El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

27 septiembre, 2005

Ayer, hoy y mañana...

Ayer fuimos... Hoy somos... Mañana seremos...
¿Es cierto eso? Considero que no. En parte puede ser cierto, si decimos "hoy somos algo" puede ser cierta esa afirmación, pero si matizamos en qué momento del día de hoy hemos sido o somos algo, "ahora somos algo", ese momento, justo cuando acabas de decir la frase, ya ha pasado por lo tanto no podemos "ser en presente" porque es efímero. Lo mismo ocurre cuando nos referimos a un futuro "mañana seremos" pero cuando alcanzamos el día señalado ya no es futuro y pasa a un presente efímero que se desvanece cual viento.
Por eso miro al pasado con rencor porque en cierto momento ha sido mi presente y mi futuro. Al futuro lo miro con desánimo porque pronto llegará para convertirse en ese "presente efímero" del que hablo. Sin embargo no pierdo la esperanza de ser en futuro... ¿paradógico no? El futuro es algo que no alcanzaremos en vida, cuando lleguemos al futuro y lo alcancemos será el fin de nuestros días, la muerte. La muerte es nuestro futuro y caminamos sin remedio hacia ella. No importa lo que corráis, ella siempre os alcanzará. Por eso vivo el ahora sin preocuparme demasiado, total, siempre que haces planes de futuro se chafan en menos que canta un gallo. Así que procura aprovechar lo que tienes que pronto dejarás de tenerlo y ese "tener" será ya parte del pasado, de un simple recuerdo, una añoranza, una nostalgia, un nada.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

El futuro existe como propósito, y el alcanzarlo o no lo convierte en un recuerdo amargo o dulce. Mirar hacia atrás y poer esbozar una sonrisa, aún acompañada de alguna lágrima inevitable.. es lo más importante. Así que siempre es un buen momento para hacer q nuestros propósitos sean presente y acaben conviertiéndose en buenos recuerdos. Son esos los que se vuelven presentes al recordarlos, e influyen irremediablemente en lo y los que el futuro nos depare. A vivir Lu!

LuPi LuKe dijo...

Querida Susana Kaysen... He estado muy liada como para responder a los comentarios de los post estos días, he tenido que organizar una quedada de cuerpo presente (hay quien las organiza de manera ausente) En fin, sólo por educación contesto. Gracias por leer y sobre todo por comentar. Un beso.

LuPi LuKe dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.