Oxidada

Meu benquerido Bloguiño,

hoxe tentei inventar un conto e non saiu nada... estou oxidada! Como pode ser? Moi fácil, deixadez... mais nun intento de botar algo así como 3en1 e tentar desoxidarme vou deixar que os meus dedos se paseen por enriba das teclas do PC e saia o que teña que saír.

Xa te aviso que esta entrada no vai ser de calidade, é so un intento de deixar fluir as couas que levo por dentro e que non saco en forma de palabras coma o facía hai anos... Anos... miña naiciña!! Canto tempo sen bloguear ou sen postear... ou chámalle como queiras, o caso é que as únicas dúas entradas deste blog deste ano 2017 son pobres literariamente falando, pero nunca quixen que esto fora profesional se non unha ferramenta para pensar e escribir...

Será pois que xa non penso? Home, algo pensarei Bloguiño... antes pensaba moito e sentía pouco, frustrábame e recreábame nas miñas penurias... agora leo cousas do 2005 ou así e case non me recoñezo... vexo una Lupi escura, pequena, pensativa, negativa... con moito mundo interior e pouco no exterior. Hoxe é ao revés... todo o mundo interior se exterioriza, son feliz!! Todo esto ten moito que ver todo o que vivín... vou tentar ordenar a miña cabeza e plasmar ideas con sentido.

Bloguiño, Bloguiño... tantas cousas sabes de min e calas... sempre soubeches gardar ben os meus segredos e eso que che fun infiel con outros... Non Sei Se Choverá foi unha aventura transitoria onde plasmar toda a tristeza que me produciu a enfermidade e a morte do meu pai... creo que debería escribirlle algo a el.... Non ao outro blogue, non!! Falo de escribirlle a meu pai... quizáis me anime e lle escriba mañá.

Se me paro a ler o que escribo editaría e borraría todas estas palabras quue saen con máis ou menos sentido, así que vai ir todo para adiante como os de Alicante... E falando de Alicante, o verán pasado crucei o país para ir buscar a esa cidade a unha criatura marabillosa, un galgo chamado Koi... si, teño can... máis ven dous! Lucky estaba antes que Koi e é un cachorriño que trouxemos de Ogrobe. Convivo con Koi, Lucky e a miña moza. Si, a miña moza... Non é Saule, a rapaza á que tantas entradas lle adiquei... non, eso rematou hai xa uns aniños... a tristeza da perda me fixo deixar de escribir... en menos de un ano tres perdas, miña prima e amiga, meu pai e a miña moza... pero en todo esto aprendín que unha ruptura amorosa é a menor das perdas que podes sufrir ainda que doa.

Doe, si... doe querer a alguén e que a cousa se rompa... pero unha vez alguén me dixo que había que deixar ir e deixei... perdín a curto prazo e gañei a longo... nunca me imaxinei como agora... Vivindo en parella con dous compromisos caninos... Aquí os tedes hai algúns meses:

Estoume plantexando en retomar a arte de postear no blogue ou arrancar un novo... non sei moi ben que facer... polo de agora aguantarei este, que tantas historias ten e que merece darlle outras tantas positivas... Bloguiño, Bloguiño... non che prometo nada pero estarei tentando escribir cada día mellor. Por agora esto sirve para quitar o óxido da mente e das mans...

Unha aperta fonda, espero voltar pronto!