cosas en su sitio, desempolvando los objetos viejos y deshaciéndome de lo que nunca me han gustado.

12 diciembre, 2010

El perdón

Estos días estoy trabajando sobre mi persona, me he dado cuenta de que el perdón es algo que todo el mundo tiene que practicar y aplicarse sobre su persona. Yo he decidido escribirme una carta en tercera persona para perdonar a aquella parte de mí que me ha atormentado tanto tiempo. Veréis como esto que os cuento aquí se traduce en mensajes a alguien que llamaré MiniYo, pues es a mi yo adolescente a quien le debo decir algo muy importante. Esto es sólo un adelanto de lo que escribiré próximamente.

08 diciembre, 2010

Descripción

La persona de la que os voy a hablar en cuestión es una mujer jubilada que dedicó toda su vida a trabajar para sacar adelante a su familia. Siempre se ha preocupado por todos los seres de su alrededor hasta un punto insospechado, su marido llegó acuñarle el apodo cariñoso de "la mamá de todos". Es una persona amable y con un pronto que le hace digna de ser llamada "una mujer con carácter", es una fenomenal anfitriona por eso cuando te invita a su casa te da lo que tiene y más que pudiera conseguir. Ella es sensible y bastante empática, a veces demasiado.
Es una señora de la "s" a la "a", dicen aquellos de su generación que entonces su estatura era considerada como superior a la media así que diré que es alta, morena y de pelo castaño corto. Tiene los ojos castaños y su en su mirada puedes observar que es una persona que merece la pena por su bondad. Las arrugas de la cara describen la historia de su vida y cuando sonríe se le ilumina el rostro. Orgullosa de su familia no se cansa de hablar bien de sus retoños, dos mujeres y un varón, y de su apuesto marido. Es una de las mujeres más cariñosas que conozco y a pesar de que sus más allegados no lo son tanto se emociona sobremanera cuando alguna de sus hijas o su marido la abraza. Orgullosa también de su único nieto le encantan los bebés.
Su forma de caminar está marcada por los problemas de articulaciones que le provoca la artrosis que sufre debido a su edad. Sus manos, siempre calientes, son suaves a pesar de que siempre ha tenido que realizar trabajos físicos durante su vida laboral. Madre, esposa, abuela de las de antes, en sus ratos libres granjera y agricultora, niñera y cabeza de familia siempre. Os hablo de la persona a la que debo la vida, mi madre.

05 diciembre, 2010

Soy un monstruo y no lo sé

Tengo una neurona pensante asquerosa, lo peor de lo peor, que me ha convertido en un monstruo y sin siquiera saberlo. Procuro verme todos los días en el espejo y decirme mensajes positivos pero se ve que no he conseguido mi objetivo. Mi subconsciente ha sacado un escudo de pinchos y unas garras dañinas que han alejado por momentos a la persona que más quiero, ahora mismo me escuece el alma y mis ojos no dejan de inundarse con el lamento del alma. No sé cómo ni en qué momento he dejado que sucediera y a lo mejor pedir perdón no tiene sentido, puede incluso que mi naturaleza sea esa y por más que trate de negar que dentro de mi se esconde un ser cruel y apabullante no consiga ganar esa lucha. ¿Seré un dragón que escupe fuego, un orco feo y apestoso, una serpiente de tres cabezas...?
Yo que siempre he creído ser una tortuga de cristal me veo defraudada por la imagen que acabo de ver reflejada en mi interior. Una imagen pequeña y difuminada pero al fin y al cabo un hecho que se resguarda en mi interior. Ahora alzo el vuelo con mis alas de dragón y me alejo lo suficiente como para coger perspectiva y saber dónde he fallado.

02 diciembre, 2010

Aparcando pesos inútiles y energías non gratas

Dicen que cualquier camino, por muy largo que sea, se empieza con el primer paso. Es una de las grandes verdades de esta vida y un hecho empírico. Dicen también que las cosas más grandes están compuestas de pequeños detalles que hacen de lo pequeño una magnitud desmesurada. Dicen, dicen... por decir también dicen tonterías pero procuro quedarme con frases y hechos que me puedan servir de algo. Intento ser pragmática pero no alcanzo a serlo del todo y últimamente noto que me estoy estancando en mi "crecimiento personal".
No sé si continúo dando pequeños pasos hacia el camino de mi vida o me he parado a ver los diferentes caminos que confluyen a mi alrededor pero este anquilosamiento está cargado de una energía de la que llevo huyendo meses. La energía negativa vive en torno a mí y es inevitable que en un momento de flojera me pille por banda y me de vueltas la cabeza. Intento que me afecte lo menos posible.
Llevo tanto tiempo diciéndole a la gente que es importantísimo pensar de forma positiva que me he olvidado, por un momento, de hacerlo. En cierta manera me he descargado un poco de ese positivismo que me caracteriza últimamente y me he dado cuenta (y un poco también me lo han soplado) que debería pensar en mí y sólo en mí.
Tanto tiempo preocupándome por mi gente que me he descuidado un poco. Todo el mundo tiene problemas y tiene una vida que vivir así que no puedo olvidar mis prioridades y desvivirme por la gente de mi entorno (esto me lo digo para que no se me olvide). Por mucho que me duela ver que una persona se equivoca una y otra vez, tengo que dejar que se dé cuenta de que en sus manos está el cambio así como en las mías está vivir mi vida.
Por un momento me sentí como un salvavidas inútil que empezaba a hundirse hasta que aprendí que cada cual debe ser su propio flotador porque si empezamos a aguantar pesos que nos sobrepasan, y que aún encima no son propios, pasaremos de ser corchos flotantes a ser pequeños plomos que se hunden. Y oye, el fondo del mar no está mal por eso de la variedad de flora y fauna tan extraña que hay, pero por suerte o desgracia necesitamos el aire para vivir y yo quiero mi ración. No quiero seguir contaminándome de energía negativa, con este texto me alivio un poco de esta carga que no me corresponde y me digo a mi misma "yo soy quien de alcanzar aquello que me proponga", "yo y sólo yo debo preocuparme de vivir mi vida" y "hoy voy a pensar en mí".

01 diciembre, 2010

Dedicatoria de cumpleaños a mi amiga Loly

Dicen que “no es más feliz el que más tiene sino el que menos necesita” y siguiendo la filosofía de esta frase me dispongo a hacerte tu regalo de cumpleaños. No voy a regalarte bienes materiales sino frases y consejos llenos de sabiduría que, si te paras un momento a pensar, removerán algo en tu interior que cambiarán tu vida para siempre.

Te voy a dar la clave de la felicidad: Para empezar la felicidad no es un destino sino un camino; como cualquier camino hay que recorrerlo para saber qué se siente a pesar de no ver el siguiente paso a dar. Para continuar, la vida hay que vivirla hacia delante, no debemos mirar atrás más que para recordar aquello que hemos aprendido. El presente es ahora, Loly, y sólo tú puedes vivir tu vida; nada ni nadie debieran decidir por ti cómo vivirla. Eres autosuficiente y lo suficientemente lista como para esquivar los baches que te puedas encontrar en este camino.

Hoy eres un poco más sabia que ayer y menos que mañana, tú vales mucho y aunque me canso de decírtelo casi a diario hoy lo hago por escrito, para que te conste de forma eterna, porque las palabras se las lleva el viento pero los textos permanecen en la eternidad más allá de la memoria humana.

Mírate al espejo y mira la imagen que tienes delante, una mujer hecha y derecha que sabe lo que es vivir con los pies en la tierra, una persona autosuficiente, bella por dentro y por fuera, comprometida con sus amistades y sobre todo “dueña de su vida”. Deja de esperar la aprobación de la gente y decide por ti y pensando solamente en ti porque sólo tú sabes qué quieres de esta vida.

Aparca los complejos y deja de resaltar lo negativo que te rodea, fíjate en todo lo bueno que tienes en tu vida, que es más de lo que mucha gente puede decir, tienes salud y una vida por delante. Permítete el lujo de marcarte unos objetivos y deja de castigarte por los errores cometidos que te impiden seguir adelante, ponte en pie y piensa “yo valgo mucho” y luego dilo en voz alta. La primera vez sonará ridículo pero a la tercera vez que lo digas empezaras a creer en ello, eso te dará fuerzas para seguir adelante.

Recuerda que “la puerta de la felicidad se abre hacia dentro, hay que retirarse un poco para abrirla: si uno la empuja, la cierra cada vez más”. Piensa en ti, Loly, sólo en ti y saca fuerzas de donde quieras para continuar. Si lo necesitas sabes que tienes el “comodín de la llamada” al que echar mano. No puedes dejarte ir como si fueses un corcho en el mar. Los corchos no van a destinos concretos, sólo se dejan llevar por la marea, tu vida es un barco que debes timonear y decidir el puerto que más te conviene. Recuerda que no somos corchos, somos barcos. Tienes recursos suficientes para hacerte con el mando de tu vida y lo sabes pero en el fondo no lo quieres ver. Sólo tú puedes abrir los ojos y decidir ponerte rumbo a donde elijas.

Tienes grandes amistades que arriesgarían el pellejo por ti y aún así decides sentirte sola entre tanta multitud, pues te recordaré una cosa: No estás sola. Tus amigas estamos aquí hoy para acompañarte en el día de tu cumpleaños, cada cual a su forma y manera.

Hoy eres un año más sabia, Loly, la experiencia es un grado e incluso de lo malo se aprende. En este año tan duro te has dado cuenta de quién es realmente la gente que te quiere, te aprecia y te apoya. Ya sabes que la familia es algo que no podemos elegir, nos toca y nos tenemos que adaptar a nuestra suerte en esa lotería; sin embargo los amigos y amigas son esa familia que nosotras elegimos voluntariamente y hoy te encuentras rodeada de tu familia, de tu gente. Hoy brindaremos con lo que caiga en la copa a tu salud, para que te sientas arropada y querida, porque todas las personas que nos hayamos contigo hoy te queremos como a una igual y te deseamos lo mejor de este mundo. Hoy me siento agradecida de poder llamarte amiga y compartir contigo en este día tus alegrías así como en otros momentos hemos compartido mis penas. Tú vales mucho, eres genial, eres bella, eres una mujer autosuficiente, eres leal a tus amigos… tú eres Loly.

Y recuerda, ser feliz es gratis.