El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

28 febrero, 2009

Lo bueno del tiempo es que coloca a cada cual en su sitio y te das cuenta de qué calaña es cada persona. Yo debo estar siendo colocada en un lugar donde nadie presta atención porque para las cosas realmente importantes me siento sola. Bien es cierto que sola se hace el camino de la vida, mas saber que puedo contar con alguien me daría fuerzas. Intento ser fuerte y ver lo positivo del mundo, un día estoy eufórica y al otro melancólica. Mucha gente que no me conoce opina que estoy loca (dicen que en el buen sentido) pero no saben ver más allá de las payasadas y gracias que tengo que hacer para no mostrar fragilidad, no aprencian la grandeza de un mísero ser humano corriente, leal y sincero.
Para mí misma: La semana pasada cumplí un año más, ahora me sitúo más cerca de los 30 que de los 20 y pensé que algunas personas que creí importantes se acordarían de mí ese día, pero una vez más me han defraudado. En el fondo creo que ya me lo esperaba pero me ha dolido un poquito más de lo que me esperaba. Tengo que deshacerme de esta energía negativa que llevo guardada en el fondo que no deje que lo positivo aflore. A la gente que le den morcilla porque lo único que cuenta en esta vida soy yo misma. Mentálízate zoocióloga, tanto analizar, tanto analizar y no consigues disfrutar plenamente de tus pequeñas alegrías.