El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

03 febrero, 2013

Flipando coa peña. Segunda entrega... cada día máis

Outra vez escribo por "inspiración social". Non deixo de abraiarme co comportamento da xente, cada día escoito tonterías máis grandes e se cadra peores. En cuestión de cinco minutos, que é o que dura o meu descanso visual, reunímonos cinco persoas nunha sala de descanso, catro mulleres e un home. O home empeza a relatar:
- Onte pasei por diante do museo do MARCO e había unha manifestación de feministas...
Unha das rapazas o interrumpe:
- Gritaban "queremos pito, queremos pito"... - e ríese do mal chiste que acaba de facer. A miña cara cambia de súpeto e unha mezcla de ofensa e enfado non pode disimular na miña expresión.
- Eh! Era unha broma!, mala, pero unha broma - intentando retractarse do dito.
- Pois eu son feminista e me acabas de insultar directamente...
- Que era unha broma, muller! -, nin puñetera gracia me facía o asunto...
O rapaz sigue contando o porqué real da manifestación:
- Era unha manifestación "dos en uno", en contra de la violencia de género y en favor del gallego...
As outras dúas rapazas interésanse un pouco pola conversa para ver en que acababa o asunto pero por agora non din nada. O rapaz ponse en modo "profesor" a dar unha lección e no argumento emprégame a min como apoio dialectarl:
- Lupi está de acuerdo conmigo en que hombres y mujeres somos diferentes... y bueno, pienso que el hombre es el sexo más fuerte... y para trabajar se nota... - empeza a liarse a cousa- a ver, nosotros somos simples... nos enfadamos enseguida y claro, es muy fácil que lleguemos a perder los papeles dando una hostia, somos agresivos... pero vosotras, mujeres... sois maltratadoras psicológicas, en las separaciones le negáis el acceso al hijo al padre, lo ponéis contra él... nos machacais psicológicamente y claro, eso no se puede demostrar...
A miña cara ía en ascenso e o enfado aumentaba con cada tontería que salía pola boca:
- Pues si las de ayer gritaban eso de "el machismo mata"... pero o feminismo también, cuántos hombres se suicidan porque sus mujeres las maltratan psicológicamente... eh? Eso no sale en el periódigo pero también pasa
Unha das rapazas que non intervira ata o momento asinte coa cabeza e di que si que hai casos de maltrato psicolóxico de mulleres a homes. Eu xiro a cabeza e miro para ela que continúa dicindo:
- E que unha hostia dancha e pasa pronto, pero o maltrato psicolóxico é moi duro... - a miña resposta é clara:
- Todos os casos de violencia machista van ligados a un maltrato psicolóxico previo, así que non, unha hostia non cura pronto! - e continuo- Non sei se coñeces algún caso cercano de violencia machista de algún tipo? - nega coa cabeza- Pois ao mellor deberías informarte máis...
A cuarta rapaza que estaba na sala non se pronuncia sobre o asunto, so observa e ao rato marcha ao seu posto de traballo.
- O machismo mata, non hai más que abrir o xornal cada día e ver o que acontece. E non so ocorre o que sale na prensa, hai moitas mulleres que sufren violencia de algún tipo e non sae a prensa e nin sequera van a comsiaría en forma de denuncia... é triste, pero certo. Non se pode frivolizar con este tema deste xeito así que é mellor que calemos un pouco.
O rapaz toma a palabra e cambia de tema empezando a falar do segundo motivo da manifestación que atopara:
- Ja! Y lo del gallego? Lo del gallego tiene tela... Yo, como padre, quiero que mi hijo etsudie gallego... que sepa algo de Rosalía y esas cosas... pero de ahí a que tenga que asistir a clases de matemáticas o "coñecemento do medio"... prefiero que le den clases en inglés. Además, ¿a dónde vas con el gallego?
Nese momento marchei do lugar decindo entre dentes aquelo de "que atrevida é a ignorancia". As tonterías eran tan grande que a presión que sentía na salita me impedía estar alí sen perder a miña boa compostura.

Aquí ven a miña reflexión: estamos parvos? A resposta que me ven á mente é ben clara, SI. A falta de respeito e ignorncia fai que a boca diga estupideces supinas. Non podo con algunhas cousas, non quero moestarme en ter que explicar á xente que a ignorancia é ben atrevida, prefiro ser dona do meu silencio que esclava das miñas palabras. Como vou razoar con xente con unha sola neurona? Se lle pides que te escoite non lle podes pedir que razone... Raios! Fala no idioma que queiras pero respeta aos demáis, que non é tan complicado! Xa non podo conter a miña mala ostia, estou cansa de aguantar "gilipolleces"!