Unha entrada de versos

Xa levaba algún tempo que non tiña ganas de escribir

e o outro día fun ver una posta en escea de poemas alleos.

Falba un señor con voz profunda na escuridade: un poeta "dismoderno"

eu estaba un pouco perdida ao principio, custoume entrar.

Tiña mil cousas na cabeza, algunhas non era da miña persoa

e outras estaban, algunhas, na testa dende había tanto que xa eran eu.

(Nunca souben escribir en liñas versadas,

ás veces caio en rimas fáciles e tal vez pesadas)

E sen case querelo estaba inmersa naqueles versos,

gustáronme, chegáronme, emocionáronme e espertáronme!

Saín despois de un bo rato escoitando aquelas poesías,

cun ruxe-ruxe na cabeza que dicía: séntate e escribe.

Mais non foi así, saín a tomar algo con unha amiga,

un viño, que ó igual que a poesía alegra o corazón

e ó día seguinte sentín a necesidade de escribir,

deixar que o que levaba dentro saira polas miñas mans en forma de palabras.

Con eso naceu o artigo que hai algúns días se me dou por escribir,

sentinme ben, realizada, a gusto....

sabendo que ese día tiña que chegar e xa estaba alí.

Pasaron dous artigos, e algún día, e a poesía chamou ás miñas portas,

de novo alguén a mecionaba e falaba do que lle gustaba lela,
mais tamén escribila.

Volveu o tempo facer o que máis lle gusta, pasar.

Segundos contruindo minutos,
minutos que fixeron horas,

horas que xuntaron días...

e nun acto revindicativo 

tiven o gusto e o pracer 

de coñecer a un home que me gusta comer, Pipas.

Casualidade da vida que as pipas me gusten tanto

e coñeza a un señor con ese nome e que ademáis

escribe poesía!

Esto non podía ser casualidade,

xa non creo nesa ciencia,

non era cuestión de sorte,

eso pode que non exista,

era un sinal inequívoco!

Se a poesía chamara tan forte na miña porta,

debía mostrarlle algo de cortesía 

e tratar de escribir en verso ainda que fora solo un día.

Sen seguir métrica, sen pesar moitísimo

escribo dende Ogrobe o que hoxe sinto.

Perdoade poetisas e poetas, doutros tempos pasados

que para escribir esta historia non me tivera documentado.

O meu atrevemento levoume a tratar de escribir en verso algo que levo pensando días, tiven o gusto de ver a Antón Lopo e días despois tiven a sorte de coñecer a Manolo Pipas, un tipo normal que vai con unha libreta e un boli a todas partes para contar historias en verso. E xa onte, por se fora pouco estiven tamén con María Xosé Queizán... estou tendo unha sorte que non a creo nin eu. Creo que é un motivo máis para seguir gostando de escribir... sexa en prosa, sexa en verso o que está claro é que a miña vida xira un pouco en torno a escrita, así que a partir de agora adoptarei como miña unha grandísima frase:

Practiquemos texto salvaxe ata acadar o sarcasmo.