El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

26 mayo, 2008

Próxima parada... la incertidumbre


Si echais la vista atrás, recordareis al viejo Willy Fog y a sus amigos Tico y Rigodón, también a su preciosa novia Romy, aquella gata con velo que les acompañó durante gran parte de su viaje. Siempre que veo un tren de vapor no puedo evitar que estos personajes vengan a mi mente, ¡fueron geniales! Todo un ejemplo de perseverancia y optimismo, ellos creían en su causa y consiguieron que se hiciese realidad.

Habrá quién me acuse de infantil, o incluso que de algo peor, pero si os parais a pensarlo un poco la historia no está tan fuera de lugar. Me encanta esa frase que dice "No sabía que era imposible y lo logró"... Tengo comprobado que lo que realmente queremos no están tan fuera de nuestro alcance si realmente tenemos fé en ello (no me he vuelto loca ni profeta, tampoco he sufrido sobredosis de visitas a la iglesia...).
PD: ¿os acordais de la música?
"(...) Son ochenta días son, ochenta nada más
en barco, en elefante, en tren
en tren, con nosotros ven
lo pasaremos bien (...)"

21 mayo, 2008

Un millón de cicatrices


Hoy vuelvo a encontrar mi corazón
Que lo tenia escondido dentro de un cajón
Cerca del afecto y del manual de como hacerme un hombre
Y lo pasé tan mal mirando alrededor
Estando tan perdido falto de ilusión
Cerca del peligro, sin equilibrio y perdiendo el norte
Y hoy me pregunto ¿por qué?
Me quise tan poco y me encerré
Dando vueltas y vueltas a algo que yo creé
Y por pensar tengo un millón de cicatrices
Soy escudo,soy hipersensible
Una barrera al corazón
Y no me gusta haber estado así de triste
Por paranoias yo me hice esas heridas en mi interior
Que gran liberación que siento hoy
Al recorrer poquito a poco el corazon
Que esta mas fuerte sabe que quiere y ya no se esconde
Que grande es verme hoy sin lo anterior
Sintiendome tranquilo siendo lo que soy
inofensivo,sereno,amable y cariñoso
Y hoy me pregunto ¿por qué?
Me quise tan poco y me encerré
Dando vueltas y vueltas a algo que yo creé

Y por pensar tengo un millón de cicatrices
Soy escudo,soy hipersensible
Una barrera al corazón
Y no me gusta haber estado así de triste
Por paranoias yo me hice esas heridas en mi interior
El canto del loco

15 mayo, 2008

Tirando a dar

Hace ya tiempo que me cansé de ser el blanco perfecto. Blanco de cualquier alma humana con afán de encariñarse con alguien sin más compromiso que el sentirse bien consigo misma. Ahora me he armado hasta los dientes y me he refugiado en mi base secreta. Desde aquí tengo buen ángulo de disparo así que... ¡cuidado! Donde pongo el ojo pongo la bala...