El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

20 enero, 2011

Pensamientos y sensaciones de una enferma casi recuperada

Debido a una reciente gripe no he encontrado el momento oportuno de sentarme a escribir en el blog la cantidad de cosas que he pensado. He llegado a oír por ahí que pensar es malo pero de un tiempo a esta parte he descubierto el placer de pensar sin llegar a taladrarme la neurona.
He pensado mucho en la cantidad de cosas que me he callado, he pensado en que debo pensar más en mí en lugar de anteponer la demás gente a mi persona, he pensado en que el callar ciertas curiosidades por molestas que puedan resultar es peor que preguntar las cosas con mayor o menor sutileza. También he pensado que de un tiempo a esta parte no estoy tan fuerte de salud como en años anteriores y que mi garganta es una parte de mí que se resiente con una simple brisa. Tanto pensar y callar me ha dado tiempo para empezar a leer un libro que me está gustando mucho, me ha reconciliado con el bolígrafo y el papel, tanto para hacer bocetitos y dibujitos sin sentido como para escribir de puño y letra las cosas que pienso.
He pensado también que a pesar de haber roto con esa pared que me aislaba y me protegía del mundo mi inconsciente sigue intentando construirla muy a mi pesar. Pero me paro a pensar y ahora me doy cuenta que es como hacer una pared con naipes, a la mínima perturbación se cae haciendo inútil el esfuerzo de querer protegerme con dicha barrera. Quiero pensar que en algún momento ese inconsciente se dará por vencido y dejará de hacer castillos en el aire porque la única protección que veo factible es ir de frente en la vida, lo que tenga ser será y si he de chocar con más de una pared, así se hará. Me he cansado de máscaras absurdas por miedo a sufrir algún tipo de agresión por parte del mundo, antes pensaba que el planeta estaba plagado de malas personas pero me he dado cuenta de que, por suerte, últimamente estoy tropezando con gente estupenda y la que no merece la pena automáticamente se queda en la cuneta de esta carretera que es la vida.
Así en los últimos doce meses he tropezado con varias personas estupendas (véase Bea la pipagirl, Raquel la receptora de mis cartas de adolescencia, Suso el negro africano de Teis, Manuela la vendedora de motos de Lepe, Gonzalo el exmelenudo con el que empecé mis andanzas por las noches de Vigo... y podría citar más gente pero quiero ser breve), algunas las he recuperado del pasado porque esto de internet hace el mundo más pequeño (si no se utiliza bien la tecnología en ocasiones puede hace más frío el trato pero es el complemento excelente para una relación personal que por cosas de la vida está marcada por la distancia)...
Y por hoy ya me despido porque siempre empiezo lo que puede ser un artículo corto y acabo aburriendo hasta a las arañas, me voy cantando eso de "dame una isla en el medio del mar, llámala Libertad". Hoy ha sido un buen día después de un miércoles grisáceo y mañana... ¡mejor!

2 comentarios:

O SuSo dijo...

Gracias por ponerme en tan insigne grupo (me parece un poco injusto para la gente que no lee su nombre y no siente este subidón del ego).

Los muros, las máscaras, todas esas defensas lo único que hacen es aislarte, osea, daño, a ti misma.
Hay un cuento precioso que a mi me enseñó muchísimo, el caballero de la armadura oxidada, creo que se puede descargar en pdf en internet.

La vida es demasiado corta como para no permitirse ser quien se quiera ser a uno mismo.
Un beso y me alegro que te estes reponiendo, habrás pegado un estirón como cuando te ponías malita en el cole y volvías más alta??

Anónimo dijo...

Non che quedou ninguén atrás? son 12 meses dos que falas... e iso sitúanos en xaneiro de 2010.