El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

27 julio, 2006

¬¬_

¿Por qué será que cuando creo que la cosa bien hay algo que hace que se tuerza? A lo mejor tenía razón quien un día me dijo que en ocasiones busco motivos para ser infeliz. La verdad es que no se puede ser feliz del todo sin haber conocido la infelicidad. A estas alturas de mi vida no me conformo con una relación de fin de semana (y esto va, en parte, por el post de ayer) y necesito más. A mis 23 añitos que no son pocos (o sí, depende de cómo se mire) necesito poner toda la carne en el asador y arriesgar a que toda mi vida se vaya al traste, pero quien no arriesga no gana.
Ahora mismo estoy nostálgica pero no triste. En ocasiones tendemos a confundir la nostalgia con tristeza pero son cosas, a mi parecer, bien diferentes. Necesito sesión playita y despejar la mente, pensar con claridad y volver a mi estado eufórico inquieto habitual. Puede que sea la gripe que me tiene las neuronas trastocadas, puede que sea el sueño o simplemente el aburrimiento. Me apetece un fin de semana campestre con la tienda de campaña en una isla (aunque no sea paradisíaca) o algo semejante, el contacto con la naturaleza me hace más zoocial y la combinación zoociedad y naturaleza es algo contradictoria pero resulta, por lo menos a mí.
Ya no sé cual era la finalidad de esto y tampoco sé que título ponerle. Tengo mucho sueño y estoy un poco cansadita, a ver si empiezo a espabilar y me pongo las pilas. En fin serafín, con estoy y un bizcocho hasta mañana a las ocho (es un decir, porque me pienso levantar a las 9 de la mañana, igual que siempre). Un saludo y muchos mordiscos, ya sabeis que los besos son muy caros.

No hay comentarios: