El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

31 julio, 2006

Poco a poco y sin poder evitarlo te vas perdiendo en la inmensidad, poco a poco te alejas sin que yo puede hacer nada; como un trozo de corcho en medio del mar. Te vas y no tengo por donde sujetarte, te vas y no ve donde... simplemente te vas mientras yo me quedo en la orilla de la playa esperanza esperando un milagro que sé no ocurrirá, una lágrima resbala y cae a la arena dejando su huella, un pequeño hoyo contorneado que desaparecerá en cuestión de segundos. ¡Que sean esos todos mis males, los tuyos y los de todos!

No hay comentarios: