El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

24 julio, 2008

Dicen que las cosas que no cambian es porque ya están muertas. Ha habido personas muy importantes en mi vida y sin duda hay algunas que todavía lo siguen siendo. Hoy va por una de ellas. Seguramente habrá quien se sienta aludid@ erróneamente. Mi anterior post (quiero dejarlo bien clarito) no estaba dedicado a ninguna persona física sino a ese personaje al que se le puede llamar Suerte, Vida, Destino... Con este post no quiero que ocurra lo mismo.
Hay una persona que fué lo más importante de mi vida hace unos añitos, llamémosle X, y que ahora me anima sanamente cuando hablamos por teléfono. Gracias X, a ver si nos vemos pronto porque tengo ganas de hablar contigo, de contarte cosas que entonces no sería capaz de decir, siempre has sido una persona muy especial y aunque e su momento no me porté nada bien contigo, estoy dispuesta a compensarte con mi sincera amistad.
A estas alturas del post, si la persona X a la que me refiero está leyendo esto ya sabrá que me estoy refiriendo a ella. Este verano te voy a llevar a un lugar mágico, donde encontré la calma en Semana Santa, seguro que te va a encantar (y espero no perderme por el camino). Gracias nena por estar ahí a pesar de la distancia. Este no ha sido muy buen año, porque me he llevado un par de decepciones grandes, la última con mi mejor amiga que está por aclarar cuando se me pase esta mala sangre que llevo dentro, pues las cosas en caliente no son buenas para hablar. Ya os contaré más. Un beso a mis poc@s lectores/as, y a ver si actualizo más a menudo.

3 comentarios:

DIARIO DE UNA YOGUI dijo...

Me alegra un monton que hayas re-encontrado esa amistad que te da en estos momentos esos momentos de intimidad verbal. con el post anterior me quede un tanto hecha polvo me vi reflejada en el. Asi que ahora animos y a ese lugar magico que tienes y aque estoy segura encontraras muchas mas cosillas!

Cours de français dijo...

Vaia, non me gusta verte triste e espero que co tempo a vida che dea o que máis te mereces: ser feliz.
E a ver se me levas un día tamén a min a ese lugar máxico :)
Ánimo e xa sabes que se necesitas algo, e aínda que non nos vemos tanto, estou aí.
Un biquiño,
Ro

Rak dijo...

Muchas gracias peke, creo que hasta ahora nunca me habías dedicado unas palabras tan bonitas :) Sabes que soy yo quien tiene que darte las gracias por seguir ahí a pesar de los años, la distancia y mi tendencia a remover cosas que no tienen mucho sentido :P
Te quiero
Rake