El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

20 marzo, 2007

Con sabor a rancio (cursilerías de un momento de bajón)

Parece mentira que después de todo aquello que parecía amor sólo nos quede este sabor a rancio de algo que pudo ser la historia más bonita del mundo.
Pues aún recuerdo el día en el que bajé por las rocas del fin del mundo (Finisterre) mientras tú sufrías por mi atrevimiento y me quedé allí un rato. Al volver te habías enfadado un poquito conmigo porque te lo había hecho pasar mal pero mi gesto te alegró, con una pluma y una flor en la mano te dije "No te he podido traer lo más bonito del fin del mundo, que son las vistas, pero en compensación te traje esto", tus amigas me miraron y dijeron un "Ooooh" de ternura.
Recuerdo también todos los besos que te robaba a escondidas para que nadie nos viese, recuerdo el día que apareciste de sorpresa cuando yo ya no contaba con verte hasta una semana después y la cara de tonta que se me puso y me duró semanas... me acuerdo de esa sensación y de todos los "tequieros" que te dije.
Lo recuerdo porque hoy hurgando en la herida he vuelto a sangrar, releí palabras de amor que nos dijimos en correos y recordé que bien me sentía entonces, cuando tenía todo y no lo supe aprepciar. Lo mandamos todo al garete y ahora solo nos queda eso, un recuerdo rancio y podrido. ¡Qué triste!
PD: ¡A Dios pongo por testigo que jamás dejaré que un amor que llegue a mi vida se vaya por la puerta de atrás, sin hacer ruido y que aprovecharé hasta la última gota de esperanza porque esto que digo se cumpla!

1 comentario:

Eyes dijo...

Dios, no sabes lo identificada q me he sentido.