Sobrepasada

As persoas, todas, temos un límite. Algunhas nos empeñamos en non querer saber cales son, non sei ben se por medo a encasillarse ou se é por simple imprudencia. Eu sempre me empeñei en non querer marcar os meus límites, sempre soñei que podía acadar todo aquelo que me propoñía e que podía con todas as cousas que me podían vir. Pois resulta que non é tan sinxelo como pensaba.

Onte, quizáis por primeira vez, sentinme sobrepasada por todo. Foi un día estraño, dubidaba de todo sen cesar -ata de si debía ou non respirar fondamente- e non puiden tomar un decisión sen vacilar. Ao saír do traballo dubidei se acudir ou non a pedir cita na sede local da AECC, ao final optei polo si e cando saín de alí o mundo se me viña encima. Vaguei sen rumbo polas rúas chuviosas da cidade dubidando se ir á casa ou facer algo diferente, propoñerme un pequeno reto. 

Descartei irme para a casa porque o único que me apetecía era chorar así que optei por ir a cone tras vacilar moito se ir ou non. Paseeime por diante da caarteleira do Multicines e elexín unha película que me tiña moi boa pinta, Vilamor. Dubidei ata a hora de pagar a entrada pero unha vez comprada entrei na sala que me correspondía e fun a sentarme onde non houbera moita xente. Unha voz me chamou de entre os asentos e puiden ver con gran asombro que o meu amor estaba naquela mesma sala en aquel mesmo momento e esbocei un sorriso.

Intecambiamos unhas palabras e inevitablemente unhas bágoas malcontidas esbararon polas meixelas. Non puiden reprimir a tristeza coa que viña acompañada e manifestouse naquel momento, por sorte unha man amiga me ofreceu un pañuelo de papel e algo de beber. Durante a película esa mesma man me agarraba a man evitando que me afundira máis no pozo da tristeza e grazas á dona desa man puiden rematar o día esbozando un triste sorriso.

Pero non teñades pena por min, son das que pensa que máis vale un triste sorriso que a tristura que produce non voltar sorrír. Estou sobrepasada, si, por iso acudín a unha profesional.