El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

29 octubre, 2007

En pecado



El infierno, al fin y al cabo, no es un sitio tan horroroso. Si lo pienso bien me gusta la idea de ir al infierno en la otra vida, después de todo en invierno no hace tanto frío. Las barbacoas están a la orden del día, pues las brasas ya vienen echas y a mí me encanta el churrasco, los pinchitos morunos, el pollo a la brasa, el conejo asado...
Pensándolo bien, cometamos todos esos pecados que nos harán arder en el infierno pues tú eres la causante de mi delirio pecador. Dame la mano y vámonos juntas al fin del mundo, allí pagaremos por nuestros pecados carnales pues nos gusta cometerlos. Pecadoras, amén.

17 octubre, 2007

Este mundo que va... (by M. Bosé)

El tiempo pasa y no de largo
y hay quien no se entera que
somos los mismos envueltos en novedad.
Me dices : "Cambias.. sin embargo
tu entusiasmo sigue ahí
no me has preguntado si me da igual o no
Oh! No.
Amor, te escribo y soy testigo
de lo que se pierde y voy
a acostumbrarme aunque me cueste...
Dáme al menos tiempo y que respire
no es un arte fácil prometer
dáme al menos tiempo de despedirme
Porque en un mundo que va
a la velocidad del rayo
aguanto el vuelo más si me agarro de tu mano
acompáñame hasta donde pueda llegar
en este mundo que va como la luz del pensamiento
el mérito está en no quedarme en el intento
y aunque no lo quiera ¿ Que duda cabe ya ?
Que este mundo va
Me primavero y me otoño
me estío y me invierno
me adapto con seriedad...
Dáme al menos dos oportunidades
y tus ojos me verán crecer
dáme al menos un par de posibilidades...

16 octubre, 2007

Sabado noche

Dicen que estoy hecha una "cacolitas" pues después de tres albariños y dos cubatas de ginebra con limón iba borracha. El sábado ese fue el panorama, yo era la guardiana que tenía que custodiar las llaves del coche y ni eso me dejaron hacer. Me cachearon... Qué fuerte! No me dejan ni cumplir con mi cometido, era muy consciente de mis limitaciones y no tenía pensado coger el coche en aquellas condiciones...
Supongo que la misma cantidad de alcohol a diferentes personas no le afecta igual... a mi el alcohol me pillo con las defensas bajas y despues de un viaje al baño me dio el subidón, aún no sé por qué extraño motivo. Vaya nochecita, al final no traje yo el coche y llegamos sanas y salvas a casa para dormir en amor y compañía.

PD: Por hoy os dejo tranquil@s con mis cursiladas. Gracias por vuestra atención y paciencia.

08 octubre, 2007

Muchas palabras para al final decir lo que ya sabes

Siempre he tratado de explicar comportamientos irracionales, comprender y expresar lo que las palabras no dicen, un gesto, una mirada. En ocasiones soy capaz de comprender los gestos y las miradas y espero no equivocarme cuando siento lo que siento cuando me miras a los ojos.
Sé que es un tópico del amor pero me pasaría las 27 horas del día mirándote sin cesar, comprendiendo cada movimiento ocular, cada brillo, cada sombra. Dicen que siempre se me dio bien expresar los sentimientos pero cuando estoy pletórica no encuentro de entre mi vocabulario las palabras precisas para describir lo que siento ahora. Me he enamorado como nunca lo había hecho, a un nivel tan profundo que en ocasiones me da miedo por la manera de compenetrarnos. Si yo pienso en ella y le mando un mensaje desde el móvil ella me deja a mi uno en el MSN al mismo tiempo, si yo pienso de hacer una cosa ella lo dice. Jamás me había pasado con nadie y por eso me siento pletórica.
Mi vida es plena cuando nos abrazamos, cuando mirandome a los ojos me dice sin palabras lo mucho que me quiere. Es mi niña y quiero todo lo mejor para ella. Quiero abrazarla cuando le necesite, arroparla en las frías noches de invierno, dedicarle una sonrisa al amanecer para que así tenga un día perfecto, darle todo lo que necesita en el momento preciso, jamás a toro pasado. No dejaré que la rutina apague nuestra ilusión, no dejaré que la monotonía anide entre nosotras y tampoco que la tristeza de mi penumbra (que siempre la tengo presente) vuelva a resurgir para llevarme con ella hacia lo mas hondo. Trataré por todos los medios de no pifiarla y que los momentos malos (que posiblemente lleguen algún día) sean lo más llevaderos posibles.
Porque más de 24 años enseñan mucho en la vida y a mi me enseñaron a poder comunicarme, pues antes no sabía, no quería o es que simplemente no confiaba plenamente. Tantos años me hicieron aprender que ante el menor síntoma de malestar emocional debía actuar.
Porque hay algo muy dentro de mí que desea que esto sea para siempre (por mucho que ese "para siempre" sea demasiado tiempo) y que pronto pueda demostrar a diario que esto que escribo, y que tantas veces te he dicho, es del todo cierto. Te Quiero, mi niña.
Ojalá no me faltes nunca, te necesito.
PD: Habrá quien piense a leer estas líneas "¡menuda pastelada!" y diré yo "¡envidia cochina!". Habrá otros que dirán: "¡Qué cursi!" y yo diré "en el fondo siempre lo he sido"

04 octubre, 2007

3 en 1...



Este verano, gracias a mi hermana, he podido recuperar esta foto. Mi abuela con dos de sus nietos favoritos, entre los que me incluyo.
Me pareció lícito hacer una mención honorífica ya que hace tiempo que no le dedico nada en el blog a ella. Yo sé que que ella sabe que aunque no le escriba, la tengo siempre presente.
Le enseñé esa foto a un conocido y su expresión fue: "qué mirada más dulce, seguro que es una muy buena señora" Y yo maticé: "Lo fue". En efecto fue una gran persona, una buena señora y la mejor abuela que cualquier nieta pueda desear. Más de un año sin ella pero sigo teniendo esa sensación, me parece haberla visto hace tan solo un rato. Y cada vez que quiero hacer mención de cualquier frase o consejo que me dio tiendo a decir: "Como dice mi abuela...", y entonce me acuerdo que lo decía pero no me entristezco. La recuerdo siempre y siempre trataré de hacerlo.