El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

28 abril, 2011

"El cuerpo grita ... lo que la boca calla"

"La enfermedad es un conflicto entre la personalidad y el alma" Bach.

Muchas veces:
El resfrío "chorrea" cuando el cuerpo no llora.
El dolor de garganta "tapona" cuando no es posible comunicar las aflicciones.
El estómago arde cuando las rabias no consiguen salir.
La diabetes invade cuando la soledad duele.
El cuerpo engorda cuando la insatisfacción aprieta.
El dolor de cabeza deprime cuando las dudas aumentan.
El corazón afloja cuando el sentido de la vida parece terminar.
La alergia aparece cuando el perfeccionismo está intolerable.
Las uñas se quiebran cuando las defensas están amenazadas.
El pecho aprieta cuando el orgullo esclaviza.
La presión sube cuando el miedo aprisiona.
Las neurosis paralizan cuando el niño interior tiraniza.
La fiebre calienta cuando las defensas explotan las fronteras de la inmunidad.
Las rodillas duelen cuando tu orgullo no se doblega.
El cáncer mata cuando te cansas de "vivir".
¿Y tus dolores callados? ¿Cómo hablan en tu cuerpo?

Es curioso como estas palabras pueden tener algo de razón, en mi caso suelo padecer de la garganta y puede que en ocasiones se deba a ese "tapón" que me impide desahogarme, una barrera que me pongo a mi misma de manera inconsciente y que no puedo evitar. He reflexionado sobre esto y podré poner solución pronto.

25 abril, 2011

Maneras de amar

Hay infinidad de maneras de maneras de amar y ninguna es mejor o peor que la otra, todas y cada una de ellas son perfectamente válidas y respetables. Hay quien ama con los ojos, con la piel, con palabras, con hechos, con la mente, con el corazón, con el alma, con gestos, con recuerdos, con silencios... Yo simplemente amo con todo mi ser.
Puede que cualquier frase o palabra que pueda decir para amar la haya dicho antes, puede que incluso se lo haya dicho a alguna persona en el pasado, pero lo que es seguro es que, aunque no sea exclusivo ni único todo aquello que haya dicho, es REAL. No sé por qué siento lo que siento con esta intensidad pero no me importa, me gusta sentir así y solo yo sé si es o no cierto. El resto del mundo podrá suponer e imaginar esto que describo por mi manera de mirarla, tratarla o tocarla.
No puedo quedarme quieta, inmóvil ante la mediocrida de una sociedad triste y gris, no quiero hacerlo. No quiero dejar que los celos estropeen algo maravilloso, pues muchas veces los celos son mentira y nosotras verdad. No quiero dejarme invadir de nuevo por la inseguridad porque el miedo se alimenta de cosas como esa y para estas cosas el miedo debe quedar a un lado.
Amar es ser valiente, exponer todo tu ser a otra persona, entregar lo mejor y lo más sensible que hay en nosotras mismas, arriesgarse a abrir tu corazón y tu mente a otro ser. Ahí no puede haber dudas ni miedos y la confianza es básica. Yo tengo una manera de amar diferente al resto, basada en todo lo que he dicho y en el contacto directo, una caricia, un abrazo, un beso... y si, a veces tengo miedo pero no dudas de que lo que siento es real como la vida misma.

18 abril, 2011

Detendo o tempo con palabras

Sempre desexei poder deter o tempo, e nese intento de facer eterno o pasaxeiro descubrín o amor. Non un amor supérfluo sinon un que se escribe con maíusculas, un amor con nome propio. Ogallá fose quen de deter o tempo nese último bico furtivo que nos demos hai xa varios días, pero resona o o eco dos seus beizos ó bater cos meus na miña mente. O sabor da súa boca impregnada no meu subconsciente pulula entre os meus recordos máis recorrentes, e encántame sorrír ó pensalo.
Boto de menos o tacto da súa pel sobre a miña, esa pel suave que tanto me gusta percorrer bico a bico na súa totalidade. Esos momentos están na miña mente gravados e cada vez que imaxino aquelas imaxes, situacións case de película, sinto unha inmensidade de sentimentos positivos. Síntome afortunada por ter un amor desas características, que me quere ainda que ás veces non diga nada, e que me fai sentir viva como xamáis me sentín nunca.
Se puidera deter o tempo faríao naquel momento en que os nosos beizos se xuntaron para formalizar o obvio do momento, para reflectir o amor que dúas mulleres se profesan, dúas mulleres. E que se o meu amor é unha muller? Nunca esperei ter un Romeo e non imaxinei rematar atopando unha Julieta destas características, son afortunada. Ela é marabillosa!

11 abril, 2011

A los que van de "guays"

Esta carta va dirigida a lo que Chaplin denominó Tomenia en su película "El gran dictador", bueno, más en concreto a uno de sus habitantes del que no quiero ni mencionar el nombre:
Estimado habitante de Tomenia,
Desde hace algún tiempo vengo llenando el vaso de mi paciencia con tus tonterías. Pues bien, el límite se ha sobrepasado y ya estoy realmente harta, de tus correos estúpidos sobre política y economía europea a modo de leña para el fuego de tu EGO. Cansada ya de tanto correito en los que pones a Tomenia como salvadora de Europa y sobre todo delos países mediterráneos.
Pues te diré una cosa, que a lo mejor te cuesta entender, leo los periódicos bastante a menudo, y lo que pase en la camarilla de la canciller alemana me importa más bien poco. Lo que me resulta llamativo es ese dedo acusador de unas personas (sobre todo hombres algo frustrados por el hecho de tener de mandataria a una mujer) que juzga cual pecado capital las acciones de una política , que se deshace de sus detractores del mismo que sus homólogos varones.

¿Qué es lo que os pasa, habitantes de Tomenia, tenéis que aumentar vuestro ego con ese tipo de noticia? ¿Áun no habéis superado la derrota de la Primera Guerra Mundial y los tiempos de Hynkel? Parece que esa ideología del nacional-socialismo pervive en muchas de vuestras mentes haciendo que tengáis la necesidad de alimentar ese Ego, solo os falata proclamar la raza aria como superior y volver a aquel antiguo régimen dictatorial.

Puede que España esté en crisis y que nuestros vecinos portugueses se hayan hundido con todo el equipo y que ahora necesiten un rescate económico por parte de la gran Europa. Un rescate en el que España también paga su parte del pastel (y eso que no está el horno para bollos) ,que tal y como pintas en tus correos parece que el único salvador de la comunidad europea es Tomenia. En ocasiones tengo la sensación de que seguís tan acomplejados como al final de la IGM, y precisamente de sa frustración pero más en concreto de Osterlich un enano encabronado, con muchos complejos y unas ganas terribles de gobernar el mundo.

Aparca ya tus complejos y deja de tirar piedras contra los demás para sentirte mejor, ¡supéralo! Tomenia es lo que es y España también es lo que es por casualidades históricas. No seríamos nada sin todo el pasado que arrastramos, y estaría bien, por una vez, aprender de los errores del pasado. Aprendamos a ver a los demás por sus semejanzas y no por sus diferencias, porque lo único que nos diferencian a tí y a mí es que yo he nacido por accidente al norte de portugal y tú en Tomenia (y repito, por accidente y de forma casual, porque si hubiésemos nacido en África otro gallo nos cantaría: no seríamos quien somos ni pensaríamos lo que pensamos). Así que por favor, deja ya de meter el dedo en la yaga, y supera ese complejo, nadie es mejor que nadie, las fronteras son meramente casuales y los países actuales un accidente del transcurso de la historia.

Si resulta que al final con Hynkel (y es muy triste decirlo) es cuando mejor vivía el pueblo tomenio. Y resulta curioso que el más orgulloso de los tomenios, que resulta que era de Osterlich, él era quien alimentó ese ego y ese complejo de superioridad y que se las arregló para poder llegar al poder de una gran potencia mundial entonces en declive, con una deuda que tuvieron que asumir por ser los perdedores de la I Guerra Mundial. Ahora que ya habéis cumplido y pagado la sanción que se impuso entonces, resulta que os subís a la parra (y esta es una expresión que se utiliza en España -este país de gente pobre, ignorantes y que es destino de mucho de vuestro turismo- cuando uno se crece de manera desproporcionada y va avasallando por ahí)...

Pasa página y avanza, rompe todos esos complejos que arrastras y empieza a mirar como iguales al resto de la humanidad, porque te recuerdo que tienes una esposa española y un hijo que muy a tu pesar (por lo que estás demostrando) es español. Así que si no puedes aparcar tus complejos córtate un poco y respeta como nosotros te respetamos, recuerda que fuiste bien acojido en un hogar gallego sin miramientos, sin tener en cuenta país de origen, tu color de pelo o tus ojos. ¡Espabila, coño! A ver si va ser verdad que vas de "guay" y no llegas ni a la categoría de "chachi".

09 abril, 2011

Más allá

Hoy se me ha dado por escuchar música positiva y me topé con algunas canciones de Gloria Estefan. Hoy me pasé la mañana ayudando a mi madre con la casa mientras cantaba sus canciones al son de la escoba y la fregona. Hoy me quedo con estos versos de la canción que lleva por título "Más allá" que, aunque trate de la Navidad, estas palabras me han hecho sonreír.

(...)Cuando brota una oración cuando aceptas el error
cuando encuentras lugar para la libertad hay una sonrisa más.
Cuando llega la razón y se va la incomprensión,
cuando quieres luchar por un ideal hay una sonrisa más.

Hay un rayo de sol a través del cristal
hay un mundo mejor cuando aprendes a amar

Más allá del rencor de las lágrimas y el dolor
brilla la luz del amor dentro de cada corazón. (...)

Y en otra orden de cosas, aunque siguiendo con canciones de la internacional Gloria me marcho cantando una de las canciones que más me gustan de ella "Con los años que me quedan por vivir". Por supuesto siempre que la canto pienso en mi amor porque es uno de mis motivos favoritos para sonreír cada mañana, para despejar el cielo de nubes e uno de esos días grises que tengo a veces.
Hace ya algún tiempo que no le dedicaba un artículo o unas palabras bonitas en el blog, porque creedme cuando digo que casi a diario le digo cosas bonitas que no voy a publicar porque la privacidad es muy importante. "T" eres maravillosa y aunque yo a veces esté en la Inopia estás siempre conmigo en cada sonrisa, en cada gesto... Te quiero, cariño.

07 abril, 2011

"Vivo sin vivir en mí,
y de tal manera espero,
que muero porque no muero."

Estos versos de Santa Teresa de Jesús me han dado que pensar y todo porque hoy en el trabajo hablando con una compañera vinieron a colación de una conversación que a penas recuerdo. Sé que el poema igual que la mayoría de su obra es sobre temática religiosa (y yo con esos temas no me suelo meter demasiado) pero estos versos me han hecho reflexionar en como adapto lo dicho en esa estrofa a mi vida personal.
Siguiendo el paralelismo del primero de los versos le dije a Meri, la compañera de trabajo con la que charlaba sobre la vida en general, "Muero sin morir en mí". Ella opinó que lo que acababa de decir no tenía mucho sentido, y puede que algun@ de vosotr@s pueda estar de acuerdo. Pues bien, aquí empieza mi reflexión:
Durante la primera veintena de mida (aproximadamente) no reparé en la levedad de cualquier vida y de la mía propia. Sabía perfectamente que todo ser vivo "nace, crece, se reproduce y muere" por lo que el funesto final cabe esperar en el momento de la concepción de la vida. Pero claro, estas cosas se aprenden con el tiempo por mucho que se hable de muerte a diario (no hay más que ver la televisión y los diarios) y siempre que la muerte llama a la puerta de alguien cercano. Entonces es cuando te das cuenta de la insgnificancia de una vida.
Pero no me quiero poner negativa, ni drástica y mucho menos triste, pero morir es parte de la vida y la frase que he dicho esta mañana tiene mucho sentido, por lo menos para mí porque cuando se pone fin a algo es acabar con su vida (se puede aplicar incluso a cosas o fases de la vida si consideramos su creación o inicio como origen de existencia y su desaparición como final de la misma, naciemiento y muerte). Según este planteamien mío, a medida que avanza la vida vamos perdiendo parte de nosotr@s mism@s cuando perdemos a un ser querido, así que una parte de nosotr@s muere con su marcha. Lo digo por experiencia propia, porque en los últimos seis años he perdido a personas importantes en mi vida y aunque, sigue viviendo en mi memoria y en la de aqullas personas que han tenido el placer de coincidir con ellas en vida, una parte de mí misma se fue con ell@s.
Entre esas personas quiero destacar especialmente a mi Abu y a una gran amiga que se fue de forma repentina. Pero la muerte no es algo triste ni negativo, como tampoco lo es un final. Un final es la frontera entre el pasado y el nacimiento de algo nuevo. No debemos ver mi frase como algo negativo o pesimista sino como motor principal de evolución y movimiento. El cambio está marcado por finales y principios y no por ello debemos ver con recelo y negatividad cosas como la muerte, porque si la vida es positiva, la parca también puede serlo. Así que día a día vivo sin vivir en mí y muero sin morir en mí...

02 abril, 2011

Cuando me vuelva triste y gris

Dejaré de dar importancia a detalles insignificantes que me hacen sonreír, haciendo de lo que ahora considero extraordinario algo trivial. Mi sonrisa se borrará como lección en una pizarra de un colegio, cuando el último alumno se queda castigado para sacudir borradores y limpiar el encerado de todo conocimiento efímero.
Las risas descontroladas en momentos simpáticos de la vida irán degenerando en simples muecas de conformidad y afinidad por la situación vivida. La mirada se irá tornando gris y mi voz se hará monótona y aburrida. La ilusión se irá perdiendo poco a poco haciéndome ser una persona mediocre y triste en una sociedad plana y sin fundamento, me perderé entre la muchedumbre y perder mi brillo interior. Cuando me vuelva triste y gris habrá muerto la persona que soy.