El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

30 enero, 2013

Flipando coa peña

A xente non deixa de sorprenderme, e máis cando se encadra dentro do que chamamos "redes sociais". Hai uns días falaba dos "smartphones" e do enganche que nos producen, de como chegamos a relacionarnos con xente coa que estamos na misma mesa a través de programas de mensaxería instantánea e cousas polo estilo. Con estas novas tecnoloxías as novas, non voan, expándense case ao momento a calquera punto do planeta. Se acontece algo traumático nun punto calquera do planeta, segundos despois as antípodas están informadas (ou máis ben debería dicir: teñen acceso á información). Esta inmediatez fai que o impacto se minimice e tan rápido como chegou, se vai. 

Eu vivo na Cidade Olívica e son dun pobo mariñeiro ao que me acostumo a referir como Mecolandia, os que me coñecen sabedes a que me refiro, o resto... non importa! Onte saín de traballar como cada tarde e andiven recollendo un pouco a casa, despois un ratiño de lectura e un pouco de rede social. Abro o CaraLibro e atópome co notición, un rapaz coñecido que tan so me levaba 3 aniños morreu desa terrible enfermidade que está tan en boga na actualidade. O cancro cobrábase unha vida máis, eu quedei a cadros! Xa non so plo feito en si, que moi duro, senon a maneira de enterarme: varias persoas publicaran a súa foto con un pé que viña dicindo D.E.P. Non acabo de ver claro este tipo de cousas... paréceme de mal gusto que, non sendo das persoas máis achegadas ao difunto se dediquen a pregonar a súa foto pola rede. Vale que o Cara Libro non ten moita intimidade, vale que o rapaz non tiña privacidade nas súas publicacións pero de aí a utilizar as fotos para mostrar a pena pola súa marcha,... non teño palabras! Dende logo a min non me gustaría que o día da miña morte as miñas amizades se dedicaran a publicar fotos miñas indicando que o moito que o sinten, e moito menos que o fixera xente que non tiña relación directa comigo. 
Aproveito este artigo para dicir que se un día falto (que o hei facer nalgún momento), sexa dunha partida fulminante e imprevisata ou sexa por unha marcha paulatina, non quero que o día do meu viaxe se faga referencia ao asunto como "homenaxe á miña persoa". Se alguén me quere facer un homenaxe chegado o momento que o faga con palabras sen citarme, pero que sempre, sempre, me recorde con un sorriso nos beizos e con enerxía positiva. Xa sería moito pedir que alguén borrase o meu rastro nas redes sociais, pero bueno... cando falte, facede o que queirades, non esaterei aqui para velo e alá a onde marche non sei se haberá conexión a internet. Entón, so entón, xa vos direi que pasou. 

Despídome por hoxe co meu flipe en cores... Espero que non me teñades en conta esta falta de calidade literaria pero tiña que dicilo. E xa postos, agora venme un pedazo de letra de canción á cabeza que di o seguinte: 
"Que cuando me vaya 
no caiga una lagrima por mí, 
que sólo quede la amistad, 
tantos sueños que recordar... 
Que cuando me vaya 
y coja ese tren una vez mas 
y ya no entre por mi ventana 
ese dulce olor a sal..."

12 enero, 2013

Situacións


Conversa un luns de resaca ligueira.
Muller: "Ese xogador é ben feo pero ten un pivón co que desafogarse"
Home: "Ao final as mulleres ides pola carteira, non pola beleza..."

Un día calquera na oficina, dous homes falando sobre o tratamento das persoas.
Home maior: "A ver se cho explico ben, o de señorita emprégase por exemplo para Carmina..."
Carmina mira hacia os varóns que manteñen a conversa e decide calar para seguir escoitando.
Home novo: "Pero se estivera casada entón habería que tratala de Señora?"
Home maior: "Pilláchelo!"

Entre madriña e afillado.
Madriña: "Que tal de notas, Carlos?"
Afillado: "Bastante ben, só que saquei un ben en Lingua Galega. A profe é unha amargada!"
Madriña: "Carlos, se fose un profesor o que che dera a clase seguro que non lle chamabas amargado."
Afillado: "Pero é que todo o mundo sacou notas baixas e esa señora nunca sorrí."
Madriña: "Pois digamos que é unha muller con un carácter serio."
Afillado: "Mellor!"

Na casa ao rematar de comer.
Nai: "Filla, recolle a mesa e frega os pratos"
Filla: "E logo meu irmán non pode facer algo deso?"
Nai: "El ten que descansar que ven de traballar"
Filla: "E de onde pensas que veño eu toda a mañán, de rascarme a barriga?"
Nai: "El é un home..."
Filla: "E que me dis con eso?"

Esto son pequenos exemplos de como os pequenos detalles do día a día poñen de manifesto que a muller e o home non se miden polo mesmo patrón. Hai quen pensa que o feminismo non é necesario. Hai quen pensa que o femnismo é o oposto ó machismo. Que desinformada anda a xente! Podería poñer moitos máis sen ter que botar a vista a trás e facer traballar á memoria. Últimamente vexo detalles deste tipo en todos os lugares. O machismo está presente en todos os sitios e ainda que non o queira na miña mente tamén pero trato de sustituilo por unha loita pola igualdade, granciño a granciño vou construindo as bases dunha nova realidade para min e as persoas achegadas.

07 enero, 2013

Reflexiones mañaneras de un frío día de enero

Hoy, como cualquier otro día de invierno, hacía frío por la mañana y yo me dedicaba a prepararme para ir al trabajo. Salí a la calle vestida, duchada y preparada para afrontar el primer lunes del año con optimismo. Llegué al trabajo, me acomdé en un sitio y luego me fui a tomar un café mañanero. Un buen rato después de haber empezado la jornada laboral se me dio por entrar a ver qué se cocía en el "cara-libro" y lo primero que escribí fué la gran noticia de que por fin se había acabado la Navidad. ¡Bendito 7 de enero!
Cotilleando en los muros de mis conocidos acabé en un grupo donde había alguien que había hecho una reflexión que bien podría dar que pensar y bastante más que hablar. Esta persona se preguntaba por qué no había una voz que destacase entre el descontento de la población, hablaba de miedos y de muchas otras cosas que me hicieron pensar y por fin le contesté.
Yo contesté alegando algo que siempre me ha llamado la atención, para mí esa pregunta tiene muy fácil respuesta: Nos han "educado" en el individualismo en esta época tan "moderna" en la que vivimos. Me explico:
Nos han creado necesidades artificiales que nos provocan "ansiedades" innecesarias. Desde todos los ángulos nos han bombardeado que necesitamos nuestro propio ordenador, nuestro propio teléfono, nuestra propia conexión de datos, etc. El hecho de no tener este tipo de "cosas imprescindibles" nos causan, en muchos casos, rechazo de nuestro entorno más cercano. Esto provoca miedo al rechazo, inseguiridades y ansiedades. ¿Cómo hacíamos antes para quedar con nuestra gente sin tanta tecnología? Que no nos engañen que podemos vivir sin conexión diaria a redes sociales y chats instantáneos... en lugar de achicar distancias aumentan el distanciamiento humano. Hemos sustituido el contacto real con las personas que tenemos a nuestro alrededor por chats, tweets y mensajes instantáneos a través de diferentes programas de mensajerías. Por eso cada vez es más habitual ver en los bares un grupo de gente sentada a la mesa tomando café obviando a las personas que tienen al lado para contarle "sus cosas" por móvil. ¡Espabilemos un poco porque estamos perdiendo la humanidad!
La gente ya no interactúa entre sí, va con sus cascos y su música a todos lados, no saludan al entrar a un lugar donde se encuentran otras personas, no ceden los asientos en el autobús a personas mayores y embarazadas. Es algo que siempre me ha llamado la atención pues mis padres me hicieron especial hincapié en saludar cuando entro y despedirme cuando salgo. Me llama la atención que la gente mayor tiene miedo de los jóvenes y prefieren no dejarse ayudar a temer que les roben la cartera por el contacto físico. ¿Dónde ha ido la cordura y la buena educación?
Parece que poco a poco y desde hace un tiempo la gente empieza a darse cuenta que más allá de tener la última tecnología en móviles, ordenadores y demás artefactos electrónicos existe un malestar generalizado por la situación político-social. Las redes sociales permiten ver el aumento de personas con inquietudes y descontentos concretos, no dejan de publicarse fotos, textos y demás documentos protesta en contra de muchas cosas pero yo creo que no debemos quedarnos ahí. No sólo hay que mostrar nuestro descontento en el "caralibro", en pequeños e ingeniosos tweets o en cada una de las diferentes redes sociales que exiten hoy en día. Debemos levantar la vista de la pantalla y mirar a nuestro alrededor, hay pequeñas cosas que podemos hacer para cambiar el mundo, para aparcar el descontento y la desmotivación que nos provocan ciertas ansiedades (en parte provocadas por este tipo de cosas) y otras situaciones que nos afectan. No perdamos la humanidad y sigamos con el trato humano, cálido y reconfortante que no nos brinda la tecnología... Que no tengamos que pagar por abrazos, por calor humano...
Con todo este panorama de descontentos, depresiones y asiedades... ¿cómo se va a alzar una voz que hable por boca de todos si lo más probable es que esté ocupada mandando mensajes de texto por twitter o whatsapp
Y he aquí mi primera reflexión de año.