El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

30 marzo, 2017

Suspiros

Me paso el día suspirando
dicen que añorando alguien
que no está, que falta.
Podría ser el recuerdo
de un ausente que he querido
¿ha muerto?, ¿se ha ido?
No importa, en cualquier caso
ya no está presente.

Suspiro... ¡aaaaai!
Alimenta mi recuerdos
más profundos y queridos.
Suspiro... ya sola en casa,
sin nadie a quien añorar.
Suspiro...

Me recreo en historias pasadas
con cada suspiro evoco al ausente ¡aaaaai!
Pienso en presente en el suspiro porque sí
sin motivos, en el que por el hecho de pararme a pensar
ese aire distraído se escapa por mi boca sin querer, de nuevo ¡aaaaai!                        

Dicen del suspiro que:
es aire que nos sobra por alguien que nos falta,
es un beso no dado que se expresa asi,
es el alimento básico de los recuerdos más profundos,
es una expresión ahogada,
una poesía sin escribir,                        
una idea inacabada.

Es deseo de vivir... ¿una vida? , ¿una historia?
Dicen del suspiro que se va sin despedir
en el momento más inoportuno,
cuando mi cabeza piensa en ti.

Dicen del suspiro
que es un amor que pretendes reprimir,
un deseo no expresado que viaja por ahí
sin billete de vuelta, sin permiso de partir.
Y que el día más insospechado... ¡aaaaai!
¿Otra vez por tú por aquí?

Lupi, 2014

No hay comentarios: