El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

03 noviembre, 2018

Novidades pouco novas

Levo algún tempo sin pasar polo meu blogue, o meu recuncho seguro onde vomitar as cousas que levo por dentro. Quizáis fuxa de certos sentimentos que me removen por dentro ou quizáns en todo este tinglado haxa demasiados recordos... O certo é que dende hai moito tempo non me paro a escribir o que sinto porque, ao meu modo de ver, vou xestionando mellor as cousas que me pasan. Son consciente de que certas reaccións son viscerais pero as asumo coma tal e non me sinto culpable por eso.

Nos últimos meses pasaron moitas cousas e maila todo sigo "felizmente zoocial", agora volco parte das miñas enerxías en escribir noutro blog... pero ese novo blogue non é sobre min, é sobre cans e unha enfermidade moi contaxiosa que sufrimos na casa dende a chegada de Koi, Galguitis Aguda... nese blogue escribo as historias que me mandan outras casas adoptivas de caralápices (enténdase como tal galguis que veñen a Galicia a vivir), case todas de Galgos 112...

Que tolería, os últimos meses entre os nosos cans e o drama de Torito... un can 10 que o adoptan e devolven 2 veces seguidas en menos de 15 días... en fin, non quero opinar sobre esto aquí pero direi que hai xente que é do peor... Quizáis a novidade máis importante destes últimos meses foi o meu cambio de estado civil, si... agora son unha muller casada, e felizmente ademáis... tamén hai cousas negativas que pasaron neste tempo e que asumo con todas as consecuencias (entre elas prescindir do que se supoñía que era unha boa amizade)... mais non me arrepinto de tomar as decisións que tomei, resultado final de un cúmulo de torpes malosentendidos... pero cando unha bola de neve roda por unha ladeira faise cada vez máis grande e chegado un punto non se pode parar ainda sabendo que poida causar estragos.

Espero non tardar demasiado en voltar a escribir... polo de agora xa me despido. Atrás quedan xa decisións tomadas co corazón nun puño. Seguirei en pé maila todo, porque ser feliz é cuestión de actitude fronte aos malos momentos... e como esta menda de malos momentos sabe algo non lle queda outra máis que ser unha resiliente (grazas Elisa por ensinarme esta cualidade).

Sede felices, segue a ser de balde e non esquezades sorrír porque un día sen sorriso é un día perdido.