El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

06 mayo, 2006

Paranoia

A la hora de hacer amigos soy de lo más raro. En un primer momento intento entablar conversación y si veo que la persona que tengo enfrente merece la pena le brindo mi amistad. Me gusta estar pendiente de la gente nueva que entra en mi vida, es una manera de afianzar su permanencia como relación. Hay personas que me descolocan por completo, me dan la impresión que cuando las llamo les molesto y agradecería que me dijesen si es o no cosa mía. Si algo admiro en una persona es su sinceridad, si yo llamo por teléfono y noto que me dan largas me siento culpable por el simple hecho de ser cómo soy, atenta con quien considero merece la pena.
Eso me suele ocurrir después de alguna confidencialidad con alguien, a lo mejor son sólo paranoias pero no sé... Yo siempre dije que era una persona rara, no especial sino rara, porque necesito muchas atenciones y si no las tengo me siento mal. Tengo una especie de adicción a sociabilizarme, o mejor dicho zoociabilizarme... en serio, si me pongo a pensar en ello me acabo por sentir culpable así que he decidido no pensar más por hoy. Un abrazo

1 comentario:

Meiko dijo...

Pues entonces te pasa lo mismo que a mi... y yo pensaba que era la unica :)

Ya no somos tan raras...