El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

28 enero, 2006

Inspiración

Las personas somos animales de costumbres, está demostrado. Yo, como buen ser humano que soy, me considero ante todo persona (porque créme que existe gente que no llega a serlo). Siempre he tenido por costumbre perseguir algo inalcanzable, la libertad. Y cuando no lo hacía perseguía otro imposible, la felicidad, pero me he dado cuenta y...
Nunca me ha gustado definir "libertad" por miedo a poner límites ante la palabra más deseada por todo pájaro (como yo). Nunca me di cuenta de que siempre había estado conmigo, aquí en mi interior y yo emperrada en que tenía que estar en ese mundo frío, gris y cruel de ahí fuera.
Mis temas más recurrentes para reflexionar siempre han sido esas dos palabras, felicidad y libertad. Siempre me considerado un pájaro enjaulado, con una argolla en la pata que definía mi procedencia, un alma encadenada a un cuerpo (que a veces ni siquiera me ha llegado a gsutar). Todo, absolutamente todo, está en la cabeza. Infravalorarme, no darme mi merecido, dejar que me pisen, que me traten mal.... eso me ha llevado a pensar que soy poca cosa y condenarme así a una vida enjaulada. Alguien abrió la puerta un día y el pájaro se escapó, ese alguien fui yo misma. No pregunteis cómo (ni yo misma sé lo que me ha llevado a ser quien soy y a pensar lo que pienso)... hace tiempo me di cuenta de que la mayor parte de los anhelos están dentro de uno mismo, que lo único que hay que hacer es buscar el camino para encontrarlos y que sólo la suerte y el destino nos guiará por este camino.
No soy dueña de mi cabeza, de mis sueños, de mis sentimientos y tampoco culpable por tenerlos aunque a veces no me gusten. Este pajarito de aquí está infelizmente feliz y se va a comer palomitas con mi amigo Garfield mientras visualiza una película...
PD: Gracias inspiración por volver y hacerme reflexionar... ¿de qué color eres? Sencillamente, gracias.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Las personas son presas de sus pensamientos, al querer elegir cosas que no pueden o estan por encima de sus posibilidades. Eso hace que su decisión se convierta en carcel.

Otras son unas vive la vida, no miran el daño que van dejando cuando deciden pisotear lo que sea con tal de hacer lo que les venga en gana. Esas también encontrarán su talón de aquiles y serán pagadas con su misma moneda tarde o temprano, pq no miran las consecuencias y un día se encuentran su respuesta. Van de aquí para allá dando tumbos, sin rumbo, hacía ningún lugar.

La Libertad esta en poder pensar lo que quieras, y elegir sin pisotear la de los demás. No es hacer lo que uno quiere sino lo que uno puede, tu puedes decidir escribir o no, y yo elegí escribirte. Soy libre de elegir entre lo que puedo. Toda decisión traé consecuencias así que elíge siempre pensando en la consecuencia.

Libre eres tu... de pensar como quieras.