El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

07 abril, 2017

Hai días...

Hoxe escribo con bágoas nos ollos despois dunha discusión tonta na casa e despois de ler algún texto que me chega ao alma que escribín en tempos duros. Hoxe recordo cómo aquel "nonseisechovera.blogspot.com" me sacaba as bágoas cada día que escribía nel. Non é que fora o blogue o que me facía chorar senon o feito de desnudarme con palabras, sacando o que levo no fondo... cousa que que levo tempo se facer e que por eso esté tan oxidada na escritura.

Din que quen tivo, retivo... non o sei e pode que o feito de que escribir con máis frecuencia arregla este problema. Non vou mentir nin dicir que vou escribir semanalmente ou cada X tempo só vou ser sinceira e escribir cando me apeteza. Para eso teño que pasar algún tempo soa diante do ordenador, no meu despañiño e deixando que broten as palabras.

Non sei se choverá, non... nunca o saberei pero o que é certo é que todos os meses de abril dende hai cinco anos me poño máis sensible do que quixera. Non estou triste, só irascible e moi moi sensible... salto á mínima (que llo digan ao meu compi de curro Fran ao que case lle mordo unha orella o día da miña volta de vacacións). Son eu no meu máis puro estilo eu... que lle vou facer senon aceptarme e recoñecer os meus defectos... despois de 34 anos unha ten os seus vicios.

Agora escribo con un can sentado aos meus pés, Lucky, el é amor incondicional. Non pensaba eu hai cinco anos en ter un can, pensaba máis ben nun gato, pero bueno... a vida é así e falta de un hai dous, tamén está Koi, entrañable ata a médula. Os dous me sacan da casa en días nos que me quedaría coas luces apagadas eu soiña escribindo sensiblerías, así que por hoxe vou deixar de escribir e voume pasear con estos amigos peludos.

No hay comentarios: