El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

09 noviembre, 2005

ACME

Tendré que explicar eso de Chu ¿no? Para quien no lo sepa le llamo así a la persona que hasta finales de junio fué mi novia y con la que ahora, tras unos meses sin hablarnos, mantenemos una relación amisto-cariñosa (acabo de inventar un nuevo concepto), "estamos sin estar" diría alguna persona que conozco. Pues debido a esta relación cuando hablo con mis compañeras de clase me refiero a ella como Chu y por eso ahora le llamo así, es algo intermedio entre amiga y novia.
Cambiando de tercio (o no tanto), sé como se siente el Coyote o cualquier personaje de dibujos animados suspendido en el aire antes de precipitarse al vacío. Me sentí así una vez en mi vida pero la sensación me duró bastante, la caida no es lo más duro. Lo más angustioso de esa sensación es cuando te das cuenta de que no hay suelo, te sientes impotente, rabiosa, angustiada y aterrorizada, no hay nada que te proteja de esa gran caida. Entonces es cuando te das "la gran ostia de tu vida", en los dibujos vemos al Coyote a los dos segundos preparándole la siguiente trampa al Correcaminos y hay que seguir su ejemplo, continuar con la vida habitual como si nada, como mucho con una tirita o un chichón. (Consejo patrocinado por ACME)

2 comentarios:

Meiko dijo...

Eso es lo que nos pensamos todos, que el coyote no se cansa de intentar una y otra vez lograr su objetivo.
Lo que no sabemos es la gran inversion que hace Acme en psicoanalistas :P

Cirereta dijo...

¿Quién no ha diso Coyote algna vez en su vida?

Yo ya empiezo a hartarme de pegarme ostias siempre... ¬¬