El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

03 noviembre, 2005

¿Cosas de niños?

Tengo un primo que es la leche, empezó a hablar de muy pequeño, nueve meses. El niño ahora tiene seis años recién cumplidos y quería hacer mención a una anécdota que ocurrió hace como tres años y medio (largos).
Resulta que fui nombrada "niñera oficial" y algún fin de semana me tocó quedarme a dormir con él. Antes de dormir siempre escuchábamos música y cantábamos un rato, sobre todo él, que siempre le ha gustado cantar. A eso de las once de la noche estábamos ya en cama contando cuentos para dormir, uno detrás de otro, si por él fuera aún estaba a día de hoy contando cuentos.
La cuestión vino cuando consideré que ya eran suficientes cuentos y que era hora de dormir así que le dije un poco enfadada (para imponerme, ya sabéis que a los niños hay que tratarlos con mano firme a veces) "¡no quiero oir ni una mosca!", y él se quedó calladito, se giró y se durmió.
Por la mañana nos despertamos temprano y nada más hacerlo me pregunta "¿por qué cuando íbamos a dormir me dijiste no quiero oir ni una mosca?", yo que todavía estaba aterrizando en el mundo de los despiertos me quedé tonta y le contesté "pues porque no quería ruidos para dormir" y más ancho que un ocho me dice él "¡Pues las moscas no hablan!".
Imaginaros mi cara de gilipollas ante tal contestación, un niño que no llegaba a los dos años razonando cosas como esas y yo intentando despejarme, que era muy temprano. Es una anécdota que siempre recordaré.

No hay comentarios: