El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

19 noviembre, 2010

Es por ti

Hoy os traigo una canción preciosa de Cómplices y se la dedico a mi cómplice en este delito de amarnos, porque con eso lo he dicho todo. Amo a esta persona con cada centímetro de mi ser y en los últimos tiempos he sacado mi muralla de pinchos, sin siquiera darme cuenta, y la he alejado de mí. A pesar de mi manera de contestar o de los comportamientos que pueda tener con la gente, y con ella en especial, sigo queriéndola mejor cada día que pasa.
Desde que la conocí mi vida ha dado un vuelco y se ha convertido en una parte de mi mundo, de mi cabeza, de mi corazón, de mí... ella es una parte importante de mí y cualquier canción que hable de amor me hace pensar en ella.
La canción que os traigo se llama "Es por ti" y en realidad es por ella por lo que una canción que había pasado bastante desapercibida en mi vida ha cobrado un nuevo sentido. Pido disculpas por hacer que se alejara y también lo hago por todas las malas contestaciones que he dado a mis amig@s sin ánimo de ofender. Es de sabios rectificar así que hoy soy un poco más sabia. Aquí os dejo este gran éxito de Cómplices.

08 noviembre, 2010

Un día sensible

Hoy, como casi todo el mundo en alguna ocasión, tengo un día marrón. Después de unos días convaleciente por una lesión en la rodilla me siento un poco marrón. Últimamente estaba positiva al tope pero hoy me han flaqueado un poquito las energías, supongo que el fin de semana de champiñón ha tenido algo que ver. Pero aún así veo el lado positivo del tema, queda menos de una hora para que termine el día y mañana será otro diferente, cono energías y fuerzas renovadas.
Hoy tengo ganas de emocionarme y hace algún tiempo "T" me dio a conocer esta gran canción de Tontxu, es preciosa y toca el alma cuando la escuchas. Pero el mensaje es tremendamente claro. Cuando escuché por primera vez su letra no pude evitar llorar por lo mucho que trasmite, y aún hoy lo hago cuando tengo el día sensible y hoy es uno de esos.
Hoy dejo otra vez reflejados mis sentimientos fuera de mi cabeza para evitar el peligro de que mi neurona pensante le dé más vueltas de las que debiera hoy canto eso de "te amaré mejor porque mucho y demasiado es un error" y pienso en mi amor, que la echo de menos. Una vez más, "T", mi artículo va por ti.

07 noviembre, 2010

Y lo llaman libertad de expresión

Hoy Galiza entera se ha gastado un dineral en pagar un evento religioso, le han pagado el viaje al señor este que tiene cara de malo... ¿cómo era que se llamaba? ¿Ratzinger Z? Bueno, sabemos pefectamente a quien me estoy refiriendo ¿no?
Pues resulta que hoy montados un tinglado religioso para acoger al susodicho, viaje, estancia y fiesta popular. No voy a dar datos porque eso lo podéis comprobar en la prensa (recordad siempre que los datos que consultéis en los medios son solo de los gastos cuantificables que "ellos" nos quieren mostrar), pero ha sido una cantidad desorbitada proviniente del dinero público. Un público que acoge todo tipo de personas, católicos, no católicos, ateos, agnósticos... y toda esa gente ha tenido que pagar un evento católico. ¡Manda huevos! (... Y mandó una docena...)
Pues ahora resulta que si un colectivo, sea cual sea, de la sociedad quiere traer a nuestra tierra las autoridades públicas deberían pagar el evento como han pagado este ¿no? Aquí todos los ciudadanos se supone que son iguales y por eso deberían tener los mismos derechos... deberían.
Bueno a pesar de la cantidad de gente que se ha opuesto al evento, como era de esperar, el evento siguió adelante y el señor "Z" pisó tierra gallega, se dio una vuelta por las calles de Santiago - eso sí, tras haber cortado la circulación y haber denegado el acceso a muchos residentes del lugar- visitó la catedral de Santiago y un puñado de gente le esperaba ansioso. Los medios de comunicación cubrieron con mucho interés. Pusieron todo muy bonito, salían todos muy guapos en las fotos y en la televisión y parecía que no había más mundo que aquello. El Obradoiro entero contento de tener a su pontífice dando la misa de tarde mientras la lluvia caía sobre sus cabezas sin que ningún paraguas pudiera evitarlo debido a que no se podían introducir objetos peligrosos en la zona vieja de la capital gallega. (... suma y sigue...)
Mientras, en algún lugar no muy lejos de la catedral, cientos de personas se reunían en otra plaza para mostrar su rechazo al tan polémico evento que se estaba produciendo. Los asistentes a esta manifestación portaban pancartas y carteles de oposición a la visita del susodicho individuo que alguno llamó en su momento el Gran Cuervo Blanco. Los antidisturbios estaban impidiendo el paso de la manifestación hacia las cercanías de la catedral. El número de agentes por metro cuadrado iba aumentando por momentos hasta que llegó un momento en el que cargaron contra los manifestantes. La liberta de expresión, derecho que todo el mundo tiene en este país que nos ha tocado vivir desde hace ya unos años, pisoteada por completo. (... suma y sigue...)
Para más inri los medios de comunicación no le dieron importancia a estos dos hechos, la manifestación contra la visita papal y lo que es peor, la desmesurada reacción de los antidisturbios ante los manifestantes. (... suma y sigue...)
En resumen: vivimos en un país aconfesional que paga con fondos públicos los caprichos de alguna gente; una vez más nos vuelven a mentir sobre los gastos y molestias que ocasiona una visita de este tipo a una cuidad; la libertad de expresión vuelve a ser pisoteada y las cargas policiales vuelven a hacer su aparición en una manifestación. ¡Qué asco dan!

02 noviembre, 2010

¿Todo lo malo se pega? No siempre, hoy os contagio de energía positiva

A veces me pregunto si es que vivo en la Inopia o el mundo se ha vuelto de remate. Nos ha tocado vivir una época de crisis económica ¿y qué? Nos ha tocado vivir en una sociedad en la que a los jóvenes (no quiero generalizar pero en este caso no lo puedo evitar) no se le inculcan los valores necesarios para ser personas civilizadas ¿y? Nos ha tocado vivir en un mundo donde da miedo abrir el periódico por la cantidad de desgracias que en el se redacta ¿se ha acabado el mundo ya? NO. Seguimos AQUÍ Y AHORA viviendo como buenamente podemos o nos permiten, pero hay que seguir adelante, no podemos pararnos y compadecernos de lo feo que es todo o lo horrorosa que resulta la vida a veces.
Me niego a contagiarme de ese pesimismo que pulula en el ambiente. Rotundamente no puedo estropear el momento. No voy a intentar convencer a nadie pero estamos aquí y ahora en presente y de que la vida son cuatro días y dos ya los hemos disfrutado. El futuro puede que sea negro, puede que sea blanco o simplemente puede que no sea, pero insisto: estamos aquí y ahora, VIV@S.
Si no podéis sonreír yo lo haré por vosotr@s porque una sonrisa no cuesta nada y produce mucho. Tengo una piedra mágica que me recuerda al menos un motivo para sonreír a diario a pesar de los días grises y negros que tengo. Que piense así no quiere decir que ignore las penas y los males del mundo y la gente que me rodea pero soy así y prefiero inventar un motivo para sonreír y continuar.

¿Os contagiaré con algo de música?


01 noviembre, 2010

Más de 10 años después

Es una gran verdad eso de que hay que dejar el pasado atrás, de nada sirve arrastras las vivencias durante todo el trayecto que se supone que es la vida hasta el tiempo presente. A veces la vida te manda señales de todo tipo, unas buenas y otras malas. Suelo estar atenta a las buenas señales y en los últimos días he tropezado, como quien no quiere la cosa con cosas de mi pasado.
El otro día, mientras buscaba unos sobres en la habitación de casa de mis padres me topé, entre otras cosas, con una caja de puros que contiene cartas que me escribieron en un pasado lejano. Sonreí al abrirla y ver que su contenido todavía seguía allí, la cerré y la volví a guardar en su sitio. Luego busqué entre los cajones de mi escritorio y me encontré una carpeta del instituto, en su interior decenas de dedicatorias o frases célebres que apuntaba o me escribían mis compañeros y compañeras de clase. Me encontré también fotos de aquellos verano en los que mi única preocupación era terminar pronto de ayudar a mi madre para poder irme a la playa con mis amigos.
Tantas coincidencias juntas estaban tratando de decirme algo. Hoy he descubierto por qué, alguien del pasado ha tropezado conmigo, o más bien yo con ese alguien. Sin saber por qué se me dio por buscar en el Facebook un nombre y unos apellidos de alguien con quien me carteé hace más de diez años. ¡Qué curiosa es la tecnología! Cuando no esperaba encontrar un nombre coincidente el resultado me sorprendió de manera positiva. Encontré a esa persona que en un tiempo fue muy especial para mi porque las cartas que le enviaba me servían para liberar todo lo que llevaba dentro hasta que un día desapareció. Cosas que tiene la vida, su vida y la mía que solo se había cruzado por correspondencia se separó y las cartas que enviaba dejaron de tener respuesta.
Hoy he retomado el contacto con esa persona y me alegró de tal manera el hecho, que tenía que escribirlo y contarlo al ciberespacio. ¿Cómo contarle a una persona todas las novedades que se han producido en más de 10 años? Pues lo primero que se me ha ocurrido es contarle que estoy fuera del armario, felizmente enamorada y que vivo en su ciudad natal, en resumen, que soy feliz. Hoy este artículo va por la primera persona que conocí que se declaraba bisexual con la que he empezado descubrir que había más opciones a parte de la heterosexualidad impositiva (con tan solo 16 años sentía que mi heterosexualidad era impuesta. Ya escribiré sobre el concepto en próximos artículos).
Hoy mi mente ha hecho un repaso mental a mi pasado y ha hecho que me sienta orgullosa de mi presente. Me siento tremendamente afortunada por poder decir "hoy soy feliz" y me siento grande al ver mi evolución. No puedo dejar de mencionar a "T" en este artículo porque es la mitad del mundo que sueño, soy feliz por y para ella. Gracias "T" por formar parte de mi vida, y gracias a la casualidad que me ha hecho tropezar con aquella persona del pasado a la que denominaré "Correo" ya que no sé si quiere ser mencionada en mi blog con su nombre de pila.