El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

09 septiembre, 2011

Feliz no cumpleaños

Sé que como lectora de mi blog que eras hoy te llegará este guiño estés donde estés, Cloe. Hoy sería un día de celebración con tarta y velas, pero por desgracia no es posible celebrar contigo el cuarenta aniversario de tu nacimiento. Me consta que hace meses habías hablado de organizar una "fiestuki", como le llamabas tú a las celebraciones sociales de cualquier evento, y por eso hoy más que nunca me acuerdo de esta fecha tan señalada. Hoy te escribo así:

Querida Bego o Cañanca como te solía llamar cuando era pequeña,
Tu ausencia se nota aquí en la tierra de los mortales y seguro que estás al tanto de ello allá donde estés. Estoy convencidísima que nos echas de menos tanto como nosotras a tí, tu familia y tus amigas. No siento tristeza al recordarte, lo que me causa ese sentimiento es el egoísmo y la necesidad de saber que ya nunca podremos tocarte ni abrazarte, pero te veo todos los días en mis recuerdos y en mis fotos. En mi habitación cuelgan dos fotos en las que salimos tú y yo en la boda de una prima nuestra, y salimos sonriendo mientras hacemos el tonto con unas cigalas. Fue un momento divertido que estará siempre en mi retina, igual que todos los últimos momentos que pasamos juntas.
Cuando me siento triste veo aquel vídeo de Flato y Cuesco que tanto te gustaba, con el que nos reímos no hace tanto en la cama del hospital. ¡Qué risas! A veces no puedo evitar llorar al recordarte, pero no son lágrimas tristes sino emotivas pues quiero quedarme con todo lo bueno que vivimos y nos enseñaste. No te preocupes si me ves llorar porque es normal desahogarse cuando una se siente emocionada, lo mismo le ocurre al resto de tus seres queridos, en especial a tu madre. Tranquila la arroparemos hasta que consiga ver tu recuerdo como algo positivo y no como algo doloroso, es normal pues todo esto es nuevo para nosotras y para tí también.
Seguro que la abuela Lola te haría de guía en tu viaje desde el mundo terrenal a ese lugar donde te encuentras ahora, ella sabe lo que hace así que déjate acompañar como lo hicimos hace más de trece años cuando su casa parecía un hospital de contienda conmigo lesionada de un pie, con Sonia embarazadísima y contigo en el postoperatorio. ¡Qué tiempos! Ya llovió bastante desde entonces, Marcos ya es un hombrecito que se quedó si madrina con tu partida, pero yo como siempre ejerceré con mucho gusto de madrina postiza. ¡Cuántos momentos compartidos, Bego! Buenos y malos, pero seguro que preferirás que nos quedemos la parte positiva del asunto así que hoy brindaré por aquellos momentos dignos de ser mencionados que compartimos, por los motes que nos intercambiamos y que hasta hoy perduran y por toda aquella gente que tuvo la suerte de conocerte, seguro que pensará como yo: has sido y serás siempre una mujer inigualable.
Aquí todo cuesta un poco, hasta el sol ha perdido fuerza, pero ten por seguro que ponemos en práctica tu enseñanza vital de tirar siempre adelante. Mientras hay vida hay esperanza así que en los tiempos duros reunimos nuestras fuerzas y continuamos nuestro senderos. Un abrazo enorme desde el lugar donde dejaste un hueco.

Tu prima que te quiere, Lupi.

Y con estas palabras quiesiera recordarla un poco más a esa gran mejor que fue mi prima y amiga. Por primera vez puedo escribir unas líneas dedicadas a ella sin llorar a borbotones, hoy le regalo mi sonrisa y todo mi cariño allá donde esté. Hoy toca un vídeo musica de una canción de Disney de Alicia en el páis de las maravillas. Felicidades.

1 comentario:

NATTY dijo...

LUCIA,TRUDITA!! PARA MI (AUNQUE NO SIEMPRE TE LO LLAME, POR K ME CONTENGO) NO TE DIRE MAS QUE LAS PALABRAS MAS BELLAS FRANCAS NOBLES, PURAS Y DONDE UNO SE DESNUDA DE INTERIOR, POR DESGRACIAS SALEN DE UN ALMA HERIDA,"TOCADA" DOLIDA, TRISTE. PERO QUE BELLAS PALABRAS SIEMPRE CUANDO ES ASI!!! ES LO POSITIVO QUE DEBEMOS SACAR DE ESTOS MOMENTOS, DICEN QUE INCLUSO ENCIMA DE LA TIERRA DONDE HA PERECIDO UN SER, NACE SIEMPRE ALGO BELLO, FERTIL Y HERMOSO. CON EL ALMA DEBE DE SER LO MISMO. BESOS NENA!!