El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

14 diciembre, 2010

Pensando al mirar atrás

Es curioso recordar momentos pasados, pero en ocasiones es necesario para poder continuar viviendo el presente. Ayer he vuelto a releer cosas que escribí hace más de seis años y me he dado cuenta de que no me reconozco en aquellos textos. Hace a penas una semana me castigaba pensando en todo lo que había sido y en todo lo que había errado cuando a penas pasaba de la veintena.
Hace tan solo unos días he admitido en alto dicho castigo y por primera vez lo pude compartir con alguien muy importante, reconociendo que me odiaba por haberme hecho daño a mí misma. Pero ahora que lo pienso ¿quién no se ha hecho daño a si misma en algún momento de su vida? Está bien aprender de los errores pero creo que uno de los mayores reside en no perdonarse y castigarse, culparse una y otra vez por haberlos cometido.
Menos mal que todo este tipo de cosas acaban saliendo en algún momento a la superficie, los pesos que acarreamos por voluntad propia son doblemente tediosos. Poco a poco estoy dejando lastre innecesario que lleva pesándome casi una eternidad. A día de hoy cuando me levanto me miro al espejo y me digo "te perdono por haber cometido errores".
Mi cabeza parecía un desván, lleno de cosas polvorientas atravesadas por el lugar sin sentido alguno, ahora voy colocando las cosas en su sitio, desempolvando los objetos viejos y deshaciéndome de lo que nunca me han gustado.

No hay comentarios: