El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

27 febrero, 2006

Una de vaqueros


Llega el Carnaval y me pilla despistada, desde hace ya unos años no me disfrazo nunca, pero este año ha sido diferente.
Tenía planeada una cena con los amigotes en la casa de mi abuela el día de carnaval y por la tarde fui a hacer la compra para poder cocinar el menú elegido, a última hora decidimos pasarnos por un bazar chino a ver si de casualidad encontrábamos los complementos que un buen vaquero se merece, nos recorrimos unas cuantas tiendas en busca de gorro y pistola y al final lo conseguimos.
Después de cenar, beber y fumar nos pusimos los "disfraces" (porque un vaquero y una camisa de cuadros no es un disfraz muy logrado que digamos y ahora que lo pienso si no llevara gorro y pistola iría disfrazada de lesbiana) y salimos a tomar algo en una noche loca. Nos encontramos a unos indios que quisimos matar y otros elementos no identificados a los que también amenazamos. En resumen lo pasamos bien, aquí teneis unas fotos de lo logrado que estaba mi disfraz.

22 febrero, 2006

Inconfundiblemente tú

Tu aroma inundó mi habitación una vez entraste en ella. No hizo falta girarme para darme cuenta de que habías entrado, es inconfundible. He pagado por tus servicios y ahora has de cumplir bien con tu labor, hacerme perder la cabeza. Permanecerás encerrada en un lugar secreto hasta el sábado, cuando saldrás de mi mano para amenizar la fiesta. Hasta entonces he de vivir con tu presencia en mi habitación y contener el deseo de usarte como evasión, hasta entonces permanecerás cerrada en un botecito, María.

20 febrero, 2006

Feliz Cumpleaños

Han cantado en mi fiesta de cumpleaños más íntima y familiar y el tiempo se ha revuelto. La lluvia se ha puesto en funcionamento con más saña, y me temo que lo que pretendía era apagar mis velas puestas en una súper tarta de chocolate y galleta (hecha por mí) y no lo ha conseguido. Frustrada se fue a llamar a su amiga la tormenta que con sus truenos y rayos pretendieron lo que la lluvia había fracasado. Intento fallido y la tormenta avisó a su primo el de zumosol, el viento, que sopló y sopló y a un señor de mi pueblo mató pero no fue quien de apagar las velas tan bien colocadas en la tarta. Por la frustración de los fenómenos invernales la naturaleza me castigó con unos días más de lluvia. Creo que le pondré dos velitas para que esté contenta...

17 febrero, 2006

Sé mi único pecado

Silencio es la única palabra que cuando pronuncias desaparece, es quien acompaña a mi querida amiga y compañera (en demasiadas ocasiones) la soledad. Hoy no es el caso y resulta que estoy acompañada por dos cuerpos, uno el tuyo y otro el mío, que se abrazan en una caricia eterna del alma. El silencio roto por gemidos de placer inunda la habitación y alimenta el fuego de mi deseo haciendo de tu cuerpo el fruto de mi pecado.
Mi boca entre tus piernas desempeña una función vital para el placer libando ese fruto, el de mi pecado, que se convierte en objetivo fundamental. Te estremeces y en lugar de parar continúo con ensañamiento, no eres consciente de que la situación estaba preparada con premeditación y alevosía. Sabía que tarde o temprano acabarías dando tumbos de placer en mi cama y ahora ya no tienes escapatoria, mis besos te han envenenado y tus manos están atadas a mi cama.
Ya es tarde y la noche se cierne sobre mi universo tornándolo oscuro y mágico. A pesar de la ausencia de luz no equivoco ninguno de mis pasos por tu geografía corporal y continúo haciéndote estremecer hasta un punto inimaginable. Déjame quedarme aquí a beber eternamente aunque este pecado, que es tu cuerpo, acabe con mi alma en el infierno. Déjame y arderé por tí en el fuego infernal.

16 febrero, 2006

Echando cuentas

Dentro de tres días esta zoocióloga por naturaleza se hará un pelín más vieja, abandonará los dos patitos, más bien uno de los patitos se quedará huérfano y el otro se encontrará con un nuevo compañero. A mi edad, los años no me preocupan demasiado pero muchas veces me paro a pensar lo rápido que pasa el tiempo.
Durante mi corto período de vida he tenido muchas experiencias y he tenido que sacar coclusiones por el trato, a veces maltrecho, que me ha dado la vida. Me gusta aprender cosas de la vida y me encanta resumir situaciones en frases célebres que incorporo a mi filosofía de vida. Estas son algunas de las frases que me han marcado la personalidad:
"Nunca trates a los demás como no quieres que te traten a tí" (cosecha propia), "El que se alimenta de deseos reprimidos finalmente se pudre" (W.Blake), "Haz siempre lo que te dicte tu corazón" (gracias Fabi por decírmelo y perdón por no cumplirlo siempre), "Una palabra mal colocada estropea el más bello pensamiento" (Voltaire, por eso a veces prefiero callar), "Prefiero ser dueña de mi silencio que esclava de mi palabra" (Alguien que me lo dijo), "Quien merece tus lágrimas nunca te hará llorar"(G.G Márquez)
Además durante todo este tiempo he vivido situaciones memorables con los amigos en los que una frase mía quedaría y marcaría la situación que recordaríamos tiempo después. Algunas frases célebres que dije de fiesta:
"Yo me pongo en mi lado más hetero y finjo ser lesbiana" (porque no querían dejarme interpretar el papel de bollo ya, que decían que no tendría que interpretarlo, en un supuesto corto que íbamos a grabar), "Así me lo comía yo hasta sin cucharilla" (a Mey cuando Carro le dijo que se pusiese el helado entre las piernas por estar demasiado congelado), "En ocasiones pierdo la noción de los pisos" (subiendo a casa de Carro, un 3º, un día que nos la agarramos buena), ... mejor no remover más el pasado que salen cosas muy escalofriantes...
En resumen, una vida de altos y bajos, alegrías y depresiones, independencia, amores y desamores, viajes, gente, amigos y conocidos, copas, música, drogas (todo hay que decirlo), sexo... siempre tratando de ser leal a mis principios. Por ahora, cabe aclarar, no me ha ido nada mal, solo borraría unos cuantos episodios de depresiones, desgracias y desamores... y de lo demás... ¡me quedo con todo lo bueno!

15 febrero, 2006

Arredor de si

Perdín a miña identidade hai tempo, non sei a onde pertenzo nin de onde veño e moito menos a onde vou. Cavilando paso gran parte do día e non son quen de atopar unha conclusión sobre a miña propia existencia, sinto morriña do significado da vida e ansío tanto volvelo atopar...
Cada quen é libre de pensar e dicir o que significa para si a vida, eu penso que non é máis que un conxunto de feitos levados a cabo mediante decisións co único fin de acadar a felicidade. A felicidade é tan só un conxunto de pequenos momentos cheos de ledicia separados no tempo por acontecementos en xeral.
A meirande parte da xente cre que a felicidade é un estado pleno e perpetuo que se acada chegado un momento da vida e esquece que a felicidade é só un traxecto, non un destino. Ainda así ten que haber algo máis, a fin última do ser humano non é acadar ese estado, penso máis ben que é aprender a vivir acorde co planeta como un neno aprende a convivir na escola.
Penso e penso e sempre me atopo coa premisa de partida que se atoparon antes os filósofos gregos, "o home é un animal social por natureza" e isto me leva a unha segunda que tamén se atoparon clásicos "a finalidade do home é acadar a felicidade". Acepto que o ser humano sexa un animal social pero a premisa da felicidade non me convence, xa que hai quen cando é feliz busca motivos para amargarse e deprimirse. Non o entendo, así como tampouco entendo o mal repartido que está o mundo, ben en canto a sorte como en riquezas.

14 febrero, 2006

Los días como hoy...

Los días como hoy, San Valentí para unos y San Consumín para otros, hace que me plantee realmente que es eso del amor. El amor no es algo que se pueda mostrar con un objeto comprado en el corte inglés ni tiene un día concreto, el amor se muestra día a día con palabras, gestos, miradas y caricias y se demuestra a diario. El amor no tiene una definición concreta, se sabe de él que es un sentimiento pero no los efectos que produce en nosotros.
Hay quien piensa que el amor es una enfermedad y es una opción factible, tiene una sintomatología y unas consecuencias, hay a quien le sienta mal y hay quien cree morir de amor. Es, entonces, una enfermedad cardíaca que pasa por infectar el corazón y la cabeza, entonces toda nuestra vida se contagia de amor y lo mostramos con sonrisitas absurdas que desquician a los infelices y/o amargados.
El Maestro dice del amor que es un "juego en el que un par de ciegos juegan a hacerse daño", y si lo dice el Maestro es que algo de razón tendrá. A veces hacemos daño a la persona que más queremos sin darnos cuenta, otras omitimos la ayuda que necesita sin saberlo y somos humanos, demasiado simples para jugar a este complicado juego del amor correctamente y sin trampas.
Esto no es una declaración de amor, no voy a hacer ninguna hoy porque la mejor declaración es aquella que no se hace, una persona que siente mucho habla poco, ya lo dijo el señor Platón en su día. Amar es una razón esencial de la existencia del ser humano, y es que para mucha gente la vida sin amor no tiene sentido.
No hay nada peor que amar plenamente con el corazón a una persona que no hace lo mismo por tí, pero es difícil controlar los sentimientos y más difícil todavía controlar de quien se enamora el corazón. El corazón nos da vida y vivimos por y para el corazón.

PD: "El matrimonio es la prostitución del amor" frase de la célebre profesora de Lengua Española.

13 febrero, 2006

Saber vivir... Infierno

Esos días de frío invierno en los que ves llover y ventar por la mañana hacen que desees una chimenea, aquí donde yo vivo no nos hace falta chimenea ni calefacción, el ambiente está caldeadito todo el año. En verano no notas los aumentos de temperatura y con aclimatarte al principio llega para sobrevivir en el infierno.
Jamás llegarás tarde al trabajo por haberte quedado sopa si vives aquí los gritos desconsolados de almas sin esperanza impiden que duermas. Si fumas no te preocupes si no tienes mechero, sobra dónde encender el cigarro, además nadie se va a quejar por el humo, aquí no entró en vigor la ley antitabaco. Dicen de nosotros que cuando matamos un animal llevamos a cabo un sacrificio, pero es mentira, lo que hacemos es una barbacoa.
Sin duda, lo mejor de todo es que las llamas del amor y de la amistad (porque creedme cuando digo que no solo existen llamas del amor) nunca se extinguen y siempre permanecen encendidas como el primer día. Unicamente no recomiendo la estancia aquí si se es sensible de olfato ya que el olor a azufre a veces es un poco cargante y levanta dolores de cabeza.
Otra de las ventajas es que los coches no van a gasolia (imaginad lo que podría ocurrir), llevan lanzallamas a presión que actuan de propulsores, por lo que la contaminacion es menor que ahí arriba. Tampoco tenemos portero, arriba tienen a un tal San Pedro que se empeña en hacer las ganas de mucha gente y luego denegarles la entrada al paraiso, aquí la entrada es libre y la las consumiciones ilimatadas, se permiten los siete pecados capitales (en su justa medida, sin excesos): Lujuria (mi preferido), Ira, Soberbia, Gula, Pereza (este tampoco está mal), Codicia y Envidia.
Estas son las ventajas que le encuentro a vivir en el infierno, ¡ah! en caso de caer ya no hay más profundidad que esta, y después de todo no está nada mal.

12 febrero, 2006

Embrollo

Qué sencillo resulta ser este tan complicado mundo. Todo, absolutamente todo, es tan sencillo como nosotros querramos planternoslo. Me han acusado a veces de llevar las cosas a los extremos, puede que tengan razón y algunas veces exageres los pequeños detalles de la vida cotidiana.
Me encanta magnificar las cosas, creer que una amistad es lo mejor del mundo, que todos somos infinitamente buena gente, que se puede morir de amor... Lo cierto es que en la piscina me gusta subirme al trampolín más alto y ver diminuto el resto del mundo, saltar sin vacilación ni seguridad de que es agua lo que hay ahí abajo (así se explican las ostias tan grandes que me doy). Francamente considero que vale la pena arriesgarse de vez en cuando, no por sistema como yo, y verte sorprendido por un agradable acontecimiento de la vida.
Hasta no hace mucho hacía de lo más simple lo más complicado y de cosas insignificantes algo personal, hasta entonces no había disfrutado de la vida en su plenitud. Siempre agobiada, con ideas nefastas y pesimistas en la mente, siempre siendo culpable de una mente libre, de un corazón desbocado y hecho girones por un maltrecho cuidado. Ahora no me pienso tanto las cosas, trato de simplificarlas lo máximo posible, ver el lado positivo de todo y sobre todo guardar del temporal un maltrecho corazón de hierro oxidado por las penas.
Todavía estoy perfeccionando la técnica porque hay cosas que se me resisten y no puedo simplificarlas, siempre encuentro innumerables interpretaciones que me pierden. Nadie es perfecto.
Nadie

11 febrero, 2006

Rimas de Béquer

XXXVIII
¡Los suspiros son aire y van al aire!
¡Las lágrimas son agua y van al mar!
Dime, mujer: cuando el amor se olvida,
¿sabes tú adónde va?
XXX
Asomaba a sus ojos una lágrima
y a mi labio una frase de perdón;
habló el orgullo y se enjugó su llanto,
y la frase en mis labios expiró.
Yo voy por un camino; ella, por otro;
pero al pensar en nuestro mutuo amor,
yo digo aún: "¿Por qué callé aquel día?"
Y ella dirá: "¿Por qué no loré yo?"
LXXIX
Una mujer me ha envenenado el alma,
otra mujer me ha envenenado el cuerpo;
ninguna de las dos vino a buscarme,
yo de ninguna de las dos me quejo.
Como el mundo es redondeo, y el mundo rueda.
Si mañana, rodando, este veneno
envenena a su vez, ¿por qué acusarme?

10 febrero, 2006

Cabezonería, cuestión de genética

Siempre que discuto termino por perder los nervios y más si se trata de el Gran Cabezón de la casa, mi padre (de algún sitio me tenía que venir a mí esta cabezonería que me caracteriza)... A mediodía la discusión (cuando hablo de discusiones con mi padre hablo de debates, no entendamos discusión por bronca) trataba sobre religiones.
Todo empezó cuando en el telediario de una conocida cadena de televisión mostraban como los extremistas musulmanes quemaban muñecos que decían representar un país católico (no recuerdo bien pero creo que Dinamarca)... Mi padre decía que una persona que mata en nombre de Dios (refiriéndose desde su postura católica a las barbaridades de los extremistas musulmanes) es que no tiene las ideas claras, que está mal de la azotea. Hasta ahí deacuerdo, pero le recordé que los cristianos han matado muchas veces en el nombre de Dios y saqué a relucir lo que los conquistadores han hecho con los incas o los aztecas.
Mi padre, que tonto no es pero a veces se las quiere dar de muy listo, decía que los incas y los aztecas habían desaparecido con un supuesto cambio climático... (ya, claro, en la era de los dinosaurios... no te joe... ) antes de la aparición accidental de los españoles en tierras americanas. Entonces mi mente corrio rauda y veloz a aquellos tiempos del Age of Empire II y la campaña de Hernán Cortés y le conté que los españoles llegaron en el siglo XV a América y se encontraron con aztecas e incas, que el señor Hernán había luchado contra los aztecas, le mencioné a Moctezuma y no supe situar los años pero se los aproximé al siglo XV. Mi padre empeñado en que no era como yo decía, me decía que si había visto un documental que lo decía (y yo pensando ¡por dios!) que lo mirara y lo contrastase. Me levanté de la mesa, me dirigí al PC de la sala de estar y busqué en internet (¡bendito san google, que todo lo sabe!) y luego le dije ¡ea, aquí lo tienes!
Mi madre se reía porque sabe mejor que nadie lo cabezón que puede llegar a ser, nunca quiere dar la razón aunque la tengas y siempre pretende quedar por encima de ti en conocimientos pero le ha salido una clara competidora en casa que aún encima de afirmar sus teorías, ideas y conocimientos busca información para dar con ella en los morros de quien ose llevar la contraria, eso sí, si hay que dar la razón se da. Cabezoncita como mi padre pero no me importa ceder si no estoy segura o me dan datos que me hagan dudar.
¡A ver si dejamos la tozudez y el orgullo de lado y aprendemos más de quienes creemos que no tienen mucho que aportar!

09 febrero, 2006

Aún recuerdo...

Hay tres clases de personas: Las que pasan fugazmente por tu vida sin dejar rastro, tipo estrella fugaz. Las que pasan por tu vida intermitentemente pero que dejan una huella profunda. Y las que desde que aparecen en tu vida jamás la abandonará.
Eso a grandes rasgos, si nos ponemos tiquismiquis podríamos hacer infinidad de subgrupos dentro de cada tipo de personas. Sonia es una persona que ha pasado intermitentemente por mi vida pero, caprichos del destino, a pesar de la fugazidad de sus pasos por mi vida dejó huella desde el principio.
En el barrio, cuando yo era pequeña, nos juntábamos varias generaciones de niños hasta sumar una docena. A Sonia, a pesar de 4 años de diferencia, siempre le tuve un cariño especial, por ser una niña muy dulce y demasiado buena. La vida la llevó, hace más de siete años, a vivir a Mallorca y desde entonces no nos hemos vuelto a ver.
Esta mañana volvía yo tan campante del prostituto, digo instituto... y desde lejos vi a una vecina (más en concreto una de las de arriba) con alguien conocido. Como buena despistada que soy, la cara se me hizo conocidísima pero no caí en la cuenta de quien era la acompañante de mi vecina. Entonces pasé por su lado y ella se me quedó mirando, entonces mencionó mi nombre, me giré y reconocí ese tono de voz que enseguida asocié con una vecina a la que estimaba mucho. Nos intercambiamos los teléfonos y por la tarde quedamos a tomar café.
Me encanta relacionarme con la gente y más con gente que creo merece la pena tener cerca. Pasé el día contenta y ni siquiera la presión del examen de mañana de Química pudo derribarme este optimismo y esta nostalgia feliz de mi infancia... Todavía recuerdo...

07 febrero, 2006

La vida secreta de...

Hoy he ejercido fielmente de zoocióloga, me senté junto al alfil en un banco cualquiera de una plaza cualquiera de no importa qué ciudad. La gente echaba galletas y pan a las palomas mientras Lisa y su compañía analizaban cómo las palomas corrían de un lado para otro con el único temor de ser atacadas por un misil aéreo de no se sabe dónde.
Las palomas acudían a la comida como las mujeres el primer día de rebajas a Zara, y de vez en cuando algún palomo cansado de comer tenía la feliz idea de acosar a las féminas de su especie (igualito que en los centros comerciales en rebajas)... Tengo vídeos que mostraré en posts venideros ya que ahora no tengo el cable necesario para pasar los datos desde el teléfono al PC.
¡Qué día más animadito! Primero cafecito en una conocida cafetería de no importa qué ciudad (al que ya hemos ido más de una vez), luego paseo matutino por la zona vieja, cafecito de nuevo y al Pizza Móvil a comer. Al terminar nos sentamos a hacer la fotosíntesis en ese banco que cité antes a analizar comportamientos análogos entre humanos y palomas. ¿Os habeis preguntado alguna vez sobre la vida sexual de los dibujos animados? (Pregunta de test que llegó un día por casualidad a mis manos) ¿Y por la de los animales? Sinceramente puedo contestar con un rotundo sí, además de analizar comportamientos zoociales de palomas de ciudad hemos visto una copulación "palomar" en plena plaza a unas horas poco prudentes (todo un shock para mí)...
¿Cómo harán las palomitas para poner en práctica el conocidísimo "69"? Respuesta coherente de un alfil raudo y veloz: "pues como no sea con celofan..." ¿Y las gallinas y en general el resto de las aves? Salvo las avestruces que tienen cuello suficeiente como para hacer lo que les venga en gana (cuidado con los picos chicas) el resto de las aves lo tienen un poco complicado a la hora de copular, además pobre hembra que tiene que soportar el peso del macho (que por lo general suele ser más grande y más pesado)... ¿Y los peces? Qué vida más horrorosa... Ah bueno, las tortugas lo hacen en plan "TOC TOC, ¿se puede? Vengo a traerte el esperma necesario para la fecundación de los huevos" (así en plan Avon llama a tu puerta)... En fin, una serie de desvaríos han rondado hoy las cabezas de los alfiles, han grabado vídeos con el móvil en los que hacían la voz de las palomas a modo de conversación o bien se marcaban una banda sonora de presecuciones... ¿la prueba? ¡Próximamente en su blog más zoociológico!
PD: Te debo un mordisco, que lo sepas. Al resto saluditos que los mordiscos se han acabado y todavía sigo ahorrando en besos... :)

06 febrero, 2006

El amplio abanico de colores que nos trae el invierno...

Frío, mucho frío... tanto que mis manos se medio congelan y se ponen de una tonalidad violeta. Las articulaciones se atrofian y escribir con las dos manos en el PC se hace una tarea molesta y tediosa. La sangre no fluye por las venas de las manos y cuando empiezan a querer calentarse arden como el fuego. Poco a poco recupero la movilidad típica de las manos y el escribir se hace menos pesado, pero los dedos me arden a medida que cada gota de sangre llega hasta su final.
Poco a poco se colorean pasando por un amplio abanico de colores (lila, granate, rojo...)... siguen ardiendo y los dedos se hinchan. Sacar ahora los anillos me resulta más costoso que antes, que salían sin problema... Llega el frío y los colores me acompañan, la nariz roja como la de Rudolf, las manos medio violetas, las orejas mutan de color según el ambiente en el que esté, la cara blanca... El invierno ofrece una amplia variedad de colores en el cuerpo humano, por lo menos en el mío. Ahora ya he recuperado plenamente la movilidad de los dedos, ya no me molesta escribir rápido, ahora que ya estoy terminando de explicaros como me sienta de bien el frío. ¡Estoy deseando que llegue la primavera (que la sangre altera)!

05 febrero, 2006

Podrida de envidia

Podrida de envidia se queda esa mala cara que todas las mañanas se pasea por delante de mis pasos, de los tuyos y de los nuestros. Bífida es su lengua y de mordersela por accidente moriría envenenada. Maldad y envidia, las dos virtudes de mi vecina la de arriba que muy a mi pesar me toca en la familia.
Poca vergüenza, mucha desfachatez al aparcar su coche ante mi ventana. Problemas legales ha tenido mi madre gracias a su bondad, esa bondad de dar ganancia a Timofónica para avisar que su vecina la de abajo había hecho una hogera (con permiso municipal incluido) para quemar las ramas de la poda de otoño. Con estas cosas es difícil ignorarla, así que la siguiente hoguera se hizo con premeditación y alevosía, un día de viento en el que toda la ropa estaba tendida en su tendal (valga la redundancia). Puestos a joder, nosotros también podemos.
Me toca mucho la moral que haya sido quien de amenazar a unos niños de 16 y 14 años con denunciar a sus padres (mis tíos) por malos tratos. ¡Ay! Quién estuviera en EEUU y pudiera pegarle un par de tiros por acercarse a mi parcela con ánimo de joder, alegaría sentirme intimidada y dispararía sin remisión. Pero estoy en España (mal que me pese) y aquí somos algo más civilizados (si, bueno, a veces) a la hora de elaborar las leyes y las penas.
Debería no preocuparme y no desperdiciar mi tiempo pensando en esa gente, pero quería hacerles un honor y demostrar a mis lectores y lectoras de dónde me viene la vocación de zoocióloga (sí, de las obejas negras de la familia, que por desgracia son unas cuantas)... No dejaré que este tipo de gente me quite el sueño, pero no puedo evitar que se lo quite a mi madre y a mi abuela... Diré tan sólo que se pudrirán de envidia ya que sacando estas obejitas descarriadas, el resto de la familia está muy unida, para lo bueno y para lo MALO.

03 febrero, 2006

Fuera de contexto

"Tú sobre mí y yo mirando al techo deseando que no me doliese esa primera vez. Me la metiste despacio, dolía, pero sabía que después de aquel momento de sufrimiento todo se calmaría. Después me la sacaste, la sangre acompañó la salida, pero entonces el dolor había mermado su intensidad"
"Anoche llegué a casa deseando encontrarte, te busqué desesperadamente. Quería sentirte sobre mi piel, quería que me abrigases del frío de la noche y no fui quien de hallarte. Me metí en cama añorando tu tacto, el calor que desprendes..."
No, no se me ha dado por escribir relatos porno ni nada por el estilo, lo único es que llevo unos días en los que saco todo de contexto y lanzo mensajes subliminales que la gente tiende a malinterpretar. Os dejo esas situaciones para que las interpreteis a vuestro gusto, cada uno tiene libertad para situar un entorno, unos personajes y una acción, me gustaría comparar vuestros puntos de vista con lo que yo realmente he pensado.
¿Por qué a veces seremos tan malpensados? Ahí os dejo esa pregunta y un cordial saludo. Mordiscos para todos, recordad que estoy ahorrando en besos.

02 febrero, 2006

Arrepentimientos

"Si dices media verdad, te llamarán mentiroso dos veces cuando cuentes la otra mitad" y es entonces cuando te arrepentirás, bien de haberlo dicho, bien de haber realizado algo. Arrepentirse, qué verbo más estúpido y que palabra tan fea. Verdaderamente, una pérdida de tiempo total y absoluta, eso sí, de arrepentirse de algo que sea de haberlo hecho y nunca de haberse quedado con las ganas de hacerlo.
¿Quién no se ha arrepentido alguna vez? Yo me arrepiento de tantas cosas y a la vez de ninguna de ellas... ¡es inevitable! Incluso cuando no queremos, el subconsciente no traiciona y nos dice una y otra vez que no deberíamos haberlo hecho. Lo hice ¿y qué?, ya no gano nada por arrepentirme y hay cosas que jamás debe saber nadie (todo el mundo tiene sus secretos y hoy me apetece hacerme la interesante) pase lo que pase.