El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

31 agosto, 2012

Gris, gris... tirando a negro

He olvidado sonreír. He olvidado el cómo y el porqué. Llevo varios días de un gris tirando a negro que no me gusta lo más mínimo. He perdido la luz con la que solía brillar antaño, la he dejado en algún lugar que no recuerdo. ¿Alguien ha visto mi luz? ¿Alguien ha visto dónde he puesto mi sonrisa? Necesito reencontrarme con ese tipo de detalles que hacían que la vida mereciese, y mucho, la pena.
Hoy pienso en una frase que me encanta, "dame un punto de apoyo y levantaré el mundo"... pero ¿dónde está mi punto de apoyo? No atino a encontrarlo y lo necesito, si lo ves dile de mi parte que vuelva.

No hay comentarios: