Flipando coa peña

A xente non deixa de sorprenderme, e máis cando se encadra dentro do que chamamos "redes sociais". Hai uns días falaba dos "smartphones" e do enganche que nos producen, de como chegamos a relacionarnos con xente coa que estamos na misma mesa a través de programas de mensaxería instantánea e cousas polo estilo. Con estas novas tecnoloxías as novas, non voan, expándense case ao momento a calquera punto do planeta. Se acontece algo traumático nun punto calquera do planeta, segundos despois as antípodas están informadas (ou máis ben debería dicir: teñen acceso á información). Esta inmediatez fai que o impacto se minimice e tan rápido como chegou, se vai. 

Eu vivo na Cidade Olívica e son dun pobo mariñeiro ao que me acostumo a referir como Mecolandia, os que me coñecen sabedes a que me refiro, o resto... non importa! Onte saín de traballar como cada tarde e andiven recollendo un pouco a casa, despois un ratiño de lectura e un pouco de rede social. Abro o CaraLibro e atópome co notición, un rapaz coñecido que tan so me levaba 3 aniños morreu desa terrible enfermidade que está tan en boga na actualidade. O cancro cobrábase unha vida máis, eu quedei a cadros! Xa non so plo feito en si, que moi duro, senon a maneira de enterarme: varias persoas publicaran a súa foto con un pé que viña dicindo D.E.P. Non acabo de ver claro este tipo de cousas... paréceme de mal gusto que, non sendo das persoas máis achegadas ao difunto se dediquen a pregonar a súa foto pola rede. Vale que o Cara Libro non ten moita intimidade, vale que o rapaz non tiña privacidade nas súas publicacións pero de aí a utilizar as fotos para mostrar a pena pola súa marcha,... non teño palabras! Dende logo a min non me gustaría que o día da miña morte as miñas amizades se dedicaran a publicar fotos miñas indicando que o moito que o sinten, e moito menos que o fixera xente que non tiña relación directa comigo. 

Aproveito este artigo para dicir que se un día falto (que o hei facer nalgún momento), sexa dunha partida fulminante e imprevisata ou sexa por unha marcha paulatina, non quero que o día do meu viaxe se faga referencia ao asunto como "homenaxe á miña persoa". Se alguén me quere facer un homenaxe chegado o momento que o faga con palabras sen citarme, pero que sempre, sempre, me recorde con un sorriso nos beizos e con enerxía positiva. Xa sería moito pedir que alguén borrase o meu rastro nas redes sociais, pero bueno... cando falte, facede o que queirades, non esaterei aqui para velo e alá a onde marche non sei se haberá conexión a internet. Entón, so entón, xa vos direi que pasou. 

Despídome por hoxe co meu flipe en cores... Espero que non me teñades en conta esta falta de calidade literaria pero tiña que dicilo. E xa postos, agora venme un pedazo de letra de canción á cabeza que di o seguinte: 

"Que cuando me vaya 

no caiga una lagrima por mí, 

que sólo quede la amistad, 

tantos sueños que recordar... 

Que cuando me vaya 

y coja ese tren una vez mas 

y ya no entre por mi ventana 

ese dulce olor a sal..."