El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

12 junio, 2008

Notaré su falta...


2 comentarios:

Anónimo dijo...

jo, sintoo, que putada!! PObriño, pero k foi o k lle pasou? joer

Anónimo dijo...

Tengo que admintir que lo mio no son los gatos. El unico que he tenido se me murió entre mis manos; aun era un cachorrin. Fueron solo 15 dias los que vivió conmigo yla verdad lo pase fatal. Dicen que las mascotas llegan un momento en que se parecen a los dueños y si la de la foto eres tu pues debo reconocer que si que os pareceis!
Lo siento por lo que sea que le haya pasado.
Un beso miau miau aunque yo ea una guau guau!!