Algún tempo despois

Tiveron que pasar máis de tres anos para unha vez máis me sentara diante do ordenador a escribir algo. O que? Non o sei, pero propúxenme a min mesma retomar unha boa costume, din por aí que non se perden... Síntome torpe ao escribir, xa non teño aquela destreza e frescura que podía ter naquela época na que acostumaba a deleitarvos coas miñas pallas mentais.

Neste tempo de ausencia bloguera escribín algunas cousas, sobre todo contos inventandos para amig@s que me agasallaban con algunha frase. Teño o don de inventar unha historia a raíz dunha frase e así o puxen en práctica. Tentei abrir un blogue novo para levar a cabo esta idea e non fun quen de manter a constancia e de, a lo menos, insertar unha entrada nova cada semana. Será que sempre terei de referencia este blogue? Non o sei ainda, so sei que vou tentar escribir algo neste amado lugar onde tantas bágoas deixei, onde tantos xiróns de alma quedaron plasmados en forma de palabras. Por aquí narrei os que entón creín tempos máis duros da miña vida... e hoxe son consciente de que houbo tempos peores. Non quero comezar a andaina desta nova época do blogue con cousas tristes pero moitas cousas cambiaron na miña vida.

En esencia sigo sendo a mesma pero os matices son moi diferentes. Xa non son unha persoa triste, de todo o malo que me aconteceu neste silencio bloguero xurdiu unha muller feliz, que se enfronta a todos os males con positivismo e ganas de superarlos.

Hoxe fai once anos dunha das perdas máis importantes da miña vida e que vos narrei aquí, a morte de miña avoa Lola. Non sei se este foi o motivo que me levou a golpe de luns a senterma no meu escritorio e deixar que as palabras saian de golpe, sen pensar, sen sentido... quizáis é simple casualidade pero espero voltar pronto e contarvos cousas para tervos ao día... Unha aperta moi forte e ata pronto!