El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

28 julio, 2012

¿Sueña tu vida o vive tu sueño?

Dicen por ahí que para seguir soñando lo primero que hay que hacer es despertar. Pues bien, yo creo que los sueños están bien para las noches y los momentos en los que el cerebro desconecta de la realidad y vaga libremente entre recuerdos y realidades, se reune con gente que ya no está aquí y te revela situaciones que a veces incomodan. Otras veces los sueños te permiten ver lo que realmente queires llevar a cabo y esos, son los sueños que hay que perseguir.

No he pasado el mejor año de mi vida y aún así encuentro motivos por los que sonreír cada día. Mis aspiracioes son sencillas, sueño con ser feliz. Pensarán algunos: ¡qué cosa tan poco concreta!; y yo les digo que las cosas sencillas, por poco concisas que resulten, son las que se pueden conseguir. El cómo, no lo sé; el cuándo, ahora; con quién, con "mi gente" y el porqué, porque me gusta. No tengo grandes metas, no soy constante y puede que a veces me pierda en el camino. Pero aquí voy, armada y llena de valor tratando de no temer a la vida y a los riesgos que hagan peligrar la estabilidad de lo que vaya deseando en cada momento.

Con mi modo de pensar que evoluciona cada día más y mis amig@s voy salteando los obstáculos. Son tiempos difíciles para el conjunto de la sociedad, los valores se han quedado apartados a un lado, las palabras vuelan con el viento y las promesas se difuminan en el tiempo. La palabra de una persona no vale nada y la hipocresía se instala entre tanta tecnología en nuestras vidas para quedarse. Olvidamos las relaciones personales y las sutituimos por "relaciones" cibernéticas que valen lo que cada cual quiera pagar. Para mí, salvo excepciones, no valen mucho. Prefiero el trato físico, el tú a tú, el llamado face to face... Aunque tengo que reconocer que este invento de Internet permite mantener contacto con gente a la que quieres y a la que a penas ves por circunstancias de la vida... es un poco un arma de doble filo que si se emplea bien acorta distancias y si se abusa de su us distancia a las personas.

Existen personas a las que veo muy de vez en cuando, unas están lejos y otras son del mismo pueblo natal que visito casi cada fin de semana. Dentro de ese grupo de gente hay "personitas" que merecen una especial mención por haber aparecido en mi vida (o yo en la suya) en momentos puntuales y concretos. Una de esas "personitas especiales" es alguien a la que hace tiempo le dediqué un artículo hace ya unos cuantos años (http://viviendoenzoociedad.blogspot.com.es/2006/10/campanilla.html). 

Campanilla es la persona elegida a la que dedico mi artículo de hoy. En medio de una crisis económica (acentuada en este país de pandereta en el que nos tocó vivir) donde la tendencia normal es la destrucción de empleo, hay soñadores/as que se arman de valor y se enfrentan a la situación muy valientemente. En tiempos de prosperidad es muy fácil ser emprendedor, lo difícil es desmarcarse de toda esta dinámica gris (casi negra) en la que nos vemos inmersas por la situación económica y político-social.

Admiro pues a Campanilla que ha montado una clínica veterinaria genial, con todo lujo de detalles positivos y alegres, mimando cada rincón  y cada detalle dejando su impronta (y la de su hermano) en cada esquinita. Me encanta el lugar (y eso que lo he conocido antes del momento de su inaguración, un poco de strangis), está muy bien pensado para evitar el estrés de nuestras mascotas diferenciando espacios para cánidos y félidos tanto en la sala de espera como en la zona de hospitalización.

Me gustaría poder leer el futuro y contarle a Campanilla lo bien que le va a ir en esta nueva etapa de la vida o mejor aún, me gustaría poder escribir su historia como escribo este artículo contando lo bien que va a ir la vida de ahora en adelante. Escribir un final alegre y bonito donde nadie coma perdices pero todos sean felices. 

Suerte, amiga mía. Estás viviendo tu sueño así que disfruta cada instante y cuando necesites algo sólo sílbame.

1 comentario:

O SuSo dijo...

Para mi es vive tu sueño, porque es algo más activo, real ya. Ole por Campanilla, porque no vive el ensueño de la sociedad, gris, casi negro, sino que se crea el suyo. Pase lo que pase le va a ir genial, porque quién nos puede quitar lo vivido, sea por un instante o una década?

Sabes, yo también tengo una amiga llamada Campanilla, es pensar en ella y me parto de risa, vive en un mundo de ensimismamiento.

Un abrazo y no dejes de soñar-te.