El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

27 noviembre, 2006

Palabras que liberan mi alma

Hay gente que, a pesar de la distancia, tienes cerca siempre y hay otras personas que sientes distantes en la proximidad. Un día cerré mis ojos estando al lado de quien creí amar y me sentí perdida y distante. Podía oír sus latidos pegados a mi cuerpo pero su alma estaba lejana. Ese día me di cuenta de lo que realmente sentía.
Seguramente no fuera amor lo que desde entonces nos mantuvo unidas. Quizá dependencia, adicción, o simplemente miedo. Miedo a estar solas. El miedo nos hizo vulnerables y rompió un lazo muy fuerte que nos ha mantenido tanto tiempo unidas, juntos dos corazones y un solo latir. Te he querido con cada célula de mi cuerpo pero el tiempo ha hecho mella y la distancia enfrió un fuego que creimos eterno. Tenía razón cuando decía que siempre es mucho tiempo, pero siempre que estado contigo te he querido. Nunca te mentí cuando dije te quiero.
Luchamos en la batalla del amor y hemos perdido ambas, yo por ti y tú por mí. Callamos palabras para no hacernos daño y mi alma siempre ha gritado a través de la mirada. Han quedado atrás silencios por descubrir y miradas por descifrar. No he sabido complacer tus deseos ni tu comprender mis miradas. He pecado a veces por dejar que mi amante soledad se acostase con nosotras en cama y así sentirme sola aun acompañada. Hemos roto dos corazones ajenos, dos corazones que entregamos hace tiempo en una promesa de amor. Siento habernos decepcionado tanto que mi alma vomita palabras que describen sentimientos, sentimientos que antes fuero de amor.
No pretendo herirte con cada palabra, aunque a veces duela lo que digo, tan solo pretendo liberarme. Liberar mi alma de angustias que quedan en lo más hondo cada vez que cayo. No pretendo ser tu amiga porque tenerte cerca sería tentar a la suerte. Te he encasillado, y lo siento, como se encasillan los personajes de la tele y el cine. Pero ¿qué es la vida sino un teatro?, nosotros somos sus personajes y tu estás en el papel de mi amante y mi pareja, ahí te encasillé. No sería capaz de verte de otro modo así que no aspiro más que a formar parte de tus recuerdos. (... ¿continuará?...)

No hay comentarios: