El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

09 diciembre, 2009

Descubriendo nuevas frases

"Allí donde habla el corazón es de mala educación que la razón le contradiga" (Frase sacada del libro de Milan Kundera, La insoportable levedad del ser)
"El amor nace del deseo repentino de hacer eterno lo pasajero" (Frase con la que acaba la película El resultado del amor, la frase es de Ramón Gómez de la Serna)

02 diciembre, 2009

Empezando a hacer balance anual

En el último mes del año incoscientemente hago lo que la mayoría hace llegado este último mes, balance del año entero. Ha sido un año que desde luego marcará un antes y un después en mi vida. Por un lado he de decir que este fue un año triste pues he perdido a una muy buena amiga y a un amigo no tan cercano pero al que también apreciaba.
Marta era filóloga y compartía conmigo un ídolo, Sabina. Por eso cada vez que escucho su música la recuerdo y me siento triste por momentos y alegre a la vez pues supone reecontrarme con ella con cada letra que tarareo. Su marcha fue del todo inesperada y muy dura, para unos más que para otros, pero las cosas hay que tratar de tomarlas lo mejor posible, sobreponerse y aquí estamos sus amigos echándola de menos cuando quedamos para ir a tomar una tortilla a Ocobrix o rememoramos alguna historieta del instituto. Esto no ha sido un adiós sino un hasta luego, seguro que coincidiremos en otra ocasión. Podría expandirme sobre lo que supuso la pérdida de Marta pero este no es tema que quería tratar en el artículo.
Toné fue un chico espontáneo y divertido que no se callaba nada, esto le traía enfrentamientos con alguna gente a la que le encantaba picar. A penas le veía pero cuando coincidíamos la risa estaba asegurada y el rato pasaba a ser una anécdota, su afición era el submarinisimo y el mar se lo llevó una noche de mal tiempo. Cuando quedo con el círculo de gente con la que solía coincidir con él, no hay día que no le recordemos o contemos una aventura vivida con él.
Este año no sólo ha tenido cosas tristes sino que también ha traído a mí muy buenas vivencias y a gente extrahordinaria. Este año me han enseñado de nuevo a amar pero esta vez sin dudas ni celos, sin excusas ni porqués. Este año conocí a X, la mujer con los ojos más bonitos que visto hasta el momento y que con ellos ha sabido cautivarme y leer en mí más allá de la fachada que muestro a la mayoría. Podría contaros mil cosas sobre el amor que siento y que me hace sentir, pero tampoco es caso del que quería hablar.
Este año he hecho nuevos amigos y amigas, me han cambiado de departamento en el trabajo y me han acogido de muy buena gana. Me han hecho sentir muy agusto y confiada, entre todos mis compañeros y compañeras. Entre tanta gente nueva en mi vida surgen las nuevas amistades y esas son las que hacen de un día gris en el trabajo algo más llevadero.
Este año una persona muy cercana a mí ha estado enferma y todavía lo sigue siendo pero el lado positivo es que sigue luchando día a día por seguir adelante y ha superado una operación de implante de la cabeza del fémur, que con todas las contras que tiene es un gran mérito. Ahora en vez de andar hacia la meta podrá correr y todos sus seres queridos lo celebramos. Seguiremos ayudandola a luchar y en lo que haga falta.
Este ha sido un año con muchos cambios, me he independizado y eso sienta genial, todos los días vivo en un "Gran hermano" con mis compañeros pero el balance de la convivencia a pesar de todas las dicusiones y percances, es muy positivo, en el piso me siento en casa. Este está siendo un año con sus más y sus menos pero me quiero quedar con lo bueno, amor, salud y trabajo.

PD: Otro día seguiré haciendo un balance más profundo del año con más detalles.

04 noviembre, 2009

La frustración de mis ecos

Da igual el tema, la sintuación o el momento, de pronto aparece por mi mente por cualquier motivo, un gesto, una mirada, una palabra, una frase, ... Cualquier pequeño detalle despierta en mi cabeza una tormenta de ideas, sentimientos y sensaciones que en ocasiones pueden llegar a ser muy viscerales. Las palabras y las frases que me inspiran ese detalle pierden el sentido literal y una frase pronunciada por mis labios toma un significado diferente a lo que la mayoría de la gente entendería. Siento frustración cuando no sé transmitir mis sentimientos y sensaciones, pero hay cosas que no se pueden racionalizar y por mucho que trate de definirlo y explicarlo jamás lo entenderán como yo lo entiendo y algo insignificante puede parecer magnífico.
De pronto un grano de arena se convirtió en meteorito capaz de destruír el planeta o una montaña enorme se convierte en arenilla en cuestión de segundos. La idea está dentro de la cabeza y el medio de transmisión son las palabras en armonía con un gesto y una mirada. Siempre he intentado explicar los sentimientos y en algunos casos se me da bien pero en otros soy demasiado torpe y todas las palabras que conozco no son suficientes para hacerme entender. Cuando tengo la sensación de que no me expliqué del todo bien o mi interlocutor se ha hecho una idea que no creo que es la adecuada empieza el runrun de mi cabeza, como la maquinaria de una inmensa fábrica de cualquier cosa. Entonces ideas, imágenes, sensaciones y sentimientos se me acumulan en la sesera y por un momento siento que me va a explotar, hasta que lo escupo una y otra vez, escribiendo sobre ello. Repitiendo conceptos, ideas y palabras una y otra vez hasta que lo veo plasmado de alguna forma, entonces lo leo y lo releo. Es entonces cuando leo y me convenzo de que está escrito de una manera coherente (que para otra persona puede parecer un caos) y saco conclusiones.

03 noviembre, 2009

El experimento

Debido a la cantidad de cosas que tengo en la cabeza voy a hacer una especie de tormenta de ideas, voy a escribir este artículo a base de conceptos que se me vayan ocurriendo, ya sean literales o metafóricos, a ver si así consigo ordenar un poco mi cabeza. Me lo tomaré como un juego, ese al que me encantaba jugar con mis amigos de "palabras que sugieren otras" es algo así como las "palabras encadenadas" sólo que un concepto te llevaba otro que te sugería el anterior. En fin aquí va mi experimento:
música, relax, semioscuridad, oscuridad, ojos, vista, sensación, percepción, sentimiento, tranquilidad, playa, arena, sol, horizonte, mar, inspiración, creación, literatura, pensamientos, desahogo, culpas, pecados, castigo, tortura, pozo, angustia, frustración, tristeza, superación, motivos, sonrisa, mirada, verde, espejo, alma, cruce, miradas, espontaneidad, inicio, historia, amor, enamoradas, complicidad, confianza, pasión, deseo, tardes, lluvia, cama, abrazo, piel, almas, tacto, oído, gusto, besos, labios, dulzura, azúcar, memoria, caricias, gesto, momentos, tiempo, eternidad, fugacidad, relámpago, tormenta, hogar, corazón, cicatrices, heridas, sutura, mimo, cuidado, miedo, rotura, delicadeza, bienestar, inmaterial, sinrazón, sentimiento, profundidad, conocimiento, secretos, escudos, fortalezas, infiltrado, desarme, defensas, bloqueo, emocional, hablar, escribir, escuchar, pensar, reflexionar, liberación, desbloqueo, apacible, felicidad, ... ¡FIN!
Seguiría escribindo un montón de conceptos, pero como queria poner entre coma y coma un solo concepto se hacía complicado a medida que me abordaban palabras porque venían a mi mente conceptos con adjetivos, nombres propios, escenas de mi pasado, recuerdos y lecciones que aprendí. Curioso pero las conclusiones terminaban por desembocar en el sentimiento que reina en mi vida desde hace unos meses, el amor, y ese amor tiene nombre y apellido. Mi mente enlaza todos estos concentos con lo que siento hacia mi amor que cada día, como yo, se hace más grande.

02 noviembre, 2009

Tempus fugit

Parece que fue ayer cuando conocí una nueva forma de besar y una nueva forma de amar, sin miedos ni dudas, sin porqués ni explicaciones. Parece que fue ayer cuando nos vimos por primera vez, o nos dimos el primer beso sediento de amor.
Parece que fue ayer cuando tu mirada se cruzó con la mía y tus ojos supieron leer los míos que tras todo el nerviosismo de aquella primera cita había algo que merecía la pena. Cuando me dijiste que en la segunda cita tuviste ganas de besarme dos veces me pregunté por qué no lo habías hecho, y luego comprendí que las cosas buenas se hacen esperar. El primer beso fué furtivo y puede que algo tosco por mi parte, aunque más que el beso fue la manera en que lo conseguí lo que no fue acertado. Nunca hubiese pensado que el primer beso contigo fuese tan poco cuidadoso, pero al fin y al cabo ese fue nuestro primer beso y pese a todo me gustó. Y lo guardo en mi memoria como oro en paño. Pese a lo bruto y poco cuidadoso que podría parcer desde un punto ajeno resultó una forma cómica de romper el hielo, ese hielo que tanto me cuesta deshacer en ocasiones, y se convirtió en una forma original de conseguir que nuestros labios se juntasen.
Parece que fue ayer cuando saboreé el primer beso agridulce que nos dimos, te acompañé hasta la mitad del camino que conducía a tu medio de transporte de vuelta a casa y en mitad de la calle nos besamos. No reparamos en nada, sólo nos besamos dulcemente en la noche. Y en ese beso sentí un contraste de sabores, la dulzura del momento y el agrio sabor de una despedida con gotitas de incertidumbre. Una incertidumbre producida por no saber volvería a probar tus labios después de aquella tarde de besos que había hecho mella en mi corazón.
Parece que fue ayer cuando te dije que te quería sin a penas conocernos, pero no es cuestión de conocimiento sino de sentimientos y yo sabía que lo que sentía en el momento era real y aunque sonase a locura te lo dije con algo de dificultad y la torpeza que me caracteriza cuando estoy nerviosa. Ese día sólo te pedí una cosa que has sabido cumplir muy bien y fue que no te escapases corriendo, y desde entonces siempre has estado ahí.
Parece que fue ayer cuando nos conocimos y ya han pasado algunos meses y he de añadir que cada día que pasa te quiero más que el anterior y que no dudo de que lo que siento es recíproco. Parece que fue ayer y por eso estás presente en mis pensamientos durante todo el día... El tiempo pasa fugazmente y con este paso ligero mi corazón se hace más grande y los sentimientos inmensos...

01 octubre, 2009

Un beso de esos (Toni Zenet)

Los dos se encontraron en el mismo cuento,
los dos se encontraron justo en el momento
fue un beso de esos que bajan la guardia
fue un beso de esos de darse las gracias
fue un beso de esos de esos que valen por toda la química de la farmacia

los dos intuyeron sus ojos cerrados sus bocas pegadas el canso aliento
fue un beso de esos que cumplen un sueño
fue un beso de esos que son el primero
un beso de esos que ponen contento
los dos se creyeron "in singing in the rain"

Estribillo:
*tan locos saltaron sobre los charcos
tan locos bailaron por los bordillos
tan locos rompieron en mil pedazos
la lista negra de sus enemigos
tan locos saltaron la verja de un parque
a ciegas cruzaron (por) las avenidas
tan locos pensaron hacerse piratas
surcar en velero los mares de China

Fue un beso de esos que premian las ganas
fue un beso de esos que luego te marcan
fue un beso de esos de besame mucho
tan locos quisieron perderse del mundo
tan locos rodaron uno sobre el otro
fue un beso de estos que valen por todo

17 septiembre, 2009

Algo máis que unha historia de amor

Había unha vez, nun país moi moi lonxano unha criatura verde e reservada. Esta criatura facíase chamar Shreky e vivía nunha ciénaga con moitos métodos de defensa para evitar intrusións indesexadas. Esta criatura non quería que ninguén se adentrase no se mundo e tiña á entrada, un foso con cocodrilos e unha muralla moi grandes, carteis de perigo para alertar a posibles visitantes curiosos. Moita xente que se paseaba polas cercanías saía despavorida ó ver tanto sinal de advertencia, o perigo cheirábase no aire.

Certo día unha princesiña verde chegou por casualidade ás portas desta fortaleza, non sei se foi a curiosidade ou simplemente a sorte quen fixo que a princesiña entrara sen maior problema á fortaleza que Shreky se fixera ó longo dos anos. Non sei se Fiona, que así se chamaba a nosa princesiña verde, era consciente de tanta defensa. A cuestión é que sorteou sen maior problema o foso con cocodrilos, adentrouse por un burato que existía na muralla e chegou a dentro da fortaleza. A Shreky gustoulle esta visita inesperada e quedou prendado da súa mirada e do seu sorriso. Shreky, que é moi despistado, tiña trampas, pasadizos e algún que outro método máis de defensa no interior do castelo, e olvidara desactivalas para a súa princesa.
Un día, Shreky quedou preso nunha das trampas e bloqueado sen poder saír temía que a súa princesa marchara pola súa ausencia, pero non foi así, Fiona estaba ahí unha vez puido escapar da súa propia trampa pero tivo que marchar por un curto periodo de tempo. Entón foi Fiona quen temía que á súa volta Shreky atopara unha princesa diferente que a sustituira, o que non sabía era que Shreky só tiña un desexo, poder vela de novo.
Durante a súa ausencia Shreky entretívose pasando tempo cos seus amigos Asno e Gato. Aínda que na compaña dos seus amigos Shreky o pasaba xenial botaba de menos a voz de Fiona, os seus beizos, o seu sorriso, a súa mirada... O recordo dos bicos de piruleta facía a Shreky soñar con que tiña poderes e ó pechar os seus ollos podía viaxar no espazo e plantábase alí onde estaba Fiona, e así podía abrazala, bicala e sentila a poucos milímetros. Xa non quería máis defensas, escudos nin trampas no espazo que puidera compartir coa súa amada e rompeu todos eses obstáculos mostrándose vulnerable ante a princesa. Eso foi unha mostra do que estaba disposto a facer por facer por amor, desmontar as defensas, tratar con cariño á princesa dos seus soños.
Había no noso país centos, incluso miles de princesas de diversos colores pero sólo Fiona cumplía as expectativas de Shreky, e éste fíxolle saber esta noticia á protagonista desta historia. Shreky amanecía todos os días pensando no seu amor e automáticamente toda nube gris desaparecía, os días negros, grises e marróns deixaban de ser colores tristes. Agora o soño diarío de Shreky era poder durmir abrazado a Fiona, tela preto, sentir o seu respirar, escoitar o latir do seu corazón e estar pel con pel durmindo abrazados. O desexo mantiña viva a ilusión de facer cada vez máis plans de futuro a curto prazo e eso o facía sentirse ben...
(continuará)

16 septiembre, 2009

11-S Un día para recordar

Día memorable el de ayer. La historia recordará siempre esa fecha por el terrible atentado terrorista de hace unos años. Yo, hasta la fecha de ayer (recordemos 11 de septiembre del año 2009), también recordaba ese día por el suceso pero ayer se ha sumado a mi recuerdo un momento idílico por el que recordaré siempre esta fecha.

Paz, tranquilidad y sosiego reinaban en el escenario de una playa, la oscuridad había tendido su manto de sombras sobre las afortunadas figuras que por la arena paseaban. De vez en cuando algún individuo distraído paseaba por las cercanías de dos cuerpos abrazados, ajenos a los paseantes y sus mascotas. Desde lejos no se distinguía las diferencias que hacían único a cada ser que por la playa paseaba. Desperdigados, uno aquí y otro allá, paseaban personajes anónimos por la arena en una cálida noche de septiembre.

Sentadas en la arena se intuían dos figuras que al poco de abrazarse se fundieron en una sola. El mar murmullaba en una voz tenue que ambientaba con paz el ambiente, la arena jugaba al escondite, colándose en el calzado de nuestras dos figuras para hacerle cosquillas entre los dedos de los pies. El silencio, a veces roto por el sonido de las pequeñas olas que venían a romper a la orilla, reinaba por doquier, salvo donde la figura que se divisaba a lo lejos compuesta por nuestros dos cuerpos protagonistas, el tuyo y el mío.

Guardo ese momento entre los más bonitos recuerdos de mi mente. Desde no hace tanto tiempo disfruto de las más pequeñas cosas como algo grandioso, una caricia distraída en el cine, un beso furtivo en los labios de la boca soñada, una mirada profunda, una sonrisa cómplice... Esos pequeños momentos hacen de la felicidad algo efímero pues el momento en sí es corto, pero su recuerdo dura siempre y sin esos buenos recuerdos, los malos momentos serían una tortura eterna.

Una cita de ensueño, un paseo bajo la luz de la luna en la mejor compañía posible, disfrutando cada segundo de esa presona. Una persona, que como yo, disfruta de esas pequeñas y sencillas cosas que endulzan la vida. Las estrellas ajenas a aquel momento brillaban en el cielo cual luciérnaga en el manto negro de la noche, en la arena dos cuerpos fundidos en uno por un abrazo profundo, impregnado de sentimientos. Y a pesar de la oscuridad cuando tu mirada se cruzaba con la mía no podía dejar de sentir, en aquel momento y lugar, que el mundo se detenía un instante y que ningún problema era lo suficientemente grande como para romper la magia de aquel instante.

Quizás me tachen de "cursi" pero no me avergüenzo de lo que siento ni escribo porque es de verdad. Sé que la eternidad no existe y que "para siempre" suena a condena pero hace unos días me he dado cuenta que existe una forma de congelar el tiempo y es escribiendo desde el corazón el instante deseado, por eso hasta el momento he congelado varios instantes en forma de palabras. Por eso el 11-S es ahora unos de mis momentos congelados, un momento que existirá de alguna forma "para siempre"... Y si el día de mañana me doy un golpe en la cabeza y me olvido de todo leeré estas líneas y me acordaré de tí y de mí abrazadas en la playa una cálida noche de septiembre, cuando el verano va tocando a su fin, entonces sabré que en este preciso momento (congelado en mi memoria) que "Te Quiero".

09 septiembre, 2009

Que o saiba todo o mundo

Porque cando te miro ós ollos se para o mundo, cando te toco comezo a tremer como un adolescente que está a piques de recibir o seu primeiro bico de amor e cando no cine me agarras a man e o teu dedo xoga pola miña palma sinto paz, cando ese mesmo dedo continúa ascendendo polo meu brazo a pel se me pon de galiña e quero deter o tempo.
Entón mirote de novo e sin quitar ollo da pantalla sigues xogando distraida co teu dedo no meu brazo e eu reposo a cabeza no teu hombro e aproveito para sentir a túa esencia e pecho os ollos e sinto máis paz, ningún problema é o suficientemente grande como para romper ese momento de contacto físico, entón desexo poder sentirte mentras durmo. Encantaríame poder abrir os ollos tras un sono apacible e ver a túa cara na miña almofada, sentir o latir do teu corazón ó abrazarte e o calor do teu corpo espido xunto o meu.

Ás veces sítome coma unha besta con unha flor na man, as terribles zarpas da besta rompendo a beleza delicada dunha flor. A flor, a preciosa e fráxil flor tocada por unhas mans que poderían considerarse privilexiadas, rompendo en anacos a fráxil planta pola torpeza dunhas mans duras, grandes e con pouco tacto.

08 septiembre, 2009

Echando la vista atrás

Hoy tropecé con un fragmento del pasado, un trocito de texto que escribí hace ya más de 3 años pero considero que tiene que tener un hueco en lo que escribo últimamente, un modo de recordar como fui y como mis ideales se han ido puliendo en estos tiempos.

“El camino de la vida está sembrado de verdes campos inmensos y que bajo su apacible baile al son del viento se esconden baches y piedras. Camina junto a tu gente por tu sendero verde evitando tropezar dos veces con el mismo obstáculo. Ojo con las personas de las que te rodeas porque muchas veces son ellas las que hacen que te caigas, mantén los ojos abiertos y la fe puesta en el futuro”

06 septiembre, 2009

Sen noticias (actualizando ó personal)

Hai un mes que non publico nada, e esta vez vouno facer en galego. A ausencia de noticias, segundo din os ingleses son boas noticias (o dito ven sendo algo así como "no news, good news") e o certo é que nun mes pasoume un pouco de todo. Non deixei de ser feliz nestes últimos tempos pero si tiven uns días moi negros...
A historia comezou con molestias de garganta un sábado calquera, pola noite a penas tiña voz... a eses problemas de saúde sumouse que os plans que tiña para esa fin de semana non sairon de todo ben e o que se supoñía que ía ser unha noite de soños doces de dous corpos abrazados non puido ser porque o outro corpo en cuestión tivo problemas máis agudos de saúde. Así o domingo que se supoñía que sería de paseos románticos a carón de mar quedou gardado no tinteiro esperando, como esperan os contos a ser escritos por esa mesma tinta. O luns comezou peor, o meu estado de saúde foi a menos e tiven que acudir ó médico a que me dese unha baixa, larinxite aguda, vamos unha teleoperadora sen voz, a cousa máis inútil da historia do planeta.
Despois de acudir ó médico unha tráxica noticia, unha moi boa amiga marchara deste mundo sen despedirse, o que se traduciu e dous días de tanatorio, abrazos emotivos, reencontros inesperados e lamentos. Tanto tempo sen reunirnos as amigas do instituto e tivémonos que xuntar en tan tráxica situación, o que si sabiamos de seguro era que nunca esqueceríamos a Marta. Os seguintes días non foron moito mellor, moitos pensamentos negativos, demasiado pesimismo e unha soa imaxe, o efímero da vida. Todo esto sumado á nostalxia do amor facían que me afundise nun pozo de areas movedizas, onde cada movemento, por pequeno que fora iba en aumento da profundidade á que me afogaba. Menos mal que vin a luz, recordei esa mirada, ese sorriso e eses bicos que tanto botaba de menos e servíronme de estrela polar, aínda que vía as cousas negras sabía que ese era un motivo para non perder o norte, e non o perdín.
Sumouse despois que me reincorporei ó traballo demasiado cedo e só puiden traballar dous días para despois proceder a coller outra baixa, recaída da larinxite e esta vez os medicamentos foron máis contundentes. Unha semaniña máis de baixa e a fin de semana que houbo de por medio supoñíase que a ía pasar na miña casa, pero as presións dunha nai que quere coidar da súa filla enfera fixo que quedara na casa materna. A mala sorte quixo que a sorpresa que me quería dar o meu amor non se puido dar, todo por non concretar as cousas... un malentendido que se sumou a tantos días negros.
Cando xa por fin me recuperei e me reincorporei ó traballo parte dos meus compañeiros foron trasladados, uns a outro edificio na outra punta da cidade e algúns á cola do paro. Esa semana puide por fin abrazar de novo a ilusión, a miña estrela polar... acudimos ó cine a ver unha peli de ladróns de banco e os seus bicos souberonme máis doces ca nunca, tras tantos días anhelando eses beizos soubéronme coma nunca. Ó principio foi algo extraño e pode que incluso incómodo pero despois limamos as asperezas falando de todo este tempo e todas as calamidades e malentendidos dos días anteriores. Menos mal que falando se entende a xente... Agora xa todo parece que volveu á normalidade, xa teño voz, voltei ó traballo e á miña casa viguesa... A rutina fai máis levadeiros os días ainda que non podo esquecer que Marta xa non está entre nos, pero nunca, nunca a habemos esquecer os que nos consideramos nalgún momento os seus amigos.
PD: Non estou acostumada a escribir en galego así que seguramente vos poidades atopar con algunha falta pero perdoade a falta de costume se repetimos idioma tentarei facelo mellor

03 agosto, 2009

Cosas que me haces sentir

Como cualquier ser humano corriente tengo un pasado oscuro del cual no me arrepiento demasiado porque sé que sin él yo no sería la misma persona que soy hoy. He tratado mal a personas que he querido con locura y a veces, si lo pienso fríamente, no puedo evitar sentirme culpable a pesar de que sé con certeza que era la inexperiencia y la inamdurez quien actuaba por mí. Hoy puedo mirar atrás y gracias a acciones como esas puedo valorar qué está bien y qué está mal.Después de haberte conocido y haber podido mirar tus ojos, he empezado a sentir otra vez. Cuando ya había perdido la ilusión de encontrar en una persona a la que dar la confianza que estoy depositando en tí, apareciste en mi vida por casualidad. Tú, con tu sonrisa sincera y tu mirada fascinante, tus sonrisas y tus besos. Cuando te miro a los ojos siento paz, siento que puedo hablar de todo y más (aunque a veces aún me cueste expresarme), siento la necesidad de aportar algo en tu vida que te ayude a ser feliz. Cuando estoy frente a frente contigo puedo prescindir de las palabras y mirarte en silencio durante horas. Si un día gris amanece en mi vida cualquier pensamiento que pueda tener sobre tí disuelve la más oscura de las nubes, haciendo brillar el Sol. Me alegra saber que sigues aquí y por eso eres un gran motivo para hacerme sonreír, porque eres una de mis inspiraciones, porque haces que quiera superarme y crecer como persona. Sé que las palabras se las puede llevar el viento y por eso no voy a prometer la luna pero intentaré darte, todos los días que nos deje el destino compartir, un motivo para sonreír. Porque, en resumen, me has hecho creer de nuevo en el amor.

05 julio, 2009

Este no es el artículo prometido a mi princesa verde

(Inciso: Con el permiso de mi pricesita verde voy a publicar, pues le prometí que el siguiente artículo lo recibiría ella en primicia antes que nadie, pero ese no es este artículo por eso le pido permiso para publicar otra cosa, sigo trabajando en el artículo que seguro será más interesante y profundo que este)
Hace días que no publico nada, no es por falta de inspiración, es más bien por falta de tiempo por no encontrar el momento exacto para sentarme a escribir y dejar que todas las ideas que tengo en mi cabeza salgan en forma de palabras. Tengo mil motivos para escribir y podría citar algunos como un beso, un paseo por la playa, una caricia, un gesto, una sonrisa, una mirada, un deseo, la amistad, el amor, la felicidad, un viaje...
Mil cosas sobre las que podría escribir y que seguro compartiría con mis pocos pero fieles lectores, una manera de darme a conocer un poco y deshagorme pues llevo tantas ideas en la sesera que no me caben todas, llevo tantos sentimientos en el corazón que se me escapan y tengo tantas historias que vivir que no encuentro ese momento, el momento en el que una frase pasa por mi mente debido a un hecho, una palabra, una mirada, una sonrisa, un beso... la frase clave de empezar a escribir, pues ese es mi modus operandi.
Necesito una frase con gancho, que signifique todo o nada y que no deje indiferente a mi mente, algo sobre lo que pueda divagar. Acepto sugerencias para mis posteriores artículos.

14 junio, 2009

Arena y sol, un mar azul, contigo yo, conmigo tú.

Silencio, paz y tranquilidad. Eso respiraba mientras me sumergía en una historía que me capturaría al momento desde sus primeras líneas, soportando entre las manos el peso leve de un libro, un libro que formará parte de mi vida para siempre. Mi vida, mis ideas alborotadas por pensamientos ajenos plasmados en una historia de amor que me hizo reflexionar. Un amor tan pesado como leve, tan cercano como distante, un amor con sus dos polos opuestos, pero al fin y al cabo un amor.
Mi historia se remite a una playa casi desértica en un día primaveral con sol, un sol que no calentaba demasiado, de ahí que en la playa hubiese a penas media docena de personas. Yo bajé acompañada de mi mantita y de tu presencia reencarnada por un momento en un libro, un libro que en cada página que leía me acercaba más a tí a pesar de la distancia. Cada línea, cada párrafo y cada hoja hacían que me sintiese más cerca de tí pese a que nuestros cuerpos estuvieran distanciados en el mapa por varios kilómetros.
En silencio cogí el libro en mis manos y comencé mi aventura sumergiéndome en "La insoportable levedad del ser". Estuve más de una hora sin emitir un sonido (he de reconocer que es todo un récord para mí), sin mediar palabra, sólo el silencio a veces roto por voces que paseaban cerca de mí hacían volver al mundo terrenal. Sólo entonces percibía que no era el silencio quien reinaba en la playa sino la paz, la paz armoniosa del sonido del mar y la tranquilidad de estar lejos de la civilización. Físicamente estaba allí junto con la arena, el sol y un mar azul pero mi alma estaba en ese mundo que había creado para situar a los personajes del libro, un mundo en el que nuestros cuerpos estaban enfrentados a pocos centímetros de distancia, un mundo donde estaba contigo yo y conmigo tú.
Llegó la hora de recoger el campamento y en silencio cerré el libro, recogí la manta y me fui a casa pensando en que ojalá hubieses compartido conmigo esos momentos de silencio, paz y tranquilidad. Entonces algo me dijo en mi interior que de algún modo había ocurrido así pues me sentía más cerca de tí.

09 junio, 2009

Café y besos

Siempre han dicho que la primavera la sangre altera. Pues a mí me altera el hecho de sonreír porque el domingo salí de casa con la sonrisa puesta pensando en que el tan ansiado reecuentro iba a producirse después de 19 largos días en los que ha podido pasar de todo. Fíjense si es así que hasta me olvidé el hecho de ir a votar...
Me había pasado todo el domingo pensando en que después de comer iría a cumplir con mi derecho, que no obligación, de ir a ejercer el acto por el que tanta gente ha luchado y muerto, votar. Sabía también que había prometido presentarme, después de ejercer el derecho a voto, en la tierra de las piruletas de colores. Una cosa está muy clara, me importaba más el ir a la tierra de las piruletas que el ejercer el voto porque, tonta de mí, pasé por delante del colegio electoral y ni me acordé que era un domingo electoral. Y allá me planté.
De camino vi un tremendo cartel de "Vota PP" y automáticamente una neurona me gritó "Mierda, no has votado" así que seguí mi camino con remordimientos y llegué a mi destino, la tan ansiada tierra donde residen los besos de piruleta. Secuestré a la más hermosa de todas, una piruleta de ojos verdes y le pedí que me acompañase a votar. La verdad no hubo otra elección porque era un secuestro, así que me la llevé de vuelta a mi tierra, ejercí el voto y me pasé la tarde endulzando el paladar con café y besos. Como siempre, el último me dejó un sabor agridulce pero gracias a ese tipo de detalles sonrío al recordarlo...

04 junio, 2009

Piruleta de colores

No puedo recordar el primer beso que te di y eso que no fue hace tanto tiempo pero no se me quita de la cabeza el último. El último beso fue dulce y amargo a la vez, sensaciones contradictorias, lo sé, pero es así como lo recuerdo. Sin reparos nos besamos en la calle y ese beso dulce se quedó grabado en mi mente; ese sabor, la dulzura de dos bocas sedientas de besos bailando al son de la despedida se quedó impregnado en mi paladar. Un beso amargo por la incertidumbre que mi boca sentía por no saber cuando se juntaría de nuevo con la tuya. Dulce y amargo, un contraste de sabores, un contraste de sensaciones.
Cuento los días para que llegue de nuevo el momento en que pueda tener delante unos ojos que me fascinan, una sonrisa que me camela y una persona que me enamora. Me encanta leer un simple mensaje en el teléfono cuando tú me lo mandas porque una sonrisa se me dibuja en la cara sin quererlo. Gracias por estar en mi vida, si no existieras tendría que inventarte.

26 mayo, 2009

Mi máquina del tiempo

Hoy viajé de nuevo a tiempos pasados en los sentimientos pasados me hacían llorar de dolor, de impotencia por la ruptura de un corazón, el mío. Hoy canciones que escuché con la luz apagada me trasladaron y desenterraron un poquito algún sentimiento de tristeza y melancolía, de añoranza y desamor. Hoy canciones del pasado me hicieron llorar de nuevo.
Como la nubosidad que cubre el cielo cuando acecha la tormenta veraniega, cuando un día soleado y bonito se torna gris y angustioso, ese sentimiento invadió mi gran día. Como quien quiere echar a volar y se da cuenta cuando está en el aire que no tiene alas, me sentí desolada. Como un náufrago que nada hacia ningú lugar intentado buscar una orilla, me sentí agotada.
Hoy lloré recordando viejos sentimientos, hoy lloré recordando a personas que me hiceron daño, hoy lloré y me sentí mejor. Después de terminar de escuchar aquellas canciones, después de mis lágrimas volví al presente y pensé de nuevo. Pensé que no vale la pena lamentarse, que de nada sirve llorar por el pasado, que las cosas pasadas se quedan atrás y ya no tienen remedio, que la vida es una aventura nueva cada día y que pese a todos los desmanes del destino hay personas que siempre han estado ahí, dándome un motivo más para sonreír.

A todos ell@s, gracias!

16 mayo, 2009

Lía (Ana Belén)

Lía con tu pelo,
Un edredón de terciopelo,
Que me pueda guarecer
Si me encuentra en cueros el amanecer.
Lía entre tus labios a los míos
Respirando en el vacío aprenderé
Como por la boca muere y mata el pez.
Lías telarañas que enmarañan mi razón
Que te quiero mucho y sin ton ni son.
Lías cada día con el día posterior
Y entre día y día

Lía con tus brazos, un nudo de dos lazos
Que me ate a tu pecho, amor.
Lía con tus besos la parte de mis sesos
Que manda en mi corazón.

Lías tus miradas a mi falda por debajo de mi espalda y digo yo
Que mejor que el ojo pongas la intención
Líame a la pata de la cama, no te quedes con las ganas
De saber cuanto amor nos cabe de una sola vez.
Lías cigarrillos de cariño y sin papel
Para que los fume dentro de tu piel
Lías la cruceta de esta pobre marioneta
Y entre lío y lió, lía Lía

Lía con tus brazos, un nudo de dos lazos
Que me ate a tu pecho, amor.
Lía con tus besos la parte de mis sesos
Que manda en mi corazón.

Lías cada día con el día posterior
Y entre día y día lía

Lía con tus brazos, un nudo de dos lazos
Que me ate a tu pecho, amor.
Lía con tus besos la parte de mis cesos
Que manda en mi corazón.

30 marzo, 2009

He perdido la cabeza...

No sé dónde habrá ido a parar mi cabeza, porque la cordura la perdí hace tiempo, en un instante eterno en el que creí morir.

14 marzo, 2009

Querido Nadie

Ayer salí de trabajar y cogí el coche de vuelta a casa. Cuando conduzco pienso y cuando pienso demasiado me rayo. No sé muy bien qué venía pensando ayer pero sé que tenía un sentimiento que si ahora recuerdo me gustaría destruír. A medida que aceleraba por la autopista no dejaba de pensar y pensar, pensaba en que nada tenía sentido. Aceleraba y cambiaba de marcha, hasta que en quinta y a más de 120 kilómetros por hora no podía dejar de pensar, con el pié en el acelerador, en que al final del acelerón habría un muro y me estamparía contra él.
En mi pensamiento el viaje de vuelta a casa se truncaba con el accidente casi provocado, conducía como perseguida por un pensamiento frustrante y agobiante. No quería que ese perseguidor me atrapase pero cada vez que pensaba en un posible accidente, lo que más me entristecía de todo era que si ese hecho se produjera nadie me echaría de menos. Curioso pero cierto...

08 marzo, 2009

Diario de Ray

Viernes 6 de marzo de 2009
Anoche me tocó dormir en la cocina de fuera así que tomé posición encima del viejo horno de leña inultilizado, que años atrás había utilizado el abuelo para cocer pan y empanadas. Me dormí una vez tomada la posición felina más cómoda que existe, como un obillo de lana me toqué la punta de los pies con las manos y metí mi hocico entre los brazos. Así me dormí profundamente, la verdad es que el haber cenado como un cerdo me ayudó a que mi sueño fuera tremendamente profundo. No recuerdo nada más, sólo que me levanté al mediodía del día siguiente y mi abuelita me miró con mala cara y me echó un poco la bronca.
Por lo que pude saber después, mi madre y mi abuela me habían estado buscando y llamando por todas partes, el viejo caseto de herramientas del abuelo, la cocina de fuera, el gallinero viejo, el garaje, incluso han mirado en las cunetas. Mi madre se había marchado a trabajar angusitada, pensando que ya no volvería a verme. Con este sueño tan pesado que tengo doy unos sustos del copón, incluso el otro día me metí en el armario de mi tía y también me buscaron. Ya empiezo a dudar si soy gato o lirón...

28 febrero, 2009

Lo bueno del tiempo es que coloca a cada cual en su sitio y te das cuenta de qué calaña es cada persona. Yo debo estar siendo colocada en un lugar donde nadie presta atención porque para las cosas realmente importantes me siento sola. Bien es cierto que sola se hace el camino de la vida, mas saber que puedo contar con alguien me daría fuerzas. Intento ser fuerte y ver lo positivo del mundo, un día estoy eufórica y al otro melancólica. Mucha gente que no me conoce opina que estoy loca (dicen que en el buen sentido) pero no saben ver más allá de las payasadas y gracias que tengo que hacer para no mostrar fragilidad, no aprencian la grandeza de un mísero ser humano corriente, leal y sincero.
Para mí misma: La semana pasada cumplí un año más, ahora me sitúo más cerca de los 30 que de los 20 y pensé que algunas personas que creí importantes se acordarían de mí ese día, pero una vez más me han defraudado. En el fondo creo que ya me lo esperaba pero me ha dolido un poquito más de lo que me esperaba. Tengo que deshacerme de esta energía negativa que llevo guardada en el fondo que no deje que lo positivo aflore. A la gente que le den morcilla porque lo único que cuenta en esta vida soy yo misma. Mentálízate zoocióloga, tanto analizar, tanto analizar y no consigues disfrutar plenamente de tus pequeñas alegrías.

25 enero, 2009

Querido Nadie

Querido Nadie:
Hoy me siento vacía, el día no ayuda y puede que estar en uno de esos días del mes que anuncian en la tele como "Me gusta ser mujer" tampoco, puede que realmente no tenga motivos para sentirme así, puede... puede que sean mil cosas pero no logro sacarme de la cabeza qué es lo que da sentido a una vida.
Intento buscar razones buenas, optimistas, alegres... pero no doy encontrado una convincente, sigo pensando en que si dejara de exisitir el mundo no se vería afectado. Me preocupa no ser importante para la gente, pero últimamente siento que no importo a quien me importa y eso me preocupa mucho.
Querido Nadie hoy voy a enterrar la cabeza en la arena otra vez, esperando que alguien sepa cómo ayudarme pero con la certeza de que nadie acudirá a mi ayuda y seré yo quien salga del hoyo como buenamuente pueda y tenga que sonreír a los demás fingiendo que no ocurre nada.

24 enero, 2009

Resumen del año

Sin duda alguno el 2008 no ha sido un gran año, la escasez literaria reinó en mi blog y mi espíritu no se ha enriquecido nada. He decidido escribir las cosas que siempre callo porque si las dijera la gente pensaría que estoy loca.
Ha partir de la fecha de hoy si veis un artículo que empieza con "Querido Nadie" es porque hablará por mí ese lado oscuro que todo el mundo tiene, el agónico, deprimido y desolado trozo de ser que cada persona tenemos en mayor o me nor proporción. No os asustéis si un día hablo de sucidio, muerte o automutilación sentimental... de eso va mi desahogo, contarle a ese Querido Nadie las cosas que nunca me atreví a decir. Espero empzar pronto a contar cosas. Un saludo a mis pocos y escasos lectores.