El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

02 diciembre, 2010

Aparcando pesos inútiles y energías non gratas

Dicen que cualquier camino, por muy largo que sea, se empieza con el primer paso. Es una de las grandes verdades de esta vida y un hecho empírico. Dicen también que las cosas más grandes están compuestas de pequeños detalles que hacen de lo pequeño una magnitud desmesurada. Dicen, dicen... por decir también dicen tonterías pero procuro quedarme con frases y hechos que me puedan servir de algo. Intento ser pragmática pero no alcanzo a serlo del todo y últimamente noto que me estoy estancando en mi "crecimiento personal".
No sé si continúo dando pequeños pasos hacia el camino de mi vida o me he parado a ver los diferentes caminos que confluyen a mi alrededor pero este anquilosamiento está cargado de una energía de la que llevo huyendo meses. La energía negativa vive en torno a mí y es inevitable que en un momento de flojera me pille por banda y me de vueltas la cabeza. Intento que me afecte lo menos posible.
Llevo tanto tiempo diciéndole a la gente que es importantísimo pensar de forma positiva que me he olvidado, por un momento, de hacerlo. En cierta manera me he descargado un poco de ese positivismo que me caracteriza últimamente y me he dado cuenta (y un poco también me lo han soplado) que debería pensar en mí y sólo en mí.
Tanto tiempo preocupándome por mi gente que me he descuidado un poco. Todo el mundo tiene problemas y tiene una vida que vivir así que no puedo olvidar mis prioridades y desvivirme por la gente de mi entorno (esto me lo digo para que no se me olvide). Por mucho que me duela ver que una persona se equivoca una y otra vez, tengo que dejar que se dé cuenta de que en sus manos está el cambio así como en las mías está vivir mi vida.
Por un momento me sentí como un salvavidas inútil que empezaba a hundirse hasta que aprendí que cada cual debe ser su propio flotador porque si empezamos a aguantar pesos que nos sobrepasan, y que aún encima no son propios, pasaremos de ser corchos flotantes a ser pequeños plomos que se hunden. Y oye, el fondo del mar no está mal por eso de la variedad de flora y fauna tan extraña que hay, pero por suerte o desgracia necesitamos el aire para vivir y yo quiero mi ración. No quiero seguir contaminándome de energía negativa, con este texto me alivio un poco de esta carga que no me corresponde y me digo a mi misma "yo soy quien de alcanzar aquello que me proponga", "yo y sólo yo debo preocuparme de vivir mi vida" y "hoy voy a pensar en mí".

No hay comentarios: