El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

14 marzo, 2009

Querido Nadie

Ayer salí de trabajar y cogí el coche de vuelta a casa. Cuando conduzco pienso y cuando pienso demasiado me rayo. No sé muy bien qué venía pensando ayer pero sé que tenía un sentimiento que si ahora recuerdo me gustaría destruír. A medida que aceleraba por la autopista no dejaba de pensar y pensar, pensaba en que nada tenía sentido. Aceleraba y cambiaba de marcha, hasta que en quinta y a más de 120 kilómetros por hora no podía dejar de pensar, con el pié en el acelerador, en que al final del acelerón habría un muro y me estamparía contra él.
En mi pensamiento el viaje de vuelta a casa se truncaba con el accidente casi provocado, conducía como perseguida por un pensamiento frustrante y agobiante. No quería que ese perseguidor me atrapase pero cada vez que pensaba en un posible accidente, lo que más me entristecía de todo era que si ese hecho se produjera nadie me echaría de menos. Curioso pero cierto...

2 comentarios:

Rak dijo...

¿Cómo que nadie te echaría de menos? So manta de leches que te voy a dar como vuelvas a escribir eso eh! Sabes que tienes mucha gente alrededor que te queremos, cómo se te ocurre decir que no te echaríamos en falta...
Ains luci, luci!!! porque te quiero que si no te ahostiaba!! :)

Anónimo dijo...

Tía, pero que dis? Espero que non o penses en serio. Por suposto que habería moitas persoas que te botarían en falta. Iso nunca o dubides. Pero bueno, espero que non teñamos que chegar a esa situación, se terte que botar de menos.