El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

26 mayo, 2009

Mi máquina del tiempo

Hoy viajé de nuevo a tiempos pasados en los sentimientos pasados me hacían llorar de dolor, de impotencia por la ruptura de un corazón, el mío. Hoy canciones que escuché con la luz apagada me trasladaron y desenterraron un poquito algún sentimiento de tristeza y melancolía, de añoranza y desamor. Hoy canciones del pasado me hicieron llorar de nuevo.
Como la nubosidad que cubre el cielo cuando acecha la tormenta veraniega, cuando un día soleado y bonito se torna gris y angustioso, ese sentimiento invadió mi gran día. Como quien quiere echar a volar y se da cuenta cuando está en el aire que no tiene alas, me sentí desolada. Como un náufrago que nada hacia ningú lugar intentado buscar una orilla, me sentí agotada.
Hoy lloré recordando viejos sentimientos, hoy lloré recordando a personas que me hiceron daño, hoy lloré y me sentí mejor. Después de terminar de escuchar aquellas canciones, después de mis lágrimas volví al presente y pensé de nuevo. Pensé que no vale la pena lamentarse, que de nada sirve llorar por el pasado, que las cosas pasadas se quedan atrás y ya no tienen remedio, que la vida es una aventura nueva cada día y que pese a todos los desmanes del destino hay personas que siempre han estado ahí, dándome un motivo más para sonreír.

A todos ell@s, gracias!

No hay comentarios: