El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

11 abril, 2017

Poemas que insipiran outros

Esa pared me inhibe lentamente
piedra a piedra me agravia

ya que no tengo tiempo de bajar hasta el mar
y escuchar su siniestra horadante alegría
ya que no tengo tiempo de acumular nostalgias
debajo de aquel pino perforador del cielo
ya que no tengo tiempo de dar la cara al viento
y oxigenar de veras el alma y los pulmones

voy a cerrar los ojos y tapiar los oídos
y verter otro mar sobre mis redes
y enderezar un pino imaginario
y desatar un viento que me arrastre
lejos de las intrigas y las máquinas
lejos de los horarios ylos pelmas

pero puertas adentro es un fracaso
este mar que me invento no me moja
no tiene aroma el árbol que levanto
y mi huracán suplente ni siquiera
sirve para barrer mis odios secos.

PARPADEO (MARIO BENEDETTI )

Alá polo 2014, máis concretamente o día 28 de abril escribía o seguinte tras ler este poema de Benedetti:

Albisquei algo de luz nesta penumbra que me asola, 
unha pequena fiestra aberta tímidamente,
un raio de luz me amosa o mundo tal como o vin (non hai tanto)  
despois de verse ensombrecido por nubes
grises, negras e cargadas de auga que asolagan todo.

Mais non afoguei, entón sigo viva.
vivín anestesiada durante un tempo e comezo a espertar
co mero recordo dun cálido abrazo
que sona lonxano ao tacto, ao sentido
o aroma dun abrazo cómodo.

Anhelo querar abrazar un corpo humano
un cálido xesto que transmite enerxía
sen necesidade de mentar palabras
verbas que ainda non queren saír.

Creada unha parede de pedra ao meu arredor
xa nada ten solución si ven de fora,
cada pedra me arranca un pedazo de ilusión.
En que momento me creei esta xaula
que comezou sendo un escudo protector.

Parpadeo e non me vexo, non me topo
a luz so ben de arriba e estou aquí
rodeada de pedras que eu esma creei
botei incluso a que con axilidade gatuna
entraba unha e outra vez sen darme conta
estaba aí e non estaba soa.

Agora o eco é o meu único aompañante no lugar.
Xa non sei se quero saír, boto de menos o contacto humano,
ás rochas non as abrazo por non sentirme fondamente gilipollas.
Aí arriba brila un sol de tez clara que me quita o sono ou...
debería dicir que protagoniza en moitos casos os soños onde me abrazo a esa ilusión

No hay comentarios: