El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

17 septiembre, 2009

Algo máis que unha historia de amor

Había unha vez, nun país moi moi lonxano unha criatura verde e reservada. Esta criatura facíase chamar Shreky e vivía nunha ciénaga con moitos métodos de defensa para evitar intrusións indesexadas. Esta criatura non quería que ninguén se adentrase no se mundo e tiña á entrada, un foso con cocodrilos e unha muralla moi grandes, carteis de perigo para alertar a posibles visitantes curiosos. Moita xente que se paseaba polas cercanías saía despavorida ó ver tanto sinal de advertencia, o perigo cheirábase no aire.

Certo día unha princesiña verde chegou por casualidade ás portas desta fortaleza, non sei se foi a curiosidade ou simplemente a sorte quen fixo que a princesiña entrara sen maior problema á fortaleza que Shreky se fixera ó longo dos anos. Non sei se Fiona, que así se chamaba a nosa princesiña verde, era consciente de tanta defensa. A cuestión é que sorteou sen maior problema o foso con cocodrilos, adentrouse por un burato que existía na muralla e chegou a dentro da fortaleza. A Shreky gustoulle esta visita inesperada e quedou prendado da súa mirada e do seu sorriso. Shreky, que é moi despistado, tiña trampas, pasadizos e algún que outro método máis de defensa no interior do castelo, e olvidara desactivalas para a súa princesa.
Un día, Shreky quedou preso nunha das trampas e bloqueado sen poder saír temía que a súa princesa marchara pola súa ausencia, pero non foi así, Fiona estaba ahí unha vez puido escapar da súa propia trampa pero tivo que marchar por un curto periodo de tempo. Entón foi Fiona quen temía que á súa volta Shreky atopara unha princesa diferente que a sustituira, o que non sabía era que Shreky só tiña un desexo, poder vela de novo.
Durante a súa ausencia Shreky entretívose pasando tempo cos seus amigos Asno e Gato. Aínda que na compaña dos seus amigos Shreky o pasaba xenial botaba de menos a voz de Fiona, os seus beizos, o seu sorriso, a súa mirada... O recordo dos bicos de piruleta facía a Shreky soñar con que tiña poderes e ó pechar os seus ollos podía viaxar no espazo e plantábase alí onde estaba Fiona, e así podía abrazala, bicala e sentila a poucos milímetros. Xa non quería máis defensas, escudos nin trampas no espazo que puidera compartir coa súa amada e rompeu todos eses obstáculos mostrándose vulnerable ante a princesa. Eso foi unha mostra do que estaba disposto a facer por facer por amor, desmontar as defensas, tratar con cariño á princesa dos seus soños.
Había no noso país centos, incluso miles de princesas de diversos colores pero sólo Fiona cumplía as expectativas de Shreky, e éste fíxolle saber esta noticia á protagonista desta historia. Shreky amanecía todos os días pensando no seu amor e automáticamente toda nube gris desaparecía, os días negros, grises e marróns deixaban de ser colores tristes. Agora o soño diarío de Shreky era poder durmir abrazado a Fiona, tela preto, sentir o seu respirar, escoitar o latir do seu corazón e estar pel con pel durmindo abrazados. O desexo mantiña viva a ilusión de facer cada vez máis plans de futuro a curto prazo e eso o facía sentirse ben...
(continuará)

16 septiembre, 2009

11-S Un día para recordar

Día memorable el de ayer. La historia recordará siempre esa fecha por el terrible atentado terrorista de hace unos años. Yo, hasta la fecha de ayer (recordemos 11 de septiembre del año 2009), también recordaba ese día por el suceso pero ayer se ha sumado a mi recuerdo un momento idílico por el que recordaré siempre esta fecha.

Paz, tranquilidad y sosiego reinaban en el escenario de una playa, la oscuridad había tendido su manto de sombras sobre las afortunadas figuras que por la arena paseaban. De vez en cuando algún individuo distraído paseaba por las cercanías de dos cuerpos abrazados, ajenos a los paseantes y sus mascotas. Desde lejos no se distinguía las diferencias que hacían único a cada ser que por la playa paseaba. Desperdigados, uno aquí y otro allá, paseaban personajes anónimos por la arena en una cálida noche de septiembre.

Sentadas en la arena se intuían dos figuras que al poco de abrazarse se fundieron en una sola. El mar murmullaba en una voz tenue que ambientaba con paz el ambiente, la arena jugaba al escondite, colándose en el calzado de nuestras dos figuras para hacerle cosquillas entre los dedos de los pies. El silencio, a veces roto por el sonido de las pequeñas olas que venían a romper a la orilla, reinaba por doquier, salvo donde la figura que se divisaba a lo lejos compuesta por nuestros dos cuerpos protagonistas, el tuyo y el mío.

Guardo ese momento entre los más bonitos recuerdos de mi mente. Desde no hace tanto tiempo disfruto de las más pequeñas cosas como algo grandioso, una caricia distraída en el cine, un beso furtivo en los labios de la boca soñada, una mirada profunda, una sonrisa cómplice... Esos pequeños momentos hacen de la felicidad algo efímero pues el momento en sí es corto, pero su recuerdo dura siempre y sin esos buenos recuerdos, los malos momentos serían una tortura eterna.

Una cita de ensueño, un paseo bajo la luz de la luna en la mejor compañía posible, disfrutando cada segundo de esa presona. Una persona, que como yo, disfruta de esas pequeñas y sencillas cosas que endulzan la vida. Las estrellas ajenas a aquel momento brillaban en el cielo cual luciérnaga en el manto negro de la noche, en la arena dos cuerpos fundidos en uno por un abrazo profundo, impregnado de sentimientos. Y a pesar de la oscuridad cuando tu mirada se cruzaba con la mía no podía dejar de sentir, en aquel momento y lugar, que el mundo se detenía un instante y que ningún problema era lo suficientemente grande como para romper la magia de aquel instante.

Quizás me tachen de "cursi" pero no me avergüenzo de lo que siento ni escribo porque es de verdad. Sé que la eternidad no existe y que "para siempre" suena a condena pero hace unos días me he dado cuenta que existe una forma de congelar el tiempo y es escribiendo desde el corazón el instante deseado, por eso hasta el momento he congelado varios instantes en forma de palabras. Por eso el 11-S es ahora unos de mis momentos congelados, un momento que existirá de alguna forma "para siempre"... Y si el día de mañana me doy un golpe en la cabeza y me olvido de todo leeré estas líneas y me acordaré de tí y de mí abrazadas en la playa una cálida noche de septiembre, cuando el verano va tocando a su fin, entonces sabré que en este preciso momento (congelado en mi memoria) que "Te Quiero".

09 septiembre, 2009

Que o saiba todo o mundo

Porque cando te miro ós ollos se para o mundo, cando te toco comezo a tremer como un adolescente que está a piques de recibir o seu primeiro bico de amor e cando no cine me agarras a man e o teu dedo xoga pola miña palma sinto paz, cando ese mesmo dedo continúa ascendendo polo meu brazo a pel se me pon de galiña e quero deter o tempo.
Entón mirote de novo e sin quitar ollo da pantalla sigues xogando distraida co teu dedo no meu brazo e eu reposo a cabeza no teu hombro e aproveito para sentir a túa esencia e pecho os ollos e sinto máis paz, ningún problema é o suficientemente grande como para romper ese momento de contacto físico, entón desexo poder sentirte mentras durmo. Encantaríame poder abrir os ollos tras un sono apacible e ver a túa cara na miña almofada, sentir o latir do teu corazón ó abrazarte e o calor do teu corpo espido xunto o meu.

Ás veces sítome coma unha besta con unha flor na man, as terribles zarpas da besta rompendo a beleza delicada dunha flor. A flor, a preciosa e fráxil flor tocada por unhas mans que poderían considerarse privilexiadas, rompendo en anacos a fráxil planta pola torpeza dunhas mans duras, grandes e con pouco tacto.

08 septiembre, 2009

Echando la vista atrás

Hoy tropecé con un fragmento del pasado, un trocito de texto que escribí hace ya más de 3 años pero considero que tiene que tener un hueco en lo que escribo últimamente, un modo de recordar como fui y como mis ideales se han ido puliendo en estos tiempos.

“El camino de la vida está sembrado de verdes campos inmensos y que bajo su apacible baile al son del viento se esconden baches y piedras. Camina junto a tu gente por tu sendero verde evitando tropezar dos veces con el mismo obstáculo. Ojo con las personas de las que te rodeas porque muchas veces son ellas las que hacen que te caigas, mantén los ojos abiertos y la fe puesta en el futuro”

06 septiembre, 2009

Sen noticias (actualizando ó personal)

Hai un mes que non publico nada, e esta vez vouno facer en galego. A ausencia de noticias, segundo din os ingleses son boas noticias (o dito ven sendo algo así como "no news, good news") e o certo é que nun mes pasoume un pouco de todo. Non deixei de ser feliz nestes últimos tempos pero si tiven uns días moi negros...
A historia comezou con molestias de garganta un sábado calquera, pola noite a penas tiña voz... a eses problemas de saúde sumouse que os plans que tiña para esa fin de semana non sairon de todo ben e o que se supoñía que ía ser unha noite de soños doces de dous corpos abrazados non puido ser porque o outro corpo en cuestión tivo problemas máis agudos de saúde. Así o domingo que se supoñía que sería de paseos románticos a carón de mar quedou gardado no tinteiro esperando, como esperan os contos a ser escritos por esa mesma tinta. O luns comezou peor, o meu estado de saúde foi a menos e tiven que acudir ó médico a que me dese unha baixa, larinxite aguda, vamos unha teleoperadora sen voz, a cousa máis inútil da historia do planeta.
Despois de acudir ó médico unha tráxica noticia, unha moi boa amiga marchara deste mundo sen despedirse, o que se traduciu e dous días de tanatorio, abrazos emotivos, reencontros inesperados e lamentos. Tanto tempo sen reunirnos as amigas do instituto e tivémonos que xuntar en tan tráxica situación, o que si sabiamos de seguro era que nunca esqueceríamos a Marta. Os seguintes días non foron moito mellor, moitos pensamentos negativos, demasiado pesimismo e unha soa imaxe, o efímero da vida. Todo esto sumado á nostalxia do amor facían que me afundise nun pozo de areas movedizas, onde cada movemento, por pequeno que fora iba en aumento da profundidade á que me afogaba. Menos mal que vin a luz, recordei esa mirada, ese sorriso e eses bicos que tanto botaba de menos e servíronme de estrela polar, aínda que vía as cousas negras sabía que ese era un motivo para non perder o norte, e non o perdín.
Sumouse despois que me reincorporei ó traballo demasiado cedo e só puiden traballar dous días para despois proceder a coller outra baixa, recaída da larinxite e esta vez os medicamentos foron máis contundentes. Unha semaniña máis de baixa e a fin de semana que houbo de por medio supoñíase que a ía pasar na miña casa, pero as presións dunha nai que quere coidar da súa filla enfera fixo que quedara na casa materna. A mala sorte quixo que a sorpresa que me quería dar o meu amor non se puido dar, todo por non concretar as cousas... un malentendido que se sumou a tantos días negros.
Cando xa por fin me recuperei e me reincorporei ó traballo parte dos meus compañeiros foron trasladados, uns a outro edificio na outra punta da cidade e algúns á cola do paro. Esa semana puide por fin abrazar de novo a ilusión, a miña estrela polar... acudimos ó cine a ver unha peli de ladróns de banco e os seus bicos souberonme máis doces ca nunca, tras tantos días anhelando eses beizos soubéronme coma nunca. Ó principio foi algo extraño e pode que incluso incómodo pero despois limamos as asperezas falando de todo este tempo e todas as calamidades e malentendidos dos días anteriores. Menos mal que falando se entende a xente... Agora xa todo parece que volveu á normalidade, xa teño voz, voltei ó traballo e á miña casa viguesa... A rutina fai máis levadeiros os días ainda que non podo esquecer que Marta xa non está entre nos, pero nunca, nunca a habemos esquecer os que nos consideramos nalgún momento os seus amigos.
PD: Non estou acostumada a escribir en galego así que seguramente vos poidades atopar con algunha falta pero perdoade a falta de costume se repetimos idioma tentarei facelo mellor