El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

17 enero, 2006

Desde la soledad

Dejar pasar el tiempo... escuchar su sonido
recordando el pasado, visualizar el futuro
y sin darte cuenta el presente ha huido.
--------------------
En esos momentos silenciosos la soledad penetra en tu alma tiñendo de pensamientos extraños y recuerdos ausentes tu cabeza. Añoras tiempos pasados y sueñas con tiempos mejores. Intentas no pensar mas no lo consigues. En tu mirada se reflejan imágenes lejanas sin detener un instante, entonces solo te queda la compañía ausente de tu misma soledad.
El mundo ignora cómo te sientes. Los amigos se han ido a labrar su futuro y tú te sientas en tu cama con mirada ausente. Les ves cerca de ti, algo murmuran pero no les entiendes porque realmente no están ahí, tan solo un fruto de tu imaginación pero no te das cuenta. En un intento por acercarte a ellos te convences de que son parte del pasado. Ellos no están, se han marchado lejos mientras tú te quedas en el mismo lugar del que quieres partir cuanto antes.
Deseas un sitio en el que la gente no te conozco, en el que puedes ser tú misma sin el miedo al qué dirán. Algo te ata pero no sabes qué. Deseas mandar tu vida a la mierda para empezar de nuevo. Nuevo lugar, nueva gente y nuevas sensaciones. Al final bajas de tu nube a la que has subido y te das cuenta que eso es sólo un sueño, la única verdad absoluta es que estás sola.

1 comentario:

kaysen dijo...

Puede q sea cierto q estamos solos; puede q en algunos momentos únicamente nos tengamos a nosotros mismos. Es tan difícil llegar a conocerse, llegar a comprenderse, y quizás llegar a aceptarse... q es inevitable q en un momento.. a solas, pienses q todo está muy lejos, todos muy ausentes y q necesitarías empezar de cero. Quizás ése es el camino, la pauta, para no detenerse. Quizás los que de verdad permanecen son los que podrían habitar esa soledad, compartirla o comprenderla. Somos dueños de un espacio íntimo.. y la soledad nos susurra hasta q punto vamos logrando, vamos viviendo...

No olvides nunca q la partida no acaba.. mueve!