El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

22 octubre, 2017

Querida Penny


Parece mentira que me atope a min mesma diante do ordenador escribíndolle a unha cadela. Si, como o leedes, este artigo va para ti miña cachorriña de galgo español. Espero que sexas feliz en Coimbra coa túa nova familia.

Chegaches a nosa casa por casualidade, porque algún desalmado ou desalmada te deixou abandonada ou non te busco no caso de que te extraviases. Apareciches en Nigrán e non sabías que facer nin onde ir, so te plantaches alí diante a ver se aquela persoa que te veu diante do seu portal che daba unha oportunidade e así o fixo. Non foi esta persoa quen che brindou un fogar pero si que contribuiu a conseguirche un, delegou a túa custodia a Galgos 112 y a través desta asociación chegaches en acollida temporal a nós.

Nós somos catro na casa, dúas mulleres e dous cans, e abrímosche as portas e o noso corazón. Era a nosa primeira acollida e non sabiamos a que nos enfretabamos. Non nolo puxeches moi fácil, eres demasiado movida, ladras na casa para chamar a nosa atención e os xogos de Lucky, e tamén se pode dicir que non respetas a "santidade" de fogar ante pises e cacas (non te culpo, ninguén che ensinou a diferenciar onde se debe facer as necesidades).

Neste mes que compartimos tentamos ensinarche, como así o fixemos con Lucky non hai tanto, as normas básicas de conviviencia e en xeral faltounos tempo para convertir este diamante en bruto nunha xoia excelente. Ainda che queda moito por aprender para que sexas unha xoia, digamos que marchas a medio pulir pero a túa cabezonería non nos permitiu facer moito máis.

Tranquila Penny, non van ser todo críticas e cousas negativas. Neste tempo que pasaches con nós fixéchesnos a vida máis animada, con esa cariña de boa que pos coa cabeza inclinada hacia un lado e hacia outro cando nos sentamos a comer e queres que che demos algo, con esas carreiras alocadas pola finca, cos xogos de pilla-pilla con Lucky e outros cans, cos momentos no que na TV sae Sheldon a chamar por Penny en Big Ban Theory e ti miras como se a cousa fora por ti, co momento primeiro baño na praia en Toralla, cos chapuzóns na bañeira de bebés que vos poñemos na finca a modo de abrevadero, cos mordisquiños nas orellas, cos ladridos medio afónicos que das para tentar chamar a atención, coa sesta que botaches na mesa da clínica veterinaria, cos momentos de tolemia cos buratos do parque canino da Toxa, cos choques contra cousas por no mirar hacia adiante ao xogar, cos saltos cal gacela para sortear as xardineiras, cos zarandeos do que queda da pelota de bolley tentando rematar de destrozala, cos roubos de pelotas ou piñas que lle fas a Lucky para facelo correr, con esa inseguridade típica de cachorro curioso cando outro can quere perseguirte, cos momentos manta e as posturas "picharriba", cos ronquidos, cos gruñidos, cos suspiros, coa invasión de camas e de espazo persoal para durmir, cos bicos e a cara de golosona ...

Os comezos foron algo complicados, non so polo que xa contei, senon porque Lucky case che saca un ollo a segunda noite que pasaches na casa. Pero co furabolo que es é normal se intentas quitarlle a comida a un compañeiro que acabas de coñecer... todo quedou en nada e por sorte o teu ollo está moi ben. Koi fíxoche o vacío ignorándote os primeiros días e gruñindo cada vez que osabas acercarte a el. Non lles garde rencor pero estaban acostumados a ser os reis da casa e non compartir mimos e arrumacos con terceiros cans.

Catro semanas depois xa se pode dicir que eres unha membro da súa manada, Lucky xoga moito contigo e comparte prato cando fai falla. Koi xa non gruñe máis do normal e incluso ás veces se anima a tolerar que xogues con el e o seu irmán pequeno. O día que marches Lucky durmirá durante varias semanas para recuperar esa enerxía que gastou en tentar seguirche o ritmo, e non teño dúbida de que será o que máis te bote de menos.

En breve marcharás ao teu fogar definitivo en Coímbra, Portugal, onde poderás correr coma unha tola nunha hípica e demostrar que es más veloz que calquera cabalo que se prece. Terás unha nova familia na que un galgo adulto chamado Kabul que che axudará a madurar e atopar o camiño da luz. Que a forza te acompañque pequena tola, que sexas moi feliz no teu novo fogar.

Sempre serás a primeira galguiña das nosas vidas. Quererémoste sempre.

Lupi, Lucy, Lucky e Koi


No hay comentarios: