El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

26 marzo, 2007

Amelie

El sábado era un día como otro cualquiera, mi cabeza estaba plagada de nubes grises y negras. El afán de intentar no caer en la rutina me hizo salir de mi cascarón por un momento y trasladarme a salir a un lugar más o menos cercano y familiar, Vigo. Fuimos de cena. Eramos así como 15 personas, en su gran mayoría chicas.
A pesar de la multitudinaria compañía yo me sentía un poco triste en el fondo, el porqué todavía no lo tengo muy claro, quizás haya sido esos días en los que odio ser mujer, quizás el simple hecho de haber añorado tiempos mejores. El cambio de estación estaba en marcha y yo ni siquiera me había dado cuenta. Hablé, reí, cené y bebí. "Tras varios tequilas las nubes se van pero el sol no regresa" recordé entre pensamientos mudos.
Los locales estaban llenos de gente, chicas guapas, no tan guapas, chicos plumero, gays sin más... Y entre tanta gente, bullicio y luces de discoteca vi un rayo de sol. Una chica majísima y preciosa que me llamó la atención a pesar de su edad. Intimamos a lo largo de la noche y me hico reír, gracias a sus besos conseguí rescatar esa "esperanza" de creer en el ser humano. A penas la conozco pero me muero de ganas de saber hasta el último detalle de su vida.
PD: He vuelto a sonreír, gracias Amelie.

No hay comentarios: